Je hebt ze en je houdt ze! Mijn ervaring. Zoon ADHD/ASS. Sociaal emotioneel rond 4/5 jaar is met twee weken 8. Meestal boeit het me niet zo wat anderen vinden of denken te moeten zeggen, maar idd juist die opmerkingen van mensen die dichtbij staan, het weten en dan toch die steek onder water moeten uitdelen. Daar wordt je gewoon moedeloos van. En daar ben ik ook niet tegen opgewassen, omdat je altijd al zo druk bent om dingen in goede banen te leiden. Idd die opmerkingen: moet die ds nou overal mee naar toe? Ik heb 1 keer gevraagd of ik haar mocht bellen als we door overprikkeling een driftbui zouden hebben die avond? Of zij het dan even op kwam lossen. Leverde een half jaar radiostilte op , wat de sfeer op verdere verjaardagen niet ten goede kwam. Omarm de mensen die je dochter goed vinden zoals ze is, die haar zien voor wie ze is. Dat zijn de mensen die haar ongemerkt een enorme boost geven op alle fronten en het beste in haar naar boven laten komen.
Wat naar en onbegrijpelijk... Ik hoop maar dat het inderdaad langs je dochter heen gaat. Maar het is hoe dan ook rot. Misschien is het een optie om het eens met haar te bespreken. Even vissen of de opmerkingen aankomen en hoe ze dat zelf ervaart. Mijn dochter is ook anders dan anderen, op meerdere gebieden (adhd, hechtingstoornis, pleegkind). We hebben altijd zo open en normaal mogelijk gedaan over haar en de verschillen met andere kinderen. Daardoor is het voor haar ook normaal om anders te zijn en komen opmerkingen die niet heel handig zijn niet vervelend op haar over. Ze weet altijd precies uit te leggen waarom ze niet op ons lijkt (ze is van Afrikaanse afkomst en wij niet), dat ze twee moeders heeft en drie vaders (pleegvader, biovader en stiefvader (vader van haar broertje bij biomoeder) best ingewikkeld allemaal...) Ze kan precies uitleggen wat ADHD is, wat het met haar doet en waarom ze medicijnen krijgt. Dan zegt ze zelf dat het heel druk is in haar hoofd en lijf en dat ze soms eerst iets doet en vergeet om na te denken. Laatst waren we naar de orthodontist geweest voor mijn twee oudste dochters en vroeg een wildvreemde vrouw of ze een buurmeisje was. Ik vind dat eigenlijk heel absurd om zo'n vraag te stellen, omdat het er niet toe doet voor die vrouw wat de situatie precies is. Maar toch reageer ik dan vriendelijk met een: 'Nee hoor, dit is mijn dochter.' En mijn dochter vulde nog aan: 'Ik heb twee mama's.' want ze weet heel goed waarom mensen zoiets vragen. Ik vind dat dan eigenlijk wel mooi, dat ze zich bewust is van het anders zijn en het toch heel normaal vindt, want het hoort nu eenmaal bij haar.
Herkenbaar. Ik heb een dochter van 6 jaar, met ASS. Uiteraard uit dat zich bij elk kind weer anders, en zeker bij meisjes. Ze heeft bijv. buiten de deur nooit een woedeaanval, oid. Als ze overprikkeld is, komt dit er thuis pas uit. Qua sociaal heeft ze zichzelf al heel wat 'trucjes' aangeleerd. Dus men merkt eigenlijk niet direct wat aan haar, tot ze haar wat langer meemaken, of tot ze 'opvallend' gedrag begint te vertonen. Wat jij schrijft over in de speeltuin, dat ze dan met een bloknootje en pen rondloopt; dat zou zo mijn dochter kunnen zijn. Die loopt daar ook de hele dag mee rond. In de speeltuin speelt ze ook niet zoals verwacht, maar loopt ze rondjes, bijv. Ik merk ook naar mate hoe ouder ze wordt, hoe meer men erop begint te reageren. Volgens mij komt dat omdat als ze nog jong zijn mensen het nog 'schattig' vinden, of denken dat het nog wel over gaat, oid. Kijk maar eens in de supermarkt, bijv, als daar een peuter lekker hardop aan het gillen (van plezier) is dan wordt er vertederd naar gekeken. Als mijn dochter datzelfde gedrag vertoond krijgt ze geïrriteerde blikken. Het is dan ineens niet meer 'sociaal' wenselijk. En zodra ze ouder worden begint het verschil ook wat duidelijker te worden, natuurlijk. Ik reageer meestal niet op opmerkingen, tenzij m'n dochter het gehoord heeft, of het te ver gaat. Ik heb ook wel eens ouders aangesproken in een pretpark, omdat hun zoons (van 12 jaar) mijn dochter heel duidelijk (incl. wijzen, aantikken, etc) aan het uitlachen waren i.v.m. dragen koptelefoon. Ouders hadden dit gezien, maar zeiden niks. Van familie en vrienden steekt dit natuurlijk het meest als je van hun onbegrip/rare opmerkingen krijgt, terwijl zij weten wat er aan de hand is. Zo hebben wij bijv. met schoonouders geen contact omdat ze m'n dochter niet 'accepteren'.
Wat wordt ik er eigenlijk verdrietig van als ik lees waar jullie allemaal tegenaan lopen. Wat @chantal1985 zegt is precies waar ik nu dus ook tegenaan loop. Wat als peuter en kleuter nog positief en juist leuk aan haar was volgens die mensen wordt nu als iets heel negatiefs gezien nu ze ouder wordt. Dat is moeilijk.
Belachelijk is het eigenlijk ook, al die mensen die stuk voor stuk denken iets te mogen zeggen over of tegen onze kinderen omdat ze net iets anders doen dan andere kinderen. Stel je voor dat je niet in het standaard hokje past... Een kennis zei mij een keer dat deze mensen de intelligentie niet bezitten om verder te kijken naar deze kinderen. Ze heeft gelijk denk ik. Ik zeg dat wel eens tegen mezelf als er weer eens een opmerking gegeven wordt. Niet dat het daardoor minder erg wordt, maar ik kan het dan wel iets makkelijker los laten. Waar ik mezelf trouwens op betrapte is dat ik op een gegeven moment maar liever even niet naar de drukke speeltuin of het zwembad ging met mijn dochter. Omdat ik niet wil dat zij gekwetst wordt en ik het zelf soms ook gewoon niet wil aanhoren. Maar tegen iedereen die er wellicht ook zo over denkt wil ik zeggen dat jullie dit absoluut niet moeten gaan doen. Ik kwam er vrij snel op terug want mijn dochter heeft net zoveel recht op het plezier op die plekken als elk ander kind. Iedereen die wat van haar te vinden heeft die zoekt het maar uit. En wat geniet ze ervan!
Maar heb je dit niet altijd met sommige mensen? Dl heeft geen ass. maar die werd ook wel eens gecorrigeerd door een peuterjuf, waar ik naast stond, dat ik even aangaf dat ze van mij prima zulk gedrag mocht hebben, en zeker als ik ernaast sta. Ik zou die mensen echt duidelijk zeggen dat zij niet jouw kind op hoeven te voeden.
ja ik snap wat je bedoeld. Met de jongste komt het ook wel eens voor hoor, dat iemand iets zegt waarvan ik denk: o was dat zo erg? Maar dat voelt heel anders dan wanneer ze dat over dochter doen. Sowieso gaan de opmerkingen bij hem niet verder dan: wel een beetje rustig doen he (het is een echte knul) Maar omdat we al zoveel zorgen over de oudste hebben, zij het soms zo moeilijk heeft, komt dat extra hard aan. En om het feit dat ze aan veel dingen gewoonweg niks kan doen. De jongste kan best wat minder wild doen als je dat vraagt. Maar de oudste vragen om bepaalde dingen wel of niet te doen is hetzelfde als een blinde vragen om beter uit zn ogen te kijken Wellicht ben ik over haar ook wat gevoeliger op dat gebied dan over de jongste, als hij geen zin heeft om te luisteren maakt hij dat je ook vrij snel duidelijk
Ik herken het helaas wel, kan me er ook niet altijd los van maken. Met name 1 man in onze omgeving heeft de neiging om opmerkingen te maken over onze jongste: " Het is dat die andere 2 zo netjes zijn, anders zouden we nog denken dat het aan de opvoeding ligt". " Moet hij niet aan een tuigje?" " Pilletje gehad? Hij is zo rustig' " ik had hem bijna niet herkend, hij doet zo rustig". Ik probeer me altijd maar in te houden, hij is de vader van het beste vriendje van mijn oudste, maar ik weet wel bijna zeker dat mijn man de volgende keer ontploft.. En eigenlijk wel terecht.. Die man is mijn oudste ook altijd aan het bekritiseren, maar het is gewoon jaloezie. Heel zielig eigenlijk.
Dit herken ik ook. Wat eerst nog extreem maar geaccepteerd peutergedrag was, wordt nu onacceptabel gedrag van een onopgevoed kind. Mijn dochter heeft niet een diagnose, maar ik heb al wel lang door dat ze vreemde "karaktertrekken" heeft. Nu ze ouder wordt, merk ik dat ik me er zelf ook meer zorgen over ga maken, dus ik heb het nog niet eens alleen over de buitenwereld, maar ook over mijzelf. Binnen de familiekring zal ik vervelende opmerkingen altijd benoemen (waar mijn dochter niet bij is). Gelukkig valt het kwa vervelende opmerkingen heel erg mee, omdat de meeste mensen in mijn omgeving het fatsoen hebben hun mond te houden.
Het is enorm triest waar jullie tegenaan lopen maar voor mij hangt het wel af van de opmerkingen zelf. Mijn zusje haar oudste zoon (6) heeft een bepaalde vorm van autisme/pddnos. Iets in die richting. Ik heb geen idee of ik het goed schrijf en niets is nog zeker omdat ze nu een traject ingaan om hem helemaal te evalueren en te zorgen dat hij goede begeleiding krijgt. Maar je merkt aan zijn gedrag dat hij "anders" is. Hij is enorm snel overprikkeld, druk schreeuwerig en ga zo maar door. Hij moet dan ook anders benaderd worden dan de rest. Hoewel wij als familie dit weten en er dan ook rekening mee houden zijn er ook momenten waarop ik zeg dat ik niet op bezoek kom of dat we eerder weggaan, juist door zijn gedrag. Mijn eigen zoon (4) trekt zich enorm op naar zijn grote neef en neemt zijn gedrag volledig over. Dan zijn er wel eens dagen dat we vragen "Komt .... ook mee?" en bij een Ja dan moet ik ook even zuchten en steunen omdat je weet dat het weer een dag gaat worden van een hoop drama en gedoe vaak. Ik probeer het wel bij alleen zuchten te houden, mijn neefje kan er natuurlijk helemaal niets aan doen en nog erger is dat mijn zus er 24/7 in zit. Maar dat wil niet zeggen dat er soms even gezucht moet of mag worden.
@Amaranthas Je schrijft dat het voor je sus al moeilijk genoeg is. Zij zit er 24/7 in..... Als ik daar even op mag reageren, niet persoonlijk bedoeld.... wij hebben nu van onze drie twee zorgenkindjes, oudste adhd en middelste add (en hoogsensitief of wat dan ook...). Je schrijft dat jullie best eens mogen zuchten...en natuurlijk mag dat ook.... Ik wil alleen even mijn kant en die van je zus schetsen... wij zitten er idd 24/7 in, en wat kost het een geduld en energie en verdriet, om je kinderen en om jezelf en om je relatie die er ook onder te verduren heeft.... Wij zien elkaar als hele familie niet heel vaak, meer in gedeeltes denk ik.. Ik zou graag zien als mijn broers/zus willen zuchten ze dit doen als de telefoon is opgehangen, dat er dan stoom word afgeblazen in plaats van dat het nog bovenop mijn al overvolle emmer word geplaatst.. Wat is uiteindeijk een paar uren op een dag dealen met onze bijzondere kinderen vergeleken met 24/7 dealen met ze. Tuurlijk mag jij er net zo van balen als ik en net zo veel zuchten, we hadden het allemaal liever anders gewild, gedroomd.... Maar mijn emmertje zit al zo vol dat het soms moeilijk is om deze zuuchten er ook nog bij te nemen, het maakt je nog verdrietiger dan je al bent.. Wat ik bijv. erg jammer vind is dat er in onze familie moeizaam plek is voor onze kinderen qua oppas. Terwijl wij als ouders het zo goed kunnen gebruiken om er eens even uit te kunnen met zijn tweetjes..... en wat is bijvoorbeeld een weekend oppassen op een heel jaar.... Neemt niet weg hoor dat jullie en mijn familie evenveel recht hebben op zuchten en recht hebben op "nee" te zeggen voor oppassen maar het voelt voor mij erg schrijnend soms...omdat het niet in perspectief staat.... Niet persoinlijk bedoelt maar even mijn gedachtengang delend...
Niet herkenbaar maar ik word verdrietig van wat ik lees. De tolerantie tov anderen wordt steeds sneller bereikt. Omring jezelf en jullie met mensen die beter weten, die nog echt kunnen kijken naar een kind en laat die egoisten (even geen ander woord voor) zoveel mogelijk links liggen. Ze zijn jouw verdriet niet waard, echt niet. Je dochter is mooi en uniek en verdient alleen maar het beste!
Mooi en netjes beschreven @IkTara.. Ook wij lopen regelmatig tegen de onbegrip muur aan. Hoogtepunt was wel dat 1 van mijn nichtjes een post deelde op fb over die dokter die ADHD "ontdekt" heeft, vlak voor zijn sterven zou hebben gezegd dat het een verzonnen ziekte is. Ze reageerde in de trand van dat mensen beter moesten opvoeden oid. Waaronder posts kwamen van onder andere mijn schoonzusters met een relaas dat kinderen nu eenmaal druk zijn en de andere overbekende vooroordelen... Ik was zó enorm gekwetst. We hadden net het ADHD traject doorlopen met onze zoon en waren na vreselijk twijfelen gestart met medicijnen en dan lees je dat. Mijn man is er heengegaan en heeft gevraagd wat nu de bedoeling van die post was en of ze wel beseften wat een enorme impact dit op ons had.. Ze hebben gewoon geen idee. Ik kan er ook zo nijdig van worden als mensen zeggen dat ADHD betekend dat je een druk kind hebt. Was het maar zo'n feest, daar kun je nog wel mee dealen. Beseften ze maar dat ADHD vooral chaos, stemmingswisselingen, woede, ongetemperde blijdschap, verliezen in gedachtenstroom, impulsief, hyperfocus, concentratieproblemen, spontaan, ongeduldig, onoplettendheid, 10x vragen en nog vergeten en ik kan nog wel doorgaan betekend. Zelf zit ik nu middenin het traject. Loop al jaren tegen problemen aan en voor mij viel het kwartje na de diagnose van mijn zoon. Inmiddels weet ik dat ik de "stille" variant heb, ADD en ben nu bezig met medicijn opbouw. Ik heb niets tegen mijn schoonfamilie gezegd, ben zo moe van het uitleggen..
@tuc, je bent niet alleen Dikke virtuele knuffel x En je dochter krijgt die opmerkingen wel mee, geloof me. Zelf vind ik het erg belangrijk om heel open te zijn richting/met mijn zoon. Wij hebben hem altijd heel duidelijk gemaakt dat er helemaal niets mis is met hem. Hij heeft absoluut geen stoornis, hij is geboren met hersenen die dat bepaalde stofje (dopamine) niet aanmaken waardoor zijn denk en doe draadjes wat lastiger aan elkaar te knopen zijn. Pilletjes ed doen we niet geheimzinnig over, maakt niet uit wie er bijzit. Dit is wie hij is, hij is prachtig (en regelmatig rete-lastig) de rest dealt er maar mee. Je kunt mensen rustig de mond snoeren, sommige volwassenen hebben nu eenmaal nog wat opvoeding nodig Niet wachten tot je ontploft. Zij nemen de vrijheid om hun opmerkingen te ventileren, jij kunt je de vrijheid permitteren om ze van repliek te dienen. Vooral wanneer je dit rustig en netjes doet, komt het harder aan...
O wat erg zeg, zo'n fb post. Zo kwetsend. Ik denk dat ik uit mn dak zou gaan dan. Die onwetendheid over AD(H)D is ook vervelend idd. Nee mijn kind is niet een beetje dromerig. Ze heeft ook panischa angsten en een zelfbeeld van 0,0 en ha zo maar door. Gelukkig ook mensen die oprecht geinteresseerd zijn. Gister werd ik aangesproken door een moeder van een klasgenootje: jongetje vroeg aan zn moeder of zij wist waarom onze dochter op vrijdag eerder uit school gehaald wordt en ze had geen idee. Vroeg het mij maar met de mededeling dat ik er niks over hoefde te zeggen als ik niet wilde. Ze zei na uitleg dat ze dacht dat het enorm moeilijk moet zijn soms voor ons. En vroeg heel geinteresseerd over ADD want zij kende het niet.
Helemaal mee eens! Mijn zus heeft ook een kind met meerdere labels. En dat trekt een enorm zware wissel op haar gezin. Ze is altijd aan het "vechten" met school, omdat die alleen haar probleemgedrag zien. En niks van het lieve gevoelige en hoogbegaafde meisje erachter. Ze heeft voortdurend zorgen over haar. En dan komt het gewoon keihard aan als je merkt dat mensen het eigenlijk niet fijn vinden als dochter meekomt. We zien ze helaas niet heel vaak. Maar als ze er zijn dan is dochter volledig welkom, met al haar eigenaardigheden. En als ze dan weer vertrokken zijn dan zakken man en ik even keihard zuchtend op de bank. Zelfde wanneer een vriendje met "pittig karakter" komt spelen. Even welkom als andere vriendjes. En voor die mama ook wel fijn als het niet altijd bij hun thuis moet, omdat haar zoon "moeilijk" zou zijn.
Het kwalijke aan wat je beschrijft vind ik vooral dat opmerkingen zodanig worden gemaakt dat je dochter ze ook kan horen. En als dat beledigende/kwetsende opmerkingen zijn, dat vind ik gewoon echt niet kunnen. Als het mensen zijn die je vaker dan 1 keer ziet, zou ik ze ook zeker op aanspreken. Dat ze van alles mogen vinden en denken en dat als ze problemen met je kind hebben ze dit privé met jou mag bespreken zodat je kunt kijken of er iets aan te doen is, maar dat ze niet bewust je (kwetsbaar) kind moeten kwetsen... Dat doe je gewoon niet, ongeacht of een kind nu een 'labeltje' heeft of niet. Wat betreft wat het met jezelf doet... ik moet zeggen dat ik er al een tijdje niet meer van wakker lig. Ik weet dat ik mijn kinderen prima opvoed, en mensen die opmerkingen maken weten niet waar ze het over hebben. Als ik denk dat er iets mee opschiet, leg ik uit e.d. en anders laten ik het gewoon schieten. Mijn energie niet waard.
Wat ontzettend triest al die mensen die vinden dat ze ook maar iets kunnen zeggen. Ik vind je geduld met die mensen (zeker nu ik lees dat het familie is) bewonderenswaardig. Je zegt dat je soms niet weet hoe je gepast moet reageren. Maar misschien is soms een "ongepaste" reactie wel gepast. Als kind was ik verlegen, hield van lezen en keek altijd de kat uit de boom. Hoe vaak daar door lompe ooms opmerkingen over zijn gemaakt is niet te tellen en dat maakte me zo onzeker. De keer dat mijn moeder haar gepaste gedrag even losliet en uit haar slof schoot, zal ik nooit vergeten. Ik werd er niet minder stil en verlegen van, maar voelde me wel zoveel beter. Je leeuwin mag soms best losgelaten worden