Mijn man en ik willen graag een kind. Maar mijn gevoel zegt dat ik het aan kan. Alleen mijn man twijfeld soms nog. Ik heb zelf Scoliose ( kromming in de ruggewervel) En mijn IQ is laag. Ook ben ik vergeetachtig, en kan niet altijd even goed tegen stress. Mijn man is bang dat ik er aan onderdoor ga als wij eenmaal een kind hebben. En dat ik een ander mens ga worden. Mijn man denk als ik er aan onder door ga dat het kind dan ook ongelukkig is en dat wil ik natuurlijk niet. Mijn vader heeft Autisme, en mijn broertje ook. Ook daar zitten we nog een beetje mee. Heeft iemand toevallig het zelfde meegemaakt, of ken je iemand met dezelfde situatie, dan zou ik graag uw reactie willen horen. Groetjes Susan
Beste Susan, Moeilijke situatie zeg! maar ik wil je wel aangeven dat het wel van groot belang is dat jullie beiden achter de keuze moeten staan om aan kinderen te beginnen... Bij twijfel van de een of de ander moeten jullie eerst eens goed om tafel zitten om het te bespreken... Wat betreft autisme kan ik je verder niet helpen; wellicht kan je huisarts je hier meer over vertellen! Succes met jullie keuze! dag
Hij wil ook wel kinderen. Alleen het enigste punt wat hem echt tegen zou houden, is dat hij gewoon bang is dat ik het niet aan kan. en dus het kind ook ongelukkig is Ik ben wel begonnen met foliumzuur, maar zijn nog niet begonnen met klussen lol. Alleen het ene moment vind hij het geweldig en het andere moment zegt hij dat hij een dubbel gevoel heeft. Ik zoek alleen een bevestiging dat ik zeker weet dat ik het kan. Hij wil het namelijk zeker weten. Maar het lijkt mij dat niemand van te voren weet of alles vlekkeloos kan lopen.
Moeilijke keuze inderdaad en knap dat je het hier zo neerzet! Heb je mensen in je omgeving waar je op terug kan vallen als je hulp nodig hebt? Naar mijn idee maakt het al een wereld van verschil dan. Ik weet dat het niet bewezen is of autisme erfelijk is, maar dat er wel sterke aanwijzingen voor zijn. Misschien is het een goed idee het er ook eens met bijvoorbeeld je huisarts over te hebben. Zoals Dag al zei; zorg wel dat je allebei achter jullie keuze staat, welke dat ook zal zijn. Heel veel succes!
Ik ben gisteren naar de huisarts gegaan, en heb gezegt dat mijn vader en broertje autistisch zijn. Hij vertelde wel dat het erfelijk KAN zijn, maar dat het niet persee van vader op Kind zal gaan. Hij had mijn ff doorgelezen wat ik in mijn leven heb gehad enzo. En hij waarschuwde me alleen voor mijn eigen beperking ( Scoliose) Ik loop ook bij bureau MEE voor advies over het opvoeden van kinderen, als je zelf beperkingen hebt. En die gaan dus gesprekken met mij voeren maar dat duurd allemaal zo lang. Ik heb zo'n 2 maanden geleden gevraagd of hun mijdaar mee wilde helpen alleen heb nu nog steeds niet meer gehoord als alleen, jah vergadering zus vergadering zo, en dan weten we meer.
Ja, da's het nadeel van veel hulpinstanties, de lange wachttijden. Maar aan de andere kant geeft dat jou en je man ook de tijd te wennen aan het idee en vast vooruit te denken over hoe jullie bepaalde dingen willen gaan aanpakken. Zet anders eens met je vriend op papier wat - naast jouw gezondheid - dingen zijn waar hij problemen in voorziet en praat daarover. Vind het wel heel goed van je dat je zelf al hulp hebt gevraagd. Bij MEE komen ze natuurlijk van alles tegen en die zullen je vast goed kunnen helpen. Uiteindelijk is het natuurlijk zo dat je nooit weet hoe het gaat lopen. Ook genoeg mensen zonder "beperkingen" (naar woord) komen problemen tegen in de opvoeding die ze niet hadden voorzien. En maar goed ook dat het niet te voorspellen is hoe het gaat lopen .
Misschien is het straks voor mij wel een voordeel dat ik daar al bekend ben en niet nog eens een hoop gesprekken moet afwachtn en dat ik nog lang op een wachtlijst sta voor het een en ander. Daarom ben ik nu ook al aan het informeren, dat stel dat ik ergens hulp in nodig heb, dat hun dan weten hoe en wat enzo. Ben toch benieuwd wat daar uit komt. Maar vind het ook fijn als ik hier me ei een beetje kwijt kan zeg maar.
Als eerste... heel knap dat je dat hier zo open neer zet. En dat je er met je vriend samen goed over nadenkt. Het is niet niks een kind en ook al bereid je je nog zo goed voor, het is een hele verandering in jullie leven. Jij weet van jezelf al welke beperkingen je hebt, en juist omdat je daar zo open over bent en hulp bij vraagt, betekent dat je verantwoord bezig bent. Heel goed. Denk dat het slim is om samen de voors en tegens eens goed op een rij te zetten. Eventueel met hulp van MEE. Het antwoord komt dan vanzelf wel. Succes.
Ik vind het sowieso heel knap dat je hulp hebt gezocht bij stichting mee! Petje af! En ik hoop dat jij en je vriend er samen uitkomen!
Hoi, Ook wij hebben getwijfeld over of ik wel een kindje aan zou kunnen. Ik heb een chronische ziekte waardoor ik onder andere een vrij ernstige energiebeperking heb en weinig kracht. Daarnaast heb ik neurologische klachten zoals o.a. slechte concentratie, slecht geheugen en tintelingen in lichaamsdelen. De kans is dus aanwezig dat ik ons kindje, als het mag komen, niet zelf kan verzorgen. Mijn ziekte kan erfelijk zijn, maar er is nog niet zoveel bekend over de overdraagbaarheid enzo en ik vind dat een leven met deze ziekte ook van hoge kwaliteit kan zijn. Dus daarvoor wil ik het niet laten. Hoe denk jij daarover, ben jij gelukkig ondanks je beperking? Ben je blij dat je er bent, denk je dat je je kindje als dat eventueel je beperking(en) zou erven, kunt leren gelukkig te zijn en te genieten van wat het wel kan? Wij vinden dit soort dingen belangrijker dan dat ik helemaal zelf voor het kindje zou kunnen zorgen. Een kindje krijg je samen, maar in 'onze' situatie moet je gewoon zorgen dat je voldoende hulptroepen paraat hebt staan. Wij hebben inmiddels besloten er wel voor te gaan. Wij hebben heel veel liefde en een fijn thuis te bieden aan een kindje, en dat zijn/haar moeder dan niet alles met hem/haar kan doen is bijzaak. Ik wens jullie veel succes met de beslissing.
misschien is het eens een idee om als je in je familie een baby hebt daar eens een hele dag op te passen alles er voor te moeten doen. geloof ook dat er bij instanties zoals mee poppen bestaan die je moet behandelen als een echt kind die kan huilen omdat het moet eten of verschoond moet worden. kijk dan eens hoe dat gaat en praat er dan nog eens met je partner over.
Vandaag zijn we bij de zus van mijn man geweest. Zij heeft 2 kinderen, waarvan 1 kind ADHD en die scheld ziekte heeft ( weet niet hoe je dat schrijft). En mijn man vertelde dat we graag kinderen willen maar dat hij nog twijfels had. Hierop antwoorde zijn zus, tuurlijk kan Susan het aan. Iedereen valt wel eens een keer in een gat, maar er is genoeg hulp enzo in te krijgen. Ze vertelde dat voor haar Liefde en duidelijkheid het belangrijkste is. En ze vertelde ook dat ik Liefde het kind zeker kan geven, maar duidelijkheid misschien niet altijd. Maar ik denk dat je daar wel makkelijker in wordt. En dat je er mee leert omgaan. Het zal onze 1e kindje worden dus alles is nieuw, en alles is wennen. Oh en trouwens mijn schoonzus is zwanger, en heeft ons vandaag gevraagd voor Peter en Meter te worden. Dit vind ik echt geweldig en heb natuurlijk JA gezegt. Het is voor mij ook de eerste keer dat ik peettante word, en mijn man is het al en wordt het voor de 2e keer. Binnenkort gaan we met hun een weekendje weg in april. Wie weet ben ik dan wel zwanger Zou wel grappig zijn, allebij zwanger. Maar de twijfels van me man zijn weg. Dus dat vind ik in iedergeval al erg prettig. Hopelijk kunnen we onze wens waar maken. En dat zou helemaal geweldig zijn.
Fijn dat je mensen achter je hebt staan en jullie het er over eens zijn, Vrouwtje. Heel veel succes ermee! Wilde toch ook nog even kwijt dat ik vind dat je zeker niet overkomt als een lager begaafde. Je schrijft in elk geval beter en duidelijker dan veel van mijn leerlingen op het VWO .
fijn dat de twijfels bij je man weg is inmiddels. ik denk namelijk dat je het wel degelijk kan. juist het feit dat je al bij voorbaat bewust na denkt over opvoeding en hulp gezocht hebt, geeft aan dat je er klaar voor bent en het aan kan. bij mij werd ook getwijfeld, omdat ik bordeline had en zwaar depresief ben geweest en fybromialgie heb. toen ik voor het eerst zwanger werd, werd mijn depresiefe gevoelens omgezet in een positief gevoel en had ik echt een levensdoel. helaas is mijn eerste kindje na 26 dagen overleden en iedereen dacht dat ik terug zou vallen in de depressie en weer opgenomen moest worden. maar het tegendeel is waar, want mijn ventje heeft zo gestreden en geknokt... en het is alsof ik zijn kracht over genomen heb ofzo, want sins ik mama ben van darryl* voel ik me zo veel sterker en houd ik van me zelf en kom ik voor mezelf op. en inmiddels heb ik dylano van bijna 2 en ik geniet. ik heb wel geregeld last van mijn lijf, maar mijn man helpt me daar waar hij helpen kan, zeker als ik het lichamelijk even niet kan en dylano kan gelukkig heel veel zelf. en nu gaan we voor een derde kindje en ook dit kindje zal opgroeien in een liefdevol nest. en juist dat is gewoon heel belangrijk voor een kind, weten dat er van hem gehouden wordt. hopelijk mag het snel lukken en gelukkig en heb hulptroepen om je te helpen mocht dit nodig zijn.
Hoi hoi,Ik heb eigenlijk dezelfde gevoelend en gedachten als je hubbie...Ik heb borderline en de ziekte van crohn...Het geestelijke en lichamelijke vlak zal uitgeput worden als er een beeb zal zijn...Mijn vriend heeft ook borderline Dus we hebben zelfs 10% kans dat onze kindje het ook zal ontwikkelen... We zijn nu 2 jaar bezig voor een beeb,en elke maand denk ik of het wel kan...Ik twijfel enorm en zie door de bomen het bos niet meer... Daarin tegen heb ik daarna weer de gelukkigste fantasien over hoe het zal zijn als we een baby in de armen mogen sluiten. Pffftt Het is toch allemaal wat?