hallo dames, graag jullie mening/ervaring waar mogelijk. Ik ben zwanger van me eerste kindje en ben er hartstikke blij mee, samen met mijn vriend. dus wat dat betreft voel ik me erg gezegend. MAAR: ik kom uit een zwaar gelovige islamitische familie. zelf heb ik nooit echt iets gegeven om de regels en tradities. Ik ben nu 12 weken zwanger en volgende week ga ik het mijn ouders melden. wilde het niet te vroeg doen, want er is altijd een kans op een miskraam, gelukkig ben ik die periode gepasseerd, maar voel me nu ook "schuldig" omdat mijn buik begint te groeien en men het al kan zien. Mijn ouders zijn op vakantie en komen vrijdag terug. ik weet dat zodra mijn moeder me zal zien, dat ze het gelijk zal merken. Ik vraag me af of iemand hier een soortgelijke ervaring heeft gehad, of kennissen met dit soort confrontaties? ik ben aan de ene kant zo bang om me ouders te vertellen van mijn zwangerschap, maar aan de andere kant word ik gek van het geheim houden. Ben zo blij dat ik zwanger ben, maar soms lijkt het alsof gevangen zit. ik wil blij zijn, maar mag/kan het niet.... hoe vertel ik dit het beste aan me ouders? hoe gaan ze reageren? hoe verder (met me ouders)? weet niet wat ik wil vragen eigenlijk. moest het kwijt en ergens hoop ik op een "maak je niet druk, het komt uiteindelijk allemaal goed" ervaringen....
Begrijp ik het goed en is jou vriend niet islamitisch of is het omdat jullie niet zijn getrouwd ? anders zou het toch geen probleem zijn lijkt me ... tja ik vind het heel goed dat je voor jezelf kiest want jij zal met dit leven verder moeten en niet jou ouders .. als jij gelukkig bent zal ik gewoon door de zure appel heenbijten en het gewoon vertellen en je ziet wel waar het schip strand ... in ieder geval alvast heel veel succes ..
Waar ben je precies bang voor? Dat ze je afwijzen of iets van dien aard? Dat ze een zwangerschap niet zien zitten, omdat je niet getrouwd bent of zoiets? Mijn moeder is niet streng gelovig of zo, maar kan wel behoorlijk fel uit de hoek komen, om het zo maar eens uit te drukken. Toen mijn man en ik het besluit hadden genomen te kijken of we samen een kindje zouden kunnen krijgen heb ik zodoende ook zeven kleuren paars gescheten van te voren... Uiteindelijk was m'n moeder tot tranen geroerd! Maar ik kan niet in de hart en de cultuur van je ouders kijken natuurlijk. Maar hoe reageren ze verder op jouw keuzes dan?
Hoi LoveAlways, Wat vervelend dat jij je zo onzeker voelt. Een zwangerschap is op zich al spannend en dan krijg je dit er nog bij. Is er iemand met wie je dit samen aan je ouders kunt vertellen? Zodat je er in ieder geval niet alleen voor staat. Misschien iemand die zowel jou als je ouders begrijpt en eventueel kan bemiddelen. Hoewel ik natuurlijk hoop dat dat niet nodig is. Als ik dit lees: "ik weet dat zodra mijn moeder me zal zien, dat ze het gelijk zal merken." zie ik een beeld voor me van een moeder die heel veel van haar dochter houdt. En een dochter die haar moeder respecteert. Probeer erop te vertrouwen dat jouw moeder het beste voor jou wilt en dat jullie hier samen wel uitkomen!
Hoi, Je zegt dat je een vriend heb? Bij zwaar gelovige is het dan toch ook zo dat je eerst moet trouwen lijkt me.. Als ze weten vn je vriend dan is het toch ook geen probleem neem ik aan.. Dat je zwanger bent kunnen ze dan toch ook verwachten.. Of ik begrijp het niet sorry ervoor. Ik ben zelf wel getrouwd en wij zijn ook moslims me ouders zijn wel gescheiden maar goed dat will niks zeggen.Ik kkwam erachter op me verjaardag dat ik zwanger was me pa en ma waren er ook en heb het meteen verteld omdat ik zo blij was.Maar normaal gesproken bij moslims kan je het toch je moeder wel vertellen? groetjes
Mijn ouders zijn ook gelovig maar toen ik zwanger raakte woonde ik samen en dat vonden ze al een verschrikking,dus toen ik zwanger was ging het dak er helemaal af. Voordeel was dat zij toen in Australie woonden en ik in NL,via via kregen ze het te horen(had toen slecht contact met ze),ze spraken er schande van. Toen mn dochter 3 was is het uiteindelijk weer goed gekomen,we hebben nu weer leuk contact,mn dochter komt graag bij ze over de vloer. Ik hoop dat je ouders wel blij voor jullie zullen zijn.
bedankt dames voor jullie reacties. sorry voor de niet genoeg info gegeven te hebben. Mijn ouders weten niet dat ik een vriend heb, mijn moeder heeft wel een vermoeden en voordat ze op vakantie ging (3 weken terug) maakte ze een opmerking erover en ik beaamde dat. en ze maakte een grap van: nou laat hem langs komen, dan kunnen jullie trouwen en dan ben je er ook "vanaf". ik reageerde er niet op maar was blij dat ze iig door had dat ik een man in me leven heb. hij is niet moslim, en zal dat ook niet worden. ik wil het hem niet eens vragen. vind dat namelijk niet belangrijk. Trouwen zit er nu ook niet in. we willen graag trouwen wanneer we eraan toe zijn en nu ineens "moeten" trouwen om de ouders te sussen vind ik absurd. Dus ja, dat is het zo een beetje. Via me zus die met me ma op vakantie is, kreeg ik onlangs te horen dat me ma een opmerking maakte dat ze me de laatste tijd wat vond aangekomen zijn. mijn zus (die 't weet) probeerde 't te coveren door ervan te maken "ja door stress ga je meer eten he". waarop me ma antwoorde: Nee dat is het niet. ik weet niet, maar er is iets anders gaande... dit gaf mij gelijk aan dat me ma iets aanvoelt. en ik hoop zo dat ze gaat reageren vanuit haar moeder's instinct ipv de culturele kant. verder, mijn geschiedenis met me ouders is altijd zo geweest: ik leef anders en na veel moeite wordt dat half geaccepteerd. ze weten dat ik never een "voorbeeldig moslim" zal zijn en hebben daar moeite mee, maar mij dingen verbieden gebeurd niet meer omdat ik al boven de 25 ben en duidelijk heb gemaakt dat ik anders ben dan ze willen dat ik ben.
Ten eerste: gefeliciteerd Ik kan me voorstellen dat je er tegenop ziet om het te gaan vertellen aangezien de relatie met je ouders niet ideaal is. Ik hoop met je mee dat je moeder zal reageren vanuit haar moederhart/-instinct en niet vanuit het culturele vlak. Laat je nog weten hoe het is gegaan?
Oke nu kan ik me inderdaad wel voorstellen dat je er niet op staat te springen om het te vertellen tegen je ouders ... Moet er wel bijzeggen dat ik het heel knap van je vind dat je je hart volgt i.p.v je geloof .. ik wou dat meer mensen hiertoe in staat waren .. En ik denk dat je het maar gewoon moet doen en af moet wachten meer kan je nu toch niet meer doen ... hoop dat je ouders toch nog een beetje positief zullen zijn ( wat ik eigenlijk wel niet denk ) ... succes meis ..
Fijn dat je zus er in ieder geval al van afweet. Zou je het samen met haar kunnen vertellen/ Dan heb je in ieder geval wat steun. Misschien is het in dit geval toch verstandig je vriend zo snel mogelijk aan je ouders voor te stellen? Ik snap dat dit gevoelig ligt, maar hij is / wordt toch de vader van hun kleinkind. Uiteindelijk zullen ze hem toch wel een keer tegenkomen, lijkt me. Ik ben helaas nog geen moeder. Maar als ik een dochter zou hebben, zou ik willen dat de toekomstig vader erbij is als ze verteld dat ze zwanger is. Het zal de situatie op dat moment misschien wat explosiever maken. Maar ik denk dat ik (zeker achteraf) meer uhm... respect? op zou kunnen brengen voor een man die meegaat en achter m'n dochter staat, dan voor een man die niet eens meegaat om haar ouders te confronteren. Ik kom wel uit een andere cultuur dan je ouders, dus misschien dat zij er heel anders over denken. Aan de andere kant; mijn grootouders zijn zeer gelovig. (Gereformeerde Christenen, echt van 't oude soort ) Zij hebben dit maar liefst twee keer meegemaakt. (Zwangere, ongehuwde dochters dus) Ik was er toen nog niet bij dus ik weet niet hoe het ging toen het allemaal net bekend is. Maar ik kan wel zeggen dat wij als kleinkinderen er nooit is van gemerkt hebben. De ouderliefde heeft in dit geval toch alles overwonnen. Uit verhalen kan ik wel opmaken dat het mijn grootouders verdriet heeft gedaan, maar dat ze de situatie desondanks snel accepteerden en blij waren met het geluk van hun kinderen. Ik hoop dat dit voor jou ook zo gaat! Hoe dan ook; je zult door die zure appel heenmoeten.
dankjewel tupp. en me vriend is bereid voor de "meet the parents" binnenkort. maar ik vind dat het niet slim is om ineens met hem te komen aanzetten. "uhm ma, dit is mijn vriend EN we zijn zwanger..." Dat gaat tever vind ik... maar goed, ik zal al mijn kracht bijeen zetten en even bijten op die zure appel en het gewoon vertellen en wat er dan gaat gebeuren, zal gebeuren. kan er niets veel tegen doen. vind het alleen ZO ENG!!! maar ja...
Heel veel sterkte! Ik ben ook gelovig (christelijk dan) maar kan me 't wel voorstellen. Ik hoef er ook bij m'n ouders niet mee aan te komen dat ik ongehuwd zwanger ben. Nu ben ik getrouwd (waar ik zelf ook volledig achter sta) dus hebben we 'dat probleem' niet. Als ik t'goed begrijp was je bezig om zwanger te worden. 'k Ga er dan ook snel vanuit dat je al wat langer een relatie hebt. Was het niet verstandiger geweest om je vriend eerder voor te stellen? Dan waren ze al aan dat idee gewenst. Maar dat is nu achteraf natuurlijk... 'k Hoop voor je dat ze op een goede manier reageren en jullie steunen!
Hoi TS, Ik ben erg benieuwd of je het je ouders al hebt verteld en hoe ze reageerde?? was het heel erg, of viel het allemaal wel mee?
Hoi Love Always, Bij mij is het andersom.. Mijn vriend is moslim en ik niet.. Ik ken zijn ouders wel en hij ken mijn ouders ook.. het probleem is bij ons, dat ik niet volledig wordt geaccepteerd in het gezin, voor mij dan niet zo een drama, maar ze zullen alles afreageren op me kleine meid! Voor mij is het ook soms zwaar hoor, want mijn vriend heeft het er soms wel moeilijk mee, dat keer op keer dat geouwehoer over mij !! Maar hoe dan ook hebben WIJ voor dit kindje gekozen en niemand zal het van me afnemen!! In welke situatie dan ook..!! Overwin je angsten en je zul je daarna veel beter voelen..!! Ik denk dat je moeder het ook wel aanvoelt hoor, dan hebben moeders nou eenmaal.. Maar in het begin zul je het zker wel zwaar hebben en zal je moeder miss heel boos zijn,, maar ze zal zkr bijtrekken daar ben ik 100% overtuigd van! miss duurt het een tijdje, maar blijf sterk in je schoenen staan!
hallo meiden, Ik heb het afgelopen zondag verteld. Ben er helemaal kapot van. mijn ouders (vooral mijn moeder) is helemaal over het lint gegaan. kan het nog steeds niet geloven en begrijpen. ik heb het verteld aan mijn ma in het bijzijn met mijn broertje, als steun/peacemaker. maar nix heeft geholpen. ze heeft alle scheldwoorden die er maar bestonden naar me gegooid en zelfs me ongeboren kind kreeg er van langs. dat vond ik wel het ergste. ik wilde gelijk weg om me kind te beschermen, omdat ik bang was dat hij/zij het zou voelen/horen. het was verschikkelijk. eerst gelijk: "sta nu op, we gaan naar hem toe en we gaan jullie laten trouwen"... nadat ik duidelijk maakte dat mijn leven niet geruled wordt meer door mijn ouders maar door me zelf. toen bleef ze maar schelden en laten zien hoe niet blij ze er mee is en wat voor een mislukking ik wel niet ben etc... en toen dacht ik "ok die woede waait weer weg" maar nee... ze bleeeeeeef boos, geen een traan kwam er uit. mijn moeder was geen moeder. mijn moeder was net een rechercheur ofzo. echt te erg. maar goed. of ik trouw dus met me vriend of ik word verbannen van de familie en mag ik geen contact meer met ze nemen en ook niet me kleine zusje waar ik dus zo gehecht aan ben. ze straffen dat kleine meid omdat ze hun zin niet krijgen. belachelijke shit! aan de ene kant ben ik opgelucht dat het eindelijk verteld is, aan de andere kant ben ik er kapot van. hoe dan ook, ik blijf achter mijn standpunt, en time will tell...
Jeetje meis wat erg voor je dat het zo tegen gevallen is maar wel heel goed van je dat je het toch verteld hebt ... Wat jammer dat je moeder zich zo laat leiden door haar geloof en niet door haar eigen mening en emoties .. Ik ken heel veel moslims en ik weet hoe er over het algemeen gedacht word over gemengde relaties .. maar toch goed dat je voor jezelf kiest en heel misschien draait ze toch nog wel een beetje bij .. denk maar aan je mannetje en je baby want daar zul jij toch in de toekomst mee door moeten en niemand anders en als jij happy bent moet je 100 % gaan voor je geluk .... wat je nu natuurlijk ook al doet
Wat erg voor je! Ik hoop dat ze bijdraaid en dat ze zich meer als een moeder gaat gedragen. En heel goed van je dat je bij je eigen standpunt blijft; het is jouw leven!
phoe hee, wat een toestand. Ik kan vanuit mijn vroegere gezinsituatie mij enigszins voorstellen hoe gevoelig dit allemaal ligt. De eerste shock is enorm, en de reactie van je moeder verbaast me helaas niet. Het is voor je ouders zo belangrijk hoe anderen mensen over hen en hun kinderen denken, dat zoiets natuurlijk het einde van de wereld lijkt. Ik vermoed wel dat de gemoederen wat zullen bedaren, maar dat kan veel tijd kosten. Toch vind ik het ontzettend goed dat je het verteld hebt hoor! Natuurlijk moet je niet gaan trouwen om hen te plezieren. Het is jouw leven, dat van jullie samen en jullie kindje binnenkort. Het belangrijkste is dat je een keuze hebt gemaakt die voor jullie leefbaar is. Het is jullie leven en van niemand anders.