Ik denk niet dat er 1 antwoord is, maar een manier waarin jezelf moet zoeken hoe en wat. Er zijn verschillende mensen die helpen bij het verlies van een kinderwens, (het is toch een soort rouwverwerking) maar ook samen kan je eruit komen. Ik denk dat het belangrijk is om te leren zien, dat het krijgen van kinderen niet het enige doel in je leven hoeft te zijn. Zoek naar andere invullingen. Ook zonder kinderen kan je gewoon gelukkig worden (ook al lijkt dat nu niet) Wij kunnen (nog) geen kinderen krijgen.. en we hebben nog wat hoop, maar tussen nu en een half jaar wordt het wel definitief duidelijk. En daar praten we over, wat gaan we doen.. en ineens kwamen we er achter, dat je zonder kinderen, ook hele leuke dingen kan doen. Ik hou zielsveel van mijn man, en moet er niet aan denken om bij hem weg te gaan.. ik heb voor hem gekozen tot de dood ons scheid, en niet omdat iets niet lukt, waar we beidde van hebben gedroomd. En ik heb nog steeds hoop, en droom om ooit een kindje van ons samen vast te houden, maar ben ook steeds minder bang voor het leven zonder. en ja, het zal zeker nog wel eens moeilijk worden, en is het regelmatig nog steeds, maar aan de andere kant, we kennen wel heel veel mensen met kinderen, we hebben kinderen om van te houden, om mee te kroelen en te knuffelen. Heel crü, maar leven met een onvervulde kinderwens, is gewoon doen.
Ik begrijp natuurlijk dat je het zeker goed bedoelt Maar je vergelijkt nu jouw verdriet met dat van een ander. En zoals je ziet, heeft ts en meerdere vrouwen hier, ook echt verdriet van die (op dit momenten misschien wel nooit met deze partner) onvervulde kinderwens. Dan heb je ook 0 keuze, want je partner wil niet. Ik vind het stuk van Hakoek heel erg herkenbaar en ook heel treffend. Het verdriet, wanhoop en verlangen spatten van het scherm. Het een is niet erger dan het ander, het verdriet en gemis lees ik bij jullie allebei.
Mijn beste vriendin heeft er 6 jaar over gedaan om (uiteindelijk met ICSI) een kindje te mogen krijgen. Terwijl dit verhaal bij ons al speelde, kreeg zij haar dochter. Nu is zij bezig voor een 2e kindje, al bijna 2 jaar. Ik vertelde haar op een gegeven moment hoe het bij ons zat, dat hij nu nog niet wilde en misschien zelfs wel nooit. Ik zei daarbij dat het uiteraard niet vergelijkbaar is met hun situatie. Zij zei mij toen: "Het is niet vergelijkbaar, maar het verdriet is misschien wel net zo groot. Wij hebben allebei een kinderwens die niet vervuld is, alleen de reden van de kinderloosheid is anders. En ik heb nog mijn vriend die naast me staat om mij te steunen, jouw vriend staat tegenover je..." Ik kon niet anders dan haar hier gelijk in geven. Dus inderdaad, een kinderwens hebben en geen kinderen kunnen krijgen is anders dan een kinderwens hebben en een vriend/man hebben die niet wil. Maar een kinderwens, blijft een kinderwens en je kunt inderdaad kapot zijn van verdriet.
Ik wacht ook op een vriend die nog niet weet wanneer. Wij hebben op een gegeven moment afgesproken dat ik wel voor mijn 30e wil beginnen aan proberen kinderen te krijgen en dat ik 1 uur per week babies op tafel mag gooien zonder dat hij boos word. Ik heb een periode gehad dat ik aan niks anders kon denken en het over niks anders kon hebben en dat ervaarde hij inderdaad als pushen. dus vandaar de afspraken, de uur die ik heb betekent niet dat ik op 1 dag een uur lang over babies praat maar wel dat ik gedurende de week alles bij elkaar opgeteld maar een uur over babies mag praten tenzij dat hij het onderwerp aansnijdt. Dat heeft bij ons beiden voor rust gezorgd en ook dat vorig jaar zijn nichtje van toen 3 de hele tijd zei dat hij eruit zag als een papa dus hoe het nou kon dat hij nog geen papa was. Dat heeft hem nog meer aan t denken gezet waardoor hij voor zichzelf op een rijtje kreeg waarom hij nog niet wilde. Met sinterklaas kwam het toevallig ter sprake met zijn moeder en die heeft echt heel veel twijfels weg kunnen nemen bij hem. Genoeg dat hij nu schommelt tussen ik wil nu een baby dus haal die implanon eruit en het komt nu eigenlijk niet uit maar laten we er naar toe werken zodat het zsm kan. Ik moet zeggen dat dit ook niet makkelijk is want dat zorgt dat ik rationeel moet blijven. We redden het nu financieel precies dus we weten beide dat het moet wachten. Maar als hij het weer meteen wilt weet hij me steeds bijna over te halen dat ik gewoon bij hem uit de buurt moet blijven omdat we anders wel de domme beslissing nemen. Vraag hem eens concreet om zn angsten en of jullie het daar af en toe over kunnen hebben omdat het voor jou ook moeilijk is om te wachten en al helemaal als je het er niet over mag hebben...
Dat herken ik heel erg hakoek en babymama87 Die wens is zo sterk, maar je mag (en durft) het er eigenlijk niet over hebben, want een ander wil ook een kindje, maar die moet de MMM in om een kindje te krijgen. En inmiddels schiet iedereen, ook sommige MMM'ers, je voorbij met hun baby's en jij hebt nog steeds niks. Maar je bent nog jong, hebt nog alle tijd, zorg eerst dat je alles op een rijtje hebt en meer van die blabla. Nou ja, zo voelde ik me dus voordat ik mijn zoons kreeg. Nu ik ze heb, is er al een grote leegte in mijn hart gevuld, maar ik wil nog een of twee kindjes en mijn man eigenlijk liever niet. Heel ingewikkeld allemaal. En ook oneerlijk, dat dit dus blijkbaar een taboe is. En niemand zou die ongewenste kinderloosheid alleen moeten dragen. Dus hoop dat jullie hier jullie verdriet, frustraties en alle andere gevoelens die erbij komen kijken, met elkaar kunnen delen.
Nou.... Zeer moeilijk, maar wij gaan uit elkaar. Hij wil geen kinderen. Volgende week naar de bank om te kijken hoe het precies zit met de hypotheek en daarna door naar de makelaar. Er komt nu zoveel op mij af. Ik ben ontzettend verdrietig. Heb de hele nacht gehuild. Gisteren besloten uit elkaar te gaan. Hij wil nu geen kinderen en ik ga niet langer wachten tot er misschien een moment komt dat hij het wel wil. Dit omdat hij niet kan zeggen of dit moment er ooit wel gaat komen. Dit is zo moeilijk. Ik houd ontzettend veel van hem, maar voel ook boosheid, teleurstelling, alles bij elkaar. Ik hoop maar dat ons huis snel verkocht zal zijn en ik een nieuwe start kan gaan maken. Voor nu, voorlopig zal ik niet meer op dit forum te vinden zijn. Heb hier niets meer te zoeken. Er komt vast een dag dat ik met een nieuwe man er klaar voor ben om kindjes te mogen krijgen, en dan zal ik mijzelf weer melden. Voor de meiden die nog wachten op hun vriend/man... Sterkte. Ik weet hoe het voelt, die onzekerheid. Ik heb nu zekerheid, niet de zekerheid die ik wilde, maar dit is mijn eigen keus. Er komen moeilijke maanden aan. Maar dat overleef ik ook wel weer. De eerste nacht is altijd het ergst, en die heb ik vannacht al gehad. Vallen en opstaan zal het zijn de komende tijd, maar opkrabbelen doe ik altijd wel weer. Afsluiten, opnieuw beginnen, vooruit kijken. (ik denk als ik dit zou lezen van iemand anders, dat ik zou denken; zo die is sterk... Het tegendeel is waar hoor. Ik ben een wrak op dit moment, maar diep van binnen weet ik dat het juist is wat ik doe)
Och nee toch, Hakoek. Ik heb net je verhaal gelezen en hoopte zo dat je man/vriend toch kinderen zou willen. Maar helaas. Heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat je wens ooit in vervulling mag gaan. Hier is het niet herkenbaar en had het zo maar andersom kunnen zijn. Vroeger wilde ik heel graag kinderen. Toen kwam er een periode dat ik me verschrikkelijk ergerde aan kinderen en 3 jaar geleden zei ik zelfs dat ik geen kinderen wilde (ik kende toen mijn man nog niet). Toen ik mijn man leerde kennen, sloeg ik om. Ik wilde oud met hem worden en hoopte kinderen met hem te mogen krijgen. Gelukkig dacht hij er net zo over. TS, ook voor jou hoop ik dat je man/vriend snel klaar is om aan kinderen te beginnen.
Hakoek, wat moet dit een ondraaglijke pijn zijn die je voelt. Echt vreselijk. De man van wie je houd waarbij je weggaat zegt al genoeg hoe diep jou wens is. Vind het enorm knap dat je deze keuze voor jezelf hebt kunnen maken. Geen woorden voor. Ik wens je de komende tijd heel veel sterkte en dat jou wens uiteindelijk in vervulling mag gaan. Wie weet gebeurd het allemaal sneller dan verwacht. Knuffels jou kant op.
Ik stond juist aan de andere kant. mijn vriend kwam zo'n 4 jaar geleden met dat het wel is tijd werd voor een kind. Ik schrok me dood! Ik had wel een kinderwens maar was er niet mee bezig. we hadden toen al alles, goede vaste baan, mooie ruime koopwoning. steeds vaker kwam het gesprek op tafel waardoor ik steeds sneller het idee afwees! Ik was er nog niet klaar voor, waarom accepteerde hij dat niet. uiteindelijk heeft hij me met rust gelaten en kwam ik deze zomer zelf met het idee om te gaan proberen. Maar juist dat hij me de tijd gaf heeft mij geholpen. Dus gun het hun ook, dan komt het wss vanzelf.