Hallo, Mijn dochter wordt eind mei 4 jaar en start dan in groep 0. Binnenkort heb ik een intakegesprek op school en ik vind het nu al confronterend om te moeten zeggen dat ze veeleisend is, niet zo buigzaam, niet goed kan delen, soms hardnekkig af kan wijken van de groepregels, omdat haar eigen wil te sterk is en op de een of andere manier heel erg bezig is met of ze wel genoeg heeft. Genoeg eten, genoeg speelgoed, genoeg aandacht, genoeg mag meedoen, genoeg zelf kan bepalen, etc. Gelukkig kan ik wel zeggen dat ze leergierig is mbt letters en cijfers, de kring heel leuk vindt, en dat ik verwacht dat ze nieuwe werkjes wel interessant gaat vinden. Ze zit vol op in de rollenspellen fase. Haar pengreep is goed. Ze tekent mooi. Heeft gisteren geprobeerd om mama te schrijven. (Er stond: aaaammmma haha, cute). En ze legt gemakkelijk contact met volwassenen. Kwa leervaardigheid verwacht ik geen problemen. Hoop daar enigzins pluspunten mee te kunnen scoren, maar ik voel vooral schaamte dat ik niet zo'n netjes aangepast kindje heb. Mijn oudste is dat wel. Ik heb ook geen idee wat er nou mis is gegaan in de opvoeding. Herkent iemand dit gevoel? Ik weet dat ik er beter aan doe om haar te accepteren voor wie ze is. Maar ik voel me ook verantwoordelijk voor m'n omgeving.
Ik lees dat je oudste heel anders is dan jouw bijna 4-jarige. Ik ook heel verschillende kinderen, dus dat herken ik wel. En eigenlijk zegt het dus juist niet dat het (alleen) aan de opvoeding ligt. Wat ik opmaak uit je verhaal, is dat je heel hard je best hebt gedaan. En meer kan je niet doen hé. Soms kunnen kinderen ons ook verbazen. Ze is nu de oudste in de groep en straks de jongste. Het verschil tussen net 4-jarigen en oudste kleuters is soms echt groot. Misschien doet het haar wel goed. Dus benoem het vooral, maar maak je je er niet al te veel zorgen over. "Men lijdt het meest over het lijden dat men vreest". Je vindt er je weg samen waarschijnlijk wel in!
Ze heeft gewoon temperament. Die van ons zijn ook dag en nacht verschil hoor. Dat is echt een karakterdingetje. Enige verschil is dat wij de temperament ganger als eerste hadden, dus die tweede valt enorm mee (al zit daar ook een kop op). Ligt zelden aan je opvoeding, zoveel verschil je doorgaans niet tussen de ene en de andere. Althans niet zo fundamenteel dat je zoiets veroorzaakt / voorkomt. Maar wat ik hier thuis bijv zie is dat G wil SAMEN spelen met R (die lekker zit te keuvelen met zn autootjes in zn eigen fantasiespel) en na 5 seconden heeft zij een heel ander spel bedacht en R geen autootjes meer. Dus R beschermt als een malle zn auto's en je mag alleen nog op uitnodiging samen spelen. Dan komt HIJ je wel halen (of roept je erbij) en krijg je van HEM een auto. Ga je dan wat anders doen, is dat geen probleem. Doet hij ook bij mij, terwijl ik geen auto's in beslag neem. Dus allicht zit daar misschien nog een dingetje waar je simpelweg overheen hebt gekeken wat effect kán hebben. Veelal is t echt karakter.
Jeetje wat schrijf je onaardig over je eigen kind. Zou vooral ook naar jezelf in dit geheel kijken, lijkt me een vervelende dynamiek zo met een oudste die wel aan jouw verwachtingen voldoet. En waarom ‘moet’ je al die negatieve dingen benoemen? Zo’n gesprek is hier op school nooit geweest aan de start. Daarnaast is het gevoel van voor zichzelf moeten opkomen in zo’n groepsdynamiek misschien wel heel anders. Je dochter is meer dan een opsomming van goede en ‘slechte’ eigenschappen. Focus je op het positieve en beloon dat.
Ik vind je ook heel negatief over je eigen kind. Het klinkt alsof jullie band samen niet echt lekker loopt. Als je zoveel verschil ziet met je oudste, dan kan je ook wel zien dat het niet aan je opvoeding ligt. Ik lees eigenlijk dat je oudste wel aan jou verwachtingen doet en je bijna 4 jarige niet aan al jou verwachtingen? Misschien is het tijd voor jezelf om je verwachtingen bij te stellen en niet vergelijken met je oudste. Ook bij de intake hoef je niet zo negatief te praten, op school zijn kinderen vaak heel anders en maak er wat positief van. Je geeft haar bij voorbaat al een negatieve stempel mee, zo jammer en echt niet nodig. Je hele eerste alinea is ook samen te vatten, ze heeft een lekker temperament. En daarna alle fijne dingen opnoemen. (Al doen al die dingen er ook niet toe). Dus ik zou niet anders zeggen, temperamentvol, leergierig, vol met fantasie. Houd van tekenen , sociaal makkelijk in omgang. Zo een opsomming van negatieve en positieve punten hoeft niet. En je hoeft al helemaal niet te scoren op school over de rug van je dochter. Ik lees ook helemaal niks raars in je eerste alinea. Het klinkt als een hele normale 3 jarige. Temperamentvol, maar niks mis mee en goed zoals ze is. Een netjes aangepast kind is ook niet alles he. Beter ontwikkelen tot wie ze zijn ipv zich aanpassen tot wat jij (of wie dan ook) verwacht. Uiteindelijk ontploft dat met alle gevolgen van dien.. (ik zeg niet dat je oudste zo is het. Maar een kind wat zich altijd aanpast aan verwachtingen van andere is ook.nief goed). Adem in en uit en ga even terug naar jezelf. Waarom is de band met je dochter zoals je beschrijft? Misschien tijd om hulp te zoeken zelf hiervoor? Wat is er gebeurd tussen jullie? Zware bevalling gehad? Veel huilen als baby? Wat neem je haar (onbewust) kwalijk? En jij bent niet verantwoordelijk voor je.omgeving, maar jij bent wel.verantwoordelijk voor de (emotionele) veiligheid van je dochter. En die breng je nu wel in gevaar door haar op deze manier af te spiegelen. Ook al zou je dat thuis niet zeggen, dat voelt ze prima aan. Moet je voorstellen dat jou moeder zo kritisch en negatief over je is, en overal waar je nieuw begint even duidelijk haar negatieve blik wil laten blijken.
Oef je denkt wel behoorlijk negatief over je bijna 4-jarige. Nooit je kinderen met elkaar vergelijken! Ik heb 7 kinderen en echt allemaal totaal anders. Natuurlijk hebben ze overeenkomsten, maar het zijn allemaal eigen persoonlijkheden met hun mooie en minder mooie kanten. Ze is nog zo jong en ze zal een sterk karakter hebben, maar grote kans dat dat in de groep prima zal gaan. Thuis heb je vaak een 1 op 1 situatie, maar op school zal ze mee moeten in de groep. Dat is zo anders en gaat over het algemeen prima. De juffen zijn wel wat gewend hoor.
Ik zou je dit prachtige gedicht van Lois Kruidenier willen meegeven en proberen iets minder hard te zijn naar je kind toe:
Je titel zegt het denk ik goed: jìj hebt moeite met het accepteren van jouw kind. En hier moet vooral jìj iets mee. Jouw kind is zichzelf en klinkt als een heel normale 4 jarige. Hierboven zijn al goede tips gegeven over hoe wat aan te geven op school maar ik denk ook dat jij vooral goed naar jezelf moet gaan kijken. Er klinkt behoorlijk veel negativiteit naar je kind en ik zou daarover zeker met iemand gaan praten. Wat is er gebeurd dat je je zo voelt? Je moet je bedenken dat je kind jouw houding op den duur gaat opmerken (als het dat al niet doet), dat is schadelijk voor jullie band en jouw kind.
Hey, bedankt! Wat een goede reacties. Stiekem waar ik ook op hoopte. Ik heb met name heel veel aan die van 2jongensmama. Daar staan vragen in die heel goed naar de kern van het probleem gaan en opmerkingen die hout snijden en mij écht verder helpen. Ik heb nu alweer een heel nieuw idee hoe ik de intake aanvlieg. Ik ben absoluut onvoorwaardelijk in mijn liefde en echt niet veeleisend. Eerder een uitgebluste mama die heel hard heeft moeten werken voor dit meisje. Maar daar kom ik later op terug. Thnx alvast! En ik kom terug op de reactie van 2 jongens mama!
Is er vanuit de psz ook een overdracht naar de basisschool? Misschien kun je met de psz nog eens een gesprekje hebben over wat jij ziet en hoe zij het interpreteren - bv het onbuigzame dat je ziet, herkennen zij dat? En hebben ze het idee dat het haar in de weg zit, of is het juist haar temperament en is ze heel sterk in wie ze is? Verder is ze nog heel erg jong natuurlijk, en vanuit je openingspost lees ik ook echt normaal gedrag voor een bijna-4-jarige die misschien juist erg toe is aan de basisschool. Mijn dochters waren met 3 allebei wel klaar op de psz en gingen toen ook wat tegendraads doen, dat hoort er wel een beetje bij. Vanaf de basisschool verdween dat eigenlijk vanzelf, nu in groep 8 is de oudste ook wel weer echt toen aan iets nieuws en zien we dat ook weer in haar gedrag.
Ik heb zojuist aan de leidsters van de peuterspeelzaal uitgelegd dat ik binnenkort een school-intake heb en zoekende ben wat ik daar nu precies moet zeggen. Het advies schrijf ik gelijk hier op, zodat ik het niet vergeet: "Wat ze in haar hoofd heeft, heeft ze niet in haar kont". Ze is verbaal sterk en dat in combinatie met een heel goed idee over wat ze wel en niet wil en hoe ze het wil, maakt dat ze veel duidelijkheid nodig heeft. Maar ze is niet dominant, ze is zelfstandig (als de knop eenmaal om is tenminste) en ze kan goed samen spelen (dat laatste wist ik nog niet). De leidsters vinden haar niet veeleisend gelukkig. Ze verklaren dit door het feit dat daar binnen een groep minder gelegenheid toe is. Wel noemen ze haar hardnekkig als ze eenmaal iets in haar hoofd heeft.
Je hoeft je kind niet af te leveren met een compleet verslag van haar ontwikkeling toch? Vertel vooral waar je trots op bent, de rest merken ze vanzelf wel. Daarbij functioneert een kind in een groep heel vaak compleet anders dan in de thuissituatie. Er zal vanuit de peuteropvang of kinderopvang ook wel iets van een overdracht komen neem ik aan.
Wat anderen negatief vinden, vind ik realistisch. Ik denk dat heel veel kleuterleerkrachten meer van dit soort ouders zouden willen hebben. Het gros van de ouders is blind voor hun eigen kind of blijven zeggen: dat gaat wel over. Niet bij alle kinderen gaat dat vanzelf over, en die hebben sturing nodig. Ik geef je complimenten over je inzicht en vind het eigenlijk best erg dat er al wordt gesproken door anderen over voorwaardelijke of onvoorwaardelijke liefde en emotionele veiligheid. Enorm overdreven en overtrokken vind ik. Veel ouders kunnen een voorbeeld nemen aan het inzicht van ts.
Ah ik had gehoopt dat ik per alinea dingen kon terug antwoorden, maar dat lukt niet binnen dit systeem. Ik probeer zo goed als lukt te antwoorden. Ik weet dat ik zowel mijn oudste als mijn jongste tekort doe als ik over de rug van mijn oudste probeer te scoren. Ik vind het bizar knap dat je dit zag en bedankt voor deze feedback! Mijn moeder deed precies ditzelfde. En in dit geval was ik de lieve aangepaste en mijn zus de moeilijke. Ik had daar altijd veel last van. Maar ik had ook veel last van mijn zus bij wie er altijd wat was en waar in feite alle aandacht naar toe ging. Er zit wat dsm in mijn familie en ikzelf vind het nog steeds lastig als kinderen/mensen zich zodanig opstellen dat alle anderen moeten wijken. Waarschijnlijk ben ik bang dat de geschiedenis zich zal herhalen. Maar ik wil heel graag dat dit in mijn eigen hoofd zit en niet daadwerkelijk het geval is. En dat is idd wat ik haar onbewust kwalijk neem. Niet zijzelf is het probleem, maar alle dingen die ikzelf tekort kwam door een lastige zus, onvermogen van mijn ouders en mijn angst dat dit mij nog eens overkomt, is het probleem. Mijn oudste zegt wel eens: "soms wou ik dat ik een ander zusje had". Ik vind dan dat ik faal als ouder dat de jongste niet wat gemakkelijker in omgang is. En ik neem het mezelf kwalijk dat het me tot op heden nog niet gelukt is. Los hiervan heeft mijn jongste veel energie en aandacht gevraagd van mij, waar ik nu even niet dieper op in wil gaan, maar huilbaby hoort er wel bij idd. Ik heb echt heel erg mijn best gedaan. Maat ik ga idd stoppen met de vergelijking oudste/jongste. Dat voegt helemaal niets toe idd. Wat wel iets gaat toevoegen is het losweken van mij. Beide kinderen, maar met name de jongste is helemaal gek op mij. Niemand kan het beter dan ik. Ze wil met me trouwen etc. Maar ze moet gaan leren dat alles buiten mij echt heel erg leuk is! Langzaamaan lukt dit wel. Hierdoor kan ik me ook weer op gaan laden. Oja, en nog bedankt voor de permissie om de band tussen mij en mijn kind boven mijn verantwoordelijkheidsgevoel richting mijn omgeving te plaatsen . Dat wordt mijn nieuwe mantra . Neemt niet weg dat ik me wel ook verantwoordelijk blijf voelen voor mijn omgeving. Ik heb dit bericht super vaak aangepast trouwens. Dat komt omdat ik volledig wil zijn.
Wat een uitgebreide reactie en je weet al goed je angsten. Vervelend wat je zo hebt meegemaakt vroeger. Dit soort dingen neem je sowieso mee en dat is ook prima. Hier is het ene kind ook makkelijker dan het andere. Maar wat ik nu merk, ze wisselen elkaar uiteindelijk ook af. Best een kans dat als ze straks eenmaal goed en wel op school zit en de boot wat rustiger vaart , je oudste denkt, nu kom ik ff. Dat soort dingen zie ik hier wel gebeuren. . Wel sneu wat je oudste zegt. Hier zeg ik dan vaak, maar kijk eens wat jullie wel samen kunnen, nu de tweede wat verder in groep 1 zit, zie je dat ook wel echt verbeteren. Je hebt het natuurlijk super goed gedaan als mama he. En als er zoveel gebeurd is waaronder huilbaby, roept alles heel veel triggers op, logisch en normaal. En goed om te zien. En wanneer de tijd rijp is kan je dat verwerken. Wellicht als ze op school zit en zoals je zelf ook aangeeft, ze iets meer loskomen van jou. Dan is er ook weer ruimte voor jou hoofd, jou zijn. Overlevingsstand kan hopelijk langzaamaan gewoon uit. En ik snap dat je je verantwoordelijk voelt voor je omgeving. Maar je mag echt eerst jezelf, je band met je kind , je kinderen, je partner daar boven stellen. Die omgeving voelt zich ook niet verantwoordelijk naar jou over het algemeen. Wat een uitgebreide en rustige reactie van je trouwens! Super knap! En je mag altijd pb sturen om te sparren. Want ik heb ook een. Temperamentvol kind (zelf meer dan 1) en dat is echt wel een uitdaging af en toe.
Ik wilde ook reageren op ts maar ik kan me enorm vinden in hoe jij het verwoord heb. Ik heb ook een temperamentvol kind. En ik zie hoe hij is en kan dat heel goed benoemen ook naar leerkrachten toe, omdat ik denk, hoe beter ze weten hoe mijn kind is, hoe beter ze er op in kunnen spelen . Dat betekend niet dat ik niet onvoorwaardelijk voor mijn kind ga. Want ik zou bij wijze van spreken voor hem door het vuur gaan. Dat doe ik overigens voor mijn 'makkelijkere' kinderen ook. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet zie hoe mijn kind in elkaar zit. Ik vind dus ook anderen enorm overtrokken reageren op ts.
Bedankt voor de lieve reactie jongensmama. Ik heb er echt veel aan. Thnx dat de optie voor pb open staat. Mogelijk maak ik daar gebruik van. Maar je hebt me al erg op weg geholpen hoor. Ik onderzoek de beste optie voor het hele gezin en ik vind het helemaal geen probleem om daar "overtrokken" reacties op te krijgen als dat nodig is. Ik begrijp dat nl wel. Het is ook niet makkelijk om de kern uit zo'n vraag te halen. Voor mij is het vooral helpend om ideeën uit te wisselen en daar mogen van mij best uiteenlopende visies, ideeën en meningen tussen zitten. Dus thnx iedereen!