alleen en zwanger....

Wat weet je dan niet?

Gewoon zo verder gaan als dat je nu op dit moment doet, alleen met je ongeboren kindje.
Hij heeft je al eens iets aan gepraat waar je super veel spijt van heb gehad en dan zou je nu weer terug gaan en je iets aan laten praten.
Je bent bang voor zijn reactie terwijl je toch al weet dat hij gaat roepen om een abortus.
Gewoon zeggen dat je zwanger bent en dat je niets van hem verwacht of wil weten.

 

Helaas zegt de leeftijd niet altijd iets over zijn gedrag.
Ken er een van 30 en die is net zo onverantwoordelijk.

Ik ken je verdere woonsituatie niet maar ik hoop dat je een eigen stekkie heb.
Opzich valt het dan echt wel mee met wat er allemaal bij komt kijken.
In hoever wil jij dat hij zijn kind gaat erkennen als zijn nakomeling? Denk dat ik het antwoord wel weet en dat hij het zelf niet eens wil.
Als hij dat niet aan vraagt dan heeft hij geen rechten of plichten naar jou en de kleine toe.
Verder heb je belastingvoordeel wat je aan moet/kan vragen en evt andere toeslagen zoals kinderopvang enzo.
Ook je VK kan je hierbij helpen en informatie geven natuurlijk.
Vriendin van mij doet het ook alleen en ze doet het fantastisch.

 

Leeftijd zegt inderdaad niks, ik ben zwanger van iemand van 32. Ook zo'n type wat z'n vrije leventje (incluis koopwoning, BMW en een installatie waar ik een jaar van zou rondkomen) wil behouden maar te beroerd is om een condoom te gebruiken. Hoewel het vreselijk pijnlijk is, hebben dat soort mensen mij niks te bieden behalve een leuke maandelijkse bijdrage die ik dan ook afdwing.

Ik vind dat je echt trots op jezelf mag zijn dat je voor jezelf en je kindje hebt gekozen, vooral omdat je al een miskraam/abortus door je strot geduwd kreeg. Ik ben ook wel benieuwd naar je verdere situatie, hopelijk is dat wel goed. Veel succes meid, en lucht lekker je hart hier als je dat nodig hebt!

 

Ik lees je verhaal en het is net of ik het gedeeltelijk zelf geschreven heb! Ik ben zwanger van een jongen waar ik heel veel van hou, maar ook hij wil het kindje niet. En ook hij probeerde mij om te praten om het toch weg te laten halen. Aangezien ik ook in het verleden al een abortus heb laten plegen (dit was voor mijn relatie met hem), en hier ook ongelooflijk veel spijt en verdriet van heb gehad, wist ik meteen dat ik dit kleine wondertje nooit zou laten weg halen!

Hij ziet het als verraad en heeft van alles gedaan om mij over te halen en me gouden bergen beloofd, maar ik bleef/blijf bij mijn besluit en ga dit kleintje lekker alleen opvoeden. Ik vind het belangrijker om dit kindje wat zo welkom en gewenst is door mij een mooi leven te geven, dan mijn kindje weg te halen wat dan misschien mijn relatie zou redden. Als jou vriend van je houd, dan houd hij ook van je met een kind, wat tenslotte ook ZIJN kind is. Wil hij bij je weg gaan omdat jij de keuze maakt om de kleine te houden, dan weet je voldoende en is hij jullie niet waard!

Het is moeilijk, ik hou ook nog steeds van hem ondanks alles wat er is gebeurd maar ik ben er 100% van overtuigd dat ik de goede keuze heb gemaakt! En ik denk dat jij er hetzelfde over zal denken!

Succes

 

Kan me goed voorstellen dat het dubbel is, zo voelde ik het ook. Vooral met alle hormonen en als je dan van die stelletjes ziet in de wachtkamer bij de echo. Dat steekt wel.

Ik probeer er maar aan vast te houden dat ik zo'n slappeling als vader niet wil voor mijn kind. Wat voor voorbeeld moet zo iemand zijn? Ik krijg een jongetje, en ik zit er niet op te wachten dat ie over 30 jaar rondloopt van, ik steek m'n pik overal in want we hebben in dit land toch lekker makkelijk abortus alsof het niks kost, omdat zijn pappie ook zo'n type is.

Begrijp me goed, ik ben een groot voorstander van het recht op abortus, maar hoe sommige mannen daar over praten alsof het een vorm van anti-conceptie is, daar word ik echt niet goed van.

 

Inderdaad, het idee dat iemand gewoon doorgaat met z'n leven en de deur letterlijk en figuurlijk dichtslaat wil er bij mij ook niet in. Ik weet nog goed dat ie aan me vroeg om 'het voor me te houden' waarmee hij duidelijk maakte dat zijn familie en vrienden dit nooit te weten zouden komen en hij daar zo normaal over deed.

Ik stelde me voor hoe het zou zijn om zijn moeder te zijn, en er misschien ooit achter te komen dat mijn zoon een kleinzoon heeft genegeerd en achtergehouden....

 

Dat probleem van volledige ontkenning door de 'vader' heb ik ook.. het is zo verschrikkelijk frustrerend, ik wist soms echt niet wat ik met mijn woede moest doen.

ik kan helaas niet zeggen dat het minder wordt, maar je leert er wel mee omgaan..

sterkte in ieder geval! en wees verschrikkelijk trots op jezelf!! je hebt karakter getoond door deze keuze te maken, vergeet dat nooit!

 

pff lijkt net of ik het zelf heb geschreven sommige delen...

meid je moet het gewoon lekke rhouden en opvoeden je red he tgerust wel!
Je krijgt vanzelf heel veel steun was heir bij mij ook.
Zo wist niemand het en toen eenmaal mensen het wisten kreeg ik van alles em tspullen en veel steun.
Ik wist zlefs neit dat mijn fam zo behulpzaam zou zijn en liefde vol...
Ik ben bijna 10maanden alleenstaand mama en gaat mij prima af en nog geen tegenslagen gehad.

 

Lieve RiaR,

Ik ken het gevoel....toch nog houden van, maar eigenlijk ook een soort haat die je voelt.

Mijn inmiddels ex-man koos wel voor een kindje, maar ging er uiteindelijk (na al een mk te hebben verwerkt) bij 10 weken zwangerschap vandoor, omdat hij verliefd was geworden op een ander.

Ik stond er ineens, na 12 jaar, helemaal alleen voor. Ook al zijn er nog zoveel mensen je tot steun, het voelt eenzaam. Je zit met je hormonen, je bent in de war en weet niet goed wat je met de situatie aan moet.

Gelukkig ben je blijkbaar bij lieve mensen terecht gekomen en dan doet het er niet toe dat het zijn ex-schoonfamilie is. Ik kan je vertellen dat als je kindje eenmaal geboren is dat je dan in principe niemand anders nodig hebt.

Ikzelf ben al wel heel snel tegen een nieuwe relatie aangelopen, nog zelfs tijdens mijn zwangerschap en ik ben ontzettend gek op hem. Maar in mijn achterhoofd weet ik dat als hij mij om wat voor reden dan ook zou verlaten, dat ik het wel red met mijn zoontje. Mijn zoon is mijn alles, mijn nummer 1 en daar komt niemand tussen.

Let op met erkennen! Ja hij heeft dan de verplichting om alimentatie te betalen, maar ja, hij heeft ook recht op omgang.

Hier heb ik mezelf behoorlijk in vergist. Ik dacht dat het niet zo erg zou zijn om mijn kleintje een weekendje mee te moeten gaan geven, maar toen hij eenmaal geboren was en nu de datum dat ik hem zou moeten gaan meegeven steeds dichterbij komt, wordt het erg moeilijk. Het idee dat ik hem moet gaan missen breekt me! Ik heb er erg veel verdriet en stress van.

Denk daar dus heel goed over na en trek dan je eigen plan.

Veel sterkte ermee en een dikke knuffel

 

Tja toen ik met mn ex uit elkaar ging toen ik 3 maanden zwanger was dacht ik ook dat iemand niet zomaar de deur dicht kon trekken achter zich maar toch is het zo .. mijn dochtertje is nu 2,5 jaar geweest en ik heb tot op heden nooit meer wat gehoord .. Nu ben ik zelf ook een stijfkop en ik heb ook alles achter mij gelaten maar toch verbaas ik me er nog steeds over hoe hij zo kan leven .. zelfs zijn familie en vrienden weten van niets over de kleine en de zwangerschap en denken dat we gewoon uit elkaar zijn gegaan .. tja sommige mensen ..

Wel kan ik jullie verzekeren dat het gevoel over gaat , op een gegeven moment doet het je niets meer , geen haat , geen liefde niets meer .. trek je eigen plan en laat hem achter je ,je verdient veel beter ..

 

Ik snap dat het heel moeilijk voor je is om een toekomstige alleenstaande moeder te worden alleen vind ik het heel cru van je om hem zo'n beetje de schuld van alles te geven. Hoe kan hij onder valse voorwensellen jouw inpraten op een abortus?

Think about it...

 

hallo,

ik ben een alleenstaand moeder. ik voed ze al jaren alleen op, er is geen contact met hun vader. ik kwam een gescheiden vader tegen, we kregen een relatie, hij wilde vader voor mijn kinderen zijn, en samen een nieuw kind. hij werkt in de zorg, studeert voor hulpverlener.
ik zat in een zeer onrechtvaardige situatie, moeilijk, toch ging hij voor onze relatie. ik was eerlijk, hij beloofde een goed partner en vader te zijn, we besloten dat we graag een kindje wilden.
nu ben ik in verwchting, en ivm de onrechtvaardige situatie is hij toch met onze relatie gestopt, met mijn kinderen, en wil geen vader voor ons babietje zijn.
vreselijk.....ik heb geen familie, weinig vrienden en kennissen, dus moet veel alleen doen. mijn huis bv moet verder opgeknapt, de vader beloofde eea, maar niet dus...
ik zoek maatjes, en advies mbt rechtsituatie; ik vind nl dat de vader moet participeren, zijn beloftes na moet komen , aan mij, mijn kinderen-zorgplicht- maar meer nog; de komende baby.
ik vind het zwaar naar een advocaat te stappen, heb weinig fiducie in bv maatschappelijk werk of zo.
wie weet waar ik het beste terechtkan, voor advies, steun, rechtsverlening? ik ben redelijk hoog opgeleid, werkloos, zachtaardig, moe vh strijden voor onze rechten.
alvast hartelijk bedankt voor een antwoord!

 

Ik was ook alleen en zwanger , heel mijn zwangerschap. Vader heeft zijn kind nog nooit gezien en laat mij af en toe weten hoe moeilijk hij het vindt maar wil toch bij zijn standpunt blijven. Inmiddels is mijn zoontje 7 maanden jong. Ik heb echt letterlijk alles alleen gedaan. Terwijl ik een studente ben met een bijbaan. met 36 weken was ik tot savonds laat nog aan het verven in mijn huis omdat niemand mij kwam helpe. Veel zorgen gehad en veel gehuild maar als ik naar mijn kind kijk is alles dubbel en dwars het waard geweest.

Wees niet bang om te vechten voor je kind!! ik zeg niet dat het makkelijk is maar het word echt een gewoonte om zonder de vader van je kind te leven. Succes!

 

Jeemig een beetje soort gelijk verhaal met die van mij,hij is 31 en leeftijd zegt inderdaad niks.
Ook geprobeerd mij wijs te maken dat een abortus beter zou zijn en dat terwijl de keuze voor een keuze van ons beide bewust was,maar toen het zover was is ie weggegaan en uiteindelijk vertelde die na twee weken dat de druk van een zwangerschap te groot was en hij de verantwoording niet aan kon.
En dat ik beter een abortus zou kunnen doen ook vanwege mijn andere kinderen en ga zo maar door.
Blijkt nu dat ie dat alle meerdere keren gedaan heeft en zei tegen mij die anderen hadden wel het lef om een abortus te plegen
Maar goed het is inderdaad een vreselijke situatie en niemand heeft het recht om tegen je te zeggen dat je een abortus moet plegen.
Je komt er wel en als je behoefte hebt om te praten pb me maar
Ook jij komt er wel met dit kindje