Tuurlijk mag je dat zeggen zoals ik al zei, het komt zelden voor dat een straf daadwerkelijk wordt uitgevoerd. Vaak is het benoemen van een evt straf voldoende.
Het vervelendste wat ze hier doen ( of dat waar ik me iig gruwelijk aan irriteer ) is dat ze te vaak om alles ruzie maken met elkaar. Ik waarschuw ze dan, gaan ze door mogen ze allebei naar hun kamer vertrekken. Als ze in andere situaties slecht luisteren, brutaal zijn en maar door blijven gaan na meerdere waarschuwingen krijgen ze computer"straf" voor 1 dag. En dat is hier behoorlijk heftig voor een jongen die in gedachten in een minegraft wereld leeft.
Maar je moet je wel bewust zijn dat, als hij niet luistert, je de straf wel moet uitvoeren. Hier is tot drie tellen (zonder vooraf te benoemen wat er bij 3 gebeurt) meestal voldoende. Die zet ik in als ze treuzelen met bijvoorbeeld naar bed gaan. Verder kijk ik vooral naar waar het vervelende gedrag vandaan komt. En daar probeer ik dan iets aan te doen. Een tijdje terug kon jongste echt heel vervelend zijn. Driftbuien waar hij bijna niet meer uit kwam. Enorm dwars. En s morgens echt niet te genieten. Niet uit bed komen, niet willen eten. Etc. Oorzaak bleek een teveel aan prikkels te zijn. Gevoelig kind, pas begonnen op school, nog niet zindelijk, lange dagen BSO. We hebben toen de afspraak gemaakt dat hij, als hij te moe was in de ochtend, nog even mocht slapen en in de kleine pauze naar school. En de vrijdag kreeg hij vrij. Ook op andere gebieden hebben we prikkels zoveel mogelijk vermeden. Resultaat is dat hij nu veel vrolijker is. Driftbuien zijn er niet meer. Hij blijft een pittig ding, maar is te handelen. In de driftbui-periode ook eerder getroost dan gestraft. Aangezien het voor hem een uiting van frustratie is, en geen bewust stout gedrag. Waarbij ik eerlijk moet bekennen dat ik minder geduldig ben, dan dat ik klink in dit verhaal het is dus ook voorgekomen dat we tegen elkaar stonden te gillen, ik de kamer uit stamp, en man de boel mocht sussen. Heel erg niet zoals je het wilt aanpakken.
De straf wordt ook uitgevoerd als hij niet blijft luisteren, komt alleen niet zo vaak voor. Het is verder een heel rustig kereltje. Komt het echt zo over alsof ik een tiran ben? Ik vind mezelf niet heel extreem ofzo Edit: driftbuien hebben we eigenlijk ook nog nooit gehad. Wellicht worden straffen dan anders oid maar dus nog nooit mee te maken gehad.
Haha.. nee hoor valt best mee. En gezien het feit dat de uitvoering meestal niet nodig is zou ik denken dat je het prima doet. Bij driftbuien heeft straf of ermee dreigen geen zin. Dat dringt totaal niet door op dat moment. Maar hopelijk ga je dat niet ervaren. Niet alle kinderen hebben daar last van gelukkig
@Tienn werkt dit ook echt wat jij doet? want als ik die keuzes geef en zijn eten wordt koud, dan eet hij het gewoon niet op! en dan kan ik doen wat ik wil, maar hij doet het gewoon niet.
Dan eet ie toch een keer niet? Ik weet dat er uitzonderingen zijn waarbij sprake is van eetproblemen en ondergewicht e.d. Maar even voor, geen idee... 95% van de kinderen ofzo? Die kunnen het echt wel hebben als ze een periode hun avondeten minder of niet eten. Veel dreumessen / peuters / kleuters hebben zo’n periode. Als ik naar mijn eigen kinderen krijg, vaker dan één keer. Ze eten een poosje prima, dan is het een tijd drama en vervolgens gaat het weer goed. Tot de volgende periode van slecht eten. Wat je vaak hoort / leest is dat het niet eens zozeer met het eten te maken heeft. Het heeft ook te maken met een stukje ‘zelf willen bepalen’. Ouders kunnen van alles voor hun kinderen bepalen: welke kleren ze dragen, waar ze naartoe gaan op een dag, wanneer ze naar bed gaan, wanneer ze eten, welk eten ze op hun bord krijgen... maar OF ze eten, kun je niet bepalen. Daar heeft een kind dus ‘macht’ over. En het hoort gewoon bij de leeftijd en tot hun ontwikkeling tot zelfstandig mens, dat ze de macht die ze hebben (leren) gebruiken. Enerzijds zal het misschien werken om ze dan op andere momenten meer keuze of vrijheid te geven. Geen idee. Ik geloof niet dat we dat echt ooit bewuste geprobeerd hebben. Tenminste, niet per se gekoppeld aan moeilijk eten. Extra vrijheid komt als wij denken dat het kind er aan toe is. Aan de andere kant helpt het denk ik, om gewoon te accepteren dat eten inderdaad iets is waar jij geen macht over hebt en wat je kind zelf bepaalt. Da’s niet makkelijk hoor. Het ‘borrelt’ dan bij mij ook van binnen. Maar wat ik doe is, zo vriendelijke als ik kan opbrengen, zeggen “Oké, dan niet.” Bij ons thuis is de afspraak dat we aan tafel blijven tot iedereen klaar is. We praten met elkaar en luisteren naar elkaar. Maar wat je ondertussen eet of niet eet, bepaal je zelf. Ik vond dat vaak lastig hoor. En nu ook nog wel. Zeker als het op een gegeven moment de zoveelste avond op rij is. Dan slaat de frustratie soms toe. Maar ik weet inmiddels ook dat die periodes komen en gaan. Zorg gewoon voor wat afwisseling, regelmatig iets op tafel dat wel gegeten wordt. Eventueel ‘s middags al een schaaltje op tafel met wortel, komkommers tomaatjes e.d. Ook dat zijn periodes dat er totaal niet van gegeten wordt en andere keren wel. Onze oudste is nu 7 en met hem hebben we al lang geen gedoe meer gehad. Hij weet dat gezond eten belangrijk is voor zijn eigen lichaam. Er zit dus al echt het besef in dat hij alleen zichzelf ermee heeft en niet ons. Dus hoeft er geen ‘strijd’ gevoerd te worden. Ik ga er vanuit dat met de jongste nog wel een paar keer zo’n periode zal zijn (kijkend naar wat we met grote broer hebben gezien) en dat het bij hem ook wel weer over gaat. Overigens: niet eten als wij wel eten en pas beginnen als wij al lang en breed klaar zijn, telt niet. Daar heeft de jongste een handje van. Daar hoeft de rest van het gezin dan niet meer op te wachten. Ik wil dan best jouw bord laten staan terwijl ik afruim. Maar als de rest aan kant is, ben jij je bord kwijt. Ik ben gekke Henkie niet. Dat levert soms zeer dramatische taferelen op. Maar na twee keer weet ie het weer en eet hij gewoon als wij eten. Of niet, ook prima. Na een maand of wat is hij het weer vergeten, hebben we weer 1 of 2 keer zo’n episode. Wij houden voet bij stuk: je kunt eten totdat we de vaatwasser aanzetten. En als hij dan weer even gemerkt heeft dat het echt zo gaat, kunnen we er weer een poosje tegen.
Bedankt voor je reactie. Helaas behoort mijn kind tot degenen met behoorlijk ondergewicht. Inmiddels eet hij wel beter hoor, gelukkig, maar het blijft een ding. Uiteindelijk komt het ook wel goed, daar geloof ik in. Ikzelf heb het kunnen loslaten, dit heeft heel wat moeite gekost kan ik je vertellen. Mijn vraag was eigenlijk ook met andere achterliggende gedachten behalve het eten alleen. Ik dacht, stel dat deze methode werkt, dan kan ik dat ook met andere dingen doen misschien. Hij is vaak echttttt een peuterpuber en ik ben zoekende hoe ik hem geschikt kan corrigeren.
Dan is het in jullie geval wel een optie om hem misschien juist op andere momenten meer keuzemogelijkheden en vrijheid te geven. Wellicht dat als hij vaker het gevoel heeft dat hij recht van spreken heeft en zichzelf wat kan laten 'gelden', dat dan de behoefte minder wordt om dit te doen bij het avondeten. Het zal wel iets zijn waarbij je niet meteen verbetering ziet, maar het is misschien de moeite van het proberen waard. Wat iemand anders al zei: kijk ook eens over overprikkeling / vermoeidheid een rol kan spelen. Is het bijvoorbeeld een mogelijkheid om tussen de middag warm te eten? Al is het maar een goed gevulde soep o.i.d. Aan het einde van de dag heb je toch altijd meer kans op strijd dan midden op de dag. (Althans: bij ons wel!)
Mijn oudste is 9 en heeft adhd wat onder meer inhoud dat hij veel moeite heeft met het automatiseren van regels en logische volgorde (na het ontbijt tandenpoetsen/ gezicht wassen bijvoorbeeld). We straffen/waarschuwen dus niet steeds maar meestal zucht ik inwendig even en herhaal de regel of de volgende stap in een proces of ik help hem met de praktische uitvoering ... Verder een planbord voor de tijd na school, dat helpt om te wijzen op afspraken waar hij zelf mee ingestemd heeft. Bij terugkerende woede-uitbarstingen of grote mond moet hij naar zijn kamer waar ik bij benadruk dat het geen straf is maar dat hij eerst de rust terug moet vinden voor hij weer naar beneden mag. Geeft mezelf ook een tijd om even kalm te worden. Bij ernstige overtredingen of slaan/schoppen wordt zijn schermtijd weleens afgepakt voor 24 uur. Voor het van tafel lopen hebben we toen ingesteld dat hij eerst moet vragen of hij van tafel mag en daarbij verteld met welke reden. Dit consequent toegepast en nu loopt hij eigenlijk nooit meer van tafel.
Ik word eigenlijk nooit echt boos. Als de dames ruzie hebben haal ik ze op dat moment uit elkaar (1 op de bank, andere aan tafel bijvoorbeeld) zodat de gemoederen wat bedaren en toen ze nog kleiner waren ging ik dan meestal even 1 op 1 met ze praten en maakten ze het weer goed. Nu doen ze dat uit zichzelf gelukkig wel.
Van tafel na de eerste waarschuwing is klaar met eten en dus bord weg. Ze krijgen hem dan ook echt niet meer terug en krijgen pas weer iets bij het volgende eet moment. Vervelend gedrag straf ik vaak door geen filmpje om 17.00. Onnodig huilen doen we hier op de gang. Als ze met elkaar klieren mogen ze niet meer samen spelen en haal ik ze dus uit elkaar. (Op eigen kamers spelen bijvoorbeeld).
"Ik vind het niet leuk dat je ... hebt gedaan, en daarom zit je nu X minuten op de trap" De trap is onze strafplek. In extreme gevallen zet ik de oudste met zijn neus in de hoek. Dit is twee keer voorgevallen, en dan ook echt bij extreme gevallen zoals na herhaaldelijke acties (zusje bewust pijn doen bijvoorbeeld) en na herhaaldelijke time outs. Gelukkig heeft dat indruk gemaakt want het gebeurt al heel lang niet. De laatste tijd (zal wel door de hitte en langer licht komen) wil de oudste niet slapen. Na herhaaldelijke waarschuwingen (3x is de max) neem ik zijn lievelingsspeelgoed mee naar beneden. Die kan hij de avond erna terug verdienen door zonder waarschuwingen te gaan slapen. Maar bij alles wat ik doe qua straffen leg ik uit waarom en wat voor straf daar aan vast zit. Tijdens de time out kunnen ze daar dan over nadenken. Los daarvan, binnen het uur vreten ze weer wat anders uit hoor... Het blijven kinderen, maar ik vind bewustwording wel een essentieel deel van de opvoeding.
Bij mijn kinderen werkt het wel. Ze lopen heus nog wel eens van tafel, maar dat vind ik niet zo erg. Ze weten welke consequentie eraan hangt als ze te vaak van tafel gaan; geen/weinig warm eten. Het komt dus wel eens voor dat ze geen eten hebben gehad, maar mijn kinderen zijn prima op gewicht. Ik vind het dan ook moeilijk te zeggen hoe het in jouw situatie zou moeten. Wat @tupp ook aangeeft, ze hebben een stukje macht. Zoals met de jas, ik heb geen zin in een hele strijd. Als ze die niet aan willen, ook na meermaals aangeven dat het te koud is om zonder jas te lopen, dan niet. Buiten hebben ze het dan koud, maar daar hebben ze zelf voor gekozen toch? Ik probeer ze dan duidelijk te maken dat ze zelf geen jas aan wilden. Als we echt ver gaan neem ik de jas wel mee hoor, zo erg ben ik ook alweer niet. Wanneer de situatie zich weer voordoet, leg ik uit dat ze vorige keer geen jas aan wilden etc… Het is een beetje moeilijk uit te leggen, merk ik. Er zit ook geen bepaald idee achter…vooral zoveel mogelijk vrijheid geven.