Tot mijn grote schrik

Wat een heftige geschiedenis heb je al zeg. Ik kan me best voorstellen dat je daardoor heel bang wordt. Misschien is het goed om hierover te praten met je huisarts of je gynaecoloog, voordat je naar de kliniek gaat. Wat je ook beslist, ik denk dat je er goed over nagedacht hebt tegen die tijd. Het is niet niks, als ik lees wat je allemaal al hebt meegemaakt. En ik denk dat je niet moet spreken in goed of kwaad. Maar ik zou voordat je iets definitiefs doet, echt eerst goed praten met mensen met verstand van zaken. Je kunt het immers niet meer terugdraaien.

 

Jeetje meid wat heb jij al veel op je bordje gehad. En maak ik nu goed op uit je verhaal dat je jongste pas 3 à 4 maanden is nu?

Wat vindt je partner hier van?

Ik ben geen voor- maar ook geen absolute tegenstander van abortus en zou er in jouw situatie zeker begrip voor kunnen opbrengen. Voordat je de definitieve keus maakt: praat, praat, praat! Met je partner, huisarts etc.

Heel veel succes en kracht gewenst en hopelijk kun je met een (voor zover mogelijk) goed gevoel de juiste keus maken voor jullie gezin.

 

Jeetje wat een heftige situatie.. Al een hele voorgeschiedenis en dan dit. Ik snap echt wel dat je er zo door heen zit.. Lastig! Wat vind je vriend/man ervan? Je vind het zielig voor het kindje om een abortus te doen. Maar je weet ook niet goed wat je wel wilt.. Dat is begrijpelijk. Hopelijk kan je met iemand praten, zodat je alles op een rijtje kan zetten..

Jeetje meid, ik zat laatst nog te denken bij mezelf, (Ik ben ook in juni bevallen).. Ik heb nu weer seks (met condoom & pil) stel je voor de pil werkt nog niet en het condoom scheurt. Precies wat jij schrijft, zat ik aan te denken toen.. Stel je voor, nu alweer zwanger. En dan lees ik jouw bericht..

 

Zie onderschrift...lang verhaal.
10 miskramen,4engeltjes...en 4 bengeltjes.Al mijn kindjes zijn veel te vroeg geboren,tussen de 24 en 27 weken.Alleen de op 1 na laatste heeft de 28 weken gehaald,maar hij heeft HLHS.Na zijn geboorte heb ik mij laten steriliseren,omdat we het niet meer aandurfden,de risico's waren echt te groot.Mijn zoontje heeft een zeer moeilijke start gehad met verschillende zware operaties en toen hij na 1 van zijn operaties op de ic lag te vechten voor zijn leven,letterlijk,had ik een vreemd gevoel,wat ik al veel vaker had gevoeld...maar het kon niet,want ik was gesteriliseerd.Toch maar een test gedaan,na zoveel zwangerschappen kende ik mijn lichaam perfect.En die test was idd positief...hoe kan dat?waarom?en nu?..,uiteraard heb ik over abortus nagedacht die dag en de nacht die volgde...niet om het kindje,maar om alles wat er gebeurd was en op dat moment speelde.De kans dat ons zoontje erdoor kwam was heel klein(hij heeft het gered,en gelukkig gaat het naar omstandigheden goed met hem)...toen de volgende dag een echo...want niemand wist hoelang al...en toen bleek ik 19 weken zwanger te zijn...In shock was ik...en mijn man zo mogelijk nog meer.Abortus viel meteen af uiteraard.Wij hadden geen andere keus dan opnieuw het gevecht aan te gaan,en 5 weken later is bij 24 weken en 2 dagen onze jongste geboren.Tijdens de keizersnede hebben ze mijn baarmoeder verwijderd op ons verzoek.De sterilisatie,uitgevoerd door mijn oud-collega en nog steeds goede vriendin,was niet goed gegaan.Mijn dochtertje heeft een zeer zware tijd gehad,maar is er wonder boven wonder goed uitgekomen.We hebben haar vernoemd naar mijn vriendin,die er voor 'gezorgd' heeft dat ze er is.(ze durfde me niet eens meer onder ogen te komen in eerste instantie...zo erg vond ze het).
Achteraf denk ik,ook als ik veel korter zwanger was geweest,ik geen abortus zou hebben gedaan.Maar zeker weten zal ik dat nooit.
Ik ben iig nu achteraf blij dat alles zo gelopen is,ze hoort er gewoon bij!Maar het was vreselijk zwaar.
Was het het allemaal waard?Natuurlijk zeg ik nu volmondig ja!Zou ik hier bewust voor gekozen hebben?absoluut niet!(vandaar ook die sterilisatie)
Wij zijn gezegend met een enorm vangnet,onze warme deken van liefde noemen we dat.Zonder hen was het nooit gelukt!Echt niet...Financieel hebben wij het heel erg goed,ook dat scheelt een hoop zorgen...ik heb het genoeg anders gezien bij ouders waarvan kindjes doodziek op de ic lagen,en ze zich ook nog druk moesten maken over wie wanneer de andere kinderen kon verzorgen,of hoe het financieel allemaal moest,vreselijk om te zien,en het maakte ons enorm dankbaar dat wij ons daar geen moment druk over hebben hoeven te maken.
Mijn man is pas na een halfjaar weer halve dagen gaan werken(eigen zaak),en ik ben tot nu toe nog gewoon heerlijk thuis met de kinderen.(op af en toe een studie of congres na,om bij te blijven in mijn vak)Ik weet eigenlijk niet wat ik hier nu allemaal mee wil zeggen tegen je,maar misschien helpt het om een soort ervaringsverhaal te lezen.Misschien staat er iets in wat jou kan helpen in je keuze,waar jij nog niet aan gedacht had in alle schrik...
Heel veel sterkte met deze onmenselijke keuze

 

Wat hebben jullie een hoop meegemaakt. Ik begrijp heel goed dat je verward bent. Praten en praten. En t laten bezinken. Na de schok kan je een betere keuze maken. Wat jullie ook kiezen is goed.
Een achtbaan van gevoelens, gedachten, zorgen etc. Heel goed voorspelbaar. Praat goed met je man en de deskundigen die jou ook kennen.

Leef met je mee ❤

 

Goed praten praten en praten. Met je man huisarts evt gynaecoloog. Weten ze de oorzaak van de miskramen? En bloedingen? Kunnen ze er dan wat mee? Kom je in aanmerking voor hulp thuis enz enz. Succes met jullie beslissing

 

Wat heb je al veel meegemaakt zeg... Wat heb je al veel moeten doorstaan. Het is goed voor te stellen dat je het niet meer ziet zitten. Je kunt (anoniem) contact opnemen met stichting Siriz, zij kunnen je advies geven. Je kunt ook anoniem chatten met een medewerker via de site. www.siriz.nl. Daar werken professionals die je goed kunnen helpen en adviseren. Veel sterkte gewenst!

 

wat hebben jullie al veel mee gemaakt zeg. Heftig! Goed praten met je man en misschien een 3e partij. snap heel goed dat je verward bent. Hopelijk helpt praten en om dan samen een juiste keuze te maken voor jullie waar jullie beide blij mee zijn.

 

Wat een moeilijke situatie. Als jullie wel besluiten je houden kan het alsnog mis gaan. Hoe dan ook heel veel sterkte. Wat jullie ook beslissen. De komende maanden zullen jullie weer veel verdriet spanning krijgen en nare herinneringen.

 

Wat een enorm zware en heftige situatie. Ik wil je heel veel kracht en sterkte wensen, wat jullie besluit ook mag zijn.
Weet je iets wat betreft de kansen om ook dit keer weer bepaalde dingen te moeten meemaken, mocht je toch besluiten het te houden?
Verder kan ik alleen maar aanraden om alleen voor een abortus te kiezen als je hier ook gevoelsmatig/mentaal volledig achter staat...