Vrijdag 9 maart (7weken + 2 dagen zwanger): Een zwarte pagina in mijn (ons) leven. Ik was in de middag naar het toilet gegaan en ik zag wat bruin bloed. Er gingen gelijk allerlei alarm bellen in mijn hoofd. Mijn man gebeld dat hij maar moest komen want ik wist het allemaal ff niet. Het volgende toilet bezoek….helder bloed maar alleen met afvegen. Ik dus opzoeken op google wat dit kon betekenen. Ik was gerust gesteld dat een heel hoog percentage zwangeren bloedverlies hebben tijden hun zwangerschap. In de avond zou ik naar de bioscoop gaan samen met mijn schoonzus. Ze kwam mij halen. Dus ik zeg moet nog even plassen………Toen op de WC stortte mijn leven in elkaar. Ik hoorde een plons in het water en echt ik overdrijf niet heeeel de pot tot onder de bril van de WC aan toe zat vol met bloed. Ik schreeuwde om hulp zoon roep die door merg en been gaat. Heel hard jankend zat ik op de wc. Onze kleine garnaal was weg . Ik heb een miskraam gehad!!!!!! Zaterdag en zondag: Wij gaan door een ontzettend dal heen een soort van rouw zo voelde het echt. Ik heb nog nooit in mijn leven mij zo klote gevoeld. Er gaan gedachte door je heen. Het was te mooi om waard te zijn. Mijn lichaam heeft mij in de steek gelaten enz enz. Ondertussen gaat het gewone leven door..naar de voetbal van ons zoontje, boodschappen doen. Naar een vriendin gaan die net verhuisd is lekker wijn zuipen (lettelijk), Brie, filet american eten. Op 1 of andere manier voelde dat even goed. Maar dan word het avond en zit je samen op de bank….. eigenlijk weet je niet zo goed wat je moet zeggen en zucht je 10 keer en jank je weer samen. We gaan maar vroeg naar bed want we kunnen ons hoofd er toch niet bijhoude. Maandag: Ik besluit gewoon te gaan werken om even mijn gedachtes op iets anders te kunnen zetten. Maar toch blijft er in mijn achterhoofd iets malen….. Ik had vrijdag en de dagen erop helemaal geen pijn. Maar echt nul komma nul pijn in mijn hoofd klopt dat gewoon niet. Als iets fout gaat moet het toch pijn doen…. Ondertussen had ik moeder voor moeders al opgezegd, de huisarts op de hoogte gebracht. Toen na heel veel twijfel toch de VK gebeld ik wil bevestiging dat het garnaaltje echt weg was. In de middag kreeg ik een binnenwaartse echo….het eerste wat ik zie is een klein knipperend stipje….. ik begin keihard te janken want ja dit had ik echt niet verwacht…ik hoor ondertussen mijn man naast mij snikken…… Echt serieus ik wist niet wat ik meemaakte…… ons garnaaltje zit er gewoon nog! (ik kreeg op mijn kopt van de VK dat ik niet gelijk vrijdag ben gegaan) Donderdag (8 weken en 1 dag zwanger!). Na een paar dagen compleet van de leg te zijn geweest we zijn door de diepste dalen gegaan en uiteindelijk staan we vanaf maandag weer op een hele hoge top… geloof me ik was echt totaal in de war. Het is allemaal zo onwerkelijk echt pffffff. Sinds vandaag kan ik weer normaal functioneren gelukkig…maar heftig was het wel! Zo ik heb even van mij af geschreven. Een wijze les…….ga bij bloedverlies hoe heftig ook er niet gelijk vanuit dat het niet goed is…… ga ook zo snel mogelijk naar de VK want een paar dagen complete emoties leven is niet goed voor je.
Heftig Meis! Maar wat fijn dat je garnaaltje het zo goed doet Ik heb deze zwangerschap 3 x een heftige bloeding gehad met 7+3 7+6 en 13 weken.... vooral de eerste keer was ik ervan overtuigd dat het mis was maar het bleek een hematoom te zijn. En de kleine smurf ligt nu toch echt naast mij te slapen <3
Jeetje wat een achtbaan zeg! gelukkig ziet het er allemaal goed uit! Ik duim dat alles nu rustig blijft!
Ja bij mij was het ook een hematoom. op de laatste echo van maandag kon ze zien dat er nog een paar donkere plekjes rond mijn baarmoeder zit wat waarschijnlijk ook nog wat lichte bloedingen kan veroorzaken.
Ja wij duimen ook heel hard!!! iedereen roept dat ohhh het is een meisje..... en die blijft wel zitten hoor!!! maar ja denk ik dan...je weet nooit.
Hey, Jeetje wat een verhaal. Moest even slikken hoor. Het is compleet logisch dat je er geen fijn gevoel over had. Ik denk dat bijna iedere vrouw dat had gehad. Ik heb 1 keer een miskraam gehad tussen de 6 en 8 weken en vond het ook verschrikkelijk... Gelukkig is jullie kleine ukkie bij jullie gebleven en hopelijk mag dat zo blijven. Ik duim voor jullie en hopelijk kunnen jullie nu keihard genieten!
Jeetje wat ontzettend heftig en schrikken! Wat fijn dat het goed gaat met het kleintje in je buik, ik duim dat alles goed blijft gaan en dat je over een paar maanden een prachtig kindje in je armen hebt.
Sinds vandaag straal ik weer!!!! Gisteren nog een gek momentje... mijn zoontje (7) en ik stonden onder de douche.... uit het niets aait hij over mijn buik....mam ik voel heus wel dat er ewn baby in je buik zit hoor....en trouwens je tietjes zijn ook ineens veel blijer....ze kijken vooruit in plaats van zo zielig naar beneden. (okeeeeejjjj) omdat we het zeker tot week 12 geheim willen houden was mijn reactie.... ja ja schat ga nu je haar maar wassen maar vanbinnen lag ik natuurlijk in een deuk. bedankt voor de berichtjes meiden.