Goedemorgen dames, De eerste voorzichtige losse stapjes zijn een feit. Crosste ze eerst voorbij achter de karretje en kon ze die al verbazingwekkend goed keren en weer terugcrossen met grote enthousiaste grijns endolenthousiast gekraai 'zie je mij!!!' durft ze nu voorzichtig zelf de eerste stapjes los te zetten. Afgezien dat we enthousiast aanmoedigen, telefoons overuren draaien om t vast te leggen voor later en de opa's en oma's in katzwijm te brengen, is er verder nog iets waar we dr mee kunnen helpen of is dit weer zo'n dingetje: laat t gaan ze moet t zelf onder de knie krijgen door zelf veel oefenen en te vallen en zorg alleen voor enthousiaste en veilige omgeving.
Zelf laten ontdekken! Met vallen en opstaan leren ze het best. De schedel van jonge kinderen is er op gemaakt om stoten en vallen op te vangen, las ik laatst.
Mijn ervaring is dat ze het zelf moeten leren, je kan pushen en oefenen zolang en zoveel je wilt, maar ze moeten het uiteindelijk zelf doen. Onze zoon kon optrekken met 9 maanden en liep al snel overal langs. Echt loslopen deed hij pas met 16 maanden. Eerder wilde/ durfde hij niet. Hij moest zeker weten dat hij het kon, dat is trouwens bij alles zo bij hem. Hij heeft bijv. ook tot 11 maanden getijgerd, dat ging tot die tijd sneller dan kruipen. Toen hij vlot kon kruipen ruilde hij het tijgeren in voor kruipen. Hier liep hij dus van de 1 op de andere dag los en binnen een week kon hij buiten ook flinke stukjes met mij mee lopen. Viel bijna nooit en waggelde ook niet. Met een vriendje van onze zoon is vanaf dat hij kon staan eindeloos geoefend en gedaan. Die liep dan dus los met 11 maanden, maar na elke 5 stappen viel dat ventje weer om en daarbij liep hij alsof hij dronken was. Dus met die ervaring zeg ik, gewoon lekker laten gaan, natuurlijk kan en mag je soms spelenderwijs met ze oefenen, dat deed ik hier natuurlijk ook wel, maar het was geen dagelijkse bezigheid. En het vallen en opstaan hoort er inderdaad bij. Hij is hier heel wat gevallen toen hij wel kon optrekken tot staan, maar niet wist hoe hij weer moest zakken.
Wij gebruikten een sjaal. Sjaal langs zn borst en onder zn oksels naar achter. Achter je kindje staan en dan beide sjaaleinden vasthouden en meelopen. Al snel hielden we de sjaal steeds losser vast, totdat hij zonder kan. Maar.... ik denk nog steeds dat hij' t ging doen omdat hij eraan toe was. Niet dat de sjaal het versnelt heeft ofzo. En verder.. zorgen voor vallen en stoten zalf.
Ja, het is echt loslaten. Bij allebei de kinderen 'oefende' ik natuurlijk wel eens. Dan probeerde is ze over te halen om naar mij toe te komen lopen, of liet i voorzichtig een handje los. Maar uiteindelijk moeten ze het helemaal zelf doen en op hun eigen tempo. Beide kinderen konden hier rond dezelfde leeftijd langslopen, maar mijn dochter liep pas echt los met 20 maanden, terwijl mijn zoontje nu met ruim 14 maanden al los loopt.
Bo liep overal langs met 10 maanden, maar vertikte het om aan mijn handen te lopen. Ik dacht dat zal wel een tijdje duren.. dus we wachten het maar af. Ineens stond ze op en liep weg. Op het kinderdagverblijf dus dat hebben we maar mooi gemist Ze was net 1.
Dat klinkt bekend. Madame had dr loopkarretje voor t eerst beet en wandelde dr zo mee weg, tweede keer zag papa t voor t eerst, derde keer rende ze opa achterna met dat ding. Maar aan de hand lopen neeeeeeee. Ze loopt nu zelf los, kleine stukjes welliswaar en als ze denkt dr evenwicht te verliezen gaat ze door dr knieeën en op dr kont zitten en kruipt naar t eerst volgende punt om weer omhoog te klauteren. Ze is volgens mij al veel langer aan t plannen en oefenen geweest maar weigerde altijd met ondersteuning ook maar iets te proberen, liet zich gewoon zakken. Er zit ook geen willetje op ofzo. 'zelluf doen' is hier heel belangrijk voor dr dus als we haar al met iets helpen is dat maar heel kort en als ze er niet uitkomt staat ze t toe maar zodra ze t snapt duwt ze je hand weg. Dus echt helpen in de zin van ondersteunen of wat dan ook aan fysieke ondersteuning kan ik vergeten. Dat is ook niet nodig want ze kan t prima zelf, zal t uiteindelijk ook zelf moeten doen en weigert toch elke hulp. Ik zoek dan ook meer de dingetjes om dr te enthousiasmeren, de hele dag door continue 'goedzooooo', 'ja ik zie het, knap hoor!' wordt een beetje een grammofoonplaat en over en weer lopen naar papa en mama gaat alleen als we er beiden zijn. Als voorbeeld: Toen ze begon met staan legde ik dingen neer waar ze bij kon als ze ging staan en kon ze ze 'pikken' dikke pret natuurlijk. Maar met lopen vindt ik dat dus wat lastiger omdat ze bijvoorbeeld niet sneller is bij een locatie of meer bereik heeft dan dat ze al had toen ze nog langs tafels en stoelen schoof. Boekjes meesjouwen deed ze zowel kruipend als langs de meubels dus ook dat is geen extra overwinning.
Tja, ik zou het gewoon zo laten gaan en dus niet iets zoeken om haar te 'lokken'. Ze zal vanzelf meer stappen gaan zetten en dan komt ze op het punt dat ze door heeft dat een afstand lopend afleggen sneller gaat dan kruipen.
Hier liep onze kleine meid vanaf 9 maanden overal langs. Wij hebben toen spullen neer gezet waar ze makkelijk kon "oversteken". Zo liep ze dus bij ons vanaf 9 maanden. Maar dat was meestal maar een paar stapjes echt los. Echt los los liep ze net voor haar 1e verjaardag, toen waren oma en oom en tante op visite dus toen moesten alle kunstjes even geshowd worden haha. Overigens heeft ze nooit gekropen, ze trok zich altijd een soort van voort op haar bui, echt tijgeren kon je het ook niet noemen haha.
Hier loopt ze echt razendsnel langs alles en als ze zich niet vast kan pakken laat ze zich netjes zakken en kruipt verder. Dr loopkarretje is om om te gooien en als we dr handjes vasthouden om te stappen dan gaat ze zitten. Ik laat het lekker gaan, ben veel te bang voor al het vallen als ze los gaat lopen. Zou best in staat zijn dat ding van de foto's te kopen dan alleen nog iets voor de voorkant bedenken
Los van het loslopen tussen de meubels loopt hij nog niet stapjes in de vrije ruimte. Hij gaat wel met noodgang achter zijn loopwagentje (en soms zelfs het wasrek) het huis door en dat laat ik gaan. Soms valt hij omdat hij te snel gaat, maar dan is het even huilen en weer vrolijk door.
Het enige wat wij deden was op de grond gaan zitten zodat ze vanaf de tafel naar ons konden stappen. Tegen de tijd dat ze het konden steeds een stukje achteruit schuiven. Maar dit was dus echt als ze het zelf wilden want anders gingen ze vanaf de tafel lekker naar de knietjes. Overigens zat er bij ons ca. 3 weken tussen het eerste losse stapje en volledig los lopen. Met volledig loslopen bedoel ik dan de hele kamer door zonder te vallen en dus behoorlijk stabiel lopen (wankelend is het in het begin toch wel een beetje). Overigens heb ik hele vlotte dames, 11 maanden en een week en 11,5 maand...
Inmiddels sjouwt ze dr beer heel trots al lopende en brabbelend door t hele huis en laat ze m alles zien dus ik ben even vrijgesteld. Mama mag zich daar niet mee bemoeien die houdt zich dus heel stilletjes terwijl zij dr overleg heeft en rondleiding geeft Binnenkort dr loophondje maar eens te voorschijn gaan halen als beer alles gezien heeft. @Blijdorp Hier hebben we zo'n vtech loopkarretje via de kringloop winkel gehaald, nieuw zijn ze me iets te prijzig voor de korte duur dat ze nodig zijn dan geef ik dat liever uit aan een mooie grote blokkendooskarretje maar aangezien ik daar zelf nogal mee op mn plaat ben gegaan wacht ik daarmee nog even. Mama was ook zo'n baldadige Die vtech loopkar heeft ze nog niet omgegooid ding gaat de hele woonkamer door. Ze kan m inmiddels zelf omschuiven als ze bij de muur komt en bij lastige stukken zakt ze even en duwt m om en krabbelt weer voor of achter t ding en crosst weer verder. Het valt t vallen echt 100% mee, merendeel valt ze op dr kont en anders zet ze dr handjes snel neer of pakt ze iets beet. Denk dat t een ander verhaal gaat worden wanneer ze zich wat zekerder gaat voelen en de baldadigheid (zoals kat achterna, of rondjes rond de bank) de kop op gaat steken. Nu vindt ze t nog een beetje eng en doet ze wel voorzichtig.