Ik denk dat je je eerlijk moet afvragen of je nog een keer pakweg twee jaar drama aan kan. Echt uitgaan van worst case scenario. Kan je dat als persoon, als mama, als partner, als gezin nog eens aan? En wil je dat? Mijn eerste was een drama. Eerste jaar was hel. De jaren erop waren zowel mijn man als ik ervan overtuigd dat er geen tweede meer zou komen. Tot we begonnen nadenken. Met bovengenoemde vraag in het achterhoofd. Konden we dit nog een keer, als gezin, als partners, wetende dat we al een kind hadden dat ook aandacht nodig had en verdiende? Het antwoord daarop was ja, dus is er nu een broertje van bijna een jaar oud. De eerste maanden waren zalig rustig. Toen begon het drama met oorontstekingen etc. En als ik mezelf nu die vraag stel, dan is het antwoord duidelijk nee. Ik trek het nu al nauwelijks meer. Ik kan niet met een gerust hart zeggen dat mijn relatie het nog een keer zou overleven.
Ja dat heb ik dus niet. Na de geboorte van de 3e voelde het direct compleet en sindsdien ben ik dat gevoel kwijt. De jongste is nu bijna 5 jaar. Als ik zwangere vrouwen zie heb ik eerder medelijden dan dat ik zelf nog een keer wil.
Misschien is het in deze situatie verstandig om nog geen definitieve beslissingen te nemen. Dus geen sterillisatie oid en ook geen zwangerschap proberen. Maar gewoon in je hoofd houden dat er nog iets knaagt en kijken wat er gebeurd met dat knagen de komende tijd (jaren). Misschien slijt het weg, misschien wordt het sterker. Dat is vast ook afhankelijk van hoe het er in je gezin aan toe gaat. Ik had zelf eigenlijk het omgekeerde. Na 2 kinderen zelf op de wereld te hebben gezet en een pleegdochter erbij, was er geen spoortje van een kinderwens over. Ook niet bij het zien van pasgeboren baby's. Ik heb gelukkig nooit een definitieve knoop doorgehakt en bizar genoeg begon het toch opeens weer te kriebelen. Misschien kwam het omdat het rustiger werd mbt mijn pleegdochter en de bijkomende problemen, want dat is behoorlijk pittig geweest en soms nog. Maar eigenlijk heb ik geen idee hoe het kwam. En toen hadden we de mazzel dat er nog een kindje bijkwam. Ik ben blij dat ik toen ik jonger was nooit een definitieve keuze heb gemaakt. Maar het gewoon gelaten heb voor wat het was. En bij de geboorte van mijn zoontje heb ik me laten sterilliseren, want nu kon ik die beslissing vol overtuiging maken, zonder twijfel.
Tot nu toe had je altijd nog de mogelijkheid om zwanger te worden. Als je man er een knoop in legt is die optie (definitief) voorbij. Dat besef komt bij je denk ik nu pas. Dat het nu is zoals het is. Misschien kun je er met je man nog eens over praten en bekijken of het niet nog even uit te stellen is. Wij hebben ook 2 kinderen. Ik ben er nog niet over uit of er nooit meer een komt. Maar ik denk het niet. Laatst op kraamvisite bij familie geweest en zo'n kindje is prachtig. Maar ik kreeg helemaal geen kriebels. Vond het prima wat ik heb. En koester dat. Mijn zwangerschappen en bevallingen waren ook erg heftig. Dus voor mijzelf zou het fysiek ook een erg grote uitdaging zijn. Het blijft denk ik een zoektocht. Maar soms moet je alles even op een rij zetten en kijken waar het vandaan komt. Overigens heb ik weleens gesproken met een mama en gezin hulpverlener, die noemde het een soort rouwen, diep in je hart wil je er misschien nog wel een maar alle andere hele belangrijke factoren houden je tegen. Succes!
Ik herken dat wel... hier was nummer 1 ook huilbaby etc maar nummer 2 sliep alleen maar! En toen vrijden we 1x zonder condoom en toen was ik zwanger van nummer 3 en dat werd een miskraam. Ineens zo onverwacht een kadootje en zo weer weg... de twijfel sloeg in! Alle zwangerschappen waren met 1x proberen gelukt zeg maar en toen hebben we een afspraak gemaakt. Laten we tot de operatie (die gepland stond ong halfjaar later) proberen voor een derde en dat is niet gelukt. Die datum was voor mij heel fijn, we hebben het echt geprobeerd en het is niet gelukt. En het gevoel dat het echt klaar was een soort afscheid nemen, dat duurde wel even hoor. Het is gewoon raar, want voor mij moest ik het echt afsluiten. Nu zijn de kids 10 en bijna 8 en die mk had dan 4 geweest... en nu moet ik er niet meer aan denken!!! Praat erover met je partner en zet een datum!
Dit begrijp ik niet helemaal: wat bedoel je met totaal niet onder controle? En welke extremen? Heb je wel de goede voor je? Wat valt er onder controle te houden als je kind reflux en allergieën heeft en daardoor zeer slecht slaapt?
Mamameer heeft gelijk, het is inderdaad een rouwproces. Wij wilden eigenlijk 3 of 4 kinderen, maar na twee zoons met een beperking besloten we het hierbij te laten. Ik ben 33 en man 35 dus het zou nog kunnen en dat maakt het niet makkelijker. We staan rationeel 200% achter onze keuze maar hebben beiden moeten rouwen en dat was moeilijk. Maar nu is het goed en ben ik heel blij dat we zo verstandig zijn geweest deze keuze te maken. Compleet, nee! Maar wel tevreden en gelukkig.
Vraag je zelf eens af of je de zware babytijd ook weer wenst door te maken nu je eindelijk je rust terug hebt? Het zal ook zijn weerslag hebben op je relatie en je kinderen. Ben je bereid dat ervoor op te offeren? Gaat het je puur om de zwangerschap en het weer meemaken van zo'n klein babietje of gewoon een derde kindje wat ook weer groter wordt. En dan? Een vierde? Ik begrijp je ergens wel hoor. Hier hebben we heel bewust na de tweede alles weggedaan. Wij hebben er veel moeite voor moeten doen om uberhaupt zwanger te kunnen worden. Bij Finley kreeg ik vervolgens ook nog zware HG.Toen hij nog maar 3 maandjes was, riep ik dat ik nog best een derde wilde hebben. Maar die komt er niet. Financieel niet haalbaar. Onze leeftijden 42+ spelen ook mee en mijn man trekt dat niet (heeft een tumor aan zijn hersenstam gehad en een klein deel konden ze niet weghalen). Bij ons hebben externe factoren dus mede bepaald dat er geen derde komt. En nu? Nu Finley 4 jaar is, er rust in de tent is (heerlijk die nachten doorslapen), verlang ik soms ook weer naar zo'n klein hummeltje. Dat verlangen zal ook altijd blijven, maar is gelukkig niet zo heftig dat ik me er niet overheen kan zetten. Wellicht speelt er bij jou ook nog de sterilisatie van je man mee. Dan is het definitief. Weg dromen over een derde. Die komt er dan sowieso nooit meer. Is dat ook niet dat het maakt dat je graag nog een derde wilt? Dat er nu definitief een grens bepaald wordt dmv een sterilisatie?
Waarom je ertegen verzetten? Laat de wens de wens zijn en ga het een plekje geven. Ik heb gerouwd ja, toen het er naar uitzag dat de derde er niet zou komen. Ik heb er denk ik zeker een jaar over gedaan om het een plek te geven en helemaal tevreden te zijn met wat ik had, 2 mooie kinderen. Mijn wens is altijd blijven bestaan, maar niet meer met het 'zeer' dat ie waarschijnlijk niet zou gaan uitkomen. Dus jouw wens en gevoel mogen er gewoon zijn. En of het dan inderdaad definitief afgesloten is als je het een plek hebt gegeven of er toch een derde op je pad komt, maakt dan niet meer uit.
Wil je even controleren of je het zeker weten tegen de juiste hebt gezegd. Zou jij je woorden terug willen nemen als het tegen de verkeerde is? Het staat een beetje lullig voor ts als het misplaatst is.
Ook als het gericht is naar degene voor wie het bedoeld is, vind ik het lullig Woordkeus niet bepaald tactisch
Ik vind dat een heel mooi woord, 'gezinswens' ipv 'kinderwens'. Wij hebben geen uitzonderlijk zware babytijd gehad met de oudste twee. Wel de standaard dingen, korte, gebroken nachten en qua karakter hebben ze ook echt wel hun uitdagingen. Maar niet in het extreme ofzo. Bij mij kriebelde het nog na twee kinderen en wij zijn er voor gegaan. En oh, wat is de derde een heerlijke en makkelijke baby. Ik heb nu helemaal die kriebel niet meer, die anderen in dit topic beschrijven. Voor mijn gevoel zijn we echt compleet nu. Als ik naar de drie kinderen kijk, dan denk ik 'ja, jij moest er inderdaad echt nog bijkomen, het klopt zo'. Ik ben echt zo blij dat we er voor zijn gegaan, hij is echt de kers op de taart. Ik zou hem wel op kunnen vreten Ik zou voor nu geen drastische stappen nemen, zoals sterilisatie of proberen zwanger te raken. Geef het de tijd, zou ik zeggen, en praat erover.
Niet doen hoor, want dan ben je weer niet compleet Overigens hoop ik voor TO dat ze hoe dan ook, ooit ook het gevoel kan hebben "compleet te zijn".
dit. is de reden dat je een derde wilt, omdat je een rozewolk wilt hebben, ik begrijp hoe je voelt ik zelf heb een tweeling die huilbaby's waren en de drang naar een derde was er ook maar dat was alleen omdat ik mijn kraamtijd gemist heb, en daar krijg je geen kinderen voor bad idea! dat het knaagt? soms wel soms niet..als ze beiden niet willen slapen, drift buien hebben of ziek zijn denk ik echt nooooit meer maar het gekke is hoe ouder ze worden hoe meer ik een derde wil omdat die leeftijd zo leuk is, maar die eerste 4 maanden vre-se-lijk.
Haha dat heb ik idd ook! Wij waren compleet met twee en toen raakte ik onverwacht zwanger van de derde maar zij hoorde er echt te zijn, pas nu ben ik dat gevoel helemaal kwijt. Het is echt goed zo en dat voelde daarvoor niet zo, ondanks de ratio dat het goed was.
Ik vond de derde heel erg zwaar. Ik zou lekker genieten van het feit dat alles nu in rustiger vaarwater is en jullie weer wat meer energie hebben. Zoveel relaties overleven deze zware periode niet, waarom zou je jezelf van alles op de hals halen juist nu het eindelijk lekker gaat? En bovenal: je man wil niet. Lijkt me duidelijk. En daarbij vond ik persoonlijk een derde best onpraktisch, maar daar schijn ik alleen in te staan Maar goed, ik herken dat gevoel van perse een tweede/derde/vierde kind dan ook niet. Ik wilde graag moeder worden en zodra ik dat was, was het al oké voor mij.
Ja, zo heb ik het ook ervaren. Bij de 3e voelde het compleet. Na de tweede alsof er nog een plek leeg was in onze gezin.
In onze dromen bestond ons gezin altijd uit drie kinderen, maar na 2 zware zwangerschappen, 2x zwangerschapsvergiftiging (laatste zelfs HELLP-syndroom), 2 zware kraamtijden (zieke kindjes en moeizaam herstel) en 1 hele heftige babytijd en 1 hele zware babytijd zag mijn man een derde niet meer zitten. Ik twijfelde nog heel sterk. Mijn hoofd en hart lagen duidelijk niet op 1 lijn. Maar nu is het goed, na een soort van rouwproces heb ik er sinds begin dit jaar vrede mee dat er geen derde meer komt. Bij mij was het naast de wens voor een derde kindje aan onze tafel, in onze auto, etc ook heel sterk de wens voor een normale zwangerschap, een kraamtijd en babytijd waarvan ik kon genieten wat maakte dat ik het moeilijk een plekje kon geven en een derde kindje uit mijn hoofd kon zetten. Maar het is nu goed zo, ik heb twee lieve, maar pittige jongens waar ik mijn handen vol aan heb en I count my blessings.
Lastig proces... Wij hebben vorige maand besloten er nog 1 x voor te gaan, ik zou dan op mijn 42e verjaardag uitgerekend zijn. Het is niet gelukt, dus nu blijven we een gezin van 4! Dat is vast ook beter voor mij zelf (lichamelijke problemen en door een verhuizing en ziekte binnen het gezin overspannen geraakt afgelopen jaar), mijn kinderen van 11 en 2 en gezien onze leeftijd (41 en 51) voor een eventueel derde kind misschien ook wel. Maar de ruimte in ons huis, hoofd en hart was er toch nog, toen onze jongste zich aandiende moesten we weer helemaal opnieuw beginnen vanwege het leeftijdsverschil van bijna 9 jaar, en dan is de stap om na te denken over een derde kleiner Het voelt gewoon onlogisch dat we nu in een heel mooi groot huis wonen met een enorme speelkamer en dat daar niet nog een kleintje van kan gaan profiteren Bij de oudste waren we er heel stellig in overigens dat het er bij eentje bleef, dat aspect was toen helemaal niet aan de orde. Misschien dat als de eerste niet zo lang op zich had laten wachten en de tweede er eerder was geweest dat er nog een derde was gekomen, maar we zijn nu al (stukken) ouder dan de meeste andere ouders met kinderen van deze leeftijd. De oudste had nog wel een broertje of zusje gewild, ze is gek op haar kleine broertje, en vooral ook omdat ze er bij zijn komst zo van schrok dat ze niet direct blij was, en dat zou ze graag over doen. Maar reeel gezien zit zij nu al in de brugklas, en is haar leventje al zoveel anders dan dat van haar broertje. Aan de andere kant is dat juist naar broertje en een eventuele derde toe weer een pluspunt, dan hebben ze elkaar nog. Zelf ga ik maar eens langzaam wennen aan het idee dat de jongste over 1 jaar en 8 maanden naar school gaat en ik weer wat meer tijd voor mezelf heb (door mijn ziekte heb ik dat ook echt wel nodig), en knuffel ik wel extra vaak met hem Anders zou die periode weer 3 jaar langer op zich hebben laten wachten, inclusief de nodige gebroken nachten... Ik laat mijn verstand spreken, maar weet niet hoe lang het duurt voordat mijn hart het daar ook mee eens is