Roze wolk gevoel heb ik niet meteen gehad. Fenja werd te vroeg geboren en moest in het ziekenhuis blijven. Toen ze na twee weken mee naar huis mocht ging het twee weken heel goed en vond ik het geweldig. Maar daarna begon het huilen en het slechte slapen en vooral niet in haar eigen bedje willen slapen overdag. Ik vond het heeel erg zwaar de eerste drie maanden en daarna werd het iedere dag steeds een beetje beter. Ik geniet nu volop van haar en kan ook niet wachten om haar te kroelen, knuffelen, kussen en die geweldig mooie glimlach te zien. ja het grote genieten begon hier pas echt na drie maanden, en daar heb ik me heel wat schuldig om gevoeld. Tuurlijk hield ik van haar maar vond het echt loodzwaar.
hoi dora 1) die roze wolk gevoel was er gelijk bij de geboorte van maureen maar verdween een beetje vanaf de tweede week toen ik geen kraamzorg meer had en er in eens alleen voor stond.pas met 6 weken kwam de roze wolk en daar ben ik nu nog niet van af al is maureen nu 5 maandjes. 2) de eerste weken voelde ik me klote. had nog overal last van en kon nog niet echt wat met mijn dochter doen. in de eerste weken heb ik wel eens gedacht waar ben ik aan begonnen. vond het erg zwaar en was erg oververmoeid. voelde me schuldig omdat ik er niet van kon genieten om moeder te zijn. 3)genieten? nee de eerste weken totaal niet. ja wel van maureen maar verder nee absoluut niet. dat kwam met 6 weken pas. toen ik hersteld was en een beetje ritme had. liefs rianne
dank alvast voor al jullie reacties, vooral wat Miek (pg 1 schrijft) herken ik volledig. En ook wat Angel Eyes schrijft over het kribbig worden op elkaar. Het rare is dat ik worstelde met deze vragen maar er eigenlijk niet veel over lees. Iedereen 'lijkt' het allemaal geweldig te vinden en spreekt er haast niet over. Ik moest en moet heel erg wennen en als ik zo lees is het eigenlijk bij iedereen vanaf 3 maanden beter geworden. Ik heb vooral moeite met zelf slapen en de gebroken nachten. Het verdriet dat mijn partner weer moest werken (dus het gevoel hebben er alleen voor te staan) een heel erg veel huilende baby, het gevoel een beetje thuis gevangen te zijn en niet meer spontaan iets te kunnen (ik weet dat dat meer gevoel is en dat we daar natuurlijk voor gekozen hebben) maar op het moment dat je moeder bent voel je dat pas bewust. Ik had zo'n ander leven dan nu, alles is anders voor 100% Ik hou zielsveel van mijn mannetje (en mijn partner ) , maar ik vind wel dat het heel erg wennen is, een full-time baan en keihard werken en doodvermoeiend. Ik doe nog steeds haast niets als voorheen. En ik moet zeggen ook veel aan mezelf te hebben getwijfeld. Ik heb zelf zoveel zitten huilen en niet echt met een reden maar gewoon een soort golven van paniek dat ik dacht zijn dit hormonen of ben ik pnd of gewoon depressief? en ik heb er nog steeds van die dagen bijzitten dat ik het even niet trek, het zijn maar momenten en die waaien weer over en natuurlijk speelt de (pver)vermoeidheid mee... maar het is zo jammer dat ik er weinig over lees en nu van een aantal van jullie lees dat jullie dit exact zo hebben ervaren. En weet je dat steunt me weer! X dora
En wat zijn jullie ervaringen met een tweede kindje? Als je het moeilijk hebt gehad bij de eerste is de tweede dan makkelijker? Ik heb een pnd gehad, ben bang dat dit bij een eventuele tweede ook gebeurd? Maar aan de andere kant weet ik wat ik kan verwachten en daar kan ik me op instellen...
Mijn tweede is er inmiddels. Ik zal eerst even vertellen hoe het was met de eerste: 1) Ja 2) Ik voelde me echt meteen mama. Helaas moest ze na een week opgenomen worden omdat ze niet dronk. Dan voel je je wel een beetje lullig dat jij (als moeder) haar niet zover hebt kunnen krijgen dat ze drinkt. 3) Elk moment dat ik naar mijn dochter keek (en nog steeds kijk) genoot ik (en geniet nog steeds). Maar 't was idd wel erg zwaar, zeker de tijd dat ze in het ziekenhuis lag en dat je onzeker bent over wat ze had. Met nummertje 2: 1) Ja, vanaf het moment dat ik mijn kereltje op mijn buik kreeg (had een zware bevalling dus was ik heel blij dat hij eruit was) 2) Was al mama dus 't ging allemaal vanzelf 3) Ik had geen leuke kraamhulp en was verplicht 5 dagen op bed te blijven dus die dagen waren niks. Als de kraam weg was kon ik adem halen. En hij is nu al ruim 4 weken ziek (met ziekenhuis opname) en daar word je ook niet vrolijk van. Ik heb nooit zwaar aan mezelf getwijfeld. Ik vind mezelf een goede moeder, weet zeker dat beide kinderen genoeg liefde en aandacht krijgen. Een tweede is anders, je hebt niet dezelfde tijd die je bij de eerste had. Dat viel mij wel tegen. Nu heb ik alleen de donderdagen met mijn kereltje alleen (dan gaat dochterlief naar kdv) en daar geniet ik wel intens van!