Hallooo, hoe ervaren jullie dit? Het meest "gebruikelijke"is dat je je zwangerschap verteld na die eerste 3 mnd,begrijp ik best...maar,ook al is de kans kleiner ,het kan daarna ook nog fout gaan...en niet te vergeten,het kan ook GOED gaan! Mijn eerste zwangerschap ging mis met 12 weken,net iedereen verteld,we hadden zels een kloppend hartje en alles,alleen een paar dagen later ging het mis. Mijn 2e zwangerschap wist iedereen al,gelukkig een gezonde dochter van 4,5 rondlopen nu. Ik ben nu 5 weken zwanger,erg pril nog en we vinden het erg spannend. Afgelopen weekend hebben we het met de viering van mijn verjaardag fam en directe vrienden verteld. Een goede vriendin zei er iets over op mijn hyves,en jawel,..een lopend vuurtje..geen ramp hoor,al had ik op mijn hyves misschien zelf wel wat langer gewacht maar ja . na een paar reacties heb ik vanmorgen dit op mijn hyves gezet: Zoals de meesten nu al wel weten,krijgt Danique eind oktober een broertje of zusje erbij! Normaal gesproken vertel je het nog niet zo vroeg,maar ja soms lopen dingen zo.. en waarom ook niet? JA het is nog heel pril,en JA we vinden het zeker heel spannend,maar ik weet uit ervaring dat het ook fijn kan zijn dat wanneer het WEL mis gaat mensen dan al op de hoogte zijn. Dat in je achterhoofd houden is heel realistisch...maar van het wonder genieten is menselijk! Ik heb dus ook geen zin meer om maar angstvallig mijn mond dicht te houden,een ieder moet zijn maar vooral volgen! Dussss,duimen,en genieten en als alles goed mag gaan verwachten we eind oktober ons kleine wondertje ------------------------------------- Ik zal ongetwijfeld reacties krijgen bijv van mijn zus,die het te vroeg vind,..ja jammer dan. Herkennen jullie dit? hebben jullie rare reacties gehad op vroeg vertellen?
heerlijk lijkt me het om je superleuke geheim al gelijk met iedereen te delen. Wij kozen ervoor om de eerste echo af te wachten, maar vond het lang wachten hoor! een fijne zwangerschap en van harte
ik heb het ook al aan sommige verteld... kijk ik denk soms zo heb er een keer een verhaal over gelezen en zo dacht ik er ook over dat een vrouw zei van waarom mag niet iedereen het al weten? kijk stel je voor dat het mis gaat vertel je het later toch en vind fijn o de vreugde te delen en als het mis zouu gaan zou ik het later toch vertellen... zoeits had ik ook... kijk heb het nog niet aan iedereen bverteld nog niet aan mijn schoonouders enzo omdat iik daar geen goede band mee heb.. en van hun toch geen leuke reactie ga verwachten dus vandaar kortom gewoon doen wat je zelf wilt en waar je je fijn bij voelt maar ga duimen dat het goed blijft gaan meid!
Wij hebben het ook al heel vroeg verteld. Vlak nadat ik de test in mijn handen had. We konden het niet voor onszelf houden, zo blij als we waren. En als er iets mis was gegaan, dan heb ik ook liever dat iedereen het meteen weet.
Ik wou het juist niet vroeg vertellen, dat vinden mensen ook raar. Je doet het dus nooooit goed Bij ons was het niet geplant en ik had veel tijd nodig om er zelf nog aan te wennen. (Zonder dat mensen zich er mee zouden bemoeien).Op mijn werk weten ze het pas een week of 3. (Er was ook nog niet veel te zien aan mij)
Hi Dames, bij de eerste waren we zwanger in australie en heb ik het direct na terugkomst verteld maar toen was ik al 8 weken zwanger.. Alleen maar goede reacties ook omdat iedereen wist dat we graag een kindje wilde. Bij de volgende zwangerschappen het steeds meteen verteld zodra ik het wist, dit had er ook mee te maken dat ik direct als ik zwanger ben bekkeninstabiliteit heb dus gewoon niet meer alles kan. Ik heb 2x een miskraam gehad, vervelend dat je weer iedereen moet inlichten maar juist de steun van andere is dan ook prettig! Dus ik zeg gewoon vertellen wanneer jij het wilt! Jooze
het is helemaal niet raar. Trouwens angstvallig stilhouden tot 3 maanden is typisch Nederlands. Net zoals vaak het geslacht niet vertellen en de naam stilhouden. In andere landen weet iedereen al dat je zwanger bent op de dag dat je test hebt gedaan en naam en geslacht is ook geen geheim. Toen mijn nicht die in Spanje woont wilde weten hoe wij ons zoontje zullen gaan noemen en ik zei dat ze dat pas gaat horen als hij geboren is, reageerde zij heel erg verbaasd. Ze snapte er niets van want in Spanje vertel je direct wat de naam van je kind wordt. En hier vinden wij dat raar.
je moet doen wat je gevoel je ingeeft.ik heb het alleen op het werk verteld aangezien ik in de zorg werk en soms met aggresieve mensen werk,wil ik dat risisco niet lopen.en nu bijv is er iemand met wondroos,ja daar kom ik niet in de buurt.gelukkig is iedereen begripvol
Ik snap niet waarom er een beetje een taboesfeer hangt rondom het vroeg vertellen over je zwangerschap. Natuurlijk is er dan een grotere kans op dat het mis kan gaan, maar ik zelf zou het niet prettig vinden als mijn vrienden en familie niet zouden weten waar ik doorheen ga of gegaan ben! Er is niks mis met dat men weet dat je een miskraam hebt gehad in mijn ogen. Sterker nog, men kan je dan ook steunen. Dat kan niet als men er niets vanaf weet. 2 dagen na onze positieve test (dus nadat we er zelf achterkwamen) hebben wij het verteld. We waren toen 10 weken zwanger.
Zo hebben wij het dus ook gedaan. Ik wist het met 7 weken. Aangezien wij in de MM zaten, wisten sommige dat we er mee bezig waren. Een week daarna kregen we de 1e echo met een kloppend hartje. Ik heb tot nu toe geen rare reacties gehad. Ik heb zelfs ook zoiets van, als het misgaat heb je wel medeleven. Ik hou helemaal niet van zo krampachtig mn mond houden, want de mensen zien toch wel iets aan je. Ik was toen erg moe, dus steeds werd er naar me gevraagd. Succes met je zwangerschap! Geniet ervan!
Ik vind het ook raar dat mensen "raar" reageren als je het vroeg verteld. Kijk, als het goed gaat heeft iedereen vanaf het begin mee kunnen genieten. Maar als het fout gaat, is een beetje steun ook wel fijn. Moet je dan achteraf aan iedereen gaan vertellen dat je een miskraam hebt gehad. Lijkt mij moeilijker. xxx
Voor ik zelf voor het eerst zwanger raakte vond ik het ook altijd een beetje zozo wanneer mensen het al zo vroeg vertelden. Dat inderdaad met het oog op het eventuele misgaan van de zwangerschap. Inmiddels weet ik wel beter. Wanneer je zwanger bent, wil je inderdaad zo snel mogelijk je goede nieuws vertellen. En ja, het kan foutgaan, maar de kans is vele malen groter dat het goed blijft gaan. En mocht het inderdaad toch op een MK uitlopen, dan kunnen mensen je steunen. Gewoon vertellen aan wie en wanneer je het wilt. Het is jouw zwangerschap en niet die van een ander. En het kan inderdaad reacties opleveren die je liever niet zou willen horen. So be it.
Wij hebben het mn schoonouders en mn vader en zn vriendin direct gezegd, mocht het mis gaan dan zouden we dat ook zeggen en zouden we ook bij hen terecht kunnen... Op mn werk heb ik het ook vroeg gezegd omdat ik ziek was ervan en ik mee wilde doen met Moeders voor Moeders en daar dus ook urine op wilde vangen en tsja als je steeds met een opvangbakje en een fles naar de wc loopt haha lrijg je toch vragen. Mn vader etc reageerden heel blij en zeiden ook tsja het kan nog mis gan maar daar moet je gewoon niet vanuit gaan! Positief denken! Op mn werk heb ik 1 negatieve reactie gehad: Ooohh nou dan ben je nog wel heel vroeg met het vertellen hoor! Ja dusss...pech toch haha. Pas na een goede echo hebben we het de rest van de wereld laten weten
De eerste zwangerschap hebben we het onze ouders, broers zussen en beste vrienden verteld. Helaas ging het toen mis, maar dat hebben we eigenlijk nog aan meer mensen verteld dan degene die wisten dat we zwanger waren. Ik heb hier erg veel steun aan gehad. Er over kunnen praten als je dat wil. Eigenlijk is het toch ook stom, wachten tot twaalf weken. Als het goed gaat verteld je het wel en als het mis gaat niet? Vind ik een rare redenatie. Maar goed, de tweede zwangerschap wederom familie, broers en zussen, beste vrienden verteld en na de echo niet meteen aan iedereen verteld maar er ook geen geheim van gemaakt. Als het ter sprake komt vertel ik het. Wij hebben hier eigenlijk maar 1 negatieve reactie op gehad van vrienden. Zij vonden het echt zwaar belachelijk dat we het al zo vroeg vertelden. Maar dat lijkt mij toch echt ieders eigen keus. Lekker doen wat je zelf wilt, lijkt mij toch waar je je het prettigst bij voelt.
Hallo allemaal,bedankt voor jullie reacties hoor! hele leuk om te lezen en toch ook fijn om te lezen dat jullie er eigenlijk wel hetzelfde over denken of je er wel in kunnen vinden een ieder moet het toch zelf weten maar feit is dat je met zo'n wonder gewoon mag genieten en blij mee mag zijn en dat doet ieder op zijn eigen manier Thanks
Wij hebben het directe familie rond de 10e week verteld toen we van de 1e afspraak bij de VK hadden gehad. Wij hadden zoiets van als het mis gaat zijn er in ieder geval mensen om op terug te vallen. En tja je moet ervan uitgaan dat alles goed gaat. We moesten het ook wel vertellen, want ik sport met mijn schoonzus. Je gaat dan toch rustiger aan doen met sporten (en ze wist dat wij al ruim een jaar bezig waren). Op het werk heb ik het verteld toen ik de 1e echo had gehad (rond 12 weken). Ik kreeg toen ook al een buikje, dus er waren al vrouwen met vraagtekens in de ogen Verder geen rare reacties gehad. Het is het 2e kleinkind van mijn schoonouders en het 1e kleinkind van mijn ouders. Ze waren dan ook allemaal super enthousiast (en natuurlijk de aanstaande neven en nichten ook!).
Wij waren ook best vroeg, er waren ook verschillende mensen (mn ouders, schoonouders, beste vriendin en goede collega) die wisten dat we ermee bezig waren. Toevallig op de dag dat ik positief testte kwam die collega naar mij toe om te vragen hoe het bij ons ging (zij was namelijk net zwanger en erg nieuwsgierig). Ik kon mijn mond niet houden en vertelde dat we net die ochtend een prachtige streep hadden gezien. Die avond zijn mijn ouders langsgeweest en hebben we het verteld en daarna naar mijn schoonouders die we het ook verteld hebben. (dit was op woensdag). In het weekend gingen we met mijn ouders en broers + aanhang een weekend weg. dus die vrijdagavond bij de BBQ ook hun meteen verteld. Mijn oma's heb ik het na 7 weken verteld (toen mocht de rest van de familie het ook wel weten, het voelde goed om het met iedereen te delen, en tja, als het mis gegaan zou zijn, dan zou ik ook graag van al deze mensen steun krijgen... Iedereen was trouwens dolenthousiast! Geen enkele negatieve reactie gehoord! Iedereen blij voor ons en ze leven nog steeds allemaal ontzettend mee! Zo fijn is dat! Dus ik vind dat je gewoon je gevoel moet volgen, wil je het graag vertellen dan doe je dat, hou je het liever nog even voor jezelf, dan doe je dat. Ieder moet zelf kijken en beslissen wat het beste voelt, dan is het altijd goed!
Wij hebben ervoor gekozen om het eerst alleen aan onze ouders te vertellen (wanneer het mis was gegaan had ik toch behoefte gehad aan hun steun). Ik kreeg de eerste echo met 7 weken zwangerschap omdat ze geen idee hadden hoever ik was. Bij de echo in het ziekenhuis had de dochter van de buurvrouw van de ouders van mijn zusjes vriendin mij gezien...... Ik woon in Den Haag, niet echt een gehucht. Ik heb na de echo met mijn zusje geluncht en toen heb ik haar gelijk het leuke nieuws verteld. Toen zij s avonds met haar vriendin bij haar schoonouders kwam werd ze direct gefeliciteerd! Wanneer ik het dus niet s middags had verteld zou zij hier echt verdrietig om geweest zijn.
Gefeliciteerd! En ik vind dat je je helemaal niet hoeft te verdedigen. Wat mij opvalt nu ik zwanger ben is dat vooral over zwangerschap en kinderen (en opvoeden!) iedereen een mening heeft die als enig juiste geldt en het opgeheven vingertje niet van de lucht is. Dus gewoon doen wat jou het best en fijnst lijkt zou ik zeggen, commentaar krijg je toch wel. En lekker genieten van hoe jij alles doet en hoe het gaat!