Als het hier niet goed staat dan spijt me dat. Wist niet zo goed of ik het hier moest plaatsen of bij 'Na de bevalling'. Alvast sorry, het is nogal een verhaal geworden... Allereerst vind ik het moeilijk om het hier open te gooien, maar ik wil het toch doen. Er zitten hier zo veel mama's dat jullie me vast kunnen helpen. Ik worstel met het volgende: Ik kan me soms compleet paniekerig en geobsedeerd voelen als het om mijn zoontje gaat. Ik ben een alleenstaande moeder, maar mijn moeder is er regelmatig (bijna dagelijks) om me te helpen. De eerste week na zijn geboorte ben ik begonnen met BV geven. Althans, dat wilde ik graag doen, dus heb ik dat geprobeerd. Ook wilde ik per se meteen de 1e nachten alleen met hem zijn, achteraf superdom, maar toen vond ik dat dat moest omdat ik het straks ook alleen moest gaan doen. De 2e nacht met hem was een hel. Hij heeft de hele nacht alleen maar gehuild en ik kreeg hem niet stil. Achteraf blijkt dat ie gewoon enorme honger had, want ik gaf hem niet genoeg. Ik leefde van voeding naar voeding en telde de minuten af tot ik weer 'moest'. Ik maakte me enorm druk over of ie wel zou aanhappen, of ik hem wel voldoende zou geven, of ik wel op tijd zijn hongersignalen op zou vangen, want als ie te boos was hapte hij slechter aan. Ik sliep haast niet uit angst zijn signalen te missen. Na een week lang van alleen maar aanleggen, kolven, bijvoeden, aanleggen, kolven, bijvoeden enz heb ik de handdoek in de ring gegooid en ben overgegaan op KV met pijn in mijn hart. Maar ik kon echt niet meer. Mijn kraamweek was de hel van het voeden geworden, er was geen tijd meer voor iets anders. Vreselijk. De fles gaf mij rust, maar ik kwam er ook al snel achter waarom ik niet voldoende voeding had. Meneer is namelijk een veelvraat. Enorme hoeveelheden gingen er naar binnen, en als ie niet genoeg had gehad dan ging ie niet slapen, hij vroeg tot ie vol zat. Logisch. Maar mijn volgende obsessie/zorg werden de hoeveelheden die hij dronk. Of ie niet te dik zou worden (aangepraat door het cb) of ik hem niet overvoedde, of ik geen obesitas baby zou krijgen. Inmiddels heb ik hier ook meer rust in gevonden. Mijn obsessie en angst is inmiddels zijn slaap. Ik ben als de dood dat ik hem niet in slaap zal kunnen krijgen, dat ie oververmoeid raakt, niet goed drinkt, daardoor niet slaapt enz enz enz. Ik kan ook enorm obsederen over het feit dat ik hem niet wakker in bed kan leggen maar hem moet helpen in slaap te vallen. Oh als dat maar goed komt. Daarnaast heb ik de angst dat hij zal gaan huilen en ik hem niet kan troosten. ik durf niet goed alleen met hem naar de supermarkt bijvoorbeeld, want wat als ie daar ineens gaat huilen. Als mijn moeder erbij is heb ik hier minder last van. Het idee dat ik over een tijdje hele dagen en nachten met hem alleen zal zijn beangstigen me, terwijl ik verstandelijk prima weet dat ik voor hem kan zorgen, dat baby's nou eenmaal soms huilen, dat ze soms moeilijker in slaap vallen. Maar toch laat het me niet los. Ik hou van mijn zoontje, ik ben dol op hem en ik voel ook zeker een band met hem, maar ik ben zo vreselijk perfectionistisch (altijd al geweest hoor). op alle andere vlakken heb ik dit onder controle, hiervoor ook hulp gehad en traject succesvol afgerond. Maar ik ken mezelf zo echt niet. Ook heb ik een verleden met depressies. Iemand vertelde dat zij soortgelijke dingen had gehad en dat dat een postnatale depressie bleek te zijn. Sowieso als dit aanhoud ga ik aan de bel trekken, want een beetje onzeker zijn lijkt me erbij horen, maar zo paniekerig als ik kan zijn soms, lijkt me niet normaal. Maar ik ben wel benieuwd of er moeders zijn die dit herkennen. Wellicht ook als postnatale depressie..
Meid, als eerste een knuffel voor jou. Mederschap is zeker op het begin zwaar, zeker als je perfectie volgens het boekje verwacht en dan een kleintje krijgt die gewoon menselijk is en dus behoefte heeft aan contact met mama. Het in bed in slaap moeten vallen en doorslapen zijn westerse ideeën die helemaal niet reëel zijn met onze natuur. Dus mijn advies is vooral je onzekerheden uit te spreken.Dan merk je dat er meer moeders zijn met de zelfde wosterlingen. En bel morgenochtend je huisarts en spreek je vermoeden uit over pnd. Is er niks? Dan is er niks. Maar een beetje hulp of een luisterd oor kan nooit kwaad. En mocht je vanwege een pnd wat extra hulp nodig hebben is dat alleen maar zeer dapper om er om te vragen en de aangeboden hulp aan te nemen.
Dank je ik wilde sowieso contact zoeken met de huisarts, maar deze zijn op vakantie tot 9 september. Dus dat nog maar even afwachten.
Je kunt altijd terecht bij de vervangende huisarts als je eerder behoefte hebt aan contact. En als je vragen hebt, onder het kopje baby en dreumes kan je altijd terecht. Genoeg meer ervaren moeders hier die mee willen denken.
Dat weet ik en waardeer ik, maar dat neemt de angst en paniek niet weg. Want hij gaat wel gewoon slapen. Dit ligt echt bij mij. Afgelopen nacht heeft hij van 20u tot vanmorgen half 8 geslapen. Elke keer dat ik hem op de babyfoon hoor krijg ik hartkloppingen en denk ik: niet wakker worden, niet wakker worden. Terwijl ik echt wel weet dat ik er dan een speen in kan drukken, en als ie dan nog huilt een flesje. Verstandelijk kan ik t tegenspreken, maar het gevoel van angst en paniek gaat niet weg
Maar al word hij wakker, dan is dat ook heel normaal. Veel baby's worden snachts nog minstens 1 keer wakker op deze leeftijd. Doorslapen bij baby's is 6 uur achter elkaar dus bijna klokje rond is al heel goed. Verder denk ik echt dat het goed is aan de bel te trekken. Want angst en paniek voelen terwijl er eigenlijk niks aan de hand is, is natuurlijk niet fijn voor jou. @Draaikont sorry als je er geen behoefte aan hebt maar heb je misschien wat tips of handvaten?
Dat weet ik. En ik bedoel het ook niet in de zin van dat ik vind dat hij door moet slapen, ik bedoelde het meer om weer te geven wat voor gevoel en gedachten er op zo'n moment in me om gaan en dat ik het gevoel heb dat dat niet normaal is. En dat ondanks dat hij dus prima slaapt ik nog steeds onrust en paniek kan voelen over het feit dat ik hem misschien niet kan laten slapen.. Mgoed. Heb me wel voorgenomen de huisarts te bellen als ze terug zijn van vakantie. Misschien stel ik me aan en is het normaal. Maar ik krijg met mn gezonde verstand het gevoel niet weggeredeneerd.
Ik heb een zware postnatale depressie gehad en herken wat punten in je verhaal. Dat geobserdeerde wat jij schrijft bijvoorbeeld. Ik had dat ook heel erg! Niemand mocht aan mijn baby komen, niemand mocht haar een flesje geven. Angstgevoelens dat ze overprikkeld werd en noem maar op. Dat perfectionistische herken ik ook! Moeder worden is een hele verandering/aanpassing in je leven dat sowieso! Daarbij ben je ook een alleenstaande moeder wat het extra heftig maakt. Wel echt super fijn dat je hulp van je moeder hebt. Aangezien je in het verleden bekend bent met depressie heb je een extra grote kans om een pnd te krijgen. Ik wil nu zeker niet roepen dat je het al hebt maar het lijkt me zeker goed om niet te wachten met het bellen van de huisarts en evt te praten met een psycholoog. Ik heb daar te lang mee gewacht en dat wil je echt niet. Daarbij wil ik ook echt even benoemen dat je je niet hoeft te schamen voor dit soort gevoelens en dat het ook zeer zeker niet erg is. Zoek alleen optijd hulp voor deze gevoelen de overhand nemen. Moederschap betekend ook dingen loslaten... leg de lat voor jezelf niet te hoog. Is voor mij nog steeds een punt! Mocht je nog vragen hebben mag je ze altijd stellen. Maar bel alsjeblieft de huisarts. Heel veel sterkte! Deze gevoelens maken jou echt geen mindere moeder. Zet hem op Je kan het
@Draaikont ik ben heel blij dat je dingen herkent en tegelijkertijd maakt het me heel verdrietig. Ik dacht altijd dat pnd gepaard ging met geen gevoel hebben voor je kind, maar dat is dus niet per se het geval. Zodra mn eigen huisarts terug is ga ik meteen bellen. Wil eigenlijk niet bij een vervanger die ik niet ken mn verhaal doen.
Ik heb een behoorlijk zware postpartum depressie gehad en herken ook wat punten uit je verhaal. Ik heb na een maand aan de bel getrokken hoewel er in de kraamweek al duidelijke signalen waren dat het niet goed zat. Ik zou je dus ook niet aanraden om tot de 9de te wachten als het niet goed met je gaat. Ik ben ook vanaf het begin een alleenstaande moeder en ik herken het alles weer zelf zo snel mogelijk alleen op willen pakken ook. Tenslotte sta je er uiteindelijk ook echt alleen voor. Maar het hoeft natuurlijk niet. Als jou moeder je graag wil helpen en jij voelt je er goed bij die hulp te accepteren dan doe dat ook. Niets mis mee, je moet nog in het (alleenstaande)moederschap groeien. Ik hoop dat het snel beter met je gaat. Fijn dat je al zo'n sterk moedergevoel hebt. Probeer het stapje voor stapje te doen, geef jezelf de tijd om aan het moederschap te wennen en probeer te accepteren dat ook jij in deze rol zal moeten groeien.
Ik wil je niet meteen diagnostiseren hoor! Maar heb wel wat herkennispunten. Goed dat je de huisarts gaat bellen iig. Ik dacht toen dat ik geen gevoel had voor mijn dochter maar beschermde haar als een leeuw. Heb wel het idee dat ik de eerste maanden niet bewust heb meegemaakt. Heel veel sterkte
Mja, ik heb vooral geen zin om bij een vreemde huisarts mijn verhaal te doen. Die paar extra dagen zullen het hem ook wel niet doen denk ik. Heftig dat je dat ook gehad hebt. Waar had jij voornamelijk last van? En wat heeft je vooral geholpen?
In wat je schrijft herken ik veel. Ik heb de eerste maanden ook alleen maar overleefd. De dagen, uren, ze kropen voorbij. Ik huilde veel en alles wat ik deed voelde alsof ik mezelf kwijt was. Constant stress over het slapen van de jongste (wat ook werkelijk een gedoe was/is). En zo labiel als de pest. Ik kon helemaal in de dip zakken als de kleine huilde of niet kon slapen, wat achteraf gewoon de timing bleek. Ik waakte als een leeuw over mijn zoontje. Achteraf zie ik het wel helder. Het moederinstinct nam me volledig over, verlegde de focus op alles in mijn leven naar mijn baby. Zoals de natuur bedoeld heeft. Maar wat in de maatschappij niet altijd past. De norm is nogal anders dan dat ik ben, dan mijn kinderen zijn. Gevoelige kinderen met een sterke behoefte aan nabijheid. Zo wankel van hormonen, kon ik ineens niet meer goed mijn hart volgen. En dat was een soort strijd. Ik heb ook echt moeten verwerken dat ik weer geen weglegbaby had. En enorm moeten wennen aan onrustige borstvoedigsritmes van clusteren tot aan s nachts vaak drinken. Hij is ook een enorm hongernekje. Nu hij 11 maanden is, mijn hormoonpeil weer beter is, kan ik ineens weer goed relativeren/accepteren. Ik weet immers dat het allemaal steeds beter gaat, in kleine stapjes. Maar nog hoor, af en toe denk ik: help! Ik kan niet meer! Het moederschap vind ik fantastisch en tegelijkertijd vreet het me op. Het netwerk om me heen heb ik enorm nodig gehad. En nog af en toe om wat meer lucht te creeeren. Dus, wat ik wou zeggen: PPD of niet, er zijn meer moeders die het echt heel zwaar vinden, die eerste tijd, dat eerste jaar. Dat mag en is ook volkomen normaal. Het voelt oneindig, maar echt.. als je bijna die eerste verjaardag aantikt realiseer je je dat het toch voorbij is gevlogen. Geef het de tijd! Een mooie opsteker die ik na de geboorte van mijn oudste kreeg: “De moeder in je is nog jong, geef haar de tijd om te worden wie ze is.”
Ik herken ook veel dingen uit hetgeen je schrijft. Ik dacht altijd dat het moederschap één grote roze wolk was, totdat ik er na de geboorte van mijn dochter achter kwam dat heel veel vrouwen deze gevoelens niet hebben. Ik vind de eerste maanden na de geboorte voornanelijk zwaar. Zo'n kleintje die volledig van jou afhankelijk is, de slaapjes die ze idd niet doen, het blijven huilen om een fles of juist niet goed drinken, de huiluurtjes waarvan je niet weet wat er is, ja ik vind dat zwaar en moeilijk. Bij mijn dochter heb ik ook heel erg die gevoelens gehad, ja ik vond haar geweldig en hield heel veel van haar, maar tegelijkertijd heb ik me vaak afgevraagd of ik dit nu echt wel zo leuk vond. En ja, het antwoord is dat ik het wel degelijk leuk vind, maar de eerste maanden gewoon erg zwaar vind. Heb na de geboorte van mijn dochter ook een gesprek met de huisarts gehad en uiteindelijk met een praktijkondersteuner, en daarna was het goed voor mij, ik vond weer wat meer rust. Maar pas toen ik weer begon met werken kan ik zeggen dat het allemaal wat beter werd, er kwam ritme, mijn dochter werd ouder en ik kon weer een paar dagen per week aan andere dingen denken dan slaapjes die niet wilde lukken etc. Ondanks dat ik de babytijd gewoon heel zwaar vind, hebben we bewust voor een 2de gekozen, juist omdat het (voor mij persoonlijk dan) na de babytijd alleen maar leuker wordt en ik dat beeld voor me heb. Het gaat nu gelukkig iets makkelijker omdat ik weet dat ze 'vanzelf' groot worden en alles een fase is, maar ook nu bij mijn zoontje ben ik weer zeer onzeker. Hij slaapt overdag (in mijn ogen) zeer kort en daar maak ik me druk om. Als ik hem hoor op de babyfoon gaat idd mijn hartslag weer omhoog, omdat ik denk jongen ga nou eens iets langer dan een kwartier slapen, slapen is goed voor je. Echter is hij als hij wakker is wel gewoon echt vrolijk, totaal geen jankerd en alleen maar aan het lachen. Kan zich in de box ook prima vermaken, dus blijkbaar is dit voor hem gewoon goed. In tegenstelling tot mijn dochter drinkt mijn zoon juist slecht vind ik, hij zit nog op 6 kleine flesjes van rond de 110 ml, terwijl hij voor zijn gewicht zo'n 200ml meer zou mogen drinken. Ook iets waar ik onzeker van wordt, maar tegelijkertijd weet ik ook wel dat ik het er niet naar binnen kan gieten en hij groeit voor de rest ook gewoon goed. Maar het zijn wel dingen die mij onzeker kunnen maken en ondanks dat ik wel gewoon een partner heb die mij kan helpen en ondersteunen ben ik ook graag bij mijn familie omdat zij me ook kunnen helpen en ik hun steun in de babytijd gewoon hard kan gebruiken. Eind volgende week gaan we met het gezin en mijn ouders en zus op vakantie en daar kijk ik dan ook zeer naar uit, even meerdere mensen om ons heen die ons kunnen ondersteunen en helpen met de voeding, met het troosten als de kleine eens huilt, met hem overnemen als hij weer eens niet wilt slapen. En de week erna begin ik weer met werken en gaat het 'gewone' leven weer van start, iets wat fijn is om in mijn achterhoofd te houden. Dus een afspraak bij de huisarts maken zou ik zeker doen, mocht het een PND zijn/worden dan is het goed om daar vroeg bij te zijn. Maar hou ook in je achterhoofd dat de beginfase gewoon erg zwaar is/kan zijn. De onzekerheden, twijfels, de fases, nieuwe dingen etc, het is gewoon pittig en het is echt niet verkeerd om hier hulp voor te vragen bij je moeder/familie/vrienden, voel je daar niet schuldig over.
Wat een prachtige uitspraak ❤ die onthoud ik. Maar zo te horen heb jij het ook heftig gehad. Mijn mannetje slaapt volgens mij redelijk makkelijk, alleen valt ie graag bij je in slaap. Vanmorgen voor t eerst bij de gastouder geweest en dan hoor ik dat ie pas om half 12 ging slapen. Terwijl ie al vanaf half 7 op was. Dan moet ik echt 3x ademhalen en denken: loslaten. Loslaten. Loslaten. Hij gaat dan ook rustig 3u liggen slapen en vanmiddag weer bijna 2 uur. Dus hij haalt het wel weer in. Maar kan daar echt panisch van worden..
Dank je voor het delen van je verhaal. Die roze wolk had ik al niet verwacht dus dat scheelt. Vandaag weer voor t eerst gaan werken en dat was wel fijn. Ben nu wel gesloopt en blij dat mn moeder er vanavond was om hem de fles te geven. Want ondanks dat ik hem wel heb gemist vandaag voel ik me ook doodmoe. Baby's zijn ook gewoon heftig. Ze zijn klein en breekbaar en kunnen maar op 1 manier communiceren. Ze blijven uren wakker terwijl ze doodmoe zijn.. Ik denk dat ik t ook leuker ga vinden als hij groter is.
Dat is echt loslaten hoe vervelend ook! Werk zelf op een kdv en Mn eigen kindjes zitten bij een Gastouder. En het gaat altijd anders dan thuis omdat het ook een andere situatie is. Het is heel moeilijk! Maar dat is echt loslaten en het laten gaan. En ook dat gaat steeds beter hoor.
Snap ik, maar meebewegen moet je ook leren. Dat gaat niet van de een op de andere dag. Ik weet zeker dat je er over een paar maanden weer heel anders tegenaan kijkt. Maar praat over je gevoelens. Erg belangrijk.