Om heb meteen gezegt, vind jullie erg aardig maar nee. Gewoon naar de opvang. Oma's horen oma's te zijn, verwennen en keer logeren nu ze ouder zijn of middagspelen voor de fun of als je bijv afspraak hebt waar kind niet mee kan oké. Structureel echter no go. Ouders niet en schoonouders niet. Uiteindelijk leverd dat frustratie op kwa bemoeien met opvoeden, anders omgaan met belonen, straffen en of eten zou zeggen, Uhh nee bedankt we regelen vaste oppas voor structuur en zekerheid
Sm past een dag in de week op. Topmens! Echt geen frustraties en luistert naar ons qua wat we belangrijk vinden, altijd gedaan ook. En zij heeft ook een hoop spullen zoals een bedje, juist handig. Ze woont aan de overkant, maar zal nooit ongevraagd langskomen of zomaar dr sleutel gebruiken als we er niet zijn. Het is een gouden mens, met zoveel liefde tussen haar en onze dochter. Het kan dus ook gewoon heel goed gaan hoor. Niemand die aan mijn schoonmoedertje komt!
Ik had en heb helaas ook zon schoonmoeder... Na Mn eerste ma, heeft ze het wel eens in dr stomme kop gehaald te zeggen dat ze zo graag oma wilde worden We hebben nu twee kindjes oudste is net 1jaar en heb schoonmoeder sinds geboorte vd eerste paar x aangesproken etc. Ze had er maling aan..... ben paar maanden niet geweest, was er helemaal klaar mee. En Odra je weer 1 vinger heeft begint het weer opnieuw. We zien elkaar momenteel alleen op verjaardagen en heel sporadisch spontaan . Oppassen heeft ze laatst 1 x gedaan.... en gebeurd voorlopig gewoon niet weer. Als iemand onze wensen niet wil en kan respecteren is t gauw klaar. Familie of geen familie
Ik snap je helemaal! Hier wordt er ook 1 dag per week opgepast door schoonmoeder. Ik zou willen dat we het toch anders hadden gedaan. Ik denk dat het ‘oma eigen’ is om bemoeierig te zijn. Het is altijd goed bedoelt, maar toch.. Gekukkig helpt mijn man heel goed mee. Als ik ergens echt niet achter sta dan bespreekt hij het. Heb bijv al meerdere keren gezegd dat ik niet wil dat er snoep gegeten wordt doordeweeks. Mijn man zegt dat dan op een rustige manier en dat gaat goed. Het is denk ik fijner om oma’s als extra oppas voor de leuk te houden. Misschien kun je ook met je man afspreken dat hij dingen met zijn moeder bespreekt als jullie ergens niet echter staan?
Hoi Valli, Hier de nodige ervaring met een opdringerige schoonmoeder. Tijdens een weekend weg met de hele familie (nooit doen), gaf mijn schoonzus aan dat ze graag een dagje zou willen oppassen, iets wat mijn schoonmoeder ook al eens had gezegd. Wij hebben toen geantwoord dat dat goed was om te weten, maar dat we eerst rustig af zouden wachten tot de baby geboren werd (ik had na de geboorte nog 16 weken vrij, dus tijd genoeg!). Uiteindelijk passen mijn schoonzusje en mijn moeder op, omdat ik er niet genoeg vertrouwen in had dat mijn schoonmoeder zou luisteren naar wat wij wilden voor ons kindje. Toen ons zoontje was geboren bleek hij een behoorlijke last te hebben van reflux. Dit bekende dat het fles geven aan hem een groot drama was, niet echt iets voor de leuk dus om een ander te laten doen. Hij dronk alleen maar bij mij (en dan vaak nog niet). Mijn schoonmoeder bleef echter zeuren om de fles te mogen geven. Het gaf mij het gevoel alsof ik een ontaarde moeder was die haar kind weghield. Ons kindje huilde veel vanwege de reflux en heb ik daarom eigenlijk non stop vastgehad de eerste weken. Toen we mijn verjaardag vierden (zoontje was toen 8 weken oud) had ik hem in een draagzak. Ze zat naast me en heeft net zolang aan zijn voetje gezeten tot hij wakker werd. Toen wilde ze hem graag hebben, want hij was nu toch wakker. Ik heb geweigerd: "M. blijft lekker bij mij liggen, hij slaapt zo weer verder". Schoonmoeder boos. Een week voor die tijd hadden we haar verteld dat schoonzusje en mijn moeder de vaste oppasdagen kregen. Reden die we haar vertelden: jullie zijn het meest flexibel, dus dan kunnen we jullie vragen op de niet standaard vaste oppasdagen. Dat overrompelde haar en ze was de hele avond stil. Op mijn verjaardag was ze echter woedend: ze liep me steeds achterna de keuken in en vertelde steeds hoe teleurgesteld ze was, dat ze gepasseerd was, dat ze niet snapte dat we haar niet vertrouwden, etc. Dit heeft de hele avond geduurd en mijn verjaardag grondig verpest. De weken erop herhaalde dit zich. Vervolgens dwong ze af dat de familiedoopjurk gebruikt zou worden. Mijn familie heeft echter ook een jurk en daar hebben we voor gekozen (uit dwarsigheid voor een deel). Ook toen was het weer huilen en schreeuwen. Enkele weken later trof ze mijn man alleen thuis en is ze daar weer tegen tekeer gegaan. Dat we maar niet moesten denken dat ze langs zou komen om ons zoontje te zien als hij bij schoonzus was, etc. Ze had zich nog nooit zo gepasseerd gevoeld en dit had ze toch nergens aan verdiend. Mijn man is toen volledig uit elkaar geploft en heeft gezegd dat hij hier nooit meer iets over wilde horen en het onderwerp voor hem nu volledig afgesloten was. Hij heeft haar verteld dat ze op deze manier behoorlijk bezig was met het verpesten van onze eerste weken met zoon. Ze is zwijgend naar huis gegaan en de bezoekfrequentie lag een paar weken behoorlijk laag. De eerste maanden was ik een onzekere moeder met een ontevreden kindje wat veel pijn had. Ik kon dit er gewoon niet bij hebben. Naarmate het beter met onze zoon ging, hebben we haar zo nu en dan laten oppassen (een uurtje, zodat we even boodschappen konden doen, etc.). Inmiddels past ze zo nu en dan een dag op en dat gaat prima. Het is haar duidelijke geworden dat wij bepalen wat er met M. gebeurd. Wij zijn zijn ouders; niet zij. En ik zie nu een oma die ontzettend veel van haar kleinkind houdt en alles voor hem over heeft. En ik zie een jochie wat gek is op zijn opa en oma. Dat maakt veel goed. En daarom accepteer ik zo nu en dan dat de dingen niet 100% gaan zoals ik ze wil en bijt ik soms op mijn lippen. Pick your battles: ga enkel de conflicten aan over de dingen die echt belangrijk zijn voor je. Dingen die ik bijv. laat gaan: -Het feit dat ze mijn was overnieuw ophangt omdat ik het niet goed doe -Het feit dat ze elke keer vertelt wat voor een rommel het wel niet is (valt wel mee hoor) -Het feit dat ze M. volstopt met koek. -Het feit dat ze M. volledig claimt als ze er is Dingen die ik niet laat gaan: -Het feit dat ze tijdens de refluxfase mijn kindje slagroom gaf, zelfs nadat ik zei "doe maar niet". Daar ben ik echt boos over geworden; is nooit weer gebeurd. -Pas zat ze met haar tong tegen de tong van mijn zoon. Ook toen ben ik uit mijn vel gesprongen. Vond ze heel kinderachtig, maar gebeurt nooit meer. -Als ze M. afpakt van andere mensen. Lang verhaal, maar mijns inziens is het belangrijk dat je schoonmoeder inziet dat jullie volwassen zijn en zelf de keuzes maken voor jullie kind. Als je nu al niet het vertrouwen hebt, moet je er niet aan beginnen. Dit moet je eerlijk aan je partner vertellen, jullie moeten samen op één lijn staan. En geloof me, als je kindje wat ouder wordt, durf je vanzelf wat meer los te laten en heb je er plezier aan om te zien hoe leuk het contact kan zijn tussen grootouders en kleinkinderen.
Nu spreek ik mn moeder uberhaupt niet meer, maar bij haar denk ik ook niet dat ik het zou doen. Ze denkt gewoon heel anders en ramt echt haar eigen mening erdoor ben ik bang. De voorbeelden die jij noemt zei mn moeder ook. Alleen zij zou het niet kunnen hebben als ik daar iets van zou zeggen. Sowieso vind jij het vervelend, dus je moet er wel wat van gaan zeggen. Maar, mn schoonmoeder past elke woensdag de hele dag op onze zoon. Niet omdat ik werk, maar omdat ze het zo leuk vind en ik zo even een dagje mn handen "vrij" heb. Met bepaalde dingen kan ze enorm doordraven in haar mening. Bij bepaalxe dingen, zoals hij daar bijv. Bepaalde dingen niet in zn mond mag stoppen en thuis wel, laat ik haar dr gang gaan. Maar; bij bepaalde dingen, zoals dat ze ons negeerde als we zeiden dat hij zelf moest eten ipv als een vogel zn mond los doen, heb ik haar toch enkele malen zeer duidelijk gemaakt dat het ONS kind is en wij bepalen, niet zij. Dat kan ook bij haar, al zal ze het niet met alles eens zijn, ze gaat er wel in mee. Ik denk dus ook dat het enorm verschilt per persoon of het goed kan werken. Ik zou het gewoon proberen
Hier is het soortgelijk gegaan.. werd met 31 weken opgenomen ivm risico vroeggeboorte dus ik kreeg bedrust en heb ze sindsdien alleen maar om me heen gehad en ook opdringerig gedrag en voelde me ook zo in een hoekje gedreven net zoals jou.. iemand die heel rechtuit is maar voor haar vent de goede vrede maar gehouden.. ik zal je vertellen ik had (toen we nog thuis woonde) nog een goede band met haar .. erna ging zoiezo al alles berg afwaarts.. en dat is nu compleet verpest en niks meer van over. er is veel gebeurd hier dat verhaal zal ik je besparen .. maar als jij je zo blijft inhouden en je schoonma nu al zo opdringerig is dan ga je er nog een zware dobber aan krijgen!! hier ging het zelfs tot paniekaanvallen aan toe en nachtmerries .. ik was bang dat alles verpest zou worden en tot op de dag van vandaag krijg ik nog altijd een knoop in mijn maag als ik ze onder ogen moet komen ..(heb ik ook hele goede redenen voor) ... Kortom JIJ BENT ZWANGER LAAT JE NIET LEVEN!! anders word het echt een ding ! je kunt beter even een knallende ruzie met ze krijgen of met je vriend worst case scenario en dat het dan loopt zoals het voorjou goed voelt en alles duidelijk is voor hun, dan dat je dalijk bijna haat gaat creëren tegen hun want dan ben je verder van huis ... succes en sterkte
In je eerste verhaal schrijf je dat ze enthousiast is. En dat je dat zo leuk vindt, vooral omdat je moeder wat kouder daarin is. In de titel noem je haar opdringerig. Ik zou het toch echt gewoon met haar bespreken. Als je het goede contact al 10 jaar hebt dan kan dat tegen een stootje. Schoonmoeder, ik houd van jouw enthousiasme. Alleen voelt het af en toe teveel. Ik moet zelf nog overal aan wennen. Weet niet hoe het is om een baby te krijgen, ervoor te zorgen. Hoe ik dat straks ga doen etc. En nu kom je al met allerlei ideeën. Ik heb ruimte nodig . Kan je mij dat geven? Wordt vast een mooi gesprek