Ik loop al van jongs af en tegen dingen aan, heb vanaf mijn jeugd al vele therapeuten, psychologen en zelfs psychiaters gezien. Veel kenmerken van autisme, borderline en HSP, maar ook dingen die dat alles weer tegenspreken. Dus nooit echt verder gekomen, alleen een steeds sterkere overtuiging dat ik gewoon raar ben. Echter herken ik mijzelf steeds meer in onze oudste zoon. Hoe ouder hij wordt, hoe meer overeenkomsten we hebben in gedrag en de manier waarop hij reageert op dingen. Van hem werd gedacht dat hij asperger had, is daarop getest en nu hebben we eergisteren de diagnose ADHD gekregen. Nu ben ik me daar natuurlijk in gaan verdiepen en daar kwam ik de term ADD tegen. Want ons grootste verschil is de hyperactiviteit. Want waar hij niet stil kan zitten, kan ik dat juist wel. Maar goed, ik kwam de lange lijst met symptomen tegen en Wauw, wat een herkenning. Op 1 dingetje na kan ik ze allemaal afvinken. Maar nu vraag ik mij dus af, wat de meerwaarde is van het wel laten onderzoeken of juist niet. Want ik kan eigenlijk geen psycholoog meer zien, ben er wel een beetje klaar mee. Wie heeft zich op latere leeftijd wel laten onderzoeken en wat voor voordelen had het?
Het heeft mij acceptatie van mezelf gebracht en hierdoor kan ik ook veel beter met mijn nukken omgaan. Maar misschien heeft echt volwassen worden daar ook wel mee geholpen. Ik kan nu ook gewoon zeggen dat ik gewoon een beetje raar ben en dat is oke. (Het valt mij op dat veel ADD-ers zichzelf omschrijven als anders of raar.)
Mijn man heeft ook later de diagnose gekregen, hij heeft medicatie geprobeerd, en via therapie ook oefeningen geleerd om er mee om te kunnen gaan. Inmiddels heeft hij geen medicatie meer en gaat het goed met z’n planningmethodes etc. Zijn concentratie blijft een moeilijk punt; hij gaat van 0 naar hyperfocus, het is telkens maar de vraag hoe het die dag is. En als hij weer een periode van hyperfocus heeft, werkt hij hele nachten door, slaapt veel te weinig etc, vervolgens heeft dat ook weer z’n weerslag op zijn gezondheid. Dus we zoeken samen naar een goede balans en ik probeer hem in zijn ritme te houden. Zonder ritme is hij vrij verstrooid en vergeet of verliest hij alles.
Het is een geruststelling voor mij dat ik niet lui of dom ben, dat heeft de diagnose voor mij betekent. Dat heb ik nl jarenlang gedacht, en nog. Voor mij was het een stukje acceptatie naar mijzelf. Ik ben erg blij dat ik het nu weet en vallen er heel veel puzzelstukjes op zijn plek. Inmiddels heb ik een aanvraag voor medicatie liggen en ik ben benieuwd hoe het met medicatie is.
+1 Alleen ben ik nog niet officieel gediagnosticeerd (maar ik vreet mijn schoenzool op als het niet zo is). In april krijg ik mijn intake bij de ADHD afdeling van de ggz. Het zou voor mij acceptatie betekenen en het feit dat ik goed ben zoals ik ben, ook al is dat in de ogen van sommigen anders....ik weet dan dat ik er echt niks aan kan doen en het zou mij dan rust geven in de zin dat ik de lat voor mijzelf lager kan leggen in het functioneren naar de wensen van anderen/maatschappij/sociaal wenselijk gedrag. Mijn eetstoornis en minderwaardigheidsgevoel en mij noiet goed genoeg voelen en het nooit eens goed kunnen doen hebben hier allemaal mee te maken......ik zou dit beter kunnen gaan verwerken als ik weet dat ik aan bepaalde dingen niks kan doen, omdat het in mijn hoofd nu eenmaal anders werkt. Als dit 30 jaar geleden toch eens was gebeurd........zucht....had mij een hoop frustratie en ellende bespaart...vandaar dat ik alsnog de officiele diagnose wil.
Ik heb niet echt op latere leeftijd de diagnose gekregen, ik heb deze al op mijn 14e gehad. Maar ik heb op mijn 18e de diagnose borderline gekregen. Ik ben gestopt met de ritalin en heb me volledig bezig gehouden met omgaan met borderline. Ik kreeg in 2016 weer ontzettend veel klachten die leken op de eerdere ADHD klachten en heb toen met mijn psychiater besloten weer ritalin te gaan gebruiken. Een wereld van verschil. Gisteren is mijn dosis verhoogd en ik merk zoveel verschil. Ik ben rustiger in mijn hoofd, minder prikkels en minder chaos. Ik zou het persoonlijk ontzettend fijn vinden om te weten wat ik heb. Ik heb het gevoel dat ik dan verder kan en ermee leren omgaan.
Ik heb er anderhalf jaar geleden werk van gemaakt omdat ik al mijn hele leven al zo lomp, klungelig en van alles vergetend door mijn studie en later werk heb geworsteld. Al heel vroeg had ik het idee er niet bij te horen. Mijn gedachten waren alweer 4 stappen verder in een gesprek waardoor ik de aansluiting miste. Naast de diagnose recidiverende depressie en een hersenbeschadiging benoemde een psycholoog in een revalidatiecentrum dat het eigenlijk best als ADHD klonk. Ik wist niet wat ik hoorde. Vlak daarna tuimelde ik ( niet daardoor ) in een ernstige depressie die nog niet helemaal over is gegaan maar toen ik best stabiel was heb een traject in gang gezet voor ADHD. En het was behoorlijk duidelijk. Ik was erg opgelucht dat ik niet niet dom, lui en lomp was maar dat een HBO studie met een startende depressie toendertijd een grote opgave is geweest. En dat een scriptie schrijven echt heel lastig was. En ik lachtt altijd wel mee als m'n boeken weer eens vielen, ik de helft vergeten was en ik weer eens niet m'n mond kon houden als een college interessant was en altijd verder doorvroeg dan nodig. Maar het was helemaal niet leuk. Sinds ik Ritalin in de retard variant slik ben ik rustiger en gaat bijv boodschappen doen veel sneller omdat ik alles mee heb en ik niet 4 keer de winkel door hoeft te rijden. Ook verklaart het dat ik teveel indrukken niet goed kan verwerken en in een slechte periode echt rust moet pakken. Er zijn niet veel mensen die er nu van af weten. De erkenning naar mezelf dat ik best wat milder mag oordelen over mezelf en het toch nog tot planner heb geschopt geeft wel aan dat ik best wel wat kan. Het helpt ook om beter te weten wat voor mij belangrijk is om nog stabieler te worden.