Hi allemaal Ik denk dat ik eigenlijk wel een serieus probleem heb. Waarbij ik mezelf tegenkom (ervaar moeder zijn als zwaar) en voor kids uiteindelijk ook niet goed. Het probleem is moeite hebben met duidelijk zijn tegen ze en "nee" zeggen met name als het iets betreft wat ze willen en dan van mij niet mag of kan. Daardoor cijfer ik mezelf (teveel) weg en voel ik me steeds minder goed in mijn vel zitten. En als ik nee zeg voel ik me schuldig, vind ik ze zielig of gevoel ze tekort doe. Ze komen niets tekort maar gevoel is dat..... Herkenbaar en/of evt tips?
Misschien helpt het om je steeds te blijven beseffen dat het voor kinderen heel prettig is om duidelijkheid en grenzen te krijgen van hun ouders. Op het moment dat je nee zegt voelt het slecht omdat je merkt dat je kind het niet leuk vindt. Maar probeer voor ogen te houden dat het juist prettig voor ze is. Mijn zoon gaat ook weleens op de grond liggen brullen als ik nee zeg. Ik probeer hem af te leiden, even later wat extra aandacht te geven oid. Ik merk dat hij heel lekker in z'n vel zit en heel duidelijk weet wat wel en niet mag. En als ik nee zeg is het ook nee. Een kind dat geen duidelijkheid heeft blijft grenzen opzoeken. Voor het kind en voor jou heel vermoeiend. Heel veel succes, het is ook niet makkelijk.
Zeg je misschien niet juist ja uit schuldgevoel? Dat het al aanwezig is voor de situatie plaats vind? Zo ja, ga dat dan verder uitpluizen en mee aan de slag.
Mol: duidelijkheid en consequent zijn is inderdaad goed voor de kids. Helemaal voor ons zoontje. Ga proberen me daar aan vast te houden. Zonnestraal: lastig, maar heb niet een reden om me schuldig te voelen dat is juist het rare. Zal er eens over nadenken. Merk dat ik gewoon niet goed in mijn vel zit. Kinderen zijn naar elkaar toe irritant en dagen elkaar uit. Luisteren ho maar pfff. Zou echt toe zijn aan een week rust weg van alles en iedereen
Ja dat herken ik wel. Ik probeer de tijd te nemen als mijn kids iets vragen. Als zeeen snel antwoord willen, ben ik snel geneigd om nee tezeggen en voel ik mij schuldig als ik er over nadenk wat ze me eigenlijk vragen. Door tijd te winnen eneven aandachtig na te denken, voel ik mij minderschuldig en mijn kids zich meer gehoord.
Ik denk dat het voor jou heel goed is om te zeggen dat je er even over nadenkt en ... (vul tijd in) ... antwoord geeft. Je kunt dan beter afwegen welk antwoord wijs is. In het begin gaan je kinderen jouw nadenktijd misschien gebruiken om de vraag 100x te herhalen. Maar ze zijn oid genoeg om te leren dat blijven vragen gelijk staat aan zeuren. En dat bij zeuren het antwoord altijd nee is. Wat betreft je schuldgevoel: ik garndeer je dat als je overal ja op blijft zeggen, over 10-15 jaar je schuldgevoel echt veel groter is. Je hebt dan namelijk kinderen opgevoed die elke behoefte onmiddelijk willen bevredigen en niet om kunnen gaan met uitgestelde aandacht of een uitgestelde beloning. Ze zijn dan ook niet gewend om te gaan met teleurstelling. Kortom: de bereidheid (en vaardigheid!!) om ergens voor te werken ontbreekt. Ze weten dan niet dat het niet het einde van de wereld is als ze niet onmiddellijk datgene krijgen wat ze wil. Dat de 'beloning' (gevoel van bevrediging / eigenwaarde) juist groter is als je ergens eerst voor werkt en spaart. Hoe denk dat pubers daarmee om zullen gaan? Je bewijst ze echt geen dienst door ze alles te geven of te laten doen wat ze willen.
Gaat het vooral om dingen 'mogen doen' of om dingen 'krijgen'? In het laatste geval: krijgen ze al zakgeld? Anders daarmee starten. Dan kun je veel valer antwoorden met "Ja hoor, koop maar van je zakgeld." Ze leren dan ook dat dit dus niet onbeperkt kan. En dat ze dus keuzes moeten maken. Laat ze ook 'fouten' maken zoals goedkope rotzooi uit automaten trekken. Als het dan al snel niet meer gebruikt wordt of kapotgaat, vinden ze dat veel vervelender dan wanneer het jouw geld was. En je kunt ze erop wijzen dat ze door die uitgave ook nog eens langer moeten wachten voor ze dat ècht leuke speelgoed kunnen kopen. Vraagt ook wel discipline voor jou om tussendoor niet toch aan extraatjes te doen! Spreek vaste momenten af waarop ze iets krijgen en wijk daar niet zomaar vanaf. (Bij ons: verjaardag, zomervakantie, en binnen het beloningssysteem dat wij hebben). En van de grootouders krijgt de oudste een zakcentje bij zijn rapport. Soms verkopen we spullen de kinderen via marktplaats, dat geld verdelen we ook. Jongste krijgt nog geen zakgeld. Maar als onze oudste genoeg gespaard heeft om iets groters te kopen, mag de jongste ook iets uitkiezen voor een soortgelijk bedrag. Vanaf een jaar of vijf zal onze jongste ook zakgeld krijgen..
Goeie tip inderdaad om er even tijd voor te nemen voordat ik ja/nee zeg. Soms vragen ze ook dingen (zoon bijv mag ik naar het voetbalveld eind vd dag) ja dat weet ik dan nog niet. Ligt eraan of we thuis zijn etc. Hij kan dan ook heel irritant blijven drammen. Daardoor raak ik dan geïrriteerd. Moet er even handig in worden. Wat zakgeld betreft is dat ook wel een goeie tip.
Het niet nee kunnen zeggen is een uiting van iets diepers. Waarom vindt je nee zeggen zo moeilijk? Ben je ergens bang voor? Wat zou iemand van je kunnen vinden als je iets weigert? En wat zegt dat over jou? Je bent hier niet meee geboren, ergens heb je dit geleerd. Ik denk dat je eerst zou moeten achterhalen waarom nee zeggen voor jou zo moeilijk is en dan de kern moet aanpakken. Ik ben bang dat het anders iets is waar je altijd last van blijft houden. Daarnaast heb je nu het gevoel dat je vastloopt en niet lekker in je vel zit. Kun je in misschien een paar daagjes weg zonder kinderen? Even ergens lekker uitwaaien en de tijd nemen om na te denken?
Ik denk dat er juist meer rust kan komen als je meer nee gaat zeggen. Wees niet bang dat je te vaak nee zegt. Het is juist belangrijk voor ze om daarmee om te leren gaan. Zie iedere keer nee als een kadootje voor hun ontwikkeling. Bedenk ook goed wat de regels in huis eigenlijk zijn. Als jij weet wat je wanneer wel wilt toestaan en wat niet, dan is het veel makkelijker om te beslissen. Houd er rekening mee dat kinderen de grenzen eerst wat meer gaan uittesten. Daarna zul je pas gaan merken dat het ze echt meer rust zal geven. Maak voor jezelf een plan en bedenk dat je kinderen van jou afhankelijk zijn om te leren dat er grenzen zijn. Dat is echt heel belangrijk voor ze.