Dat is ook niet wat ik bedoel. Ik bedoel dat dit voor elkaar krijgen bij temperamentvolle kinderen heel veel meer vraagt van je als ouder. En vaak denken ouders die het wat makkelijker daarin hebben, omdat het bij hun kind wat soepeler verloopt, dat die ouders daarin wellicht laks zijn. Tuurlijk, er zijn ook mensen die daar minder goed in zijn, ook daarin spreekt ons eigen temperament en eigen opvoeding een rol. Maar er zijn ook zeker mensen die hier heel bewust mee bezig zijn en het dat kost heel veel energie, elke dag weer. Dat ligt dus echt niet altijd alleen maar aan jezelf omdat je niet duidelijk en consequent bent. Ik denk dat niemand van drammerige zeurende kinderen (of volwassenen) houdt.
Oh ja nou herinner ik me ineens weer je topic van het niet willen/kunnen slapen. Tja, wel lastig dit want soms is er toch een onderliggende oorzaak van moeilijk gedrag. Bijvoorbeeld als ze heel erg moe is, dan is ze misschien niet meer voor rede vatbaar. Het is ook soms een kwestie van dingen al voorzien en daarmee voorkomen. Zoals überhaupt geen stift in bed meenemen, dat is natuurlijk wel een risico wat je dan neemt, of vasthouden aan een bepaald ritme, zodat kinderen niet overprikkeld of oververmoeid raken. Waarom denk je dat zij zo’n last zou hebben van jouw zwangerschap? Je bent toch nog helemaal niet zo ver in de zwangerschap? Ik ben zelf al bijna uitgerekend en heb eigenlijk nog steeds niet echt het idee dat de kinderen er last van hebben of zo. Hoe ziet haar leventje er verder uit? Hoe gaat het op school, gaat ze na school naar opvang of niet? Heeft ze vriendinnetjes?
Onze dochter is 6 maar die kan dit ook. Drammen, zeuren, hysterisch doen. Echt.... Ze kijkt veel vlogachtige filmpjes op YouTube en we hebben gemerkt dat ze hier erg door beinvloed wordt en een bepaalde manier van praten (bepaald taalgebruik maar ook heel overdreven praten) na gaat doen. Die mag ze dus nu niet meer kijken (oa jamilla, zoete zusjes). Echt zo'n naar brutaal toontje neemt ze dan over. En stift in een kussensloop... poeh hier mag ze echt geen stift bij haar bed.... en anders met een heule duidelijke waarschuwing dat er geen stift in het beddengoed mag komen! En er zelf drama over maken? Eh, ze heeft het zelf gedaan toch? Tja... Ik herken het wel, je bent soms zo moe van het gedram dat je maar toegeeft. Zo wil mijn dochter soms perse op slippers naar school en ik heb dat liever niet omdat ik dat gewoon heel slecht voor de voeten vind om daar de hele dag op te lopen dus hadden we afgesproken dat het alleen op vrijdag mocht, mits goed weer. Tja en daar gingen we weer want wat zij mooi weer vond, vond ik iets minder mooi... maar vervolgens ligt haar ene slipper nog halverwege de oversteek omdat ze ging rennen.... dus dan zeg ik: snap je nu waarom ik liever niet wil dat je op slippers loopt? Ja mam.... En wat hier ook wel helpt is haar aanspreken op een hoger niveau zeg maar. Dus naar zichzelf laten kijken en vragen of het echt nodig is om zo te reageren zoals ze doet. Meestal geeft ze dan wel toe dat haar reactie enigszins overdreven was.
Ik sluit me aan bij het gros van de reacties; je gaat veel te veel mee in wat je dochter wil. Trust me, ik weet hoe moeilijk het kan zijn. Mijn dochter heeft het drammen uitgevonden. Nu heeft zij een verstandelijke beperking, ADHD een lichte vorm van ASS, maar ook dát is geen excuus om maar als een malle tekeer te gaan als ze haar zin niet krijgt. Nee is nee, en ik ga dingen echt niet 200x uitleggen. Als ik antwoord gegeven heb en ze blijft doorzeuren dan vraag ik gewoon aan haar wat ik ook alweer voor antwoord gegeven heb. Dat weet ze natuurlijk precies, dus daar heb je het, dat is je antwoord. Houdoe en we zwaaien hè. Schreeuwen en niet stoppen is een enkeltje slaapkamer totdat je weer normaal kan doen. In geen geval geef ik toe, want dan is het hek echt van de dam. Mijn dochters opvoeding is zoveel zwaarder, moeilijker en intensiever dan die van onze oudste zoon. Maar dat is geen reden om maar toe te geven. In tegendeel juist, waar ik bij mijn zoon de teugels nog wel eens kan laten vieren kan dat bij mijn dochter niet. Ook niet een klein beetje, want geef haar een vinger en ze pakt je hele hand. Mijn advies -> take back control! Nee is nee. Je geeft 1x antwoord en daar kan ze het mee doen. En als ze brutaal wordt of gaat schreeuwen kan ze dat lekker op haar kamer gaan doen.
Dank je! Nu snap ik ook waar het toontje van mijn zesjarige ineens vandaan komt. Morgen maar weer gewoon Kinderen voor Kinderen en speelgoed uitpakken filmpjes kijken op Youtuve.
Mijn dochter van 6,5 is precies zo. Temperament vol ook zeker. Zei laatst al tegen man dat t lijkt alsof ze al in de pubertijd zit. Ik leg iets 1 keer uit, tweede keer zeg ik dat ik het net heb verteld. Derde keer vertel ik dat ik nu geen discussie meer aan ga en dat het antwoord nee blijft. Bij gillen/ krijsen ga je maar naar de gang, want dat doet Pijn aan onze oren. Meestal is ze dan na een kwartier weer aanspreekbaar...
Mijn dochter van 3,5 dramt al als een malle. Er staat me wat te wachten. Overigens laat ik me door haar ook de les niet lezen. Idem een enkeltje kamer tot mevrouw tot bedaren gekomen is.
Dat "toontje" door YouTube filmpjes herken ik ook wel ja. Nu mag ze sowieso niet veel op de iPad maar ik ga dat nog maar eens wat meer inperken. Hier is het ook niet mn intentie geweest om haar met viltstift in bed te laten hoor. Dit was dus puur weer zo'n strijdmomentje waarbij ik liever had dat ze rustig in slaap zou vallen dan dat ik haar hysterisch in bed had. Oplossing nu is: ze mag met kladblokje en een potlood iets tekenen/schrijven als ze niet kan slapen. Het grappige is dat ze dus helemaal niks meer over dat stipje op haar kussen heeft gezegd vanavond Soms is het weleens fijn als je door verschillende mensen even op je eigen handelen beoordeelt wordt en ik ben er nu wel uit dat ik haar echt wat harder aan moet pakken. Ze moet tenslotte wel respect voor me blijven Hebben, zoals ik ook altijd respect heb voor haar.
Ik denk dat de "hoe" in je vraag "hoe negeer ik dwingend gedrag" niet helemaal klopt. Negeren doe je eigenlijk maar op 1 manier: door er geen aandacht aan te besteden. De vraag is dus meer: moet ik het wel of niet negeren? Ik zou het inhoudelijk wel negeren. Dus niet ingaan op haar eisen. Ik zou wèl aandacht geven aan de eisende toon zelf. Dus benoemen dat ze altijd dingen mag vragen. En dat het antwoord dan ja of nee kan zijn. Bij een nee ben je op verzoek bereid uit te leggen waarom niet. Let op; op verzoek dus als ze gewoon normaal, belangstellend vraagt waarom iets niet kan of mag. Maar verder heeft ze een "nee" gewoon te accepteren. Onze 7 jarige is ook wat temperamentvol en bijna nog eigenwijzer dan zijn moeder (ik dus). Laatst had ik hem verzocht om zijn vloer leeg te maken. Heeft ie niet echt zorgvuldig gedaan, want was volgens meneer niet nodig. Prima, dan mag je zelf stofzuigen. Uiteraard verdween en lego in de stofzuiger. Dikke paniek en tranen. Ik ben zo attent geweest te wachten tot nádat ik betreffende lego uit de stofzuiger had gered en zoon enigszins gekalmeerd was. Daarna heb ik, nog maar weer eens, uitgelegd dat hij heus ook net zo slim is als wij. Misschien wel slimmer, wie weet. Maar dat zijn vader en moeder wel een jaartje of 30 meer levenservaring hebben. En dat als wij zeggen dat iets moet of juist niet mag, dat wij daar echt goede redenen voor hebben. En dat ie daar dus naar heeft te luisteren. Vooral omdat we veel van hem houden en echt het beste met hem voor hebben. En op zo'n gesprek kunnen we dan weer een dag of 2-3 teren. Niet dat hij dan altijs luistert, maar hij herinnert het zich dan nog levendig als we ernaar verwijzen. En nu is het dus weer afwachten tot hij weer tegen ons advies in iets doms doet. Met losse handen fietsen op een grindpad ofzo. Ik weet het: het blijft (bij sommige kinderen) een strijd. Maar ik blijf vol goede hoop. Als we maar volhouden, leren ze het uiteindelijk wel. En met volhouden bedoel ik dus; niet ingaan op onredelijke eisen. Zelfs niet op redelijke eisen, op onredelijke toon. Wel keer op keer benoemen dat gedram, gedrein en brutaal gedrag irritant is. Em dat je daardoor gewoon uit chagarijn juist niet doet wat ze wil. En volhouden! Volhouden totdat dat de nieuwe waarheid is: als ik op zo'n manier probeer mijn zin te krijgen, krijg ik nooit mijn zin. Het ene kind heeft misschien een week nodig. De andere een maand en de volgende aan jaar. Maar uiteindelijk valt dat kwartje echt. En als het kwartje na een jaar ècht volhouden nog steeds niet gevallen is, zou ik hulp en ondersteuning gaan zoeken. Maar laten we daar niet op vooruit lopen.