Vrouwen met ADD.. ervaringen gezocht

Mag ADHD ook? Weet het zelf pas sinds 2013.

Ik ben niet hyper, maar wel een vol hoofd (zonder medicatie dan hè). Last van prikkels (herrie, drukte) en dan erg moe hierdoor

 

Ik heb het zelf niet maar mijn beste vriendin en broertje wel enijn stiefdochter waarschijnlijk ook, zij wordt nu onderzocht. Bij mijn broertje uit het zich iets anders, misschien omdat hij een man is, maar bij mijn vriendin en stiefdochter zie ik enorme vergeetachtigheid, verwardheid. Alsof ze een hoofd vol watten hebben lijkt het soms. Ze hebben ook veel moeite met concentratie, kijken soms midden in een gesprek ineens weg en dan moet je ze echt weer terug naar de aarde roepen. Ook meer verwerkingstijd nodig als je iets zegt. Plannen gaat lastig, agenda bijhouden helpt niet echt. Verder merk ik bij mijn stiefdochter ook perfectionisme en ze heeft soms het gevoel dat ze dom is, wat ze helemaal niet is. Ze heeft gewoon veel moeite met leren uit een boek. Als ze iets leuk vindt is ze daar erg op gefocust en gaat ze er helemaal in op en dan vergeet ze het ook niet. Voor een diagnose zijn alledrie naar de huisarts gegaan, doorverwijzing gekregen, dan kom je op een wachtlijst en vervolgens krijg je gesprekken en vragenlijsten. Waarschijnlijk ook je ouders over hoe je als kind was.

 

Oja verder merk ik bij mijn stiefdochter ook veel moeite met automatiseren. Het heeft geduurd tot ze 6 was voor het er een beetje in zat dat ze in de ochtend en avond haar tanden niet poetsen. Ook duurde het lang voor ze kon onthouden om deodorant op te doen, schoon ondergoed aan te doen enzovoort. En ze is bijna 13 en heeft nog steeds grote moeite om met bestek te eten, we moeten haar nog altijd herinneren.

 

Hier adhd. Waar ik het meest tegen aanliep was chronische vermoeidheid, snel wisselende en heftige emoties en dwangmatigheid. Ik compenseerde enorm. Ik had mezelf allerlei trucs aangeleerd om de chaos in mijn hoofd te bedwingen. Ik kan mij bijv. maximaal een paar minuten concentreren, maar ik kan het daarna direct weer terugpakken. Daarnaast allerlei trucjes om mijzelf constant te controleren etc. Dit kost echter enorm veel energie. Daarnaast was ik continue bezig om mijn omgeving te ordenen om wat rust te creëren. Dit werd steeds dwangmatiger. Ik ben verder enorm beweeglijk, maar daar heb ik geen last van. Verder nog 1001 dingen, maar hier heb ik het meest last. Mocht je het willen testen, kan ik je adhd centraal aanraden. Ik heb mij daar een tijdje geleden opnieuw laten testen. Zij meten ook echt je concentratie, impulsiviteit en beweeglijkheid ipv enkel vragenlijsten invullen en een gesprek.

 

Hier add, last van een enorm vol hoofd, vergeetachtigheid, lagere verwerkingssnelheid, last van concentratie, tijdens een gesprek moet ik altijd wat te friemelen hebben en achteraf heel erg over dingen nadenken.
Ben nu bezig met medicatie maar slaat tot nu je niet heel erg aan, enorm puzzelen dit.

 

Hier ook ADD, nu sinds 3 jaar de diagnose. Bij mij doet medicatie niets helaas. Dingen waar ik tegen aan loop: slechte concentratie/gedachten die afdwalen, vergeetachtig, chaotisch, ik kan dingen niet overzien, ik kan niet tegen veranderingen, ik raak snel overprikkeld.

Ik ben alleenstaande moeder van 3 kinderen en mijn middelste heeft autisme. Voor mij is het eigenlijk niet te doen om de zorg voor de kinderen en het huishouden alleen draaiende te houden. Automatiseren is voor mij ook enorm lastig en ik heb extreme faalangst ontwikkeld.
Ik heb ook al sinds ik een jaar of 8 ben last van depressies. Inmiddels ben ik al zo'n 5 jaar in de ziektewet.

 

Ik ben op mijn 28e pas gediagnosticeerd met ADHD. Voor die tijd dacht ik dat ik gewoon dom en onhandig was. Voor mij was die diagnose een opluchting. Helaas bleken er al op de basisschool aanwijzingen te zijn, waar mijn ouders ongetwijfeld goedbedoeld niks mee hebben gedaan. Toen heette het nog Minimal Brain Damage, halfweg jaren 80. Dat klinkt veel heftiger dan ADHD of ADD. Ik heb een erg negatief zelfbeeld gekregen doordat ik continu te horen kreeg dat ik laks was, heel veel slordigheidsfouten maakte en sociaal niet kon meekomen.

Mijn problemen zijn behalve dat ik heel druk en soms agressief was als kind, nu met name op sociaal vlak. Ik vind het moeilijk om contact te leggen, en na een veelvoud aan mislukkingen durf ik ook niet goed meer. Daarnaast slecht opletten op school, struikelen en onvoldoendes in stages waardoor ik 2x bleef zitten op het MBO omdat ik instructies wel tien keer moest krijgen voor het bleef hangen. Dom, dus in mijn ogen.

Na de diagnose heb ik medicatie gekregen en in 2011 ben ik cum laude HBO afgestudeerd. Het maakte zo'n verschil....

Op het moment heb ik geen medicatie. Ik moest stoppen toen ik zwanger werd in 2013 en na de bevalling werkte het opeens helemaal averechts. Meerdere middelen geprobeerd maar alles viel verkeerd gek genoeg.

Ik zit nu in een traject om een vorm van autisme uit te sluiten gezien mijn sociale problemen. Maar eigenlijk gaat het nu best goed. Vaste baan, zoon doet het goed en ik doe nog steeds mijn best om het "domme en onhandige" meisje te accepteren zoals ze is. Wat wel lastig is met bv kritiek krijgen en nieuwe dingen moeten leren.

 

Jee dat klinkt zwaar! Vanaf je 8e al depressies? Ondanks dat ik je niet ken heb ik respect dat je het draaiende houdt met alles dat je beschrijft!

 

Ik heb ADHD. Vlak voor ik ging studeren heb ik een artikel over ADHD gelezen. Toen was het nog redelijk onbekend. Ik herkende er veel van mezelf in en ben er meteen mee naar mijn moeder gerend. Die kende de term ADHD nog niet, maar wel het eerder genoemde MBD. Een neef van mij had die diagnose en mijn moeder heeft altijd veel van hem in mij herkend. 't Is ook duidelijk een familiekwaal bij ons. Als we met de familie van mijn vaders kant op pad zijn, zie je steeds de helft van het gezelschap op zoek naar sleutels, portemonnee, telefoon e.d. En de andere helft (de aangetrouwde kant, haha) kijkt elkaar aan met blikken "Oh, heeft die van jou dat ook".

Ik heb pas jaren later een diagnose laten stellen. Zelf wist ik het toen eigenlijk al wel. Maar ik wilde toch dat stukje zekerheid. Ik ben juf en soms is het fijn als ik in gesprek ga met kinderen om te benoemen dat ik ook ADHD heb. Ik focus met kinderen ook bewust op voordelen van ADHD. Het is soms (vaak) onwijs lastig. "We" raken makkelijk dingen kwijt. Als we teveel taken op ons bordje krijgen, overzien we het niet meer. Afspraken vergeten, moeite met tijden inschatten (altijd of te vroeg òf te laat), prikkelbaar / overprikkeld, nooit rust in je hoofd etc.
Maar daar staat tegenover dat "we" snelle denkers zijn. Dat we regelmatig met creatieve ideeën / oplossingen komen, waar een ander niet opkomt. Doordat we fantasierijk zijn, hebben we meestal ook een goed gevoel voor humor.

Er zijn ook dingen die volgens mij niet zozeer veroorzaakt worden door AD(H)D, maar er een gevolg van zijn. Want we lopen vaak tegen bepaalde problemen aan, maar we moeten ons uiteindelijk toch staande zien te houden. Vooral op school, terwijl scholen niet bepaald zijn ingericht voor "ons type mensen" We leren dus al jong om ons aan te passen en onszelf te dwingen door te zetten bij taken die voor ons saai en moeilijk zijn. Dat doorzettingsvermogen kun je ook weer bij andere dingen gebruiken.
Door onze neiging om dingen te vergeten, worden we ook aardig flexibel. Dat is ook een handige eigenschap om te hebben.

Bedenk goed wat je wilt. Als je je laat onderzoeken, moet je vervolgens officieel ook bij allerlei instanties melden dat je ADD hebt. Denk aan CBR als je je rijbewijs haalt of al hebt. Ook ben je verplicht het te melden bij het afsluiten van bijvoorbeeld een arbeidsgeschiktheidsverzekering of hypotheek. In de praktijk doet lang niet iedereen het. En als je het wel meldt, hoeft het niet direct een probleem te zijn. Maar wees je er in ieder geval van bewust.
Mensen met AD(H)D zijn, volgens de statistieken, gevoeliger voor verslaving. Het lijkt aannemelijk dat er ook een wat vergrote kans is op problemen in de arbeidsmarkt, zoals burn-out e.d. Je bent dus iets meer een risico voor verzekeringsmaatschappijen.

Als je erg veel last hebt van de symptomen, kun je daar op verschillende manieren wat aan doen. Voor lang niet alle methodes heb je een diagnose nodig. Als je medicatie wilt gaan gebruiken, zal het wel moeten. Maar voor gesprekken met een psycholoog is het niet eens per se nodig.
Ook voor contact met lotgenoten en het zelf opzoeken van informatie, heb je geen diagnose nodig. Ik denk dat het over het algemeen al best helpt als je meer weet over ADHD. Het levert inzicht en zelfkennis op, die er hopelijk voor zorgen dat je ook gaat relativeren.

Ik bedenk nu: deze tekst is veel te lang voor iemand die misschien ADD heeft. Knap van je als je het einde hebt gehaald. Ik zal later nog wel eens reageren met wat trucjes die ik mezelf heb aangeleerd om er beter mee om te gaan.

 

Fijn een topic over AD(H)D. Komt mij nu wel even goed uit. Nu niet te rust en tijd om alles te lezen maar geloof dat ik hier mezelf ook best kan vermaken. Ik heb eind sept een intake hiervoor en hoe dichterbij hoe zenuwachtiger en ben er veel mee bezig.

 

Alles gelezen. Lijkt me frustrerend als medicatie niet werkt.
Zelf zal ik hier niet van alles opnoemen waar ik last van heb. Straks heb ik het niet en dan gaat TO zich wel vergelijken met mijn symptomen.

 

Hier net beginnen bij de psycholoog en die kwam met dat idee en dus gaan we het uitzoeken.

Naar ik herken wel veel
Dingen en ik heb hetzelfde als @Jenala
Ik word ook vaak overprikkeld door de kinderen zelf, met hun harde geluiden van het hard praten en spelen
En ook hier heel erg chaotisch,vergeetachtig ed

 

Ik kan ook niet goed tegen harde geluiden, bv een kamer voor verjaardagsvisite of de schallende televisie. Mijn vriend zet hem vaak heel hard of er zitten volumeverschillen in een programma. Ik word daar helemaal onpasselijk van, als iets waar je niet voor kunt wegduiken. Overal hoor ik die televisie. Vaak vraag ik of hij zachter mag, wat vaak gezucht en gesteun van mijn vriend oplevert. Ik ga vaak aan de eettafel zitten om mijn ding te doen (netflix kijken op mijn telefoon met ondertiteling oid) en dat vindt hij dan weer ongezellig. Maar als ik dan bij de tv blijf zitten kan ik gegarandeerd niet slapen. Etentjes of feestjes idem dito, ik raak van binnen opgefokt door de geluiden die van alle kanten komen.

Op dit moment ben ik tot 14.30 alleen thuis, kind op school, vriend op werk en ik werk op donderdag tot 12u. Heerlijk, een paar uur niks om me heen. Even rustig aan mijn thuisopleiding werken. Hoewel...feit dat ik nu op het forum zit zegt ook weer veel

Slapen is sowieso een probleem, herkennen jullie dat? Ik pieker niet over ernstige zaken, maar bv de songtekst van een liedje of de naam van een oude klasgenoot blijft maar in mijn hoofd spoken, alsof mijn hoofd niet op standby wil/kan.

 

Weet niet of het echt een probleem is, maar slaap wel vaak laat, maar komt ook door Mn telefoon, ik lees altijd hier wat of doe een spelletje en val dan in slaap...
Ik kan echt niet gewoon zo gaan liggen en dan slapen

 

@Lumiere en @Biny ik kan inderdaad ook niet tegen harde geluiden. Het komt echt keihard binnen. Ik vind het vreselijk als de kinderen schreeuwen. Ik kan dan echt in paniek raken. Televisie heb ik jaren geleden uit de woonkamer verbannen. Voor mij scheelt dit enorm qua overprikkeling. De kinderen mogen nu op de laptop met koptelefoon een filmpje kijken. Ik meen mij te herinneren dat uit onderzoek blijkt dat ongeveer de helft van de mensen met adhd deze klacht heeft.

@tupp ondanks de lap tekst (iets met hoofd- en bijzaken onderscheiden en adhd ) is je verhaal ontzettend herkenbaar. Ik kom ook uit het tijdperk van MBD. Ik heb later pas onderzoek laten doen ivm het graag willen proberen van medicatie. Afgelopen jaar mezelf opnieuw laten testen. Op dit moment bezig om weer in te stellen op andere medicatie. De bijwerkingen zijn echt drama op dit moment. De medicatie zelf werkt trouwens geweldig. Wel een dilemma op dit moment.

Slapen is hier trouwens ook altijd een ramp. 80% van de mensen met adhd hebben slaapproblemen en vaak last van iets van wat sleep onset insomnia genoemd wordt. Ik kan even niet op de Nederlandse naam komen.

Edit: het vertraagde slaapfase syndroom (DSPS).

 

ik kreeg op mijn 18e de diagnose ADD.
Mijn klachten zijn vooral: concentratieproblemen, motivatieproblemen, moeilijk prioriteiten kunnen stellen, moeilijk werk kunnen beginnen en afmaken, hyperfocus en faalangst. Daarnaast zit mijn hoofd constant vol met gedachtes en emoties die ik niet kan filteren (prioriteiten stellen).

Het onderzoek begon met een gesprek, daarna een gesprek waar mijn moeder en een vriendin bij waren, en daarna weer een gesprek. De keer daarna kreeg ik de diagnose. Vervolgens een gesprek met een psychiater om de medicatie te bespreken.
De medicatie ben ik ondertussen mee gestopt (teveel nare bijwerkingen).

Ik ben ontzettend blij met de diagnose. Ij heb gehuild van opluchting toen het eindelijk een naampje kreeg. Ik was niet gek of dom of lui.. Ik heb ADD. Dat gaf me een hoop antwoorden. Daarna ben ik veel gaan lezen over de stoornis en leerde ik mijzelf beter kennen en leerde ik langzaam mijzelf accepteren.

Elke dag ervaar ik wel problemen en ik ben er alles behalve blij mee. Maar goed, het is wie ik ben dus ik moet er mee leven. Het accepteren van de diagnose (ondanks dat ik er blij mee ben) heeft mij heel moeite gekost, en nog eigenlijk wel. Ik wou dat ik normaal kon functioneren. Hoewel aan de andere kant.. Wat is normaal? Geen idee.

Wat zijn klachten waar jij tegenaan loopt?

 

Nog even over dat 'wat is normaal' , toen ik nog medicatie slikte kreeg ik een glimp van wat normaal is. En wat een rust! Een leeg hoofd met maar 2 of 3 gedachtes tegelijk. Motivatie? Dat kwam vanzelf! Had ik honger dan ging ik gewoon naar de keuken en maakte ik gewoon een boterham. Dat is bizar voor mij, haha.

 

@KleineLai
Wat herkenbaar wat je beschrijft!

Hier ook volwassen bij de diagnose, heel veel puzzelstukjes vielen op hun plek, ik was niet dom of lui. Het is voor mij geen excuus maar een verklaring waarom mijn huishouden een chaos Is, mijn hoofd de hele dag druk, ik niets kan af maken, alles op het laatste moment doe.

Hoe ouder ik word hoe lastiger ik ermee om kan gaan, inmiddels begonnen met medicatie en tot dusver geen verschil....

 

Het gevoel van opluchting bij de diagnose herken ik helaas niet. De eerste keer dat de diagnose werd gesteld, was lang geleden. Afgelopen jaar opnieuw laten testen en ergens had ik de hoop dat het ‘over’ was. Compleet irreëel en ik was ontzettend verdrietig dat mijn testscores zo slecht waren. Ik had zo ontzettend mijn best gedaan om de aandachttesten etc. goed te maken en dacht oprecht dat ik in de normale range zou vallen. De psychiater maakte een opmerking over mijn scores, die mij nog steeds raakt als ik eraan denk. Het kwam zo ontzettend niet overeen met het beeld wat ik van mijzelf had in mijn hoofd. Ik wil hier vooral mee zeggen dat een diagnose opluchting kan geven, maar ook verdriet. Ik was hier echt onvoldoende op voorbereid. Ik vind het echt moeilijk om te accepteren.