Afgelopen nacht werd onze peuter van nu 2 jaar en 2 maanden schreeuwend wakker. Hij kwam bij ons op de kamer en wilde dat we mee gingen naar zijn bed (trok ons mee), maar elke poging vanuit ons om hem op te pakken of aan te raken resulteerde in hysterisch gekrijs, schoppen, slaan. Hij was ook totaal niet aanspreekbaar, reageerde niet op zijn naam of op vragen of hij ergens pijn had, maar bleef alleen maar schreeuwen en gillen. We konden totaal niet tot hem doordringen, hij liet zich ook niet troosten. Ook toen hij weer in bed was gaan liggen, was hij aan het kronkelen/slaan/schoppen en schreeuwen. Dit duurde zo'n 20min, toen werd hij ineens rustig. Kwartiertje erna weer hetzelfde, nu duurde het ongeveer een half uur. Hij heeft dit 1,5-2 weken geleden eerder ook gehad. Toen dachten we aan een incident, mogelijk slecht gedroomd, of groeipijn. Nu het nog een keer gebeurde, ben ik toch eens gaan kijken op internet of dit vaker voorkomt op deze leeftijd en of het inderdaad met bijv. groeipijn te maken zou kunnen hebben. Het was namelijk heel beangstigend, vooral het feit dat hij totaal niet aanspreekbaar was en compleet hysterisch was zonder aanwijsbare oorzaak. Ik vond onder andere links met artikelen over nachtangsten (pavor nocturnus) en de inhoud/symptomen daarvan kwam erg overeen met wat wij 's nachts meegemaakt hebben. Ik las dat aanwezig zijn, op rustige toon blijven praten en voorkomen dat het kind zich pijn doet, kunnen helpen om door een aanval van nachtangst door te komen. Liever zou ik weten of er iets is dat wij kunnen doen om te voorkomen dat hij uberhaupt zo'n hysterische aanval krijgt. Ook vraag ik me af of het nodig is hierover contact op te nemen met huisarts/kinderarts om na te gaan of het inderdaad nachtangsten zijn. Dus: wie herkent haar eigen peuter (of kleuter) in bovenstaande verhaal? Heeft jouw kind inderdaad nachtangsten of bleek er toch iets anders aan de hand? Zo ja, wat was de oorzaak van de nachtelijke hysterische buien? Indien het inderdaad nachtangsten zijn: ben je hiermee naar een arts geweest? Welke tips heb je voor tijdens een aanval, en welke tips heb je om een evt aanval te voorkomen? Zijn er signalen waar je overdag op zou kunnen letten zodat je tijdig actie kunt ondernemen? Hoe vaak heeft jouw kind er last van en hoe lang duurt een aanval gemiddeld? Etc. Ter (achtergrond)info: hij slaapt sinds ongeveer een maand in een peuterbed in een grotere kamer, ipv in zijn ledikant in de babykamer. Het is over het algemeen een vrolijk mannetje, erg knuffelig, gevoelig voor stemmingen, meestal rustig maar wel behoefte aan veel fysieke activiteit (we gaan gemiddeld bijv. 2x per dag minimaal een uur buiten wandelen en daarnaast spelen/fietsen in de tuin). Hij praat nog niet zo veel maar begrijpt wel veel. Sinds ongeveer 1,5 maand gaat hij 2 ochtenden in de week naar het kdv. Broertje of zusje komt in november.
Hier mijn jongste die het heeft gekregen een paar maanden voor haar 3e verjaardag. Ze krijgt het 30-60 minuten nadat ze naar bed is gegaan en vaak elke avond 1 keer. In het begin was het soms 2 keer op een avond. De reden waarom ze het heeft gekregen weet ik niet, er was geen specifieke aanleiding voor. Ik heb wel gelezen dat het met de ontwikkeling van de hersens te maken heeft en tot 5-7 jaar kan blijven komen. Mijn dochter was in het begin helemaal overstuur en niet te bereiken. Schreeuwde om mij en ik kon en kan haar alleen tot rust krijgen. Ze heeft het nu nog steeds maar ik ga gelijk naar haar toe wanneer ik het eerste geluidje hoor waardoor ik de hevige nachtangst voor ben. Ik heb gelezen dat wanneer kinderen het op een redelijk vast tijdstip dit krijgen, je kinderen een kwartier daarvoor wakker kan maken zodat ze de slaapcyclus opnieuw gaan maken maar dat is bij mij maar 1 keer gelukt. Ik ga nu gelijk zodra ik haar hoor en praat rustig tegen haar. De ene keer kan ik haar op schoot nemen en vasthouden, de andere keer mag ik haar niet aanraken en praat ik alleen tegen haar. In het begin schrok ik enorm omdat ik dacht dat ze een nachtmerrie had, ze was helemaal overstuur, kleddernat van de zweet en niet te bereiken maar dat is nu gelukkig veel minder geworden. Ze is niet elke keer zo heftig overstuur en nat van de zweet. Ik heb hier geen contact voor opgenomen met de huisarts omdat ik weet wat bij mijn dochter goed werkt en je er weinig aan kan doen om ervoor te zorgen dat het niet meer komt.
Mijn zoon heeft het ook veel gehad vanaf zijn 2de tot een jaar of 5. Wel was het laatste jaar veel minder vaak, alleen nog als hij een spannende dingen had. Toen was het wel duidelijk te koppelen, maar eerder niet. Naar de huisarts lijkt mij onzinnig, kan de beste man ook niks mee. Het enige wat ik ermee deed voorkomen dat hij ons of zichzelf pijn kon doen. Hij was tijdens zo'n aanval erg sterk en deed me echt pijn. Als hij er weer uit was dan sliep jij of verder of werd echt wakker en wilde dan knuffelen en wat water drinken. Tijdens de aanval zijn ze onbereikbaar.
Mijn zoontje heeft het ook. Ben er mee bij CB en huisarts geweest en beide hebben aangegeven dat het nachtangsten zijn. Dus ja je kan ermee naar de ha maar die doen verder weinig. Wat betreft je vraag kan je iets doen ter voorkoming. Eigenlijk niet. Maar ik merk wel dat als ik rustig een verhaaltje voorlees wat niet te spannend is hij ook rustiger wordt. Verder overdag ook veel laten rusten en de dag met hem bespreken kan helpen. (Dit laatste gaat met mijn zoontje nog niet)
Mijn dochter is tijdens haar aanvallen woedend. Ze staat op of naast haar bed te stampvoeten en te schreeuwen. Ik mag haar niet aanraken of tegen haar praten , maar ik mag ook niet weg. Dat schiet niet op dus... Wat bij haar het beste werkt is haar oppakken, ook al protesteert ze daar in eerste instantie heftig tegen, en haar meenemen naar de woonkamer en daar het licht aandoen en met haar op schoot gaan zitten. Dan is ze het snelst weer bij zinnen . Daarna drinken we een beker warme melk en gaat ze heel zoet weer slapen . Als ik het niet zo doe en de aanval 'uitzit', dan krijgt ze er gegarandeerd binnen het uur weer één . Ze is trouwens 5 en heeft ze al jaren zo af en toe, als ik moet schatten een keer of vijf per jaar, niet heel vaak dus, maar het is altijd weer even schrikken. Voor zover ik weet kunnen ziekte (beginnende koorts met name) of spanning de kans dat het gebeurt vergroten, maar daar heb je natuurlijk ook maar zeer beperkt invloed op.
Mijn neefje had t heel erg, was de ps die ze waren vergeten toen ik oppaste. Onze dochter heeft er zo nu en dan last van sinds dat ze een maand of 10 is. Ze kijkt dwars door je heen alsof er iemand achter je staat, krijg er altijd de kriebels van. Je kan er niks aan doen, rustig blijven niet proberen wakker te maken en aanraken werkt in t algemeen averechts. Ze groeien er overheen. Dr zijn wel mensen die zweren bij etherische olie in een damper en ik ben op zich wel groot voorstander van natuurgeneeskunde maar etherische olie in combinatie met een kleintje zou ik echt afraden dat is veels te zwaar voor die longen en al helemaal in een damper ongeacht of die electrisch is. Hang dan gewoon een bosje lavendel op bij wijze van en lang niet elk kind kan daar tegen al krijgen ze nog niet uitgelegd waar ze last van hebben.
Even een vraagje tussendoor. Mijn dochter heeft ook weleens nachtangsten alleen daarbij hallucineert ze ook. Hebben jullie kinderen dat ook? En is dat ook normaal?
Mijn zoon (net 5), heeft dit ook vaak gehad. Bij hem is het vooral als hij erg druk is geweest en overprikkeld is geraakt. Vorig jaar met sinterklaas was het bijna dagelijks raak. Hij vindt alles met sinterklaas geweldig en leuk, maar hij heeft geen filter. Dus dat komt er dan uit ongeveer 1,5 uur nadat hij in slaap is gevallen. Schreeuwen, slaan, grote ogen, kijkt dwars door me heen, niet te troosten en heel hard roepen om mama terwijl ik naast hem zit. Uiteindelijk wordt hij rustig en gaat weer slapen. Dag erna weet hij niks meer... Wat hier wel iets helpt, is eind vd dag voor het slapen de dag doornemen, zodat hij het hopelijk wat beter kan verwerken. Maar met TE veel prikkels werkt eigenlijk niks, behalve het uitzitten.
Kun je een voorbeeld noemen? Mijn dochter zegt sinds een paar avonden wat tijdens de nachtangst zoals dat ze geen drinken wil of niet wil spelen maar moe is.
Dat herken ik niet van mijn dochter, maar ik weet ook niet of dat iets van nachtangst is. Je zou daarop kunnen googlen, misschien hoort het er wel bij.
Mijn zoontje heeft dit van ongeveer 1 tot 2,5/ 3 jaar gehad. Vreselijk! Was altijd rond 00.00-2.00 uur. Ergste was dat we hem wel vast moesten houden omdat hij zichzelf echt pijn deed ( hoofdbonken) en dan werd hij nog hysterischer. We hebben nooit een trigger kunnen vinden.
Begrijp ik, ik weet ook niet of dat door een nachtmerrie kan komen. Bij twijfel kun je contact opnemen met een huisarts/cb.
Bedankt voor jullie reacties! Fijn om toch wat herkenning te lezen. Het bevestigt het gevoel dat ik al had dat er niet zoveel aan te doen is. Extra letten op prikkels/vermoeidheid is iets wat we sowieso al doen maar niet altijd te vermijden. Ik zal eens in de gaten houden of er inderdaad specifieke dingen zijn waarna hij er meer last van heeft. Sterkte aan iedereen wiens kindjes er ook last van hebben! @HooyoShimbir oh dat lijkt me heel naar voor haar. Hopelijk blijft dit niet zo.
Hier waren het draken.... ze kon ze zo aanwijzen... we hebben er van alles meegedaan: ze buiten gegooid (inclusief de voordeur open etc) - weggejaagd - gezegd dat ze niet echt waren - mee gegaan in haar verhaal. Maar dan keek ik links en 'zag' er dan één - maar dan keek ze me raar aan, want daar rechts.. daaaaaar! daaaaar zat-ie ! ze waren dus héél écht!
Onze jongste heeft het ook. Het is bij vlagen dat hij ze heeft en meestal tussen 22-23 uur. Vooral als het een drukke dag is geweest met veel 'nieuwe' dingen of 'spannende' dingen is het gauw raak. Gister was hij jarig met kado's en bezoek en gisteravond was het weer zover. Ik blijf een tijdje bij hem en aai hem over zijn hoofdje of arm, meestal laat hij dat wel toe, maar kruipt soms ook weg. Ik praat rustig tegen hem en als hij wat rustiger is ga ik weer weg. Duurt meestal wel een minuut of 20. Soms begint hij even later weer, maar meestal niet. Het is in het begin wel eens angstaanjagend, dat hij weinig tot niet op je reageert inderdaad, maar nu ik weet wat het is, wordt dat wel beter. Ze doen er inderdaad niks aan, dus doe wat goed voor je voelt en al doende leer je wat fijn voor jullie is en wat het beste werkt. Succes ermee!
Heb ook de tip gekregen om als het steeds op dezelfde tijd gebeurd ze net daarvoor wakker te maken. Dan komen ze niet in die cyclus terecht en zouden ze er niet of minder last van hebben.
Ja dat heb ik ook gelezen inderdaad. Het is hier (vooralsnog) niet elke nacht en de momenten dat hij het had waren deels op tijdstippen dat ik zelf allang lag te slapen, dus ik ga er maar geen wekker voor zetten.