Moedeloos na 2 keer overstimulatie

Goedemorgen iedereen,
normaal ben ik alleen een mee-lezer maar mijn eigen verhaal zit me nu zo hoog dat ik het echt even kwijt moet. Ik zal proberen het bondig te houden, ik hoop dat jullie misschien dat hoop kunnen bieden want ik zie het zelf echt even niet meer zitten qua behandelingen.

Laat ik beginnen met het goede nieuws: Ik ben in juni 2016 moeder geworden van een prachtige meid na een behandeltraject van 8 maanden ovulatie inductie. Ik had totaal geen eigen cyclus en ben toen na 3 rondes clomid (geen reactie) overgestapt op gonal-f (1 lange ronde, overstimulatie) en daarna menopur (sloeg goed aan, meteen een kans in ronde 1 en ook meteen raak!). Dat was allemaal dus opeens heel snel gegaan (gelukkig maar).

Na mijn zwangerschap leek het er op dat mijn lichaam opeens eigen cyclussen kreeg, vol goede moed ben ik toen in september weer naar de fertiliteitspoli gegaan. Daar wilden ze eerst een ronde meekijken. Het bleek dat ik toch een eisprong had, bovendien kreeg ik rare doorbraakbloedingen en een onregelmatig slijmvlies. Kijkoperatie waar weer veel tijd overheen ging bracht wat poliepjes aan het licht maar niks ernstigs of problematisch voor de vruchtbaarheidskansen gelukkig. Nou, daarna heb ik 2 rondes menopur gehad met meer dan 30 dagen prikken die beide uit zijn gelopen op te veel groeiende eiblaasjes (8-10 eitjes). Al met al ben ik met die 2 rondes door die ellendige pauzemaanden 5 maanden zoet mee geweest en nu door mijn eigen vakantie en daarna de zomerstop van de poli (!) moest ik daarna 2 maanden geduld hebben en gelukkig is daar het einde van in zicht en mag ik over 2 weken weer beginnen aan provera, en gaan we gonal-f weer proberen (waar ik een paar jaar terug dus ook overstimulatie mee had).

Al met al vind ik het heel moeilijk om positief te blijven. Ik ben heel blij met mijn dochter maar ik verlang zo naar een broertje of zusje voor haar. En nu zijn we al bijna een jaar verder met maar 2 rondes en 0 kansen. Ik ben 31 dus ik heb nog wat vruchtbare jaren maar wat duren de maanden lang als er niet eens een kansje is. Ondertussen is mijn beste vriendin bijna uitgerekend, mag een ander bevriend stel na lange wachtlijst gelukkig beginnen met KID (1 week na de eerste afspraak meteen inseminatie, wat echt te gek is maar wel confronterend, voor die felbegeerde eisprong ben ik nu al bijna een jaar bezig) en zijn mijn 2 mmm kennissen beide nagenoeg tegelijk spontaan zwanger geraakt een paar maanden terug. Ik gun het ze allemaal echt heel erg, alleen mijn hunkering wordt met elk succesverhaal om mij heen alleen maar sterker. En ik heb het gevoel dat ik, behalve bij mijn partner, bij niemand echt oprecht mijn ei kwijt kan, vooral omdat ik al een kindje heb.

Gelukkig helpt dit schrijven al een beetje. Ik hoop zo dat de gonal-f gaat lukken. Maar gezien mijn overstimulaties vind ik dat heel moeilijk om aan vast te houden.

 

Oh ja, nog 2 kleine dingen:

- mijn beste vriendin is nu dus 37 weken zwanger en zou het liefst klaar willen zijn met zwanger zijn. En ze voelt zich onaantrekkelijk. En ik zou zo graag oprecht een steun willen zijn maar ik merk dat ik op mijn tong niet bijten en alleen maar kan denken: hoe kun je nou niet alleen maar ontzettend blij zijn? Heel onredelijk natuurlijk. Maar zo voelt het wel.

- ik ben nu begonnen met een tandje bijzetten qua afvallen en gezond leven en ik moet zeggen dat dat wel helpt om niet nog verder in de slachtofferrol te vervallen. Het geeft me het gevoel dat ik nu hopelijk zelf ook actief een bijdrage kan leveren aan mijn slagingskansen

 

Ik denk dat ze iets lager inzetten. Maar ook weer niet te laag omdat mijn lichaam inderdaad heel lang geen reactie laat zien en daarna opeens binnen een week uit de bocht kan vliegen