5,5 week ben ik bevallen van een dochter. Dit ging met een spoedkeizersnee omdat haar hartslag veel te snel ging. We hebben vervolgens een week in twee verschillende ziekenhuizen gelegen, omdat de eerste niet de medicatie kon bieden gingen we over naar een ander. Op de dag dat we naar huis mochten kregen we bijna nog geen groen licht omdat ze bang waren dat haar geelzucht waarden niet goed waren. Dit bleek toch in orde te zijn, dus op naar huis! Door het ziekenhuisbezoek nog maar vier dagen kraamzorg, we hadden een top hulp. We hadden nog wel verlenging kunnen krijgen, maar we zagen niet in waarom. Mijn man was nog twee weken vrij dus we zouden het wel redden. En dit was ook zo. Ik zag erg op tegen de dag dat mijn man weer zou werken. Hoe moet ik dit alleen gaan redden. De laatste vrije week van mijn man begon onze kleine meid steeds meer terug te geven en aanzienlijk meer te huilen. Dus naar de ha en die verwees mij door naar de ka. Daar kon ik op zijn vroegst terecht als manlief zijn eerste werkdag had, dus ben met mijn moeder gegaan. Er werd reflux geconstateerd. Wij AR voeding gehaald en ik ben de rest van de dag bij mij moeder gebleven. Dochterlief lag heerlijk te slapen en gedroeg zich voorbeeldig. Echter de dag erna was het weer hommeles. Ik heb vervolgens tot afgelopen dinsdag alleen maar met haar op schoot kunnen zitten anders sliep ze niet. Ik heb veel gehuild en met mijn handen in het haar gezeten hoe dit allemaal nog moet. Mijn moeder is af en toe geweest en ook een vriendin van me heeft me een dag geholpen. Door alle stress overdag een ruzie met mijn man gehad.. Dat is ondertussen wel goed. Sinds dinsdagavond hebben we meditatie voor de reflux en dat gaat beter. Ze slaapt nu in haar eigen bedje en ik heb af en toe wat tijd voor mezelf. Maar nu ik de tijd voor mezelf krijg val ik in een piekergat. Wat voor huil is dit, heeft ze honger, pijn of een vieze luier. Waar moet ik beginnen met het huishouden, het is smerig naar mijn idee. Waarom huilt ze nu alweer, ze heeft net een fles gehad... Ik ben moe. Ik wil werken. En zo kan ik nog wel even doorgaan met piekergedachtes. Ik heb vandaag weer veel zitten huilen. Mijn man werkte thuis en weet niet wat ie er mee aan moet. Ik weet het zelf niet eens! Ik probeer te genieten van mijn kleine meid, maar betrapte mezelf er op vandaag dat ik dat niet kan... Ja als ze even niet huilt en ik mijn eigen ding kan doen. Ik hoop hier even de boel van me af te kunnen schrijven en misschien ervaringen en tips te kunnen delen met anderen...
Ach meid wat vervelend dat je je zo voelt.. Ik vond het in het begin ook erg wennen allemaal.. Nou ja wennen ik had echt zoiets van hoe kom ik deze dagen door.. Mijn lijf deed zeer, ik was moe, al die blije mensen om mij heen, continue visite, telefoon enz. enz. En dan ligt daar een kindje die van mij is, die zo gewenst was maar oei wat stond mn wereld op zijn kop. Kortom er veranderd zoveel in je leven. Ik heb hier toen ook een topic geopend.. Was bang, onzeker en die roze wolk vond ik ver te zoeken. Het heeft mij toen erg geholpen om de verhalen van anderen te lezen en toen de ha voor de heupjescontrole langskwam heb ik mijn gedachtens en gevoelens ook met hem besproken. Blijkt heel vaak voor te komen.. Nu ik er zo op terug kijk denk ik jeetje meid geeft het de tijd. En kindje krijgen,opvoeden, nieuw ritme, je kind leren kennen is niet niks. Praat erover met de mensen om je heen, ga af en toe even alleen weg om iets voor jezelf te doen. Alles komt goed dat kan ik nu met vallen en opstaan wel zeggen
Ps: ik zei ook vaak tegen mezelf het is net een nieuwe relatie.. Toen ik en mijn man samen kwamen was het ook wennen aan elkaar.. En nu weet je niet beter! Mocht je er over een tijd nog zo over denken kan een gesprek bij de ha misschien wel helpen maar ik hoop dat de tijd je de rust geeft die je zoekt.
Ik wil het ook graag met de mensen om mij heen bespreken. Mijn man heeft alleen tijdens de kraamtranen erg afwijzend gereageerd waardoor ik me nu niet op me gemak voel de dingen met hem te delen. Ben weer bang om te horen dat ik eens met ophouden met janken... Dus dat eerst maar eens uitpraten met hem. Ik ga er ook wel vanuit dat het een periode is, maar dat maakt het nu niet minder heftig goed om te horen dat jij er in ieder geval uit gekomen bent. Dat geeft de burger moed. Ik wil vanaf volgende week ook gaan vragen aan mijn moeder of ze misschien haar vaste oppasdag alvast wil beginnen zodat ik in ieder geval een dag in de week voor mezelf heb. Dan wel om schoon te maken, te slapen of te shoppen. Ik heb ook begrepen dat als je als moeder je dag niet hebt, je kleintje dat vaak ook niet heeft. Wie weet hoe het morgen is. Probeer de positiviteit nog wel op te zoeken.
Heel herkenbaar! Zo vervelend als je een rotstart hebt gehad. Zelf ook ervaring met klachten bij ons meisje. Het heeft weken geduurd voordat er wat aan gedaan werd want we werden niet serieus genomen. Telkens als er iets is (wordt nu wel minder) dan dacht ik dat er misschien wel iets was. Terwijl het gewoon een babyding was. Maar dat zag ik niet. Blijf wel steeds uitsluiten dat er iets is hoor. Je voelt het zelf aan dat gaat vanzelf. Verder heb ik exact met hetzelfde gezeten het huis verslonst en nog weet ik soms niet waar ik de tijd en energie vandaan moet halen. Ik heb me er bij neergelegd en zorg natuurlijk wel voor hygiene maar ik dwing mezelf soms even iets een dagje te laten wachten. Er komt zoveel was bij. Ik voelde me ook moe en piekerde veel en hield in de gaten dat het beter werd. Hormonen zijn nog op hol maar als je je zo blijft voelen kan je het eens aankaarten bij je huisarts. Jammer dat je man het niet goed begrijpt. Hopelijk ziet hij het in. Hormonen doen gekke dingen met je en daar kan je echt niets aan doen!
Heel slim om een dag voor jezelf te pakken! Ga dan eerst lekker terug je bed in om goed uit te slapen. Geniet er van en voel je vooral niet schuldig!