mijn zoontje heeft een prikkelstoorins. dit is vastgesteld toen hij in het ziekehuis lag met 7 weken. ik heb het nu even gehad. hij schrikt overal van, kan niet bij andere mensen zijn, komt heel moeilijk in slaap want bij het minste schrikt ie wakker. ook kan mijn vriend hem niet in bed leggen en geen eten geven als ik er niet bij ben. dan gaat ie krijsen en blijft ie krijsen totdat ik er ben, dit heeft hij bij de oppas ookal 2 keergehad. nou zijn we deze week op vakantie geweest..... te veel veranderingen dus. huilen huilen huilen. we zijn maar eerder naar huis gegaan hierdoor. zijn er meer mensen die een kindje hebben met deze stoornis? en hoe gaan jullie ermee om?
Jeetje, dat lijkt me erg heftig.... ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee maar ik wil je er veel sterkte mee wensen. Hebben ze in het zh gezegd of en wanneer hij er overheen groeit?
deze stoornis heeft geen andere naam voor zover ik weet. ik kan er niet veel op internet over vinden. hj heeft met 7 wekekn in het ziekenhuis gelegen omdat hij niet meer ophield met huilen. er is mij toen verteld dat hij last had van reflux, prikkelstoornis, en een scheve nekwervel. alles is overgegaan (de reflux nog niet) alleen die stoornis niet. eerst zeiden ze dat hij er overheen zou groeien, maar laastst zei de fysio dat hij altijd zo blijft. hij kan de info die hij krijgt uit de omgeving niet verwerken. hij zal altijd behoed moeten worden voor te veel prikkels.
Dat dacht ik dus ook. Dit is inderdaad een bekend probleem. Kindjes krijgen dan te veel prikkels en kunnen dit niet verwerken. Het uit zich dan in veel huilen en weinig slapen. Als ze volwassen zijn dan blijven ze gevoelig voor bijvoorbeeld allerlei problemen van een ander. Ze absorberen alles als een spons en zitten er ook erg mee. Hoog sensitief komt best vaak voor, begreep ik.
daar zal ik eens naar zoeken dan, misschien is het dat wel. kan het er dan ook mee te maken hebben dat hij niemand wil, alleen zijn mama? niemand maghem in bed leggen (de oppas wel, maar ik moet soms tijdens mijn werk naar haar toe om hem in bed te leggen) zelfs zijn vader niet. ook wou hij gisteren geen eten van hem en van mij wel. heeft dat er misschien ook mee te maken? bedankt voor het mee denken
hmmmm, ik denk dat ik het gevonden heb. er staan wel erg veel overeenkomsten in. zoals: een goed geheugen hebben (hij hoeft iets maar 2 keer te doen en hij snapt het) aanvoelen van stemmingen en emoties. (ik zie aan zijn reactie dat hij voelt of ik verdrietig ben of zenuwachtig, daar reageerd hij op) moeite hebben met veranderende omstandigheden (bijv deze vakantie, alleen ik kan hem in bed leggen) tijd nodig hebben om aan een nieuwe situatie of omgeving te wennen (als hij na een week of 2 weer naar de oppas moetdan kan ik de klok erop gelijk zetten dat ik tijdens mijn werk langs moet komen) scherp horen (hij schrikt nog van een lepel die je naast je bord legt) gevoelige ogen, bijvoorbeeld licht snel 'fel' noemen (we hebben een petje gekocht tegen de zon, als hij in de zon komt ,of gewoon van binnen naar buiten gaat, dan zwaait hij meteen zijn handen voor zijn gezicht) kortom, ik heb een hoop leesvoer gekregen nu. ik ga morgen langs de huisarts om te vragen of die nog wat voor me kan doen, want dit is uitputtend voor me. ik ben 24/7 bij mijn kind, raak mijn vrienden kwijt, kan niet meer paardrijden en als ik niet oppas raak ik ook mijn baan nog kwijt omdat ik regelmatig tijdens het werk weg moet.
Jeetje, ik kan mij voorstellen dat je er doorheen zit. Tja, hoe op te lossen? Ik hoop dat je huisarts hier wat mee kan, zodat jij weer wat ademruimte krijgt!
Het klinkt ook enorm als autisme. Maar dan nog....zulke diagnoses zijn vaak pas op een latere leeftijd vast te stellen. Op dit moment zou je het een prikkelgevoelig kind kunnen noemen. Dat was Tess ook, maar het gaat steeds beter. De eerste 6 weken heeft ze alleen maar gehuild. Na R&R ging het steeds beter en nu kan ze zelfs al uitstapjes, kdv, andere mensen aan. Ik hoop dat het bij jullie ook zo zal gaan! Sterkte!
Poeh das mogal een uitspraak voor zo'n jong kindje...! Dan kun je ook wel met aandachtsstoornissen gaan smijten.. Niks is uit te sluiten natuurlijk, maar voorlopig heeft ze gewoon een kindje dat extreem gevoelig is voor prikkels. Zolang het kindje goed (oog)contact maakt en wil communiceren (dus niet praten, want dat kan natuurlijk nog niet ), zou ik niet in die richting denken. het woord hoog senstitief zegt mij niet zo veel, sommige kinderen zijn nu eenmaal gevoeliger dan andere kinderen. Sommige kinderen groeien er overheen en andere kinderen niet. Ik zou nog even bij de arts vragen wat de precieze diagnose nu is en wat er over bekend is. Dan heb je betrouwbare informatie en weet je wat je kunt verwachten nu en in de toekomst. Succes!
Poeh wat een heftig verhaal. Wat zul jij het zwaar hebben. En ook voor je zoontje is het enorm zwaar natuurlijk. Het arme ventje weet waarschijnlijk niet wat hem overkomt de helft van de tijd. Ik hoop echt voor jullie dat hij ook wat meer van zijn vader of de oppas gaat tolereren, dit is idd niet goed voor jou. Kun je niet iets van professionele hulp krijgen? Ik bedoel zo iemand waar je weleens over leest die ouders met huilbaby's helpt ofzo. Ik kan even niet op het woord komen. In ieder geval heel veel sterkte, en je kunt gewoon altijd hier je hart komen luchten!
heftig hoor...... Ik denk dat je een goede stap zet door naar de huisarts te gaan, wie weet kan hij je verder helpen. suc6 wup
Misschien kun je eens contact zoeken met een pedagoog? Ik heb destijds mailcontact gehad met een pedagoog die de website huilbaby.info heeft opgezet. Zij had ook een kindje met een prikkelstoornis tgv vroeggeboorte. Volgens mij kun je ook specialistische gezinshulp krijgen via de huisarts. Dan sta je er niet steeds alleen voor!
Ik heb jouw een tijdje geleden ook als eens gewezen op hoog sensitief zijn, het lijkt er inderdaad erg veel op. Aan je reactie te lezen lijkt hij erg veel overeenkomsten te hebben. Ik weet dat er idd hulp voor te krijgen is. Jouw kindje zal er nooit overheen groeien, maar er wel steeds beter mee leren omgaan, mits er goed mee omgegaan word. Heel veel sterkte meid!
Kaylee was/is ook snel overprikkeld. Maandenlang heeft ze 16u/dag gehuild. Toen werd het minder... 7u/dag. En dat toen tot ze ruim de 14 maanden voorbij was. Het hoeft vast niet gezegd dat ik een inzinking nabij was Kaylee had het heel erg... Alles was haar teveel, alles wat we deden om haar minder prikkels te laten krijgen was gewoon niet genoeg. Een boodschapje doen van een kwartiertje eindigde in de hele dag huilen. Een dagje ikea was drie dagen huilen. Een weekendje naar mijn ouders was een drama. Bij alles wat we deden vroeg mijn vriend vooraf aan mij of ik het zou trekken om daarna in extra veel gehuil te zitten of niet. Was het antwoord sowieso nee, dan bleven we ook gewoon thuis. We zijn dus ook maandenlang bijna de deur niet uit geweest Rust en regelmaat... daar hielden we ons strak aan. het was niet genoeg. Huisarts, cb arts, cb verpleegkundige, kinderarts zeiden allemaal dat ze er over heen moest groeien, ze trok het gewoon echt allemaal niet. Waarschijnlijk een combinatie van haar vroeggeboort en het van zichzelf al snel overprikkeld zijn, dubbelop dus. Daarbij was ze ook nog eens heel erg gefrustreerd van het wel willen en niet kunnen, ze wilde zoveel, ze dacht als een op tijd geboren kindje maar kon maar dingen volgens haar gecorrigeerde leeftijd. Driedubbelop dus. Ik heb heel veel gehad aan de wijkverpleegkundige van het cb. Ik heb zo vaak daar huilend gezeten in haar spreekuur en ze is zo vaak bij mij thuis geweest, ik denk dat ik zonder haar finaal was ingestort. Ik heb geen familie in de buurt of niets, dus mijn vriend en ik stonden er altijd alleen voor. Mensen hadden allemaal meningen erover... Wacht maar tot drie maand, dan is het over, dan zijn de krampjes weg en huilt ze niet meer. Daarna wacht maar tot ze gaat rollen, dan kan ze meer en gaat het beter. Toen werd het rollen, toen werd het de eerste verjaardag. Ik wilde het allemaal niet horen. Tuurlijk gaat het over, maar wanneer?! In ieder geval, de dag dat ze los ging lopen, was de dag dat het langzaamaan beter werd. Bijna 15 mnd was ze toen. Er was een stuk frustratie weg en opeens werd ze veel rustiger. Opeens konden we ook dingetjes met haar doen, eerst naar een gewone speeltuin in de rustige uren. Toen naar een indoor speelparadijs. Toen weer naar de ikea. Af en toe had ze een enorme terugval, maar toch zat er verbetering in. Met 22 mnd begon ze een beetje te praten, daar was ze erg laat mee. Met 24 mnd zei ze 2-woord zinnetjes en nu is ze 2 jaar en 8 maanden en zit qua praten o p het niveau van een kind van 4. Sinds ze kan praten is er helemaal niets meer aan de hand. Als het haar teveel wordt, dan geeft ze het aan op haar manier. Als ze even stoom moet afblazen, zegt ze zelf "mama ik ga even huilen op de gang" en dat doet ze dan ook en dat mag ze dan ook. Lang verhaal, maar je bent dus niet de enige. Ik weet precies hoe je je voelt en hoe je erdoor heen kan zitten en hoe machteloos je je kan voelen. Je mag me altijd pb'en als je even wat kwijt wil Trouwens, haar broertje is precies haar tegenpool. Die huilt gewoon niet. En als hij huilt, is het omdat hij honger heeft of even om in slaap te komen. Verder lacht hij, speelt hij, kraait hij. Een verademing voor ons om te merken da thet ook zo kan
Daar dacht ik ook gelijk aan. Mijn autistische dochtertje was ook gelijk als baby al "anders" . sterkte !
Ik heb trouwens nog nooit gehoord dat ze het een stoornis noemen. Het is "gewoon" snel overprikkeld zijn, of prikkelgevoelig. Maar een stoornis?