Ik blijf het ook lastig vinden.... De jongste wordt straks 3 en ik heb altijd gezegd dat ik het leeftijdsverschil tussen 2 en 3 niet veel groter zou willen dan tussen 1 en 2. Maar daar zit 2,5 jaar tussen dus dat is al een beetje een dingetje geworden. Mijn vriend vindt het prima zo en denkt ook dat het voor mij beter is het zo te houden (ik word nu al eens gek van de drukte). Laatst waren we naar een pannenkoekenrestaurant en toen vond ik het heel fijn voelen, zo met twee kinderen, elk aandacht voor een kind. En soms doe ik mijn 'controlerondje' savonds voor ik ga slapen en dan loop ik langs die ene deur waarachter een rommelkamer zit en dan denk ik soms toch stiekem 'daar zou ook nog een kindje kunnen slapen'. Onze twee kunnen het heel goed vinden samen (soms tot het irritante aan toe) en soms ben ik ook bang dat te doorbreken ofzo als er een derde bij komt. Aan de andere kant kan het misschien ook nog meer toevoegen. Tja, lastig hoor.... ik zie een zwangerschap nu niet echt zitten maar stel dat het ongepland zou gebeuren zou ik stiekem toch ook wel blij zijn denk ik. Ik geef het nog een jaar om er uit te komen....
Hier al een hele poos in ongeveer hetzelfde schuitje. Een hele diepe wens voor een 3e kindje en een man die het eigenlijk wel goed vind met 2 kinderen. Mijn man is inmiddels wel aan het nadenken wat hij wilt en het is geen absolute nee. Wat het misschien voor mij ook wel weer moeilijker maakt.. als het een duidelijke nee is dan kun je gaan beginnen met het verwerken en instellen dat het niet meer gaat gebeuren. Een kleine opening blijft toch knagen. Onze kinderen zijn nu 5 en 7 en ik heb ons tot de 6e verjaardag van de jongste gegeven om de knoop door te hakken. Het leeftijdsverschil vinden we beiden geen probleem maar heel veel langer wil ik niet wachten. We zijn allebei nog redelijk jong 31/36 en financieel zou het geen probleem zijn. Enige minpunt is dat we nu geen slaapkamer over hebben maar de zolder zou tzt verbouwt kunnen worden of de broers kunnen samen op 1 kamer. Ook willen we graag nog een keer groter gaan wonen in de toekomt dus ooit zullen ze allemaal een eigen kamer hebben. Alle andere puntjes zijn te verwaarlozen en overal vind je wel weer een oplossing voor maar omdat die wens er is zie je dat natuurlijk veel positiever..
Ik heb er gelukkig nooit over na hoeven denken/nagedacht. Wij gaan ervanuit dat je kinderen niet plant of neemt maar dat je die krijgt (of niet). Wij gebruiken geen AC, en elk kind is bijzonder welkom. We waren ervan uit gegaan dat we geen kinderen zouden krijgen omdat mijn man zeer sterk verminderd vruchtbaar was. Op onze oudste moesten we 6 jaar wachten, ons 2e kindje overleed na de geboorte. Na die tijd bleek de oudste ADHD te hebben en gaat hij inmiddels naar een SBO. We hebben nog een mannetje van 21 maanden rondlopen en verwachten de 4e eind december. Mocht ik nog eens zwanger raken (wat ik niet verwacht want al 38) dan vind ik dat heftig, moeilijk en zeker die eerste 20 weken heel zwaar (vanwege de erfelijkheidsfactor van de afwijking die onze dochter bleek te hebben) maar is het kindje meer dan welkom. Dingen als plek in de auto, slaapkamers, financiën, slapeloze nachten heb ik serieus nog nooit aan gedacht...
Tja ik denk dat er inderdaad anders over denk, ik vind het wel belangrijk om over financiën na te denken. Ik wil het wel kunnen betalen, een kind wil ik niet in armoede laten opgroeien als het niet nodig is. En ik wil al mijn kinderen de aandacht kunnen geven die ze nodig hebben. Ik schat bij ons in dat we ons limiet daarvoor bereikt hebben. Nou moet ik zeggen dat als wij het alleen van de natuur (in ons geval ) af hadden laten hangen, wij er wel een stukje meer dan 4 hadden gehad waarschijnlijk. Praktische zaken zoals auto en huis (wij hebben 3 slaapkamers, dus straks 2 per kamer) hebben we het ook niet vanaf laten hangen en mocht er toch nog een verrassing komen, is die ook van harte welkom. Maar wij laten ons verstand ook een belangrijk deel de wens bepalen ja.
Hoi, Ik vind het mooi dat je er zo over denkt en kunt denken. Maar er zijn ook vrouwen die in dit geval dan elk jaar een kindje zouden krijgen en dat is denk ik ook niet de bedoeling. Verstandig ermee omgaan lijkt me... Is ADHD de enige reden dat je oudste naar het SBO gaat? Geen co-morbiditeit? Dat lijkt me best heftig en uitputtend, vooral in de vakanties thuis... onze oudste dochter is getest en hoogbegaafd en waarschijnlijk hoogsensitief en ik twijfel er niet aan dat onze jongste ook zo is. We weten dat pas net (uitslag testen) en nu kan ik de wens voor een derde voorlopig wel los laten. Onze twee kids gaan ons nog heel hard nodig hebben en de kans dat broertjes of zusjes ook hb zijn is 80%.... en nee, Hoogbegaafdheid is geen luxeprobleem maar echte zorg.
Hier denk ik idd ook een beetje anders over.. ik heb 2 keer een sectio gehad, een 3e keer kan gelukkig nog maar bij elke operatie ga je meer risico nemen. Ook is het heel belangrijk dat je beiden op 1 lijn staat en ik denk dat de meeste in dit topic niet helemaal samen op 1 lijn staan wat het aantal kinderen betreft.. Wij willen onze kinderen heel graag laten studeren en een stukje van de wereld laten zien. Dat gaat toch lastiger met meer kinderen..
Daarom geef ik aan dat ik er niet aan heb hoeven denken. Mochten wij samen zo vruchtbaar zijn dat ik al zwanger zou zijn als we het er alleen maar over hadden (bij wijze van spreken, uiteraard) had ik daar wrs. ook anders in gestaan. Maar ook dan hadden we geen 'limiet' in het aantal kinderen. Ik heb er altijd graag een stuk of 6 gewild Nee, mijn oudste heeft alleen ADHD, mogelijk met een rouwverwerkingsprobleem, maar dat is nooit gedegen onderzocht. Maar dat was zo heftig dat hij niet te hanteren was op het reguliere onderwijs. Tenminste niet op de school waar hij heen ging, misschien op een reguliere school met een andere benadering en jonger personeel wel. De overstap naar het SBO was trouwens al in kannen en kruiken voordat er een diagnose was. Nu op het SBO gaat het zoveel beter, andere benadering, positieve sfeer. Eerste half jaar zonder medicatie, daarna toch met medicatie gestart omdat hij onder zijn niveau bleef presteren. Zijn IQ is nl. wel prima, maar komt niet uit de verf door de onrust in zijn hoofd. Thuis is het idd heel heftig, geen ander woord voor.
Hier ook een wens voor een 3e kind. Ik weet alleen zeker dat het er niet gaat komen. Mijn man wil echt niet. En ik wil graag een gewenst kind. Daarbij weet ik diep in mijn hart dat dit is wat wij aankunnen. Een derde zou meedraaien.. maar ik denk dat we er te gestressed en te druk voor zijn. Heel moeilijk om toe te geven, maar ik wil echt graag een leuke lieve moeder blijven. Soms rouw ik.. soms huil ik. Maar mijn verstand wint het hierin altijd van mijn hart.
Dit is precies mijn verhaal! (Alleen dan dat onze kids iets ouder zijn...8 en 9) Maar ik heb altijd al een 3e kindje gewild (ook graag een nakomeling) en sinds kort is mijn spiraaltje eruit en is deze wens alleen maar groter geworden. Man weet het nog niet, maar het feit dat het geen duidelijk antwoord van ja of nee is dat knaagt aan me. Ik hou van duidelijkheid Verder vraag ik me steeds af hoe ik het moet gaan verwerken als mijn man uiteindelijk nee zegt hoe kom je over zo een grote wens heen? Ik heb echt geen idee.... Ik wil hem niet dwingen tot een antwoord maar ook geen jaar meer wachten dus besloten om er in november/december nog eens op terug te komen om te kijken hoe hij er dan tegenover staat...
Wij hebben het andersom. Mijn man wil het zeker en ik neig naar niet maar misschien wel. We hebben nu net een newborn en ik ben 32 dus er is nog ruimte. Afgesproken dat we er nu geen beslissingen over maken. Wel wil ik op maximaal mijn 35e dat besluit nemen. Dus maar eens kijken hoe de komende jaren ons vergaan
ik denk dat het verwerken stapje voor stapje gaat.. mocht het echt niet meer gebeuren dan zal ik natuurlijk heel verdrietig zijn maar me denk ook gaan focussen op mooie reizen, leuke dingen doen. De babyspullen wil ik dan langzaam weg gaan geven en ik vermoed dat je daarmee ook dingen gaat afsluiten. Lastig hoor dat ook jouw man geen ja en geen nee zegt. Ik denk dat het heel goed is dat je jezelf een uiterste datum hebt gegeven. Tegen die tijd even rustig gaan zitten en de voors en tegens tegen elkaar gaan weg strepen. Ik hoop voor je dat je man uiteindelijk toch ja zegt
Je verwacht niey meer zwanger te worden want je ben 'al' 38 maar gebruikt geen AC en hebt wel gewoon sex.... juist....
Ja ik denk dat het ook goed is die datum alleen wat als mijn man het dan nog steeds niet weet? maar goed zover is het nog niet natuurlijk. Het reizen en leuke dingen samen doen is wat mijn man ook zegt, we zijn jong ouders geworden en nu hebben we vroeg veel tijd voor elkaar. Dat gaat verloren als we nog een kindje zouden krijgen. Voor hem dus heel belangrijk. Ik heb al redelijk wat baby spullen weg gedaan en wij gaan in de herfstvakantie de zolder opruimen dus erg lastig dat ik dan niet weet wat ik ermee moet Mijn broer en schoonzus zijn zwanger, dus een gedeelte gaat naar hun maar de rest?? Hopsatee, oja met een newborn kan ik wel begrijpen dat je het nog niet weet. En je bent nog jong (even oud als mij) dus er is gelukkig nog tijd idd.
Lastige dingen zijn dat. Ik had er vroeger nooit over nagedacht dat 1 van ons nog een derde zou willen ofzo. Maar goed nu zeg ij misschien wel nee maar ik zit ook nog vol in de hormonen en ik moet nog überhaupt wennen aan een ritme met meer dan 1 kind dus ik vind het inderdaad nog niet het juiste moment zoiets te beslissen... En dan ben in ook nog iemand die praktisch en met verstand denkt dus dat werkt ook niet lekker mee voor m'n man haha. Komt tijd komt raad in elke geval kan ik, als m'n derde is zoals m'n tweede er nog wel 10 bij hebben
Haha dan zijn jullie precies het omgekeerde van ons, mijn man is ook super praktisch en denkt met verstand (meer dan mij, ik volg meer mijn hart en de rest komt wel goed) Scheelt wel dat je 2e zo goed bevalt zo te lezen lekker van genieten!! Tijd gaat zo snel bij die kleintjes
Ik had van de week een gesprekje hierover met een collega. Zij heeft ook twee kinderen en ook bij haar de twijfel over wel/niet een 3e. (bij haar man geen twijfel overigens, die wil het sowieso bij 2 laten). Maar ze zei iets waarvan ik dacht ja dat is misschien wel wat je je zelf af moet vragen bij twijfel. Ze zei namelijk dat ze er nu wel uit was dat er geen derde meer komt omdat ze niet dacht 'er een gelukkiger gezin van te worden'. Rekening houdende met wensen en belangen van beide ouders maar ook met de kinderen die er al zijn. Toen dacht ik ja, een derde moet in positieve zin iets bijdragen aan het gezin.
@ikkie97 Ikzelf kom uit een gezin van 3 misschien dat ik daarom die behoefte meer voel? Ook denk ik dat nog een kindje positief zal bijdragen. Dan hebben mijn jongens nog meer om mee (om) te lachen en plezier te maken. Ze hebben samen ook echt een hele goede band en ben ook niet bang dat dat gaat veranderen. Het zal wel een aanvulling zijn.
@Luna86 als je het zo voelt is het ook goed toch? Voor de ene zal een derde (of vierde, vijfde etc) kind wel iets positiefs toevoegen, voor een ander misschien niks extra's en daarom zal het niet goed voelen. Dat is persoonlijk. Ik denk wel dat het een goede vraag is om jezelf te stellen.
Ja alleen kan je dat van tevoren ook niet zeker weten. Het is lastig in te schatten een situatie die er nog niet is (vind ik dan). Ik bedoel er zijn zoveel verschillende karakter eigenschappen die een nieuw kindje kan hebben. En een nieuw kindje kan ook eigenschappen bij je andere kinderen naar voren halen die je nog niet kent.
Hm ja maar dat geldt altijd. Je weet nooit hoe het leven gaat lopen en in wat voor situaties je nog terecht gaat komen. Je neemt altijd beslissingen op basis van wat je nu weet en voelt.