We hebben een klein hondje van 10 al 9 jaar in bezit. In onze ogen enorm dominant. Met de baby ging het goed tot de baby begon met kruipen. Onze hond zoekt zelf de baby op. Baby is niet bang en steekt het handje uit. Waarop de hond zijn tanden laat zien, gromt en van zich af hapt. Gevaarlijk dus! Vandaag contact opgenomen met ons dierenpension. De eigenaresse is gedragsspecialist. Ze kent onze hond en haar advies is om de twee nooit bij elkaar te laten. Baby hele dag in de box of hond in de bench. Dat kan toch niet dames? Of ik straf mijn baby of mijn hond. Ze gaan hier niet gelukkig van worden. Onze hond heeft een behoorlijke gebruiksaanwijzing. Met familie is afgesproken in mijn zwangerschap dat als het niet zou gaan de hond daar mag wonen. We krijgen de knoop niet door... Kunnen we echt niks anders? We halen zoveel liefde uit het hondje. Elke dag wandelen we lange stukken. Maar veiligheid boven alles. Het hondje heeft nog nooit iemand gebeten maar de bovenstaande signalen vind ik zorgwekkend.
Wij hebben ook een hond maar als mijn hond zulks gedrag zou tonen Zal ik altijd mijn kind voorop stellen Dus hond weg
Jeetje snap dat je er enorm mee zit. Maar ik kan maar 1 ding adviseren, hond ergens anders naartoe brengen. Veiligheid boven alles zoals je zelf zegt. Misschien de hond naar familie zodat je toch regelmatig kan knuffelen? En wandelen kan ook heerlijk met de kleine zonder hond.. sorry
Ik vind het advies van de gedragstherapeut erg beperkt. Is dat het enige? Uit elkaar houden? Geen verdere dingen om mee aan de slag te gaan? Maar als de hond echt actief het kind opzoekt en het kind zo jong is zou ik kiezen de hond bij familie te plaatsen als een gedragstherapeut niks kan. Dat lijkt mij ook te gevaarlijk...
Hij mag bij mijn schoonbroer komen wonen die kinderloos is. De knoop doorhakken doet zo’n pijn! Nu kan ik ze nog redelijk uit elkaar halen maar de baby kruipt binnen no time een stuk sneller. Vandaag werk ik thuis en ligt het hondje zo lekker te slapen. Bah, ben er akelig van.
Ik zou het risico niet nemen. Dus toch de hond naar familie brengen zodat je hem af en toe kan zien/knuffelen.
Ja, dat was het enige advies. Ze benoemde nog dat de hond niet dominant was in haar ogen en dit gedrag spelen zou zijn. Daar ben ik het niet mee eens. Maar zij heeft er zeker meer verstand van. Honden happen en bijten schijnbaar in hun spel. Alleen beseffen ze volgens haar niet dat een kwetsbaar baby’tje dat niet kan hebben.
Ik proef tussen je regels door dat je er zelf niet helemaal van overtuigd bent qua advies. In dat geval zou ik kijken om op korte termijn nog een andere gedragstherapeut langs te laten komen en daarna te beslissen.
Ik zou zeggen: bye bye hondje, zei de eigenaresse van een hondje van 13 jaar die vanaf 6 weken jong al bij mij woonde. Een hond die dit gedrag laat zien zou beter af zijn bij een ander dan bij mij.
Ik zou een andere gedragstherapeut inschakelen. Hier goede ervaring met arvid van putten. Raar advies heb je gekregen, zo bouw je alleen maar meer wantrouwen op.
Ja als onze honden samen spelen schrik je je een hoedje, ze zijn soms zo ruw met elkaar. In jullie geval zou ik denk ik toch kiezen voor familie, je kan m dan toch even zien. Toen mijn dochters baby waren liet ik ze idd niet alleen, dus baby even mee naar wc, of hond even in bench. Liever nam ik de baby even mee, de hond moet de bench niet zien als straf oid. En bovendien passen die kleine vingertjes toch wel door de gaten in de bench. Maar goed ik heb wel 2 sullige hondjes wat dat betreft en ze zoeken de kinderen nooit uit zichzelf op om te spelen.
Dat klopt. Ik geloof ik haar kunde maar haar advies sluit niet aan bij hetgeen wat ik zie. Vanavond even met mijn man overleggen. Even kijken of iemand in de omgeving ons kan helpen.
Ik lees meer dat ze morele bezwaren tegen het weg doen van haar hondje heeft. Maar hoeveel je ook van je hondje houd: als er gevaar dreigt voor je kind die je als ouder dat gevaar te elimeneren, zeker bij zo’n klein kindje. Als de rest van je leven als je je kindje aan kijkt je een groot litteken in zijn wang ziet vergeef je het jezelf niet...
Het advies komt wel overeen met wat jij zelf verteld over de hond. Kan het zijn dat jij twijfels over de juistheid van het advies verward met morele bezwaren om een hondje waar je ooit voor gekozen hebt om weg te doen?
Daar zijn we bang voor. Klinkt heel stom maar het kindje kwam natuurlijk veel later dan het hondje. Het voelt ergens heel oneerlijk om het hondje “weg te doen”. Niet dat ik het kindje wegdoe, haha. Maar het levert hele tegenstrijdige gevoelens op.
Ik ben het wel met je eens hoor, maar lees ook gedragstherapeut spel ziet en TS dominantie. Daarnaast denk ik dat bij zo'n rigoreuze keuze je er wel echt achter moet staan. En dan zou ik als hondeneigenaar er voor kiezen om er een keer iemand goed bij te halen, die de situatie ook daadwerkelijk kan observeren (op film of irl) zodat ik ook met een gevoel er alles aan gedaan te hebben de situatie kan beeindigen.
Begrijp ik... Maar je hond blijft een dier. Dieren zijn onvoorspelbaar en onbetrouwbaar. Mensen trouwens ook maar in geval van de geringste twijfe over ze veiligheid van je kind zou je onmiddelijk toch voor je kind moeten kiezen. En ja hihi ik weet dat er mensen zijn die zeggen dat hun dier als een kind voor hen is. Prachtig dat die mensen er zijn en hoeveel ik zelf van mijn hond hou, als het er op aankomt is mijn hond toch uiteindelijk maar een dier. En voor mijn eigen morele besef zou het wat uitmaken of hij bij mij of bij bijv mn schoonouders zou wonen. Ik ben er van overtuigd dat mijn hond het weinig zou interesseren: zo lang die maar elke dag op tijd zijn natje en droge krijgt en lekker vaak uit mag.
Hoe begrijpelijk ook dat je zielsveel van je hond houd maar gezien de situatie zou ik idd je schoonbroer vragen of zijn aanbod nog geld. Ik snap dat dat hard aan komt maar als een hond een gebruiksaanwijzing heeft is dat meestal niet te combineren met kinderen, simpelweg omdat je niet je hond en kind constant in de gaten kunt houden of uit elkaar kunt en wil houden. Met deze oplossing kan je roch nog je hond zien én is je kind veilig.