Oh dat herken ik ook wel. Ik kon er onwijs tegenop zien als mijn vriend naar zijn werk ging, ik zag het echt niet zitten in mijn eentje en was soort van bang voor mijn eigen kind (voor het gehuil dan). Voor mij was het ook fijn wanneer ik afleiding had, mijn moeder een dag kwam of ik in de ochtend of middag bezoek had. Dan was ik minder gefixeerd op het gehuil. Fijn dat er mensen bij je komen. Denk dat het heel logisch is dat je pas ontspannen kunt zijn als je dochtertje slaapt. Tenminste het klinkt voor mij iig wel heel logisch. Als zij rust heeft, heb jij dat ook en andersom.
Mijn dochter was een tevreden baby, maar die schuldgevoelens naar m'n zoon en de gedachtes van ' vroeger was het beter ' ken ik ook. Het is normaal al een hele omslag laat staan als je al met een trauma loopt. Geef jezelf de tijd en gun jezelf geduld. Als de medicijnen ook niet doen wat de ha hoopt; opnieuw aan de bel trekken.
@Paardenbloem hoe gaat het nu met jullie (sorry druk geweest met feestjes ivm dochter jarig dus niet eerder kunnen reageren)
Het gaat wisselend. Gisternacht was verschrikkelijk qua slaap dus gisteren overdag was ik helemaal een wrak. Afgelopen nacht ging wat beter en mijn man is thuis. Zie wel erg tegen de komende dagen op als hij weer gaat werken. Pff ik heb de heftigheid van die eerste babytijd echt onderschat. Het klinkt niet leuk maar van mij mocht het zo 6 maanden verder zijn..
Geen/weinig slaap breekt je op ... je loopt al achter de feiten aan en je hebt het ook niet zomaar weer ingehaald. Ik snap helemaal wat je zegt hoor. Ik heb ook gewenst dat ze heel snel ‘ouder’ werden. Nu vind ik de tijd veel te snel gaan.
Nee joh dat is helemaal niet gek on te denken! Je klinkt alsof je het wel heel zwaar hebt (af en toe) maar niet als iemand die aan het instorten is. Fijn. Gaat je zoontje overdag nog naar de crèche of is hij de hele tijd thuis? En ben jij dan alleen met beide kids of is er nog familie bij? Probeer te zorgen dat je elkaar afwisselt ‘s nachts hè. Is zonde als je allebei bij elk huiltje/voeding wakker bent. Probeer bijvoorbeeld om de beurt in de logeerkamer te slapen of bij De peuter op de kamer op een matras.
Hoi, ik ben ook pas bevallen en zit in hetzelfde schuitje. Herken echt alles van wat je zegt en ervaar het ook als zwaar. Inmiddels heb ik ook hulp gezocht. Hoe erg ik het ook vind, de eerste weken/maanden tel ik af. Als je het fijn vind om ervaringen uit te wisselen, stuur dan gerust een pb!
Ja dat laatste begon ik dus vanaf ongeveer 1,5 jaar bij mijn zoontje ook te vinden. Ik had ergens ook verwacht daarom bewust meer van de babytijd te gaan genieten dit keer. Maar ‘overleven’ is momenteel een beter woord..
Mijn zoontje is thuis omdat ik juist had besloten om te stoppen met werken met de tweede op komst.. Mijn moeder en tante zijn er regelmatig en passen ook wel eens even op mijn zoontje. Vanmiddag heeft mijn man gezorgd dat ik kon slapen dus dat was heel fijn. Afwisselen ‘s nachts is wel een idee voor het weekend misschien maar mijn man werkt voor zichzelf (en heeft ook nog eens ‘denkwerk’) en we zijn dus ook van zijn inkomen afhankelijk dus hij kan ook niet al te brak zijn.. Maar het vervelendst vind ik ook dat doemdenken van mezelf.. Nu was ze net een uurtje onrustig en het enige wat ik kan denken is: zie, daar gaan we weer. En: die gaat vannacht helemaal niet slapen.. Of de angst dat ze een kind is wat met 3 jaar nog niet doorslaapt. Ik kan zo slecht tegen onvoorspelbaarheid. Als ik nu zwart op wit kreeg dat ze met 6 maanden zou doorslapen, zou ik me er al veel makkelijker doorheen slepen denk ik.
Oei heel herkenbaar dat doemdenken! Ben ik ook kampioen in.... de oudste was (en is) niet de makkelijkste, huilde veel en sliep tot 2,5 jaar slecht.... dus als het een off dag is bij de jongste, of het gaat opeens anders dan “normaal” ben ik echt van slag en kan dan in paniek raken. Die “wat als” en “zie je, daar gaan we weer” gedachtes zijn zo vermoeiend en niet constructief maar O zo moeilijk niet te hebben.... Ik heb na de eerste de diagnose angststoornis gekregen.... heb ik redelijk onder controle maar gaat nooit helemaal over helaas... Ik zit te denken om EMDR therapie te gaan doen vanwege mijn angsten
Dat is zoooo herkenbaar ... dat had ik ook heel erg. Zowel bij de oudste als de middelste ... het houd nooit op als het eenmaal begint. Ik ben de tweede huilbaby wel ‘beter’ doorgekomen omdat ik afleiding had van de oudste. Ik ging met haar gewoon een rondje wandelen ... (ben ook thuis dus kindjes niet naar kdv) dan kon ik even afstand nemen van het gehuil. Als mijn man thuis kwam ‘s avonds lag ik op de bank onder een dekentje met oordoppen in en was hij er voor de baby, zo pakte ik een paar uur slaap voor de nacht. Klinkt als een onwijs ontaarde moeder misschien ...
Beetje gekke vraag maar mag ik vragen waar je woont? Als het in de buurt is kunnen we misschien een bakkie doen... leiden we elkaar af van dat verrekte doemdenken
Ik lees vooral heel erg veel angst bij je en 'er tegen op zien' en het doemdenken. 'Ze gaat vast niet slapen vannacht' of gaat ze wel slapen? Deze gedachten zorgen er naar mijn idee voor dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe de dag gaat. Je hebt hem namelijk al subjectief ingekleurd met angst. Het lijkt mij goed om hier aan te gaan werken. En stel ze gaat inderdaad niet slapen? Of ze is erg onrustig? Of je zoontje krijgt die dag even wat minder? Kun je dat gewoon accepteren? Of leg jij de lat voor jezelf heel hoog en verval je hierdoor in een soort cirkel met angst en vervelende gedachten? Mijn zoon heeft 1,5 jaar niet geslapen. Overdag niet en in de nacht werd hij 3 a 4x wakker. Geen feestje. En ook een dochter al rondlopen. Om je heen hoor je van alles. Zo moet je het doen of misschien moet je het misschien wel van jezelf. De eerste stap van ons was (relatie heeft ook redelijk een deuk gehad) accepteren van hoe de situatie was, was stap 1. En daar horen soms geen leuke gedachten bij. Maar wel logisch dat ze in je opkomen. We blijven mensen en soms is je tax gewoon bereikt in wat je aan kan of niet. Ik hoop dat je af en toe wel geniet momentjes hebt, hoe klein ook. En goed van je dat je hulp hebt gezocht. Bovenstaande is puur ter overdenken Je hoeft er niets mee
Ja, ik ook. Sorry best wel druk hier met mensen die komen helpen en gesprekken en sowieso met 2 kleine kinderen dus even niet aan reageren toe gekomen. Het gaat hier wisselend nu, vandaag was een goede dag, gisteren een drama..
sorry ik zie nu je reactie pas. bij mij hielp de emdr goed. we hadden maar twee sessies nodig (maar ik kende het al dat maakt mss nog verschil). mijn dochter is de tweede keer meegeweest om de hechting te versterken. ik had vooral zo'n trauma van het huilen, van de machteloosheid en alle gevoel van slechte moeder die het bij me opriep. dat gevoel van falen. en dat ik, toen de oorzaak was achterhaald en de pijn weg was, nog bij elk huiltje in de traumastand schoot. dat laatste is niet helemaal weg maar ik kon weer normaal ademen, rustig kijken wat er aan de hand is. gewoon van haar houden. en dat zij ook weer bij mij wilde zijm (ook zij had trauma van de pijn en wilde niets van me weten). ik ben dus heeeeel blij dat ik het heb gedaan
Lastig te zeggen.. het wisselt per moment. Soms echt nog wel flinke paniek als iets niet gaat zoals gewenst/verwacht. Dus zoontje die los gaat met rommel maken als ik aan het voeden ben of dochtertje wat ‘veel te vroeg’ voor de volgende voeding begint te huilen. Kan heel moeilijk genieten of ontspannen. Zit eigenlijk alleen maar de dagen te tellen tot ze wat ouder is en ik haar beter ga begrijpen en kennen. Ik had denk ik in gedachten ook meer gerekend op dat ik meteen net zo’n band zou voelen als met mijn zoontje van 2, het hele opnieuw leren kennen van zo’n minimensje wat alleen nog maar kan huilen, valt me eerlijk gezegd ook gewoon een beetje tegen qua zwaarte. Terwijl ik met mijn zoontje als baby ook echt eerst door een hele pittige tijd moest voordat het leuker en makkelijker werd. De psych van de crisisdienst verdenkt me van een (beginnende) postpartum depressie. We willen proberen of ik zonder anti-depressiva er doorheen kan komen met rust en hulp waar mogelijk. En begeleiding thuis en behandeling van een psycholoog.