Is dan toch de omgekeerde wereld? Ik heb echt het gevoel dat ik gefaald heb mijn kindje te beschermen
Mijn twee hebben het gehad toen ik ongeveer 25 weken zwanger was. Een vriendin kwam speciaal langs met haar jongste omdat die het niet gehad heeft. Ze heeft wel met mijn oudste gespeeld maar kreeg het niet. Ze moeten echt wel een beetje knuffelen of een beker delen om het te krijgen. Uit mijn hoofd dacht ik dat de incubatietijd nog wel langer was dan 10 dagen maar weet het niet zeker. Ik zou wel proberen te ontspannen. Je kan er niks meer aan doen en je dochter kan ook ineens een andere besmettelijke ziekte krijgen zoals kinkhoest. Dan kun je je wel chronisch druk maken maar daar schiet niemand wat mee op. Goed bedoeld hoor!
Niet leuk, maar hier een positief verhaal. Hier heeft mijn dochter de waterpokken gekregen in de kraamweek van mijn zoontje. Ze heeft hem geen kusjes gegeven voor de zekerheid en knuffelen vermeden. In de borstvoeding zaten genoeg antistoffen vertelden de verloskundige en huisarts. Gelukkig heeft mijn zoontje ze niet gekregen. Nu na 6 jaar nog steeds niet. Hij lijkt imuun na alle pogingen het te krijgen de afgelopen jaren.
Dit vind ik dan weer een beetje overdreven... Dan had je van tevoren zelf even moeten bellen of de waterpokken er nog waren en in welk stadium. Waarom had je schoonzus dit wel moeten doen terwijl ze je eerder op de hoogte heeft gesteld netjes? Bal ligt dan ook bij jou hoor. Bovendien; je kunt je kinderen en jezelf niet in een glazen bubbel zetten want iets oplopen kunnen ze overal. Nu zijn het waterpokken, straks is het iets anders. Aan de andere kant; toen onze dochter twee maanden was, kwam de zoon van mijn man tijdens de omgangsregeling opeens aankakken met, jawel, open blaasjes. Ex; ja hij heeft waterpokken. Dacht ook dat hij gewoon het hele weekend kon blijven. We hebben hem weer mee teruggegeven! Dag! Lekker terug naar huis. Ik snap je verontwaardiging dus wel enigszins; ongeacht of die geoorloofd is of niet. Maar ik vind wel dat je zelf ook verantwoordelijkheid hebt. Dus niet alleen verwachten maar ook zelf aanpakken. Anders is het wat makkelijk scoren met je boosheid. In mijn geval werd ik er plots mee geconfronteerd en dat had ik niet kunnen voorkomen.
Leuk voor dat kind seg... Je bent ziek: nee, dan mag je niet bij papa... Wat gaan jullie doen als je twee kinderen van jezelf hebt en de ene heeft waterpokken als de andere nog klein is? Lekker buiten in een tentje? Als kind van gescheiden ouders vind ik dat echt vreselijk om te lezen, wat moet je pluszoontje zich slecht gevoeld hebben.
Waterpokken zijn al besmettelijk 2 dagen voor de blaasjes opkomen. Ik vind dat er nogal een heisa over wordt gemaakt. Zolang je kleintje niet geboren is is er nog niets aan de hand. Na die tijd geef jij je antistoffen door via de bv. Mocht je dochtertje dan nog in het besmettelijke stadium zitten kun je haar uitleggen dat kusjes/knuffelen dubbel zo vaak mag als ze weer beter is. Grote kans dat je dochter wel vaker iets oploopt terwijl je jongste nog klein is. En veel dingen zijn al besmettelijk voor het zichtbaar is.
Ach ja De eeuwige vraag blijft het die jij nu stelt... Misschien, als iemand aangeeft dat het echt niet kan en m’n zus of ouders geven aan dat onze eigen dochter dan even bij hen kan logeren, ja dan zal ik dat overwegen! Maar mijn stiefzoon (niet plus) heeft twee huizen van zichzelf dus ik zie niet in wat ik toen verkeerd heb gedaan hoor. Als ex het van tevoren gewoon even netjes had gemeld dan hadden we het fatsoenlijk kunnen overleggen Rn een oplossing bedacht. Bovendien was dat joch te ziek om uit z’n ogen te kijken dus ik snap überhaupt niet dat er met hem gesleept werd En je eigen gevoel als stiefkind betrekken op dit verhaal of vergelijken met; Nah; niet doen joh. Jij kijkt er met een volwassen blik naar en ervaart het niet als dit kind.
Jij bent misschien zijn stiefmoeder, maar z’n vader is wel gewoon z’n vader. Blijkbaar is hij niet welkom bij z’n vader als hij ziek is. En ik kijk met de ogen van een volwassene die weet hoe het is om je in geen van je beide huizen thuis te voelen omdat daar een nieuwe partner is die jou in de verste verte niet bekijkt als deel van het gezin. Dan zit je daar, met twee huizen maar geen echte thuis. Maar goed, dit is een discussie die niet in dit topic thuishoort. De situatie van de TS is heleml anders.
Lief dat je het vraagt.. Mijn dochter heeft tot nu toe nog geen waterpokken.. En de baby is nog niet geboren. Dus dat scheelt Ik was vrij kwaad op mijn schoonzusje, maar dat was ook gewoon de manier hoe zij ermee omging. Ik zal het een beetje proberen uit te leggen. Mijn zwager en schoonzus hebben ook 2 kids. Toen zij zwanger was, mocht er binnen een straal van 100m niet gerookt worden, want dat was slecht voor de baby.. En iedereen ging daarin mee, om hun tevreden te houden. Maar nu, met die waterpokken, Toen ik daar wat van zei dat ik het niet leuk of tof vond werd het een beetje weggewuifd alsof het niet belangrijk was, en het was nu toch al gebeurd.. datgene viel mij gewoon in het verkeerde keelgat. Toen ik een dag later de verloskundige gebeld had, die mij ook uitlegde dat het gevaarlijk kon zijn voor de baby en dat ik mijn dochter dan het beste ergens anders onder kom brengen, heb ik dat naar haar geappt. Ik kreeg daarop een gesproken app terug, waarin ze nogal lacherig zei, "haha ja dan moet R. In quarantaine ". Wat ik wilde weten en waarom ik dit topic opende, is of er nog meer mensen zijn geweest waarbij dit is voorgevallen. Dus een peuter/kleuter met waterpokken en een pasgeboren baby en hoe ze daarmee zijn omgegaan op het moment dat dat zo was. Door mijn hormonen miss ook een paar x verkeerd gereageerd hier, of overdreven, maar kan er nu wat rustiger over nadenken en weet dat we het niet tegen kunnen houden. Al ben ik nog steeds van mening dat als je kind een besmettelijke ziekte heeft, je daar geen andere mensen mee op moet zadelen en die gewoon thuis moet houden.