Altijd een ding, hè. Nieuwe relatie en een kinderwens. Voor mijn partner was de echte, diepe kinderwens eigenlijk al afgesloten na de geboorte van zijn eerste. Zijn huwelijk zat niet lekker, hij en de moeder van z'n kinderen waren stomweg een mismatch. Na nog een paar kinderen (waaronder een "oepsie") zijn zij gescheiden. Ik heb ook een royaal aantal kinderen, leeftijden variërend van puber tot peuter. M'n jongste was een nakomertje uit een nieuwe relatie (eveneens een "oepsie"), welke geen toekomst had. Hiervóór was mijn kinderwens eigenlijk reeds afgesloten. En nu hebben wij elkaar gevonden. Goud waard. Dat cliché, dat je echte liefde direct herkent, is wáár. Dit is de man van m'n leven. Wij willen samen the real deal. The whole nine yards. Maar binnen het fenomeen "kinderwens" bestaat een klassieke man/vrouw-kloof... Nooit verwacht maar toch is de wens ontstaan; ik wil een kindje met mijn grote liefde. Ondanks ons reeds grote gezin, waarin ook een paar kinderen speciale aandacht behoeven. Ondanks het feit dat we uitstekend kunnen rondkomen, maar geen grote spaarpot hebben. Ondanks de drukte en het gebrek aan energie. Ondanks stress en zorgen. Ik wil een kindje met hem. Als versmelting van zijn gezin met het mijne. Als positieve afsluiting. Als voltooiing. Ik wil onze liefde met handjes en voetjes ervaren. Ik wil zien wat voor mirakel wij zouden voortbrengen. Dat betekent de wereld voor me. Mijn partner echter, sluit eventueel een kindje samen niet úít, maar staat er wel degelijk een stuk negatiever in. Hij vindt dat we reeds de niet eenvoudige taak hebben om ons grote gezin te geven wat ze verdienen, inclusief de special care voor een paar van hen. Hij vindt dat praktische en financiële bezwaren zwaar wegen. Hij heeft een referentiekader van traumatische zwangerschappen, die zijn huwelijk (wat hoe dan ook niet te redden was geweest, maar toch) keer op keer een dusdanige knauw hebben gegeven dat een scheiding volgde. En hij heeft op zijn manier gelijk. En ik ook. Het gaat ook niet om "gelijk". Het gaat erom, dat het lastig is om mee om te gaan. Ik voel bijna (of eigenlijk helemáál) een paniekaanval opkomen bij het idee dat ik misschien nooit een kindje samen met hem "mag hebben". Die onzekerheid is killing. It takes two to tango en ik ga hem niet dwingen. Ik ga niet vechten, ik ga niet smeken. Maar de wens zit zó diep... Gelukkig is dit onderwerp wel degelijk goed bespreekbaar en begrijpen we elkaar. De kloof beangstigt echter wel. Van zijn kant omdat hij bang is mij nooit volmaakt gelukkig te kunnen maken als hij uiteindelijk "nee" kiest. Van mijn kant de angst dat ik me de rest van m'n leven incompleet en onvolmaakt zal voelen en daaraan gekoppeld de angst dat ik hem dat zal gaan verwijten. Komt tijd, komt raad. We zijn nog lang niet "te oud", we hebben nog heel wat vruchtbare jaren voor ons, als het goed is. Maar de onzekerheid is killing... Zijn er mensen hier die zich herkennen in mijn situatie? Ik zou het fijn vinden om eens wat te kunnen ventileren. Te kunnen spuien. Bij iemand die het begrijpt...
Mijn situatie is heel anders, maar wat begrijp ik jouw gevoelens goed! Ik denk niet dat ik je echt kan helpen of adviseren, maar het is te herkenbaar om niet te reageren Ik had sommige stukken gewoon helemaal zelf kunnen typen.. Wij hebben een ingewikkelde relatie en op dit moment is het eigenlijk maar de vraag of het ooit wel gaat lukken om volledig samen te kunnen zijn. Op sommige dagen zit daar vertrouwen, geduld en een acceptatie, maar zodra de kinderwens weer naar boven komt gaat het fout. We zijn al jaren bezig om verder te komen, en de angst dat het nog jaren gaat duren en het dan 'te laat is' is zo groot dat ik helemaal gek word Het is zo anders. Ik heb kinderen en wist zeker dat het voor mij afgesloten was.. Tot hij de mogelijkheid weer open gooide. Het is niet te vergelijken met een 'normale' kinderwens, het gaat zo veel dieper, die wens voor een kindje met hem.. Ivm herkenning laat ik het hier even bij, maar voel je vrij om te pb-en!