Ik kan het niet laten. Ben pleegmama van 2 kindjes en bijna dagelijks heb ik speelgoed, snoepjes of kleding voor hen bij. Het is zelfs zo erg dat mijn zoontje al vraagt wat ik vandaag gekocht heb voor hem als ik hem uit school ga halen. Ik heb het idee dat ik hun leed daarmee moet compenseren. Ze worden 'vergeten' door hun echte ouders. Geen telefoontje met hun verjaardag, komen vaak niet opdagen op bezoekmomenten. Ben sowieso wel een emotionele shopper, als ik het moeilijk heb, ga ik de stad in. Ze gedragen zich gelukkig niet verwend in de zin van dat ze zeuren als er een dag niks is, dan is het ook goed voor hen. Ook in de winkel is het goed als ik eens Nee zeg. Maar ik besef dat het minder moet. Nog moeders die dit hebben?
Oh ik herken dat eigenlijk helemaal niet. Ik koop heel weinig. Alleen met verjaardagen, kerst, sinterklaas enzo. Ik snap wel wat je bedoelt. Maar ik denk dat je hun leed eerder verzacht met er voor ze zijn, leuke dingen met ze doen, spelletjes doen met ze, samen bakken, knutselen, even knuffelen, laten zien dat je van ze houdt enzo. Ik heb het idee dat ik mijn kind veel blijer maak met een dagje speeltuin dan met een cadeautje.
Klinkt enorm cheesy maar het mooiste cadeau wat je ze kan geven is jouw tijd en aandacht. ze missen ook geen cadeaus van hun ouders, ze missen dat ze er niet zijn voor ze, jij kan dit nu wel voor ze betekenen. waak ervoor dat je een band creeert met ze die berust op speelgoed, ga leuke dingen doen met ze, jouw tijd en energie is pricelessss... uiteindelijk wil je ze ook leren dat geluk niet uit spulletjes en emo-shoppen komt (geloof me, ik ken het).
ik weet het, de qualitytime geef ik ze uiteraard ook hoor. Ben dit jaar door een burnout een paar keer naar de psycholoog gegaan en die gaf ook aan dat ik me dubbel wil bewijzen omdat ik niet hun biologische mama ben. Ik weet dat het niet nodig is, ze geven me zoveel liefde en ik hen natuurlijk ook. Maar t blijft dus een dingetje...
Je aandacht, liefde en geborgenheid zijn de mooiste dingen die je ze kan geven. Juist door wat ze allemaal mee moeten maken zou ik uitkijken dat ze het gedrag niet gaan kopiëren waarbij spullen een leegte opvullen. Want dat is wat emotie-kopen eigenlijk is.
Je hebt voor jezelf al duidelijk waar dit gedrag vandaan komt: je bent aan het compenseren. Heb je ook al duidelijk voor ogen wat je met dit gedrag bereikt? Heel hard: je verpest ze ermee. Je zegt dat er nu nog niet gezeurd wordt. Maar één van de kinderen spreekt dus al wel uit dat hij verwacht dat je iets bij je hebt als je ze uit school gaat halen. Je geeft aan dat je zelf al weet dat dit niet goed is. De volgende keer dat je in een winkel met iets in je handen staat voor hun, vraag jij je af wat voor volwassenen je wilt dat ze later worden. En dan kijk je naar hetgeen je in je handen hebt en vraagt je af... gaat dit eraan bijdragen dat ze die volwassenen worden? Zo niet: terugleggen. Het is heel leuk je kinderen af en toe te verwennen. Maar als je het te vaak doet, groeien ze (in mijn ogen) op tot volwassenen die denken dat ze alles zomaar krijgen. En dan komen ze als volwassen ineens in de echte wereld terecht... en die werkt niet zo. Misschien kun je starten ze zakgeld te geven. Dan kun je ze toch iets geven, maar leren ze ook een beetje sparen en 'fouten' maken met geld. Ik denk dat ze daar later veel meer aan hebben.
Ik heb je blog gelezen en ik denk dat ze, zonder die cadeautjes, al genoeg aandacht en liefde krijgen Waar ik mijn zoon altijd echt mee verwen is als ik hem bijvoorbeeld uit school haal als het koud is en we gaan heerlijk bankhangen met warme chocomelk met slagroom en een filmpje. Of een spelletje spelen (Al moet ik zeggen dat ik niet zo'n spelletjesmoeder ben helaas). Ik merk echt dat hij dat veel meer kan waarderen dan een cadeautje.
Ik herken het, maar dan vanuit een andere hoek. Mijn jongste dochter (pleegdochter) wordt overladen met koek, snoep chips en kleding als haar bio-opa en oma op bezoek komt (eens in de zoveel maanden). En natuurlijk vind ze het op het moment dat ze het krijgt leuk, maar wat ze onbewust liever zou willen is echte aandacht en haar moeder weer eens in het echt zien ipv alleen maar via skype oid. Die consequente aandacht en liefde krijgt ze dan van ons. En misschien is het niet genoeg, want het blijft ergens verdrietig om niet op te kunnen groeien bij je biologische ouders. Maar wij draaien dat hier gewoon een beetje om, door te zeggen dat ze twee families heeft ipv één en dat dat pas rijkdom is.
Ik herken het wel. Maar dan niet perse om het speelgoed maar ik koop wel dingen omdat ik weet dat ze daar zo leuk iets mee kunnen doen. Onze zoon is gek op knutselen en dan kan ik het vaak niet laten om leuke knutselspullen te kopen. Of onze dochter houdt super van leuke kleren...dan laat ik geen leuke kleren hangen als er een aanbieding is. Tja...
Ik vind het ook leuk om mijn dochter soms te verwennen, maar bijna elke dag wordt wel erg veel.. Ik snap dat je het wil compenseren, maar ik denk dat ze veel meer aan jouw liefde en aandacht hebben dan aan spulletjes.
Ik vind je heel lief dat je zo wil zijn voor je pleegkinderen (ik lees dat je zegt zoontje, maar het blijft je pleegkind), maar ik denk dat je hiermee wel moet gaan stoppen. Ik vind het ook superknap dat je de oorzaak hebt weten te achterhalen, want daar begint het mee. Ik werk al 10 jaar oa met pleegkinderen en kan je uit (werk)ervaring zeggen dat je misschien denkt dat de kinderen niet verwend zijn, maar dat zijn ze al wel. Ze vragen er zelfs om. Het begint een gewoonte te worden. Op deze manier wordt de scheidslijn tussen jou als pleegouder en bio-ouder ook steeds meer duidelijk. Hun gevoel voor jou tov bio-ouders kun je niet afkopen. Uiteindelijk hebben de kinderen ook nog bio-familie en op een gegeven moment wordt het duidelijk dat zij dit niet doen. Ik denk, heb wel vaker iets van je gelezen, dat je een fantastische pleegmoeder bent die ze heel veel kan geven in emotionele zin. Het zit hem niet in cadeaus. Maar ik snap je wel. Ik bijvoorbeeld vind het ook enig om mijn dochter een cadeautje te geven en dan dat snoetje te zien. Maar de laatste keer bedacht ik me wel: waarom doe ik het? Wat is de reden? Ik had heel veel gewerkt. Kwam laat thuis. Enz. Ik heb het teruggelegd. Zulke situaties zijn er en hoeven niet ‘afgekocht’ te worden met cadeaus vind ik...
TS: het is niet vervelend bedoeld hè, voordat ik van alles over me heen krijg door dit soort reacties, maar zeker als je pleegouder bent moet dit verschil gemaakt worden. Als je pleegouder bent weet je heel goed wie welke rol heeft en weet je ook hoe belangrijk het is om kinderen te laten inzien dat ze ook bio-ouders hebben? Of dachten sommigen hier: nou, we hebben pleegkinderen dus de bio-ouders vergeten we even gewoon? Die waren slecht voor hun kinderen dus mogen niet meer in het leven van hun kinderen zijn omdat ze niet voor hen konden zorgen? Ik denk dat TS dit zelf heel goed beseft en daarnaar handelt op een goede manier naar de kinderen toe. Maar ik zie het zo vaak gebeuren en later nemen de kinderen (niet in het geval van TS) het de pleegouders vaak kwalijk. Pleegouders die zó graag de rol van ouder op zich nemen komen altijd van een koude kermis thuis. Nogmaals TS: voordat dit weer een relletje wordt met de niet zo goed pleegzorg kenners: niet kwaad bedoeld!
Hier hetzelfde. Ik zie er ook niet heel veel kwaad in eerlijk gezegd. Natuurlijk moet je uitkijken, zeker als het een verwachting wordt, dan is de verrassing er ook af, maar ik neem toch regelmatig iets leuks mee hoor, hoeft niet groot te zijn oveirgens. Leg ik een leuk tijdschrift op mijn dochters kussen of een klein pakje lego voor de jongste. Geven is ook te leuk.
Waarom moet je het dan telkens herhalen als het niet voor TS geldt? Met alle respect hoor -het kan eraan liggen dat het ochtend is- maar ik vind je nogal bot overkomen. lijkt mij niet fijn voor TS om dit zo te lezen, ik ben niet uit op een rel, maar in deze situatie zou je je worden echt beter moeten uitkiezen als je het allemaal niet zo bedoelt.
Sorry hoor, maar dat slaat nergens op. Je zegt het heel algemeen alsof dat voor alle pleegouders/pleegkinderen zo zou moeten gelden. Volgen mij vergeet je dat er 1001 soorten (pleeg)gezinnen en situaties zijn en dat soms pleegouders uiteindelijk net zo goed ‘gewoon’ ouders zijn. Mijn dochter(!) groeit op met de wetenschap dat ze 2 families heeft. Ze heeft 2 moeders en zoals ze zelf zo mooi bedacht heeft en uitlegt aan anderen 3 vaders (ook nog een stiefvader van bio-broertje). En mij en mijn man noemt ze mama en papa. Sterker nog, zelfs haar moeder benoemd mij als haar moeder. Dus wie ben jij om te zeggen dat dat onderscheid moet worden gemaakt? Haar eigen moeder en familie zal altijd een belangrijke rol spelen in haar leven, maar bij ons groeit ze op. En TS zal misschien ook in een situatie zitten waarin ze pleegzoon prima als zoon kan benoemen. Hoe denk jij dat het voor mijn dochter zou zijn (kind met hechtingsproblematiek) als wij hier juist wel dat onderscheid maken tussen biologisch eigen kinderen en pleegkinderen. Pfff, arm kind als dat volgens jouw ideeën zou moet gebeuren. Zou ze helemaal niet meer weten waar ze thuis hoort...