Ongeveer 3 maanden geleden ben ik bevallen van een prachtige dochter. Na een pittige zwangerschap (al vroeg thuis komen te zitten en niets meer kunnen doen) is ze uiteindelijk gehaald met een keizersnede. Ze is een vrolijk meisje en lacht heel veel. Ook slaapt ze prima. Alles klinkt perfect, maar ondanks dat ze het zo goed doet heb ik het heel erg zwaar. Ik ben 2 weken geleden weer begonnen met werken. Mijn dochter was toen nog net geen 11 weken oud. Dit omdat het erg druk is op werk en ik mij wat schuldig voelde over dat ik zo vroeg in mijn zwangerschap al thuis zat. Ik ben direct van niets weer fulltime aan het werk gegaan en ben iedere dag helemaal uitgeblust. Heb het gevoel daarbij van 's morgensvroeg (5 uur) tot 's avonds laat (half 11) aan het rennen en vliegen ben. Ik geef nog fulltime borstvoeding en wil dit ook heel graag blijven doen. Onder werktijd kolf ik 3 keer. Naast dat ik zelf fulltime werk werkt mijn man onregelmatig. Hij heeft wel 1 vaste dag vrij in de week (als ik aan het werk ben), maar het komt vaak voor dat ik uit werk kom en dan 's avonds er alleen voor sta met onze kleine meid en onze huisdieren. In de 2 weken dat ik nu weer ben begonnen ben ik soms gewoon letterlijk ziek van de hektiek, spanning en vermoeidheid. Naast dit alles gaat het lichamelijk ook nog niet super na die keizersnede. Ik heb nog veel last (soms pijn). Kan zeker nog niet alles weer. Loop nog in het ziekenhuis vanwege een cyste en bij de fysio vanwege verkrampingen door waarschijnlijk spanning. In mijn functie is het niet mogelijk om parttime te gaan werken. Nu leek mij dat aan het begin van mijn zwangerschap ook prima te doen, maar ik merk nu al dat dit wel heel erg veel is. Ouderschapsverlof heb ik uiteraard recht op, maar mijn takenpakket en werkzaamheden worden niet minder als ik minder ga werken. Wel heb ik afgesproken om (fulltime is 36 uur bij ons) 1 dag 4 uur thuis te gaan werken. Dit aangezien mijn reistijd 1,5 uur enkele reis is. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Er is op dit moment geen oplossing. Op werk komt er nu een hele drukke periode aan waardoor vrije dagen opnemen heel moeilijk gaat. Wel heb ik volgende week een dag opgenomen als ik naar het consultatiebureau moet. Natuurlijk praat ik erover met mijn man maar als er geen oplossing is dan kan hij niet zo goed erover praten. Hij is meer van 'niet zeuren en gewoon doorgaan' en 'zolang je nog staat (en niet dood gaat) valt het vast wel mee'. Dit vind ik heel erg moeilijk. Gelukkig neemt hij wel veel huishoudelijk werk voor mij uit handen. Ook hebben we een schoonmaakster en laten we de boodschappen bezorgen. Dit scheelt al veel. En onze kleine meid is heel vaak gewoon lekker thuis omdat haar vader en ik elkaar aflossen met werk (en anders is zij bij familie). Waarschijnlijk moet het allemaal gewoon nog even een plekje krijgen en moet mijn lichaam er aan wennen. Maar jeetje wat kan je je naar voelen. Ik heb sommige dagen het gevoel dat ik alleen maar in een hoekje wil kruipen en het op een janken zetten (doe ik natuurlijk niet). Sorry ik wilde even van mij af praten. Dank jullie wel voor die gene die dit willen lezen. Merk dat ik soms zo een een vicieuze cirkel zit: ik wil een goede en leuke moeder zijn - van alleen met onze baby thuis zitten wordt ik niet gelukkig dus wil ik graag werken - maar dat betekent dat ik soms de zorg van haar uit handen moet geven - en dan ben ik bang dat ik geen goede moeder ben. ik ben gewoon zo moe. Volgens mij ben ik een beetje wartaal aan het uitslaan dus ik kan beter stoppen. Mijn gedachten gaan van hord naar her.
Lieve sophie. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik heb bij de oudste dan wel alleen het verlof gehad (makkelijke zwangerschap) maar na mijn verlof (ook begonnen toen ze 11 weken was) was ik steeds zo blij als ik weer een dag thuis was omdat ik dan weer bij mijn roeping was. Zo voelde het toen. Ik gaf ook volledig bv en werkte 3,5 dag. Dat was voor mij ook wel maximaal. Ik had toen nog het geluk dat mijn man nog regelmatig werkte dus de zorg in de avond deden we samen. Wat ik je wel kan vertellen is; het wordt beter. Na een paar maanden was ik geland en was ik heel blij om niet alleen mama te zijn. Wel ben ik toen onze dochter 16 maanden was dichterbij gaan werken (ik had ook 1,5-2 uur enkele reis reistijd) dus wellicht wordt dat voor jou ook nog een keer een optie. Pak wel nog je rust ivm keizersnede. Als je wellicht de komende tijd standaard 1 dag in de week thuis kan werken scheelt het al heel veel, dat zou ik zeker bespreekbaar maken. Vaak gaat je werk er wel in mee. Succes ermee!
Hoi Sophie! Ik ben nog niet aan het werk maar begin binnenkort weer. Ik zie er wel tegenop maar heb er ook weer zin in. Waar ik even op wil aanhaken is het stukje over dat je niet parttime 'mag' werken en dat je takenpakket niet verlicht kan worden. Dat gevoel heb ik op mijn werk ook heel erg, maar wat mij een paar maanden terug heeft geholpen is dat iemand zei 'niemand is onmisbaar, ook jij niet'. Klinkt heel onaardig maar het is wel zo, bedacht ik me. Het bedrijf of de instelling waar je (en ik) werkt valt niet om als je niet komt opdagen. Dat blijkt ook wel uit je (langer dan normale) verlof. Dus mijn advies zou zijn: ga op het werk eens om tafel, als je gevoel de komende tijd niet verbetert. Ga eens bespreken hoe je tóch verlichting van je takenpakket kunt krijgen. Ik heb voor mijn verlof de stoute schoenen aangetrokken en mijn poot stijf gehouden, en hoewel ik eerst geen vrolijk antwoord kreeg is dat goed gekomen en is de werkrelatie nog steeds prima. Ik ga straks tóch parttime aan de slag. Niemand is onmisbaar, ook jij niet, en dat bedoel ik op de liefst mogelijke manier Hou vol, sterkte!
Ik vind het wel heel pittig hoor! Met n baby van nog geen drie maanden, een zware zw en bevalling achter de rug, meteen weer volle bak aan het werk! Ik heb er geen oplossing voor of zelfs geen tips (in die zin; ik ben zelf bij alledrie veel langer thuis geweest met ouderschapsverlof en ook parttime gaan werken, maar daar heb je niks aan, want dat is niet mogelijk). Zijn er op je werk andere jonge moeders die je kunnen helpen/adviseren? Veel sterkte!!!
Ach meis, je hebt iets teveel hooi op je vork genomen. Dit hou je niet vol, zoals ik je verhaal lees. Of je bespreekt of je nóg een dag per week kan thuiswerken, of je zal je toch - gedeeltelijk - ziek moeten melden. Een kind krijgen is geen kattenpis, van een keizersnede moet je goed herstellen en het wennen aan de nieuwe situatie - in combinatie met fulltime borstvoeding geven, fulltime werken en een dosis slaapgebrek - maakt dat je je werk nu even wat minder energie kan geven. Het is niet anders. Je moet er niet aan onderdoor gaan. Enne, je man heeft makkelijk praten. Hij is niet geopereerd en geeft geen borstvoeding. Lieverd, wees een beetje lief voor jezelf en pak wat langer de tijd voor jezelf 😘
Je zou kunnen kijken met de arbo-arts of er toch een optie is om het werken in stapjes op te bouwen. Zo uit het niets na zo'n zware lichamelijke tijd is eigenlijk gewoon gekkenwerk.
Ik denk dat je op deze manier in gaat storten en daar heeft natuurlijk niemand wat aan. Dus ik zou me inderdaad gedeeltelijk ziek melden. Want dat is ook de feitelijke situatie. Je bent nog niet genoeg hersteld om fulltime te werken.
Dit ga je niet lang volhouden zo. Zeker niet als je nog niet volledig hersteld bent. Hoe gaat het nu met je?
Ik kreeg een pre-burnout (oftewel, ik zat er nog maar een week of wat voor voordat de volle burnout de diagnose zou worden) teveel hooi op mn vork, te hoog verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionistisch. Onderbezetting en ik leer vrij snel en kan je overal in t bedrijf neerzetten. Vrij schadelijke combi, kan ik je verzekeren. Ik draaide uiteindelijk 4.5 fulltimebaan in mn uppie weg. Wat jij nu schrijft had ik een paar weken voordat ik bij mn werkgever maar meldde dat ie de arboarts moest gaan inschakelen. Uiteindelijk bij counceling terecht gekomen en ik hou niet van gezever dus hadden ze een leuke uitgezocht voor me..."Flinke lading verantwoording die je draagt, is het salaris daar ook naar? Niet? Zou je dan niet je verantwoordelijkheidsgevoel naar je salarisniveau moeten omrekenen? Dan ga je automatisch dingen terugleggen waar het hoort zonder je daar schuldig over te voelen. Als je de verantwoordelijkheid draagt van een directeur moet je daar ook naar betaald worden." t klinkt allicht heel gecalculeerd, maar die drong wel door. Ik ben wel al die tijd blijven werken, maar ging toch even t nodige aanpassen. Mijn eigen werk eerst en niet alles tegelijk of door elkaar. Voor thuis planningen opgesteld en goede taakverdeling (al mag die wel weer eens besproken worden). 3 jaar later (en 1 bevalling verder) heb je er nog steeds last van, energie heb je met moeite en is sneller weg dan terug, je bent bij lange na niet meer zo scherp als dat je was. Je hebt twee handen, 1 hoofd, je bent mens, partner en mama. Maak alsjeblieft niet dezelfde fout zeker met een kleintje is een burnout wel t laatste wat je kan gebruiken. Dag vanuit huis werkt bij mij overigens veel effectiever dan op de zaak. Maar let er op dat je niet gaat overcompenseren en veel meer uren maakt dan hoort. Uitkijken naar een andere functie die beter te combineren is kan altijd nog een optie zijn. Maar denk om jezelf, niemand wordt er wijzer of beter van als jij jezelf zodanig ver overbelast dat je de burnout kant in gaat. Hij lijkt ver weg, dat dacht ik ook, hij was alleen veel dichterbij.
Inderdaad! Wees zeker lief voor jezelf. Je moet ook nog wel kunnen genieten van die eerste maanden van je dochtertje. Ook ik heb een vent thuis die nooit heeft begrepen hoe ingrijpend een keizersnede is en hoeveel energie borstvoeding van je vraagt. En dan in combinatie met onregelmatige nachten... Slopend. Helemaal als je nog niet helemaal genezen bent. Ik zou willen dat ik goede tips voor je had. Meer dan sterkte en zorg goed voor jezelf kan ik je niet geven. En een luisterend (lezend) oor