Sorry voor de nieuwe zeurtopic na jullie vorige adviezen om weg te gaan. Hij was tijdelijk weggegaan, kwam terug en we hadden het weer bijgelegd. Ik was afgekoeld en geloofde ALWEER... in hem. Afgelopen week begon de irritatie, hij is veel te ikke ikke ikke en derest mag stikken. Dit heb ik ter sprake gebracht Het gesprek leidde nergens heen want hij wou niet naar mij luisteren omdat ik hem een raar mannetje heb genoemd. Nadien ben ik op de bank gaan slapen, Sinds die dag negeert hij mij, heb 2 keer poging gedaan om met hem te praten maar niks werkte. Hij schreeuwde met rust te willen en duwde mij de kamer uit. Vandaag wou ik even lucht happen want merkte dat ik wegzink in depressie. Toen riep hij me achterna waar ik heen ging toen ik al buiten de deur was. Ik negeerde hem terug en liep weg. niet veel later, verscheen hij achter mij en begon mij in elkaar te slaan op straat. Ben meegesleurd naar huis en daar ging het nog even door. Heb nu een opgezwollen oog en hier en daar alweer blauwe plekken. Dit keer zei mijn gevoel: Waar heb jij je al die tijd in laten leven? Dit verdien jij absoluut niet. Jij kan zoveel en bent veel meer waard... Ik stond er 100% achter om dit keer echt weg te gaan met mijn baby. Heb spullen van de baby ingepakt en ik ben naar het politiebureau gegaan en ben nu voor een weekend in een crisisopvang. Maandag moet ik met het OCMW verder kijken hoe of wat. Nu is mijn vraag... Is er hier iemand die verstand heeft van instanties en mij wat kan informeren.. Ik wil maandag overal achterna bellen zodat mijn baby en ik zo snel mogelijk ergens veilig kunnen zijn het spijt me echt voor deze zeur topic sorry daarvoor... Edit: Ik ben van Belgie.. Mocht er hier een mama zijn die zich in mijn verhaal herkent, zou je dan aub contact met me willen opnemen ik heb echt tips nodig hoe hiermee om te gaan.. Mijn hart breekt als ik naar de kleine kijk
Ik wil alleen maar even zeggen dat ik blij ben dat je voor jezelf en je kindje kiest! Ontzettend knap! Zet door en je komt er wel!
Het werd wel tijd om voor mijzelf te kiezen.. Net op het politiebureau laatste telefoontje naar hem gedaan om te melden dat ik niet meer terug kom. Laat hij me niet eens uitpraten en roept hele tijd: ''Als je me dit alweer (het is nooit gebeurd, maar ok) gaat flikken dan zijn we echt klaar, als ik thuis kom en je bent er niet zijn we definitief uit elkaar he! Je gaat niet met mij spelen'' Ik dacht echt.. whatever... jij veranderd NOOIT!! Grote narcist! Ik ben helemaal in elkaar geslagen en dan durft hij te zeggen dat ik hem nu wat aandoe. Ik ben super blij (dat zie je nu niet aan mij, maar ergens van binnen voel ik die trots) dat ik EINDELIJK de moed bijeen heb gezameld.. we zijn nu ik gok 3 jaar samen waarvan 2,5 jaar mishandeling en mij geestelijk kapot maken. dankjewel voor je berichtje, doet goed..
Heel goed meid. Juist omdat je zoveel om je kindje geeft moet je volhouden en achter je besluit blijven staan. Maak met je telefoon een foto van je gezicht en elke keer als je gaat twijfelen stel je je maar voor dat het het gezicht van je kind is die klappen heeft gehad. Want wie weet wat er nog in die man zit wanneer je bij hem blijft. Je gunt het jezelf hopelijk net zo min als je het je baby gunt.
Dat vind ik een hele goeie.. Ik heb nu alleen geen telefoon meer want hij heeft me die afgenomen... Ik heb bij vertrek wel me laptop mee daar zit ik nu op. Bedankt voor je steunende woorden, dit wil ik zeker niet bij mijn baby.. Goede tip.
Ik heb hier zelf (gelukkig) nog nooit mee te maken gehad, maar misschien is langs het CAW gaan? Heb je vorige topics ook snel gelezen, wat erg voor je meid! Denk nu aan jezelf en je baby he!
Ik vind het echt onwijs zwaar.. Het is natuurlijk beter zo,,, maar ik mis zijn lieve kant.. zijn liefde en eigenlijk heeft zijn kwade kant mij zo kapot gemaakt.. het is me nu even heel moeilijk al de emotties worden me teveel... is er nog aub iemand die met me wil praten mag ook prive....
Lieverd, ik snap het! Als je zo hebt geïnvesteerd, zo hebt gevochten, dan heb je dat niet gedaan omdat je man alleen een klootzak was. Dan heb je ook fijne tijden gekend. Niet alles was (waarschijnlijk) slecht in jullie relatie. Ik herken het hoor. Mijn ex had (heeft) ook goede kanten. En vooral, het is wel wat, opeens in je eentje zijn. Zeker als je een kindje hebt samen. Maar. Als je lang tegen een besluit aanhikt, is het soms zo moeilijk om uiteindelijk de knoop door te hakken. En moeten er soms hele nare dingen gebeuren (nog erger dan hoe het feitelijk al gaat thuis) om die stap te nemen. Bij mij was het moment, dat ik er achter kwam, dat hij al 6 maanden een ander had. Bij jou, wat hij je nu heeft aangedaan. Achteraf ben ik blij hoe het gelopen is. Hoe lang hadden we nog verder moeten emmeren, hoeveel vernedering had ik moeten accepteren? Laat dit jouw grens zijn. Jouw persoonlijke integriteit is aangetast. Je bent zijn vrouw, en ook de moeder van zijn kind. Je respecteert elkaar. In elk huwelijk heb je ups en downs. Maar mishandeling, geestelijk en lichamelijk, hoort niet bij een respectvolle relatie. Je kind leert van julllie hoe in het leven te staan. Hij kan het ook niet meer terugdraaien. En je hebt het geprobeerd. Hebt gevochten. Maar deze man, daar kan je niet mee winnen. Ondanks dat hij ook een fijne kant heeft, is de weegschaal nu doorgezakt naar een besluit dat geen weg terug meer heeft. Hou vol. Je zit er nu midden in. Onzekerheid voor jou een je kind. Dus stapje voor stapje. Je hebt nog een lange weg te gaan. Vraag om hulp. Stort je hart uit. Bij vrienden, familie, hier. Blijf praten. Neem inderdaad een foto van jezelf. Is dit wat je kan laten zien, aan je kind, als hij/zij er later naar vraagt? Hier ben ik nu 1,5 jaar verder. Ivm onze woonsituatie heb ik nog steeds gezeik. En nu ook een financieel conflict, weer vechten... Ja, een gezin is stukken relaxter. Het is gewoon leuker, met een partner. Ik mis de mogelijkheid om even te sparren na een lange dag. Iemand die het even over kan nemen. Maar echt, als ik de ex nu zie denk ik, nee. Na wat hij allemaal heeft geflikt, het totale gebrek aan respect. Al zou hij komen smeken, de grens is te ver opgerekt. De verwijdering te groot. Ik ken hem zo goed maar eigenlijk helemaal niet meer. De stress die zijn aanwezigheid gaf, was te groot. Ook voor de kinderen. Dus. Klaar! Hou vol. Je zal versteld zijn over hoe sterk je bent. Voor jezelf en voor je kind. Hou je hoofd omhoog, als je hem ziet. Hij heeft het geprobeerd, maar je niet gebroken
Tuurlijk is het zwaar, dat zal het ook nog wel even blijven. Maar hou vol! Je hebt een heel verstandig besluit genomen, die man is niet het voorbeeld die je An je kind wil geven. Je kan het! En uiteindelijk zal je zien dat het het allemaal waard is!
@Zoe123 dankjewel dat je me wil helpen! Ik vind dit echt zo moeilijk.. Ik kan echt de hele dag door janken maar los er niks mee op. Ergens wil ik het allemaal laten zitten en me kapot zuipen, maar de verantwoordelijkheid naar mijn kleine houdt mij tegen. Ik heb geen afleiding, contacten of familie.. ik had een aantal collega's waar ik wel een gezellig babbeltje mee kon doen, maar nu hij mijn mobiel heeft heb ik niks meer. Ik zit nu in een gewone opvang centrum, iedereen is op zijn eigen. Ik heb echt behoefte om met iemand te babbelen.. Maar kan gewoon niet. Ik wil morgen eerst een mobiel aanschaffen kosten wat het kost, als ik wat geld nog heb tenminste... Ik kan mijn telefoon via de laptop volgen en zie dat mijn mobiel nu in de casino is. Dus hij is aan het gokken. Ik ben nu ergens in no where dus kan niet met de pas even snel alles uitpinnen. En hoe het komt dat we ineens gezamelijk een rekening hebben is omdat we een auto hebben gekocht en een lening nodig hadden. Ik heb mezelf dieper in de shit gewerkt. Maar daar wil ik niet aan denken nu.. Ik ga contact opnemen met de bank en kijken wat ik kan doen. Buiten dat.. Ik zit hele tijd te denken aan het mooie wat op ons te wachten stond.. kerst, nieuwjaar, mijn verjaardag over een week.. Ik voel me echt super rot en eenzaam. Ik heb ook echt letterlijk NIEMAND waar ik contact mee heb. En behoefte om nieuwe mensen te leren kennen heb ik nu ook niet omdat ik hier echt verdrietig om ben. Ik ben ook zo bang als ik hem zie want hij zal binnenkort hoogstwaarschijnlijk opgeroepen worden door de rechtbank wegens de mishandeling. Ik ben echt zooo bang.. Ik durf niet meer terug te keren naar mijn vorige omgeving. Ik ben nu op 20 kilometer afstand en van mij had het nog verder weg gekund. Ik vind het zo dapper van je dat je er nu zo op terug kijkt en nu wel zo sterk bent. Ik hoop dat ik zo snel mogelijk ook zo mag voelen. Want zo denken doe ik al. Het is soms zo lastig gevoel en verstand te volgen. Op het politiebureau kreeg ik te horen dat heel veel vrouwen dit overkomt en hier zie ik er ook een rondlopen met zichtbaar letsel en 4 tal kinderen. Dan denk ik wel ergens.. Misschien valt mijn situatie nog wel reuze mee...
Dankjewel @Biny , ik hoop zo dat dit snel achter de rug is... En ik eindelijk eens wat van mijn leven ga maken. Ik heb gister terug gerekend tot 2011 hoe het ging in november. Kwam alleen november 2014 uit als positieve jaar. Dat betekend dat ik 6 jaar met ups and downs leef waar ik nu echt helemaal klaar mee ben. Voor deze relatie had ik andere problemen die er nu gelukkig niet meer zijn, maarja.. is wel wat anders voor in de plek gekomen. En dan denk ik soms: Kan het wel? Probleemloos leven? Ik geloof het bijna niet...
Heel heel veel sterkte!! Is er niemand in het opvanghuis waar je even mee kan praten? Je bent ontzettend dapper dat je dit besluit hebt genomen, voor jezelf maar ook voor je baby! Jij bent kostbaar en zoveel liefde waard! Stapje voor stapje nu vooruit om hier door heen te gaan. Het zal nog een lange weg worden maar vertrouw op je jezelf en op de kracht die je echt wel in je hebt! Alleen een hele sterke vrouw zou de daad bij het woord voegen zoals jij nu gedaan hebt!
wat heb jij mooie woorden zeg! Dankje, geeft me toch een gevoel sterk te zijn en dit door te moeten zetten. Hier is er helaas niemand om mee te praten.. In het reglement staat er ook wat over dat je je probleem niet hoeft te delen ed. Heb het geprobeerd ter sprake ter brengen maar lukte niet.. ook die mevrouw die ik bedoelde, zie ik maar even om wat te nemen en is weer weg.. Het regent bijna de hele dag dus heb hele tijd thuis gezeten. Om 22:00 is er geen internet meer, ik ga dan even opschrijven wat ik wil bereiken binnen een jaar. Ohh als ik er alleen al aan denk.. heb ik zoiets van ohneee...... Ik ga de eten van de kleine alvast opwarmen, ze gaat zo eten.. Ik kom zo nog even terug om te praten... EDIT: uhh thuis? Ik voel me hier op me gemak en heb er nu al mijn thuis van gemaakt jeetje !
Hey! Kunnen ze in de opvang geen maatschappelijk werkster oid voor je regelen? Een begeleidster.. i2mand waar je mee kunt praten?? En misschien kun je jezelf bezig gaan houden door je zaken te regelen. Zorg dat je je spullen terug krijgt. Blokkeer je telefoon (nummer). Neemt contact op met familie, verzamel mensen om je heen. VECHTEN MEID. Pak je leven terug en kies ervoor geen slachtoffer meer te zijn, maar een overwinnaar!!
Ik kan morgen contact opnemen met het OCMW voor een maatschappelijk werkster. Ik heb daar al een contactpersoon van het vorig incident. Mijn spullen.. ik heb echt alles gelaten... Wat ik graag zou willen is mijn splinternieuwe mooie appartement met mooie herrieringen terug.. Maar dat ga ik nooit krijgen. Ik haal morgen als ik wat geld heb een nieuwe telefoon en neem een nieuwe simkaart met nummerbehoud. En familie... Die zijn er niet in goede tijden, laat staan in slechte tijden...... Ik heb een lijst gemaakt met wat ik allemaal moet regelen. Morgen hoop ik het gesprek telefonisch te kunnen voeren en duidelijkheid te krijgen. Moet naar het OCMW van mijn woonplek en dat vind ik nu in deze situatie niet veilig want het OCMW is bij mij in de straat. Ik ben echt super nerveus. Ik heb zo een dorst ineens, maar er is hier geen drinken. Alleen kraanwater maar het water is zoooo vies bestaat denk ik 30% uit kalk. Als je het in je glas doet is het water bijna wit.. Morgen dus ook zeker even water en drinken kopen... mits er een slaapplek geregeld kan worden, want hier moet ik morgen vertrekken.... Ik mis mijn oude gelukkige leven.. Zou dit nog ooit goedkomen door een brake up van lange termijn? Of veranderen dit soort mensen niet? Wat haat ik liefde op dit moment..
Het komt echt goed! Maak morgen iig een woonplek je grootste prio. Waarom mag je niet langer in de opvang? Is er evt een vervolgopvang waar je heen kunt? Ik kan me niet voorstellen dat ze je op straat zetten met een baby. Kan er iemand met je mee naar de instantie bij jou in de straat? Bel ze op, leg het uit en vraag of ze evt ergens anders kunnen afspreken. Heb je evt nog vrienden/kennissen waar je een beroep op kunt doen? Slik je trots in en neem contact op met verdere familie. Misschien een oma oid waar je weinig/geen contact mee had? Werkte je hiervoor? Bel dan je baas of collega's en vraag hulp. Al kunnen ze maar een klein beetje voor je betekenen in de vorm van wat eten of drinken. Je kan dit meid. Rammel aan net zoveel deuren als nodig, want terug gaan is GEEN OPTIE. Je kan het!