Mijn dochtertje is nog nooit bij mijn moeder thuis geweest en dit vind ik behoorlijk jammer. Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik dit niet wil.... ik zal de situatie even schetsen. Zo'n 4 jaar geleden besloot mijn moeder dat ze van mijn vader wilde scheiden. Kwam bij iedereen (gezin van 5) binnen als een bom. Ze was verliefd geworden op een man waar ze verkering mee had toen ze 16 was. Te bizar, want mijn ouders zijn zo burgerlijk als je maar zijn kan, dus dit had echt niemand verwacht. Nou goed. Anderhalf jaar later was de scheiding rond. Mijn moeder heeft ons in die periode die volgde flink gekwetst. Mijn broer wilde geen contact meer (+/- 3 jaar geen contact gehad) en de band tussen mijn zus en moeder is eigenlijk voorgoed veranderd. Ik was eigenlijk de enige die (soms) voor mijn moeder op kwam in die periode en die er voor haar was en haar verhaal aan hoorde. Hoe raar en lastig ook. Mijn moeder is tot op heden nog steeds met deze man samen. Ik heb hem nog nooit gezien en eigenlijk voel ik die behoefte ook gewoon niet. Heb eerder de behoefte om hem een klap op zn gezicht te geven Nu woont ze sinds 5 maanden samen met hem, omdat sinds 5 maanden het huis van mijn ouders ook verkocht is. Voorheen kwam ik wel in mijn ouderlijk huis (waar mijn moeder bleef wonen tot aan de verkoop) met mijn dochtertje, maar haar nieuwe huis heb ik nog niet gezien omdat die kerel er dus vrijwel altijd is. Hij is namelijk vervroegd met pensioen gegaan en heeft hier geen familie dus is vrijwel altijd thuis. Ik zit niet op hem te wachten, ik vind dat gewoon moeilijk... vooral om hoe die periode na die bom is verlopen. Maarja, ik vind het wel ontzettend jammer voor mijn dochtertje dat ze nou niet bepaald echt een opa en een oma heeft. Mijn vader die is verhuisd. Zo'n 25 km verderop en woont samen met zijn nieuwe vriendin. Leuk mens hoor. Maar het is nu niet bepaald een afstand die ik dagelijks of wekelijks zin heb om af te leggen met m'n dochter. De moeder van mijn vriend is overleden jaren geleden en zijn vader is geëmigreerd. Dus de enige opa en oma die ze heeft zijn dus mijn ouders. Aan de ene kant denk ik wel, oke... Ze heeft wel 4 opa's en oma's dus aan mijn kant, maar ik wil die kerel niet zo zien. Hij heeft in de periode van "de bom" een grote bek tegen mij gehad aan de telefoon en daar zit ik gewoon nog mee. Ze nemen ook totaal geen initiatief om het beter te maken of om mij en m'n vriend uit te nodigen. Ik vind het voor m'n kind gewoon jammer want ze heeft niet een opa/oma waar ze een middagje kan spelen of een nachtje slapen. Al moet ik er niet aan denken om haar weg te brengen ben graag bij haar en zorg graag zelf voor haar. Maargoed dat neemt niet weg dat ik wel graag een opa en oma voor haar wil. En dat plaatje is na die bom gewoon verdwenen. Bedoel... bijna iedereen maakt voordat je kindjes krijgt wel een voorstelling hoe het zal zijn als je zelf kinderen krijgt en je ouders opa en oma zijn. Zal het hetzelfde zijn als hoe mijn opa en oma waren? Dat is dus gewoon weg. Nouja ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil. Ik zit er nu gewoon mee en het is ook fijn om dit van me af te schrijven. Soms... word ik helemaal knetter gek van mezelf en die tweestrijd in m'n hoofd. Misschien hebben jullie tips hoe ik hiermee kan omgaan? En misschien toch een manier vinden om hem te accepteren ... Nou bedankt voor het lezen van mijn zeur verbaal
oke, ik zal mijn ongezouten mening geven....(weet niet of je daar op zit te wachten ) Hoe vervelend ook: Jouw moeder was/is een volwassen vrouw, die zelf moet uitmaken met wie ze een relatie aangaat. Als moeder zijnde ben je mijns inziens géén verantwoording aan je kinderen schuldig. Als voorbeeld: mijn vader was toen hij 18 was verloofd met een meisje van een ander geloof. Haar ouder waren het daar niet mee eens: ze moesten uit elkaar en mochten elkaar niet meer zien. Zij is getrouwd met iemand van haar eigen geloof, en mijn vader is met mijn moeder getrouwd. Later kwam hij zijn vroegere verloofde tegen en de vonk was er nog steeds.Hij is bij mijn moeder weggegaan voor haar. En ja, dat is heel rot geweest voor mijn moeder en voor ons. Maar als hun destijds gewoon toestemming hadden gekregen om te trouwen was dit alles niet nodig geweest. Zij was zijn grote liefde, niet mijn moeder. Niet leuk, heel wrang natuurlijk. En misschien is er zoiets ook wel bij jouw moeder en haar vriend gebeurd. Erg vervelend voor je vader en jullie, maar hoe vervelend ook, je weet gewoon nooit hoe de relatie van je ouders was. Hielden ze nog van elkaar? Of was dat doodgebloed? Waren er ergernissen? etc etc. Ik begrijp dat het erg vervelend is om haar nieuwe liefde te ontmoeten, maar geef hem gewoon een kans. Ik begrijp dat jullie hem nooit hebben gezien, 1x hebben gesproken in een moeilijke stressvolle periode. En vraag je moeder gewoon waarom hun destijds uit elkaar zijn gegaan. Geef hem gewoon een kans, je kan allicht nog weer het contact verbreken/verminderen als het je alsnog niet aanstaat.
Je moeder bellen, een afspraak maken met haar en haar vriend en het uitpraten? 'De bom' Is inmiddels alweer een tijdje terug, iedereen Is in rustiger vaarwater gekomen dus tijd om eens kennis te maken lijkt me. Voor je moeder denk ik ook vervelend dat jullie niet langs willen komen en kennismaken met haar nieuwe vriend. En wat betreft je vader...Je dochter zou daar toch prima eens een dagje of nachtje kunnen zijn? 25km Is geen enorme afstand toch?
Toch proberen een band te krijgen met die man. Mijn moeder is ook weggegaan bij mijn vader voor mijn "stiefvader". Ik was 13 en haatte hem grondig! Echt mijn heel mijn hart. En wat een kutband hebben wij gehad in 't begin. Hij was er en ze gingen samenwonen. Ik heb voor mijn vader gekozen maar ik ging ook eens in de twee weken naar mijn moeder en dus naar hem. Uiteindelijk is hij degene geweest die er ook voor mij is geweest, we hebben gigantische ruzie's gehad hoor. Heb hem zelfs een keer met mijn naaldhak geschopt en toen heeft hij 2 weken lang een dik blauw bovenbeen gehad Maar als ik in de polder stond omdat mijn scooter het niet deed was het mijn stiefvader die kwam, mijn vader had geen tijd En als ik geen zin had om naar school te gaan en hij kon me brengen dan bracht en haalde hij mij. Ondertussen hebben we een haat/liefde-verhouding. Het is een hele moeilijke man en we botsen nog regelmatig heel hard. Maar hij hoort er bij. En als ik ooit kinderen krijg (als het eindelijk zou lukken) dan gaat hij toch een opa zijn en ik weet nu al dat hij een erg leuke opa zou zijn. Soms verrassen mensen je.. Je moet ze alleen de kans geven
Ik heb een beetje hetzelfde meegemaakt. Mijn moeder werd verliefd op een andere man en mijn ouders gingen uit elkaar. Een hel van een vechtscheiding! Ik was het huis net uit maar mijn broertjes woonde er nog wel. Heb mijn moeder een jaar lang niet gezien. Daarna langzaam opgebouwd, pas later heb ik haar vriend ontmoet. Hoe lastig dat ook was, zij was gelukkig met hem. Ook ik vond het lastig dat hij bij haar introk, voelde me op viste terwijl ik vroeger thuis kwam. Dat vond ik ook erg lastig. Mijn vader was jn die periode erg afgegleden en dat kwam op mijn schouders terecht dat heb ik haar lang kwalijk genomen. Het heeft me geholpen om me in haar te verplaatsen. Het was niet netjes van haar het zo te doen. Maar met mijn vader was ze al jaren ongelukkig. Hoe had ik het gevonden als mijn kinderen me niet zouden willen zien na de scheiding? Hoe rot had ik het gevonden als mijn nieuwe partner niet werd geaccepteerd? Ik zou dood ongelukkig zijn! Maar vooral, mocht ik mijn moeder haar geluk ontnemen? Was ik wel de persoon die hier verder iets van mocht vinden? Ja in zekere zin wel, maar mijn moeder was een volwassen vrouw en had haar eigen keuzes gemaakt. Het was niet aan mij haar partner niet te accepteren. Hoe zou jij het vinden als jij zou scheiden en je moeder dit zo erg vind en jouw nieuwe partner niet accepteerd en daarom niet meer bij je thuis wil komen? In jouw geval is jouw vader ook weer opnieuw gelukkig wat het wel makkelijker maakt. Ik kan je maar 1 ding zeggen, laat niks de band en je leven met je moeder ontnemen. Mijn moeder is 2 jaar terug plotseling overleden en ben blij dat we de kans nog hebben gekregen onze band weer op te halen.
Dus je hebt liever dat je moeder ongelukkig bij je vader blijft dan dat ze geluk bij een andere man zoekt? Mensen die zo'n beslissing maken, doen dat niet over een nacht ijs. Mijn ouders zijn gescheiden, en een groter geschenk hadden ze mij ook niet kunnen geven. Mijn moeder was met mijn vader nooit gelukkig geworden. Met mijn stiefvader is ze dat al 19 jaar. Samen zijn ze opa en oma van de kinderen van mijn stiefbroer, en zullen ze dat later ook zijn van mijn kinderen. Kortom: Geef deze man een kans. Je kent hem niet. Je weet niet wat hij te bieden heeft. Het enige wat je weet is dat hij degene is die je moeder gelukkig maakt. Dat moet al iets moois zijn. Misschien is het een ontzettend leuke man met wie je een hele fijne band krijgt, dan is dat alleen maar mooi meegenomen. En ja, misschien is het in jouw ogen dan nog steeds een eikel. Maar dan weet je dat in ieder geval. Dit is niet eerlijk, niet tegenover je kinderen, niet tegenover je moeder en niet tegenover hem. Hij heeft immers niks verkeerd gedaan, het is je moeders keuze geweest om bij je vader weg te gaan.
Even heel hard hoor: Er zijn meer kinderen die geen opa en oma hebben... die zijn namelijk overleden. Jouw kindje heeft nog heel veel opa's en oma's om zich heen maar dat wordt door allerlei volwassen gedoe afgehouden... Pak deze kans om het contact met je moeder te herstellen. Dit is het allemaal niet waard!
Je vindt 25 km te ver om af en toe op bezoek te gaan bij je vader? Erg veel moeite wil je dan toch ook niet doen, ondanks je stelling dat je het zo erg vindt voor je dochter...
En dan de rest van je leven boos blijven? Zonde van de tijd lijkt mij? Het is zoals het is, hoe moeilijk ook. En ja ik spreek uit ervaring. Accepteren. En daar moet je de tijd voor nemen. Al duurt t nog 5 jaar voordat je t accepteert dat dit nu eenmaal de situatie is, je kan jezelf later niet verwijten dat je er niks aangedaan hebt. Dus praat t uit. Desnoods 100 x. Op deze manier "ontneem" je wel de oma van je kind.
Sorry maar ik vind het allemaal wat kinderachtig van je. Je vader woont 25 km van jullie vandaan, dat is toch helemaal niet ver? Waarom zou je daar niet 2x per maand langs gaan? En over je stiefvader, je hebt die man nog nooit gezien dus waarom heb je dan zo'n haat? Je zegt dat hij lelijk heeft gedaan, maar misschien had hij ook emoties waardoor hij heftig heeft gereageerd. Je kan toch gewoon langs gaan om het uit te praten, wie weet is het juist een toffe vent. Je moeder is volwassen, en als ze niet gelukkig was is ze niet verplicht om voor de kinderen dan maar ongelukkig te zijn. Waarom kan je niet blij voor haar zijn dat ze nu wel gelukkig is? Naar mijn mening doe je zelf gewoon moeilijk waardoor er problemen zijn die er misschien helemaal niet zijn.
Ik ben nog steeds flabbergasted dat je 25 km ver vind, hoezo ver? Kun je er alleen lopend of op de fiets komen? Dan is het wel wat ver ja. Wat betreft je moeder sluit ik me bij de rest aan, maar dat hangt wel af wat haar vriend tegen je heeft gezegd. Als het alleen een grote mond was omdat hij er voor je moeder wilde zijn, dan zou ik proberen het gewoon te vergeten en moeite doen om de liefde van haar leven te leren kennen. Als het erger was, is het misschien beter om dat eerst uit te praten.
25 km vind je te ver?! De opa en oma van mijn kinderen wonen 2000 km verderop en zelfs die zien ze nog regelmatig! Oké dan natuurlijk niet voor een uurtje. Maar de kinderen hebben gelukkig wel een goede band met ze. Zoals hier al meer wordt aangegeven, geef de vriend van je moeder eerst een kans voordat je oordeelt. Hij maakt je moeder in elk geval gelukkig en dat is ook heel wat waard toch?!
Onze dichtstbijzijnde supermarkt is 20 km verderop. Had ik maar jouw instelling, dan was ik nu gezegend met het lichaam van Doutzen...
Ik vind het op mij overkomen alsof je zelf nog een kind bent en nog net niet staat te stampvoeten van je zin niet krijgen. Sorry voor mijn botheid, maar misschien moet je bedenken dat het niet allemaal om jou draait. Wat zijn de redenen van je moeder geweest? Heb je wel eens goed met haar gepraat? Bekijk het eens van haar kant en denk niet alleen aan de dingen die jóúw leven overhoop gooien in jouw ogen. Ik snap dat je het misschien voor je dochter wil zoals jij het met je opa en oma had, maar zoals jij het nu beschrijft komt het vrij verwend over. Zo van; doordat mijn moeder dit gedaan heeft wordt míjn leven in de war geschopt en mijn toekomstbeeld. Een beetje meer volwassen graag. Misschien is die man hartstikke aardig! En 25 km te ver? Ik hoop dat er nog een 0 achter moet en dat het een typfout is. Moet je soms lopen of kruipen?
Allereerst, vind ik het bizar dat je 25 km te ver vind. Dat rij ik al naar mn fysio elke twee weken. Dus komop, al doe je dat 1 keer per maand. Kost je een klein halfuur rijden. En.over je moeder. Ja het is lastig, maar voor mn kind zou ik het wel doen. Je kunt ook eerst met haar en hem buiten hun huis afspreken. Wie weet voel je je dan beter? Ik kan mij namelijk wel indenken dat je je in hun huis minder op je gemak voelt. Succes!
Ik wil nog 1 ding toevoegen aan mijn eerdere reactie. Ik geloof dat grootouders van grote waarde kunnen zijn in het leven van kinderen. Helaas mogen mijn kinderen dat niet mee maken omdat ze allemaal overleden zijn. Jouw dochter heeft er nog 4, ga haar niet in de weg staan om een band op te bouwen met haar grootouders. Wie weet Is die nieuwe vriend van je moeder een hele leuke opa die spelletjes met haar doet, haar voor kan lezen, met haar gaat wandelen etc. Zet je eigen irritaties en frustraties opzij, je dochter Is het waard om opa's en oma's te hebben.
Eens met alles hierboven! Daarbij vraag ik me oprecht af waarom jij 25 km zo ver vind? Met de auto is dat nog geen 20 minuten rijden. En ook de bus en trein zullen niet vrel reistijd zijn. Het lijkt me dat je dat wel voor je kind overhebt toch?? Je komt op mij over alsof je het liefst wil dat iedereen naast jou woont, zodat jij niet teveel moeite hoeft te doen om op visite te gaan.
Ik denk dat je in de eerste plaatst heel erg blij moet zijn dat je beide ouders het geluk opnieuw hebben gevonden ook al is dat niet met elkaar. Ben het ook eens met de reacties over die 25km. Dat is niks. De vader van mijn man woont 300km verderop en daar gaan we zelfs regelmatig heen. Het is maar net hoeveel moeite je ervoor wilt doen. Van beide kanten. Nu heeft mijn schoonvader de mogelijkheid niet om zo vaak hierheen te komen als wij daarheen gaan maar daar maakt niemand een probleem van. Daarnaast snap ik ook niet zo goed dat je de nieuwe vriend van je moeder geen kans wilt geven? Vanwege 1 telefoontje? Jullie zijn beide volwassen toch. Praat het uit. Geef aan dat je de situatie vervelend vindt en dat je graag weer op visite wilt komen. Dat is leuk voor iedereen. Neem zelf de eerste stap. Desnoods zoek je oppas voor je dochter en ga je samen met je man op de koffie of spreken jullie af in een cafeetje ofzo.