Ik heb er zelf tot mijn 17e last van gehad. Ik kon altijd opgehaald worden halverwege. Heel frustrerend. Ik wilde ook zo graag dat het lukte maar helaas. Ineens was ik er overheen gegroeid. Maar had liever gehad dat dit iets eerder was
Hier vanaf jonge leeftijd logeren bij de grootouders (eerst vaste locatie en daarna andere locaties). Daardoor nooit problemen gehad. Ze wisten ook dat wij ze niet altijd konden ophalen (ivm grote afstand of bruiloft etc). Is natuurlijk wel anders dan logeren bij een vriendje. Maar de basis was er wel. Waardoor het minder eng was. Ik zou overigens ook niet laten bellen. Dat versterkt heimwee alleen maar. Een eigen kussen en dekbed kan wel helpen. En niet teveel gedoe van maken.
Onze dochter was altijd dol op logeren, bij mijn zus en nichtjes of bij mijn ouders, nooit een probleem. Tot mijn man in 2014 plotseling geopereerd moest worden vanwege teelbal kanker. (morgens naar de huisarts, rond 12:00 te horen dat het mis was en om 17:30 onder het mes) Een bizar heftige dag, niet te beschrijven.... het leek ons, gezien het feit dat ik niet wist hoe lang de operatie zou duren en ik echt bij mijn man wilde zijn als hij uit de operatie kwam en zo lang mogelijk daarna het meest logisch en veilig voor onze dochter dat ze bij mijn ouders zou blijven logeren. Haar ook nog uitgelegd op haar niveau hoe en waarom (5 jaar) ze heeft dit als heel heftig ervaren, wat niet gek is natuurlijk, iedereen was van slag, overstuur en bang.... ze heeft het jaar daarna niet meer gelogeerd... ze wilde niet meer. Inmiddels gaat het weer helemaal goed, bij mijn zus en bij haar beste vriend. Bij mijn ouders heeft ze niet meer gelogeerd, nooit meer om gevraagd en ook niet echt nodig geweest. Logeren proberen is prima als ze het zelf wil, het is ook niet "mislukt" als ze opgehaald moet worden, ze heeft het dan naar mijn idee goed geprobeerd, en wie weet lukt het de volgende keer wel. als ze het niet probeert zal ze ook nooit ontdekken wanneer het wel gaat..... de dag dat het wel gaat komt vast een keertje.