Zoals de titel al zegt: Mijn dochter van 7 is op het moment zo dwingend! Even een voorbeeld: Heb hier eerder al een topic geopend over het slechte slapen van mijn dochter op het moment. Ze wilde graag als ze niet kon slapen met een whiteboardje en stift wat op kunnen schrijven dus dat vond ik prima. Er kwam dus 1 heel klein stipje stift op haar kussen.....gevolg...drama. Ze wilde perse een schoon kussen enz. Uiteindelijk na veel gedoe heb ik haar beloofd de kussensloop te wassen de volgende dag. Vandaag dus de sloop gewassen, leg ik haar op bed, ziet ze dat stipje dus nog steeds een beetje staan. Gaat ze me toch volledig moeilijk doen!! Ze wilde dat ik hem weer in de was doe morgen enz. Ter compromis had ik er dus een nieuwe schone kussensloop omgedaan. Was ook niet goed, want ze wilde wel haar paardenkussensloop Ik moest haast beloven dat ik hem morgen weer opnieuw zou wassen....hoe moet ik reageren op dit gedrag? Iemand tips? Of hoe zouden jullie reageren?
Persoonlijk vind ik dat je er best ver in meegaat en dat heeft ze denk ik door. Ik had die kussensloop dus echt niet omgeruild voor een andere. Ze is oud genoeg om te begrijpen dat haar verzoek onredelijk is als je haar dat uitlegt. En daarna voet bij stuk houden, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb (nog) geen ervaring met deze leeftijd maar een kleuter van ruim 4 kan ook heel dwingend zijn (dat weet je vast ). Pick your battles maar er zijn wel grenzen: je had de sloop al gewassen (op haar verzoek) en dat is dan genoeg. Dan maar even drama.
Toch eerder grenzen aangeven. Zij dwingt omdat het effect heeft. Als het niet werkt zal ze er vast mee stoppen. Dus een stip op haar kussen is kussen omdraaien, dan heb je er geen last meer van. Wil je dat niet? Dan pak je toch zelf een andere hoes, doet hem er omheen en mikt de andere bij de was, die dan binnenkort een keer gewassen zal worden. Zo gaat het tenminste hier
Hier zou ze er zelf een andere hoes omheen moeten doen als ze echt die stip niet kan verdragen (en dan die met stip in de wasmand, ik was ‘m volgens mijn planning dus niet per se de dag erna), maar anders gewoon met stip erop slapen - stip heeft ze er zelf op gemaakt, dus deal er ook maar zelf mee zou ik denken
Klinkt in mijn oren als een gevalletje grenzen zoeken en verleggen. Ik zou de verantwoordelijkheid voor haar keuzes en verzoeken vooral bij haar neerleggen. Ze mag al een stift in bed dan kan er weleens iets misgaan. Dus of geen stift meer in bed of niet miepen als het misgaat. Wil ze de kussensloop in de was, dan kan ze dat de volgende ochtend zelf in de wasmand doen en zelf een schone sloop om haar kussen doen. Niet tevreden met de inmiddels gewassen sloop, dan draait ze hem maar om.
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind zelf dat ik ook best ver ben meegegaan in haar " wil". Ze kan alleen zo erg drammen en huilen, dat ik dan snel de goede vrede wil bewaren om een driftbui te voorkomen. Vanochtend ook zo'n zelfde strijd. Ze wilde per se bij ons op bed Netflix kijken. Dat mocht niet van mij omdat ze ervoor al een tijdje beneden tv had gekeken. Dan blijft ze maar drammen. "Mamaaaaa!" Roepen en dan " ik wil het gewooonnn Nu!!" Dan kan ik 100x zeggen " nee is nee"... en " ik heb net al uitgelegd waarom het niet mag, je kan door blijven zeuren maar het mag gewoon niet". Maar dan blijft ze doorgaan....en ik blijf dus maar antwoord geven, omdat ze anders heel hysterisch " maaammaaa" gaat zitten schreeuwen..
Hier leg ik uit waarom iets bv niet mag, daarna blijf ik het niet uitleggen maar negeer ik gedram/gezeur.
Klinkt ontzettend vermoeiend. Zet je haar dan uit de kamer? ‘Als je niks anders te zeggen heb ga je maar op je eigen kamer zitten’
Er zit ook echt verschil in karakters van kinderen. Sommige kinderen hebben een hele sterke eigen wil en kunnen heel ver gaan, leggen zich gewoon niet snel neer bij de regel van de ander. En dat is heel erg vermoeiend. Zeker omdat er soms over werkelijk alles een strijd kan ontstaan. En ook omdat die strijd lang kan duren door hun standvastigheid. Voet bij stuk houden is heel belangrijk. Maar het is heel logisch dat je daar ook niet altijd zin in hebt omdat het nooit binnen 5 minuten klaar is. Ik ben het hier ook gewend, vooral bij jongste. Nou weten we inmiddels ook dat haar autisme hierin niet meewerkt, dat was vroeger nog niet bekend. Maar ook bij haar is het altijd zoeken. Soms kunnen we een beetje met haar mee gaan waardoor het allemaal wat soepeler verloopt en soms doen we dat bewust totaal niet. Uiteraard heeft dat ook te maken met onze eigen gemoedstoestand maar ook zeker wel met het zoeken naar een middenweg waarin we onze grenzen kunnen hebben en we ook naar haar vraag kunnen kijken. Het is echt niet makkelijk.
Mijn kinderen zijn wat jonger maar hebben wel dit temperament en doorzettingsvermogen. Sinds kort doe ik dus 1x antwoord geven met uitleg. De tweede keer melden dat ik het net heb uitgelegd en dan nog een keer uitleggen. Als ze daarna met hetzelfde komen nog 1x zeggen dat het antwoord niet verandert en dan afleiden of negeren. Als het schreeuwen wordt mag je dat op je kamer doen of op de gang (dat doe ik liever niet maar gezien het afgrijselijke volume kan ik het gewoon niet aan om naast me te hebben.). Dat was een week hel hahaha maar nu gaat het al beter. Begrijpen ze dat dat drammen moet stoppen. Weet je.. elke keer dat jij toegeeft "om de lieve vrede" leer je ze dat drammen effect heeft. Maar je leert ze ook dat jouw grenzen blijkbaar overtreden mogen worden. Die lieve vrede is eigenlijk het tekort doen van jezelf. Kijk in de spiegel en weet dat jij er ook mag zijn,dat jouw grens ook gerechtvaardigd is en dat je voor wilt leven dat je er als mama ook mag zijn.
Maar jij staat dit hysterische gedrag toe hoor. Als een 7 jarige schreeuwt 'ik wil het NU!' zeg jij rustig 10x 'nee is nee'. Ik laat echt niemand zo tegen me praten, ook geen kind van 7 of 8. Brutaal gedrag = klaar gesprek. Ik luister als ze netjes tegen me praten. En drammen en gillen om iets te krijgen accepteer ik al helemaal niet, ze zijn niet 2 meer.
Er is een groot verschil tussen temperamentvol en eigen sterke mening en brutaal hysterisch drammerig doen. Ook temperamentvolle kinderen kunnen prima leren dat ze met brutaal eisen en dramma überhaupt geen gesprek krijgen, laat staan hun wil. Heeft verder niks met temperament te maken. En ik vind het persoonlijk heel laks om deze manier van praten door een kind maar te negeren of 'rustig nee blijven zeggen'. Zo leren ze niks..
Ik leg t een keer rustig uit. Daarna is het gewoon nee. En gaan ze schreeuwen of ander raar gedrag vertonen mogen ze dat op hun kamer doen. Vertel er dan altijd bij dat ik ze niet versta als ze zo praten en weer van hun kamer afmogen zodra ze normaal kunnen doen. Ik laat niet zo tegen mij praten/schreeuwen.
Hier ben ik het helemaal mee eens. En persoonlijk denk ik dat dit gedrag eerder een gevolg is van veel te vaak en lang (jarenlang?) toegeven dan agv ‘temperamentvol’ zijn. Het goede (en slechte ) nieuws is dat de enige die het kan veranderen jij bent!
Brrr ik krijg er jeuk van, waarom laat je je zo behandelen door je 7 jarige? Nee is nee als ze daarna doorgaat krijgt ze een waarschuwing, gaat ze door dan is het de gang of haar kamer, dikke doei dat ik dat geneuzel/geschreeuw/ gekrijs ga aanhoren! Zoals al eerder is gezegd; En persoonlijk denk ik dat dit gedrag eerder een gevolg is van veel te vaak en lang (jarenlang?) toegeven dan agv ‘temperamentvol’ zijn. Het goede (en slechte ) nieuws is dat de enige die het kan veranderen jij bent!
Dit idd. Als je je zo wil gedragen doe je dat maar ergens anders. Als je weer normaal kan doen mag je er weer bij. Met het kussen, als het niet goed genoeg is doe je het maar zelf. Sloop mag prima weer in de was en een schone mag ook maar dan wil zelf doen en het sloop is schoon wanneer het jou uitkomt om die te wassen en anders heeft ze, hard gezegd, pech.
Dank je voor meningen en reacties. Dit gedrag is niet te wijten aan jarenlang "toegeeflijk" zijn. Ze weet dat ze niet altijd alles kan en mag bepalen. Dit gedrag van mijn dochter is ook niet zo lang aan de gang. Het is van de laatste weken. Het lijkt wel of ze ineens is gaan puberen ofzo! Nogmaals, ik vind het ook niet normaal hoe ze tegen me praat en ben er ook zeker niet van gediend. Alleen constant de strijd aangaan met alles is best vermoeiend ( ben daarbij ook nog zwanger dus heb ook niet altijd "zin" in strijd) Zal dus vast ook een combi zijn van uitproberen, mama is tenslotte nu wat "zwakker". Ik heb iig veel aan jullie meningen gehad. Besef me nu des te meer dat, hoe moeilijk soms ook, ik de strijd dan maar aan moet gaan en niet over me heen moet laten lopen. Ik hoop dat ik snel mn lieve meid weer terug heb ipv dit helse draakje op het moment (al blijft ze natuurlijk echt wel mn alles)
Ik vind continu ‘nee is nee’ zeggen eigenlijk meer strijd dan 1x ‘nee, want...’ en daarna bij doorzeuren, hysterisch doen etc gewoon even naar haar kamer om af te koelen. Dat moet je even doen, maar continu reageren op gezeur - en gezeur aanhoren - vind ik zelf veel lastiger.
Ja hier gaat dan ook even mn gehoor op standje nul en dan laat ik m uitrazen op de gang of ik negeer het verder. Ik heb het al uitgelegd en hij is oud en wijs genoeg om het te snappen. Daarna is het klaar.
Ik snap wel dat ze geen stip op haar sloop wil. Dl zou dat ook vreselijk vinden (maar die mag absoluut niet tekenen of schrijven in bed. Bed is om in te slapen.) Wij hebben deze discussies dus al gevoerd toen ze nog heel klein was. Hebben jullie al vlekkenmiddel geprobeerd? Ik ga hier bijna nooit de strijd aan. Heeft ze een probleem, dan kijken we samen hoe dat komt en of het op te lossen is. Meestal is het niet zo moeilijk.