Wat herkenbaar! Hier ook heel veel geluk dat we uberhaupt zwanger waren, redelijke zwangerschap gehad maar een hel van een bevalling. Daarna 4 maanden met een janken kind gezeten waarvan ik op een gegeven moment niet meer wist wat ik ermee moest. In het begin zat ik ook op die welbekende wolk te wachten.. wanneer werd dat zwarte nou eens roze? Maar het kwam niet.. Ik wist niet of ik wel echt van mijn kind hield en daar schaamde ik me voor. Het andere moment keek je naar hem en werd ik overmand door emoties.. hoe kon nou niet van zo'n jochie houden.. Huilend bij mijn HA. Die pakte me op een gegeven moment vast aan mijn schouders en zei.. je hebt er nu geen reet aan maar het komt écht allemaal goed, dat garandeer ik je. Natuurlijk had ik er geen zak aan op dat moment en weer huilend naar huis gereden. Toen ik weer ging werken hing bij mij de vlag bijna uit, ik was zo blij dat ik weg kon en hem ergens anders kon brengen. Soms meldde ik me weleens een dag ziek of nam ik express vrij om even alleen thuis te zijn. Beetje bij beetje ging het beter en uiteindelijk gingen die gevoelens ook weg. Nu zou ik écht niet meer zonder hem kunnen. Als hij nu een dag bij oma is geweest kijk ik tegen de tijd dat hij weer thuis komt steeds uit het raam of hij er al aan komt En zoals je ziet ben ik er toch weer ingetrapt en krijgt hij ook nog broertje Heel goed dat je aan de bel hebt getrokken trouwens. Betere tijden komen echt meid!
Beetje bij beetje gaat het steeds beter. Ik vind het wel 'fijn' dat zoveel meiden hun verhaal delen, het is tenslotte heel belangrijk dat meiden die dit doormaken weten dat ze niet alleen zijn of abnormaal zijn ofzo. Ik schaamde me in het begin echt in en in en durfde niet openlijk te praten over de gevoelens die ik doormaakte. Nu gaat het beter, ik hang het nog niet aan de grote klok hoor, maar ik ben wel open naar mensen die belangrijk zijn. Daarnaast heb ik alles op alles gezet om hulp te zoeken en om support te vinden. Ik wil gewoon genieten. Ik heb zo'n mooi zoontje, het is zo'n schatje, hij verdiend een gelukkige mama! Zodra hij 3 maanden is, kunnen we naar 'parent & baby' groepen, om te spelen / socializen / contacten te leggen. Dat zal ook zeker helpen, meer mama's leren kennen. Maar nogmaals bedankt aan iedereen, de steun en herkenning op het forum hebben me goed gedaan! Knuf aan iedereen die het nodig heeft! xxx
Biccy, ik heb niet alles gelezen maar ook ik wil even mijn ervaring met je delen zodat je weet dat je niet de enige bent. Mijn eerste zwangerschap was een compleet drama en ik keek zo uit naar de bevalling. Eindelijk niet meer zwanger, en een kindje. Leek me heerlijk. Maar ik was uitgeput sowieso al vanwege de zwangerschap). Ook nog een zware en lange bevalling gehad, knip opengesprongen etc (niet zo lang als bij jou hoor), bekkenpijn nog erger dan in de zwangerschap, erge aambeien... Ik voelde me ook lelijk, mismaakt en een gebruiksvoorwerp wat was opgebruikt. Alsof ik alleen nog maar diende om eten klaar te maken voor mijn kleintje. Het is een rotgevoel en ik kan er niks aan doen, maar het gaat echt over. Je lichaam zal herstellen en genezen (zag ook over je operatie, hopelijk gaat het snel verbetering geven) en het zal alleen nog beter worden dan het nu is. Je kleintje wordt groter en er zal meer tijd tussen de voedingen komen....Je wordt echt sterker!
Ja, ik herken dat gedeeltelijk wel. De zorg voor m'n kleine heel zwaar vinden, bij mij was het posttraumatische stress. Een jeugdtrauma kwam naar boven waar ik nu voor in behandeling ben. En nu ben ik zo blij dat ik het aangegaan ben! Als je een kindje krijgt, komt vaak gemis uit je eigen jeugd weer naar boven, dat is heel normaal! Tenminste, dat zeggen de professionals! Ik geloof niet dat het alleen maar hormonen zijn....bij mij zeker niet, sterkte! Niet schrikken, maar het echte zorgeloze genieten met z'n drietjes is hier pas net begonnen. En ik hoor vaak dat dat veel vaker voorkomt, zeker bij een eerste.
Ik herken dat nare gevoel, bij mij kwam dat na de kraamweek. Dat heeft bij mij ongeveer een week geduurd en was altijd rond dezelfde tijd, duurde meestal tot een uur of 20:00uur. Ik voelde me in en in ellendig en eenzaam. Ik voelde me ook heel onrustig, kon geen rust vinden om even mijn gedachten te verzetten. Het was heel raar, maar ik verdronk er echt in. Ik denk als je dit gevoel langer hebt, dat je dan aan de bel moet trekken. Ik vond het echt allesoverweldigend. Sterkte.
Ik herken dit wel, ik vind het ook heftig en het genieten is hier met momenten. Maar dat zijn momenten en nog zeker geen dagen...
Ik vond de eerste 4 maanden heel zwaar. Daarna werd het ineens een stuk makkelijker. Maar de eerste tijd heb ik ook vreselijk veel gehuild en was ik af en toe echt jaloers op mijn man die lekker naar zn werk ging...