Voordat ik zelf moeder was, vond ik het raar dat ik de dochter van mijn vriendin niet mocht vasthouden. Echt stom, dacht ik toen.... Nu: Mijn dochter is 6 weken te vroeg geboren. Met 36 weken mocht ze naar huis, ze doet het hartstikke goed en de groeiachterstand is ze hard aan het inhalen. In het begin werd ons geadviseerd haar niet teveel van hand tot hand te laten gaan. Dit deden we dan ook niet. Nu is ze inmiddels ruim 3 maanden en nóg doe ik het niet graag. Alleen mensen die me na aan het hart liggen, mogen haar (bij God's gratie..) vasthouden. Mijn familie en goede vriendinnen dus. Nu was ik gister op een verjaardag van een vriendin. Haar zus zag me, zei gedag en ging verder met haar gesprek. Moet ze zelf weten hoor, maakt niet uit. Aangezien ze binnen aan het roken waren, gingen wij met Sophia lekker in de tuin zitten. Ga ik 1,5 uur later ofzo eens naar binnen om wat te snaaien te pakken, vraagt die zus of ze Sophia mag vasthouden. Nou liever niet. Echt niet? Echt niet! Ik vind haar daar veel te klein voor. Hele woonkamer viel stil... Zegt de moeder van die vriendin: Áls er al iemand haar vast mag houden ben ik het wel!' lachend dat wel. Ehm, heb ík daar nog wat over te zeggen? Een vriendin van mijn vriendin wilde haar ook vasthouden. Daar zei ik ook nee tegen. Eerst keek ze heel sip en toen kwam het sociaal wenselijke antwoord: nee als je dat niet prettig vind, moet je het niet doen. Dit zei ze een keer of drie, ik geloof dat ze aardig teleurgesteld was.. Ben ik te beschermend of hebben jullie dit ook? Ik denk dan het is geen puppy die je even afstaat!!!
Ik heb het ook een hele tijd gehad, maar op een gegeven moment ben ik het gaan loslaten en Patrick wel meer uit handen gaan geven. Maar dan nog alleen aan de mensen die ik goed ken. Hij is nooit op een verjaardag van hand tot hand gegaan. Want...is dat in het belang van je kind? Nee dus! Die raakt daar alleen maar overprikkelt van (veel kinderen in elk geval). Ik vind het vreselijk als kinderen de hele kring rond moeten, puur om de volwassenen te pleasen. Dus, Nik, als jij je er niet goed bij voelt, niet doen!
De eerste maanden heb ik mijn dochter ook zoveel mogelijk bij me gehad. Daarna vond ik het minder moeilijk. Op een gegeven moment gaan het kindje zelf wel aangeven als hij/zij er geen zin in heeft. Heel fijn is dat Dus als je het niet wil, dan niet. Jij bent de moeder, is heel simpel
Vind het al heel knap dat je met je dochter op de verjaardag bent geweest! en aso dat ze binnen gingen roken terwijl jij daar met je kindje, gecorrigeerd 1,5maand oud, op bezoek was! Knap dat je nee zegt als je dat niet wilt, en wat een ander daarvan vindt dat is dan jammer! groetjes
als je het niet wil dan moet je het niet doen. Ik geef haar ook niet zomaar uit handen aan mensen die ik bijna niet ken. Familie en goede vrienden mogen haar vast houden maar als ze huilt dat zijn papa en mama er om haar te troosten.
Groot gelijk heb je! Gelukkig heeft tot nu toe niemand mij gevraagt of ze mijn zoontje vast mogen houden, want ik vind het wel moeilijk om nee te zeggen. Ik vind het juist erg goed van je dat je gewoon eerlijk zegt dat je dat liever niet hebt. Onze kleine is inmiddels 10 weken (geboren met 36+6) en alleen ik, mijn man en mijn moeder hebben hem vast gehad.
Ja iedereen zegt altijd dat je niets tegen je gevoel moet doen, maar als je dan een keer nee zegt zijn ze heel erg verbaasd. Of ze zijn zelfs boos. Nou dat ben ik zat!! Bellis gewoon (uhuh, kostte mij helemaal geen moeite..8)) voor jezelf opkomen! En voor je kindje. Het is moeilijk hoor, daar niet van, maar het is beter dan ja zeggen en je daarna ellendig te voelen omdat je toch over je eigen grens bent gegaan.
Mijn zoontje kwam pas met 3 maanden het ziekenhuis uit. Daarna was ik zooo trots dat iedereen die op 'kraamvisite' is geweest hem vast mocht houden. Natuurlijk niet op 1 dag hoor hihi. Ik heb er dus geen problemen mee gehad.
Ik vind het ook niet prettig hoor. IK houd mijn kleine meid het liefst lekker bij me... En wat de rest van de wereld daar van vind kan me eigenlijk niet schelen.
mijn jongentje is niet eens te vroeg geboren en ik geef m bijna niet uit handen! en al helemaal niet als wij bij anderen op visite zijn dan krijgt ie al genoeg indrukken. Dus ik geef je groot gelijk!
Ik geef de kleine alleen uit handen aan familie die hij vaak ziet. Mijn zoontje is echt heel erg gevoelig voor prikkels en als hij van hand tot hand gaat dan ben ik weer 3 dagen bezig om er weer iets van ritme in te krijgen hier. Soms heeft hij echt een mindere dag en dan zijn het alleen mijn vriend en ik die hem vasthouden. "Gelukkig" geeft hij het dan ook zelf wel aan als iemand anders hem vast heeft en hij dit niet wil door te gaan huilen en alleen stil te zijn bij mama. Een verjaardag is met mijn zoontje not done, ik kan namelijk bijna helemaal niet met hem weg en ik zou het liever anders zien maar ja dit is nou eenmaal de enige manier die voor hem te behappen is. Voor TS : Doe vooral waar jij en je kleintje je goed bij voelen. Het is per slot van rekening JOU kindje, onthoudt dat goed. Wat een ander daar van denkt is helemaal niet belangrijk, jij beslist toch ook niet wat zij met hun kinderen doen nou zo is het andersom ook
Ik snap nog steeds niet dat er mensen zijn die ongegeneerd (schrijf ik het goed?) gaan roken waar kinderen bij zijn...Belachelijk. Alleen daarom al zou ik niet willen dat ze mn kindje vasthouden. En verder vind ik dat je gewoon gelijk hebt. Het is jouw kindje en als jij je er niet prettig bij voelt, dan moet je het gewoon niet doen. Bijna iedereen schijnt het heel normaal te vinden om zo'n kleintje maar gewoon op te pakken wanneer ze willen. Volgens mij zijn er zelfs mensen die dat doen zonder te vragen.
Ik wilde ook de tip geven om een draagdoek te gebruiken. Je kindje kan er heerlijk in liggen, slapen zelfs, en je hebt je handen vrij. Maar vooral: het ziet er zo ingewikkeld uit dat mensen véél minder de neiging hebben om te vragen of ze de kleine vast mogen houden. Ik heb Ise een paar keer expres in de draagdoek gedaan naar gelegenheden en het ging perfect: iedereen gluurde even, maar daar bleef het bij. En ze vonden het nog zo schattig ook, hoe we met z'n tweetjes waren zo. Maar je vraag was geloof ik of je te beschermend bent: ik denk dat je zelf het best aanvoelt wanneer het tijd is om héél voorzichtig, stapje voor stapje, je kindje los te laten, beginnend bij het vaker uit handen geven. Het is zowel voor een kindje áls voor een mama een heel heftig proces om van elkaar gescheiden te worden, denk ik. Het begint bij de bevalling, maar gaat een leven lang door. Het is goed om je kind te behoeden voor te vroege blootstelling aan vanalles en nog wat denk. En net zo belangrijk is het om als mama de tijd te nemen (en te krijgen) om vertrouwen op te bouwen in dat je kindje het ook 'in de grote boze buitenwereld' redt (te beginnen bij de armen van de papa, je moeder, die lieve vriendin, die onbekende maar opgeleide kinderleidster, etc). Daar moet je natuurlijk wel naar toe, dat is het hele doel van opvoeden: dat je kind zich zelfstandig kan redden in de wereld. En om dat te bereiken wil je het een basis van veiligheid en vertrouwen meegeven. Om dan vervolgens in het tempo dat moeder en kind dat aankunnen langzaam de wereld groter te maken. Als je je kind eerder loslaat dan jij prettig vindt, voelt een kindje dat, denk ik. En dat is net zo vervelend als je kind eerder loslaten dan het zelf prettig vindt. Maar het te lang vasthouden, is óók niet goed. Tja, en waar die grens ligt kan niemand voor jou bepalen, dat moet je zelf aanvoelen. Wees eerlijk naar jezelf: denk jij dat je kind er al aan toe is om voorzichtig heel even in iemands armen te liggen terwijl jij er bij bent? En ben jij daar al aan toe? Zeg je twee keer nee, dan is het duidelijk: pech voor de rest en trek je niets aan van wat ze er van denken. Misschien is het eerste antwoord wel ja en het tweede nee. Dat is ook goed. Maar dan weet je wel waar je aan moet werken: wil je zo goed mogelijk in de behoeften van je kindje voorzien, dan moet je jezelf zo ver krijgen dat je haar ietsje meer los kan laten. Ik zeg niet dat dit in jou geval zo is hoor! Maar op die manier kun je hopelijk je eigen vraag beantwoorden, want wat wij ook zeggen: niemand hier weet hoe het precies is voor jou en je kindje! (En ik schrijf het hier nu wel zo makkelijk op, maar believe me: ik worstel ook vaak genoeg met deze kwestie... En ik denk dat ik dat blijf doen tot ze 18 is, nog wel langer waarschijnlijk )
Chantico, ik vind dat jij het heel mooi omschreven hebt. Ik had toen Kenji net thuis was uit het ziekenhuis, er ook erg veel moeite mee om hem door iemand anders te laten vasthouden. Ik moest hem na de bevalling al meteen afgeven, maar daar zullen de meesten in dit topic wel ervaring mee hebben denk ik. Daardoor heb ik best een tijdje het idee gehad dat Kenji alleen van mij was. Wat natuurlijk ook wel is, maar ik moest hem toch meer leren loslaten. Dat is ook een proces van een paar weken geweest, en nu heb ik er geen moeite meer mee om hem door iemand te laten vasthouden. Mits het bekenden zijn, vage kennissen en vreemden hebben gewoon pech! Dus ik zou hem op een verjaardag ook zeker niet aan de moeder van een vriendin geven.
Bedankt voor jullie reacties! Inmiddels ben ik inderdaad begonnen met een beetje loslaten. Vooral omdat ik maandag ga werken en ze dan ook steeds bij iemand anders is (1 gastouder, niet elke keer een andere hoor). Ik geef haar vaker aan mijn moeder en zussen. Gister moest mijn moeder even oppassen en toen hebben ze heerlijk samen zitten kletsen en lachen. Toen ik thuiskwam zag ik dat Sophia heel relaxed was. Op een gegeven moment begon ze een beetje te mopperen en toen ineens viel ze in mijn moeders arm in slaap! Een goed teken lijkt me. Mijn moeder noemde zichzelf slaapverwekkend, ik noem haar rustgevend. Maar vreemden moeten nog steeds van haar afblijven! Dus misschien komt het loslaten echt met de tijd, want natuurlijk weet ik dat ik haar niet eeuwig voor me(ons)zelf kan houden
Iedereen die ik ken mag mijn ventje vasthouden. Als ze het vragen ben ik juist trots. Hij is ook te vroeg geboren en een prikkelbare baby, maar hij is er nog niet minder van geworden. Nu (5+ maand) vindt hij sommige mensen een beetje eng, maar bij de mensen die hij al kent, vindt hij het prima op schoot. Nooit te lang en ik ben er altijd bij (behalve bij familie). Hij lacht graag naar anderen en bestudeert gezichten. Ik vind het wel belangrijk dat hij ook bij anderen op schoot zit. Ik ben fulltime huismama, maar als mijn kindje naar kdv/gastouder zou gaan, zou ik hem juist laten wennen aan andere mensen.
Milan is 2 weken "te vroeg" geboren. Is niet erg, maar hij was (en is nog steeds) een klein mannetje. Ik vind het zelf ook niet prettig als hij van hand tot hand gaat. Afgelopen zondag een feestje hier thuis gehad en het dus ook niet gedaan. Kreeg wel scheve ogen, vooral van mijn oma en schoonmoeder, maar das dan jammer. Toen Milan 1 week was kwam een vriendin op kraamvisite. Ook toen wilde ik niet dat ze hem vasthield. Kwam er later achter dat ze dit echt stom vondt. Had ze al die moeite gedaan om een cadeau te kopen en dan mag ze hem niet een vasthouden . Heb haar sindsdien ook niet meer gezien. Vind het wel jammer, maar het gaat wel om mijn zoon. En doe wat ik vind dat het beste voor hem is. Als mensen het daar niet mee eens zijn hebben ze pech.