Moet het even van me afschrijven.... Voel me gewoon zo verdrietig, het doet zo'n pijn om nu gewoon te horen via m'n kinderen dat m'n bijna ex man as weekend naar een hotel gaat met z'n nieuwe liefde. Terug kijkend naar ons huwelijk realiseer ik me nu dat m'n ex zich de afgelopen jaren steeds meer voor mij heeft afgesloten. Er zaten dingen niet goed tussen ons en als ik die aangaf werd het keer op keer weg gewuifd.... Ach zo gaat het gewoon bij ons. Maar ondertussen kreeg ik ook dagelijks te horen wat ik allemaal fout deed en dat ik vooral In de spiegel moest kijken en mezelf moest verbeteren. En natuurlijk maakte ik ook fouten en daar mag ik op worden aangesproken, maar het klopt niet als het eenrichtingsverkeer is en meneer niets fout deed. Ook hé ik meerdere malen aangegeven hulp te willen zoeken samen, nee hoor ik was degene die hulp nodig had.....Hij niet. En nu kreeg ik onlangs het verwijt dat ik nooit voor hem heb gestaan en zei dan en dan is de afspraak bij de therapeut voor ons.... En nu heb k hem in oktober de deur gewezen. sinds de zomer wist ik al dat hij ws wilde scheiden, k deed er alles aan om het tij te keren. ook heb ik hem meerdere malen gevraagd of er misschien een ander was....Nee, hoef durfde ik het hem te vragen! In oktober zijn m'n meiden gaan logeren en hadden wij een etentje gepland samen... Ik hoopte dat het zou helpen ons nader tot elkaar te brengen. Eerst wandelen ergens, tijdens de wandeling pakte ik z'n hand nog vast. Ik voelde dat hij dit niet prettig vond, even later trok hij z'n hand ook weg.De volgende ochtend gingen we op zijn initiatief samen eens naar een andere kerk dan gewoonlijk. Een dag later kwam het hoge woord eruit..Hij wilde scheiden en hij was verliefd en wilde met haar verder..... Ik heb hem gelijk de deur uitgezet. Ondertussen weet ik dat hij sinds juni vorig jaar al verliefd is, en ook dat hij twee jaar geleden al gevoelens had voor een ander. Nu zijn we bezig de scheiding te regelen, dat loopt redelijk goed. Ondertussen is er nog veel meer gebeurd. Teveel om hier te vertellen. En ik weet zeer zeker dat ik hem niet terug wil. M'n emoties verschillen echt met de tijd. Maar nu de laatste dagen doet het bedrog van hem zo ontzettend veel pijn. En hij gaat gewoon door......as weekend romantisch in een hotel met haar. De man die ik negen jaar geleden trouwde, die mij trouw beloofde in goede en slechte tijden..... Nooit maar dan ook nooit had k dit verwacht. Dat er dingen niet goed gingen ja, maar om dan zo bedonderd te worden? niet gedacht dat de man die mij het meest nabij stond, met wie ik alles deelde.....Nu zo ontzettend ver weg staat. Hij heeft mij al m'n toekomst dromen van ons en onze meiden ontnomen, alles is anders. Hij heeft mij zo enorm verraden. Gaat deze pijn ooit minder worden?
Lieve TS, wat een verdrietige situatie! Ik zit niet in dezelfde situatie als jou maar ik kan me voorstellen hoeveel verdriet je voelt... Ik denk dat het ook heel normaal is dat je nog zoveel verdriet voelt, het is nog maar zo kort geleden en er is zoveel gebeurd zoals je vertelt. Het kost tijd, een rouwproces, een verwerkingsproces van wat je allemaal kwijt bent geraakt. Niet alleen je man, maar ook een gezin, je kinderen die samen met de ouders in 1 huis opgroeien. Dat doet pijn en dat kost tijd. Hopelijk kun je jezelf deze tijd ook geven... Je mag verdrietig zijn en probeer dat ook te accepteren in deze fase van het uit elkaar gaan. Probeer er doorheen te gaan en het te voelen want hoe pijnlijk ook, je zult er toch doorheen moeten. En als je dat doet, zal met de tijd, ook je verdriet gaan afnemen. Alles behalve makkelijk natuurlijk.. Heel veel sterkte!
Lieve @Mirjamrn De pijn wordt minder.. Echt waar.. Maar eerlijk, het duurt lang, bij mij in ieder geval langer dan ik had gehoopt. Nu 1,5 jaar na de scheiding voel ik me het grootste deel van de tijd goed, maar echt nog niet altijd. Ik begin me nu te beseffen dat ik een soort van 'zat te wachten' tot ik me weer helemaal goed zou voelen/de oude zou zijn. Maar dat gaat nooit meer gebeuren, ik wordt nooit meer wie ik was. Wat er gebeurd is draag ik de rest van mijn leven mee. En ik hoop nog steeds dat ik ook ooit weer iemand tegenkom met wie ik gelukkig kan worden, maar tegelijkertijd weet ik dat het heel moeilijk wordt om iemand nog mijn volledige vertrouwen te geven.. Shit, dit is een heel negatief stuk geworden en dat wilde ik helemaal niet.. Want weet je, ik word nooit meer mijn oude ik, maar wel een verbeterde versie van mezelf.! En ik kan mezelf altijd recht in de ogen kijken voor de persoon die ik ben, en ik ben zéker beter af zonder de persoon die in staat is de moeder van zijn kinderen dit aan te doen.! Ik had gehoopt na een jaar weer helemaal 'op en top' te zijn.. Maar heb mezelf daar nu 5 jaar voor gegeven, want zóveel verdriet, dat heeft tijd nodig. Geeft niet, het komt goed.! Ik wens jou alle geluk van de wereld, en sterkte met de verwerking van dit grote verdriet.! Als je ooit behoefte hebt om me te pb-en dan mag dat altijd.! Liefs
@A je to Bedankt voor je reactie! En nee, ik lees het niet als een heel negatief stuk. Ik begin mezelf ook meer te realiseren dat dit rouwproces nog wel een poos gaat duren. Het liefst zou ik het gelijk willen afronden maar dat is gewoon onrealistisch. Fijn dat jij de overtuiging hebt dat je beter af bent zonder hem. Je beschrijving "zonder de persoon die de moeder van zijn kinderen dit aan kan doen" raakt mij. Ja, dat is ook iets wat zo moeilijk is te bevatten. Wat heeft m'n ex gedaan, ons gezin zo kapot gemaakt en mij aan de kant geschoven als oud vuil. Vervangen door een ander. Hij heeft ons gewoon geen kans gegeven om uit te zoeken of wij misschien met therapie wel eruit zouden kunnen komen. Maar dus Ja, k ben er ook van overtuigd dat ik beter af ben zonder hem. Maar pfff, een nieuw leven, nieuwe toekomst opbouwen, nieuw huisje ect dat is nog niet makkelijk! Maar ja, k wil m'n blik vooruit houden. En niet blijven hangen in m'n pijn en verdriet. Ze zijn er wel, en dat stop ik niet weg. Maar m'n toekomst is waar ik me op wil richten! Al vind ik dat ook enorm spannend!
Jeetje Mirjam, ik kan je een hand geven... Mijn verhaal is vrijwel exact hetzelfde. En ik voel me ook zo onwijs als oud vuil aan de kant geschoven, terwijl meneer lekker verder gaat met zn nieuwe liefje (waar hij al een tijdje mee vreemd ging). In september heb ik de knoop doorgehakt, was aan een dood paard aan het trekken. Ben ook aan het 'wachten' tot ik me weer beter gaat voelen maar besef me dat het gewoon tijd nodig heeft. Heb begin dit jaar kort een nieuwe liefde gehad, die me net door het proces van mn scheiding heen heeft geholpen maar wil nu liever alleen zijn. En het doet pijn..... als de kids thuiskomen en vertellen hoe leuk ze het hebben gehad met papa en met háar (en haar 3 kids). Kom haar ook vaak tegen, haar kids zitten op dezelfde basisschool.... Ik denk dat we er doorheen moeten! Dat we de pijn toe moeten laten, om het echt te voelen, dan kan je het pas gaan verwerken.... Maar ik ben ervan overtuigd dat het geluk weer kan komen! Sterkte, en je mag me altijd een pb sturen!
Het is ook heel spannend.! En inderdaad een rouwproces.. Je bent je geliefde kwijt maar moet daarnaast óók nog het verraad verwerken. Dat gaat zó diep, het besef dat iemand die ooit van je hield in staat is om dat te doen, wat is er dan nog zeker in je leven.? Ik vind je in ieder geval super sterk over komen en heb heel veel respect voor je.! Jij komt er wel, zeker weten.!!
Voor jou ook een digi-knuffel en veel sterkte.! Mijn verhaal lijkt ook heel veel op dat van jullie en het is onbeschrijflijk pijnlijk en verdrietig. Ik herken het trekken aan een dood paard ook. Heel frustrerend als híj eigenlijk de handdoek in de ring gooit voor wat betreft jullie relatie, maar jíj dan uiteindelijk nog degene moet zijn die de knoop doorhakt. Ik wens je alle geluk van de wereld en heel veel liede toe.!
Wat pijnlijk. Heel veel sterkte. Dit proces heeft tijd nodig maar vanuit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat je jezelf die tijd ook moet gunnen. Het doet pijn maar de scherpe randjes gaan er vanaf. Zelf ben ik nooit meer degene geworden die ik was voordat ik mn ex ontmoette. En dat gaat ook niet gebeuren. Er zijn nog zoveel andere dingen die veranderd zijn (dat ik moeder ben geworden, gezondheid en dat soort dingen). ik ben zelf gelovig en voelde mij soms door God verlaten. Maar datzelfde geloof heeft mij ook houvast gegeven. Ik heb ooit besloten om nooit negatief over mijn ex te praten waar mijn kinderen bij zijn (We zijn inmiddels 5 jaar uit elkaar. Ik Was zwanger van de jongste toen hij weg ging). Dat is soms heel erg moeilijk maar tot nu toe hou ik het vol. Dit is voor mij ook vanuit een geloofsprinicpe, geen kwaad spreken over een andere. Nog steeds denk ik van alles over hem maar richting de kinderen zal ik dit nooit hardop zeggen. Ik kan nu, na vijf jaar, goed afstand nemen van ex. Mede doordat hij een paar jaar uit beeld is geweest heeft dit proces lang geduurd. De pijn dat hij de kinderen ook heeft verlaten was voor mij het heftigste. En zelfs nu belooft hij de kinderen van alles maar hij komt zijn beloftes niet na. Het vertrouwen dat de kinderen, als ze oud genoeg zijn, door hem heen zullen prikken is voor mij een fijne gedachte.
Wat erg dat er zoveel verhalen zijn die op de mijne lijken. Ik ben zelf ook gelovig, vind heel veel houvast in God op dit moment. Vind het daardoor ook nog onbegrijpelijker dat m'n ex ervoor gekozen heeft om vreemd te gaan, hij en z'n nieuwe liefde zijn beide ook gelovig....Al kan k me niet voorstelle dat er enige diepte in hun geloof zit, want anders kan je echt niet zo handelen. Ja, k herken je gedachte......de kinderen zullen er vanzelf achter komen hoe hun vader is, al is dat tegelijk ook erg verdrietig. Ik had ze zo graag een jeugd in een "Gewoon" gezin gegund, ipv dat ze nu de harde les leren van gescheiden ouders en straks ook ontdekken hoe hun vader hun moeder behandeld heeft. Ik spreek ook geen kwaad woord over hem naar de kinderen toe, dat is iets wat ik absoluut niet wil doen. Mijn kinderen verdienen een eerlijke relatie met hun vader. Laatst merkte een vriendin op dat mijn ex en ik op termijn misschien weer goede vrienden zouden kunnen worden, in het belang van de kinderen. Pffffffff....nou echt nooit! Ik zal altijd met hem te maken blijven houden, het is in het belang van de kinderen dat wij zullen blijven praten over de kinderen. Maar echt nooit zal de man die mij vertrouwen zou beschaamd heeft, die mij zo intens verraden heeft (zoals @A je to het ook noemde) weer een vriend van mij kunnen worden. Ik heb al een paar keer tegen m'n ex gezegd dat ik me zo verraden voel, zo diep gekwetst dat hij ons huwelijk niet een echte kans heeft gegeven (hulp/therapie altijd heeft geweigerd) maar er gewoon met een ander die beetje lief lachte om z'n grapjes en z'n ego streelde er vandoor is gegaan! Nou, hij vond het maar belachelijk dat ik zulke zware woorden als verraad gebruikte... Dat was onzin, zijn overspel was gewoon een logisch gevolg van ons huwelijk.......
O wat zal dat inderdaad ontzettend pijnlijk zijn om die andere vrouw op het schoolplein tegen te komen! M'n maag draait al om bij de gedachte dat m'n meiden binnenkort de nieuwe liefde van m'n ex zullen ontmoeten, dat is nog niet gebeurd.... gelukkig woont zij niet dichtbij, dus zal haar niet zomaar tegen het lijf lopen. Maar ik begrijp je pijn heel erg goed! Maar ook al hebben je kinderen het leuk bij hen, besef wel dat de liefde en loyaliteit naar hun eigen moeder, jou, echt ongekend groot is!! En ooit komt er een dag dat ze zich wel zullen realiseren wat hun vader gedaan heeft. Ik besef ook dat m'n pijn gewoon heel veel tijd nodig heeft dat dit bij vlagen gewoon nog zo ontzettend heftig is! Jij ook veel sterkte!!
Ja, wat is er dan nog zeker in m'n leven. Goede vraag, ik had namelijk echt een blind vertrouwen in m'n ex. Ik wist natuurlijk dat er dingen niet goed gingen in onze relatie maar ik had echt nooit, echt nooit verwacht dat hij mij zo bedriegen met iemand anders. hem blind vertrouwen, hoe heb k dat kunnen doen? Het is niet zo dat ik nu m'n vertrouwen in de mensen om me heen kwijt ben, maar ja zal ik ooit weer een man op diezelfde wijze kunnen vertrouwen en liefhebben? Die beschadiging zit heel erg diep. Maar goed, nu eerst tijd nemen om m'n verdriet te verwerken en verder te gaan met m'n leven. Scheiding is nog niet rond, ik moet nog verhuizen naar een huurwoning die ik nog niet gevonden heb..... Stapje voor stapje verder..... Jij ook veel sterkte!
Toch 'fijn' om hier mensen te vinden die beetje weten waar ik doorheen ga! Ja ik kom haar echt heel vaak tegen... Ze was mijn buurvrouw en goede vriendin . Dus ben dubbel verraden, al ziet zij dat zelf niet zo. Ze heeft letterlijk tegen me gezegd 'als jullie relatie goed was, was het nooit gebeurd'... Met andere woorden, eigen schuld, dikke bult! Ben idd ook wel blij dat mijn kids ooit wel zullen begrijpen wat er allemaal is gebeurd! Die ander is gelukkig wel goed voor mijn kids, dat scheelt. En mijn ex is een onwijs goeie vader, we hebben co-ouderschap en kids zijn erg dol op hem. Maar steeds mn kids de halve week moeten missen vind ik ook heftig! Las dat jij nog een huisje voor jezelf moet vinden? Kan je niks kopen evt? Huren is in deze tijd best lastig... Weet natuurlijk niet waar je woont maar sociale huurwoningen zijn onwijs schaars en particuliere huur is haast niet te betalen.. Hoop dat je gauw iets vindt, want dan ga je weer echt iets opbouwen. Begin van een nieuwe start. Dat is bij 1 ding waar ik super blij mee ben, ik heb het huis waar we woonden zelf kunnen kopen en mn ex zit in een huurwoning . Dus ik voel me ook wel stoer, heb alles helemaal voor elkaar. Sta financieel heel sterk. Hoe gaat het trouwens met jouw kids? Hebben ze er veel last van?
@Brilli Pffffffff is er een boekje waaruit mensen die overspel plegen hun werkelijkheid uit oplepelen?? Dit zin heb k ook gehoord "het overspel, mijn verliefdheid op een ander en m'n handelen daarna is een gevolg van ons slechte huwelijk" ja inderdaad logisch toch dat als je huwelijk slecht is dat je het zoekt bij een ander..... Zonder je eigen partner de eerlijkheid en respect te geven die ze verdiend heeft in al die jaren huwelijk. Heftig hoor je kids steeds een halve week missen!! Fijn dat ze een goede vader hebben maar dat maakt het gemis er niet minder op. Wij gaan ook een co ouderschap aan en k moet ze straks ook een halve week missen. Op dit moment zorg ik 80% van de tijd voor ze, m'n ex ziet ze zeer regelmatig. Hij woont nu bij z'n ouders en ik met de kinderen in ons huis. M'n eigen ouders wonen 2,5u rijden verder op dus daar kan k niet naar toe en gewoon blijven werken. We hebben nu dus een maandrooster waarin staat wanneer hij ze ziet en wanneer ze bij hem logeren. M'n ex schoonouders vinden het snel te veel worden vandaar dat ze nu nog het merendeel bij mij zijn. En ik dus de luxe, tsja.....ook al het werk en zorgen wat best heel pittig is......Dat ik de kinderen heel veel om me heen heb. Ik kan alleen de kosten van ons huis niet opbrengen dus ik sta ingeschreven bij de woningstichting, hij gaat straks ons huis alleen overnemen. Ik blijf in ons huis tot ik een eigen woning heb gevonden. Ws kom ik in aanmerking voor urgentie, omdat ik de woonlasten alleen niet kan betalen en ik de zorgplicht (inschrijven GBA) voor beide kinderen heb. Dus hopelijk vind ik dit najaar een woning. En dan kan ik ook met een nieuwe start beginnen, daar kijk k wel naar uit. Wil heel graag zo weinig mogelijk met hem te maken hebben! Het gaat verder redelijk goed met m'n kinderen. De eerste schok vanaf oktober is een beetje voorbij. Ze weten nu hoe de afspraken met ons zijn, afscheid nemen ed gaat goed. Nooit geen huildrama's. Wel zegt m'n oudste echt hartgrondig bij thuiskomst, ik heb je zo gemist! Dus ik vraag wel eens, mis je papa ook, ja is dan het antwoord maar k merk hier eigenlijk vrij weinig van. Niet dat haar gevoel er niet is hoor. Laatst zei ik tegen ze dat ik nog een verrassing voor ze had, reuze nieuwsgierig natuurlijk.......zegt m'n oudste opeens: o ik hoop zo dat de verrassing is dat jullie niet meer gaan scheiden. Ik heb ze daar verder nooit over gehoord en dan opeens hoor je wat er dus toch echt wel in hun hoofdjes omgaat! En ja, dan moet ik ze teleurstellen........ En dat doet mij ook weer pijn! Al geloof ik ook zeker dat er nu geen andere weg mogelijk is dan scheiden.
Lief dat je er naar vraagt! Met mij gaat het redelijk. De scheiding is inmiddels uitgesproken. De urgentie aanvraag loopt en zeer waarschijnlijk krijg k die wel, dus reële kans dat ik dit najaar een eigen woning vind. Nu heb k drie weken vakantie met m'n meiden. Vanwege de financiën een andere vakantie dan anders, zit nu in het huis van m'n ouders (die zelf weg zijn) in Friesland. Het is fijn om er tussenuit te zijn met m'n meiden, maar het is ook wennen. Zeker m'n oudste heeft al een paar keer benoemd....... Dit is niet een vakantie zoals vroeger met z'n vieren... Gaan we nu nooit meer met z'n vieren weg? Nee lieve schat, dat gaat niet gebeuren. Het intense verdriet beschreven in m'n openingspost is nu wat afgezwakt. Het verdriet komt met vlagen weer eens naar boven. Maar ik merk wel dat het bijstellen van m'n toekomst beeld best wat moeite kost. Straks ergens in een flatje...... Terwijl hier in Friesland overal vrijstaande huizen staan...o wat zijn die mooi roepen m'n meiden, wat luxe! Dat hebben wij niet hé...... En natuurlijk, het is maar materieel geluk en straks als m'n flatje gewoon helemaal van mij is en leuk is ingericht dan maakt het niets uit. Maar je gevoel zegt soms anders. Het contact met m'n ex is nog erg moeizaam, ik kan het nauwelijks opbrengen om hem aan te kijken. Zoveel pijn en verdriet zit er nog. Ik probeer wel heel erg gewoon tegen de meiden over papa te praten en reageer enthousiast over wat zij over hem vertellen. Maar meer dan dat lukt even niet. Ik weet dat het in het belang van de meiden is als ze zien en ervaren dat m'n ex en ik on speaking terms zijn, maar dat is zo moeilijk!! Zeker als je hem regelmatig weer op een leugen betrapt. Ik blijf er naar streven dat het contact tussen de meiden en hem goed is, maar het lukt mij nog niet. Na de zomer zal hij ws ook zijn vriendin introduceren bij de meiden. Daar zie ik ook erg tegen op, het voelt alsof hij mij gewoon even heeft ingeruild tegen een jonger, mooier en slanker exemplaar........ En waarschijnlijk gaan m'n meiden er gewoon enthousiast op reageren..... En natuurlijk is het belangrijk dat het een bespreekbaar onderwerp is tussen mij en de meiden, maar m'n maag draait nu al om. Dat gaat echt moeilijk worden.
Ach meid Ik lees nu al je berichtjes in dit topic En wat vreselijk naar voor je allemaal! Je klinkt wel heel sterk en wat goed dat je steeds het belang van je kinderen voor ogen houdt!! Is het niet mogelijk dan om een woning voor jezelf in Friesland te zoeken? Dan zou je meer ruimte hebben en dichter bij je ouders zitten. Maar misschien heb ik iets over het hoofd gezien bij het lezen van de stukjes sterkte!
Wonen in Friesland is geen optie om meerdere redenen. Ik heb het naar m'n zin in m'n huidige woonplaats, heb na tien jaar daar wonen nu ook een eigen sociale kring opgebouwd, in Friesland heb ik behalve m'n ouders en m'n broers (die ik al jaren niet heel veel zie) niemand meer, m'n kids wil ik niet verder ontwrichten dus houd hen graag op hun school en hun sporten, maar mocht ik het wel willen dan heb k toestemming van m'n ex nodig om te verhuizen en die geeft hij niet. Dan zou het via de rechter moeten, maar die zijn daar tegenwoordig ook erg terughoudend in geworden begreep ik. Dus ik wacht het nu maar rustig af met de urgentie verklaring. Bedankt voor je lieve reactie!
wat een verhaal... wat heftig... maar inderdaad alles is nog vers, dat doet veel pijn.. maar uiteindelijk zal de pijn wel minder worden.. heel veel sterkte gewenst !! en geloof me... als je erover heen bent kom je er veel sterker uit !!