Hoi allemaal, Ons dochtertje is nu 10 weken oud, na wat opstartproblemen gaat alles nu helemaal goed met haar. Nu is alleen het probleem dat ik me nog behoorlijk slecht voel terwijl ik alweer bijna aan het werk moet. De eerste 2 weken heb ik lichamelijk zo ongeveer niets gekund, dus ook niet met mijn dochtertje. Toen begon mijn rotgevoel al, omdat ik namelijk niets met haar kon doen voelde ik mezelf heel slecht ten opzichte van haar. Ook creëerde ik op deze manier voor mijn gevoel een "achterstand" omdat ik niets samen met haar en de kraamhulp kon doen om het allemaal goed onder de knie te krijgen. Mijn productie was gekelderd en daardoor was het afwisselen met BV / KV. Het kolven heb ik nog een paar weken volgehouden, maar al mijn tijd ging zitten in het kolven, voeden, kolfspul schoonmaken en weer opnieuw.. De fles deed ze namelijk ook nog eens ongeveer een uur over ! Dit werd me allemaal teveel, aangezien ik steeds maar +/- 20cc kolfde in een half uur, was het voor mij de moeite niet meer waard. Ik hoopte meer rust voor mezelf te creëren door te stoppen met kolven. Dit hielp wel iets, maar helaas voelde ik me nog steeds een slechte moeder, te min voor mijn dochter. Dit is eigenlijk nog steeds het geval. Bij alles wat ik doe, denk ik dat ik het verkeerd doe, dat ik haar pijn doe met bijvoorbeeld aankleden als ze huilt. Ook als ze tijdens de fles wel eens een boel uitspuugt voel ik schuldig. Als ze lang blijft huilen kan ik er niet tegen en wil ik het liefst boven in bed onder de dekens duiken zodat ik het niet hoor. Wanneer ik plannen maak om bijvoorbeeld een dag de stad in te gaan of naar Ikea of iets, gewoon wat simpels, komt daar op de dag zelf weer niets van terecht. Puur omdat ik het niet kan opbrengen om de deur uit te gaan. Bang ben dat ze in het openbaar begint te huilen, niet meer ophoudt & mensen mij raar gaan aankijken. Op de een of andere manier zie ik altijd van die worst case scenario's voor me. Ik had gehoopt dat mijn rotgevoel wel zou verminderen in de loop van de tijd, maar we zijn nu 10 weken verder en ik merk weinig verandering.. Zijn er mensen die dit herkennen? En tips hebben?
Ohw meis toch..ik herken dit van mijzelf maar dat waren dus wel postnatale verschijnselen. Onze oudste was een huilbaby en ik werd in de periode erna neerslachtig, onzeker, verdrietig, durfde niks, constant paniek en gejaagd, gedachten als waarom hebben we dit gedaan, dit kan ik niet etc. Ik ben gaan praten met mijn man die mij meer ging ontzien en met de huisarts en coach. Ik raad je aan om hier wel wat mee te doek want het is zo zonde. Je bent een goede moeder en je doet het goed!
Heel veel herkenning! Hier hoogstwaarschijnlijk een PPD.... torn ZL 6 weken was hard aan de bel getrokken omdat “het voor mij allemaal niet meer hoefde”..... kreeg gelijk therapie. Officieel heb ik de stempel angststoornis gekregen maar ik denk echt PPD.... praat met je man, huisarts, CB. Die zijn er om je te helpen!
Heel herkenbaar hier ook! En nu na bijna 4jr voel ik me nog steeds regelmatig schuldig en rot. Maar ik blijf mezelf voorhouden dat mijn zoon meer heeft aan een moeder die zich goed voelt en om dat te bereiken moet ik soms even weg uit het zorgen-werken-huishouden-slapen. Schuldgevoel/gevoel het verkeerd te doen en moederschap gaan vaak hand in hand. We willen het graag doen. Overigens, als ik ergens een moeder zie met een huilende baby dan denk ik alleen maar "wat knap dat ze toch de deur uitgaat, ze zal wel erg moe zijn en zich opgelaten voelen" Als peutermama kan ik me nog echt wel herinneren dat het bij mij ook zo ging. En dat zal voor veel dames gelden
Die van ons huilde verschrikkelijk veel, maar eenmaal buiten was dat over. Helaas zorgde dat extreme huilen dat ik er nog verder doorheen zat als met mn burnout een paar jaar daarvoor dus veel hebben wij ook niet gedaan. En huilde ze ineens wel buiten, ja dan babbelde ik gewoon tegen dr. Aan t toontje weet iedere mama wel hoe oud die kleine ongeveer is en hoe pittig die periode was. Maak je daar alsjeblieft geen zorgen om. Ik heb altijd al meer moeite met de donkere dagen, helemaal sinds die burnout is energie ver te zoeken vaak. Extra multivitamine helpt dan vaak wel als booster. Voor de acute dienst zou ik eigenlijk aanraden om met je huisarts contact op te nemen, ff je hart luchten misschien je angsten in nuchter perspectief zien en als je ook maar iemand in je directe kring hebt zitten die je met je kleine vertrouwt en die een nachtje over wil nemen: inschakelen die hap! Voor een buitenstaander is het 1 rot nachtje misschien. Voor jou is dat een heel belangrijk nachtje even bijtanken/bijslapen en echt waar je voelt je herboren!!! Je voelt je misschien bezwaard "het is toch jouw kind, je moet het toch allemaal zelluf kunnen?" dat is echt waar de reinste bullshit van de bovenste tafel en plank. Je kan niet alles alleen, iedereen heeft wel eens hulp nodig en als je een lieve opa/oma, vriendin in de rondte hebt lopen die je ziet zoals je bent, dan weet je dondersgoed dat ze dolgraag willen helpen waar ze kunnen zeker met zo'n klein vrummeltje. Gewoon even een dagje/nachtje jezelf zijn, niet druk maken om luiers, flesjes, bv, drinkschema's klopjes, boertjes, slaapjes. Gewoon weer even die volwassen vrouw die ook intens mag genieten van een zonnetje, bakkie thee of koffie met een onwijs dikke grote punt appeltaart of whatever want dat ben je waard en je hebt het echt nodig. Ik werd gek van mezelf en van die kleine, waar ik een enorme nerd was en het helemaal naar mn zin had op mn werk in de IT kon ik me na 6 weken geen fatsoenlijk gesprek meer bedenken die niet over verschillende luiermerken, reflux verschijnselen en voedingsproblematiek ging. Ik was stikjalours op mn man, die wél mocht werken en ik zat met een jankend kind thuis die 15-21 uur op een dag huilde. Haar leven was mijn leven en verder bestond er niks, had de fut niet om de deur nog uit te gaan en zeker met dat gillen nog zo heftig dacht ik echt dat mijn leven compleet voorbij was, ik ergens slecht karma had opgeroepen oid. En die heks van t cb maakte t nog ff een tandje erger allemaal door mij een schuldcomplex aan te praten, dat haar gehuil waarschijnlijk door mij kwam. "Hoe was je dag?" Durfde mn man op een gegeven moment maar niet meer te vragen. Die hormonen maakte alles xxl dus die dolken in t plafond spraken voor zichzelf. Uiteindelijk met een maand of 6 toen dochter wat zelf ging initieren en begon met giechelen en toontjes begon ik dr pas leuk te vinden, maar ik weet van mezelf dat ik dat innie minnie grut gewoon geen bal aan vindt, t heeft wel wat maar nee niets voor mij, en nog steeds niet hoor. Met 14 maanden gaan er veel mama kleven, waar papa eerst de held van t huishouden was en absoluut haar favoriet is ze niet van me af te krijgen en papa is echt niet goed genoeg als ik in huis of in zicht ben. Dus die hechting komt echt wel goed. Voor nu: rust voor jezelf creeëren, energie weer op peil krijgen en zorgen dat je hier op een goede manier uit gaat komen. Dit is ook voor jou een fase waar je ook veel van leert en waar hormonen alles naar xxl formsst opblazen. De verzorging is echt pittig, met wat er bij kan komen qua (verborgen) reflux, krampen etc is het echt een kut periode, en dr is niemand op aarde die dat anders zal zeggen (of dat is gewoon veel te ver in t geheugen en geromantiseerd). Zoek rust, steun, vertrouwen en een onwijs lekkere appeltaart/cheese cake of wat dan ook. Je hebt een topprestatie geleverd, je doet t top (ookal denk je daar misschien op dit moment zelf anders over) en wat vandaag niet komt, komt morgen wel. *dikke knuffel*