woedeaanval dochter

Hier hebben ze heel soms van dit soort buien. Ik geef ze er geen straf voor, want vaak zitten ze dan gewoon niet goed in hun vel en ergens vind ik het ook wel sneu voor ze. Ik vind je straf dan ook wel heftig, tenminste, ik weet niet hoe vaak jullie naar het strand gaan, als dat elke avond is is een keertje niet gaan niet zo'n heftige straf natuurlijk. Ik zou dan eerder als straf bv een week geen pakjes doen, ligt er ook aan hoeveel pakjes ze normaal drinkt, hier drinken ze dat nooit.

 

Dochter van bijna zes heeft ook wel vaker zulke episodes. Meestal is het oververmoeidheid. Ik negeer haar meestal tijdens de episode, en praat daarna met haar over waarom dat niet ok was. Maar ik straf nooit. En al zeker niet een straf als het missen van een leuke activiteit de volgende dag. Bij mij is het dan eerder: je bent duidelijk moe, dus we gaan nu naar bed.

Wel jammer dat je haar niet beloond hebt voor het uit zichzelf excuses komen aanbieden. Nu heeft ze in de toekomst ook geen reden meer om dat te doen

 

Klinkt alsof ze heeel moe en/of overprikkeld was en álles echt te veel werd. Niet ok natuurlijk dat ze dan zo tekeer gaat, maar kan gebeuren... misschien morgen in alle rust nog even nabespreken? Bv of ze iets weet wat kan helpen de volgende keer? Of iets kan verzinnen dat ze kan doen/zeggen als ze voelt dat het allemaal te veel wordt? En daarna zou ik het afsluiten en er geen sanctie meer aan verbinden. Ik zou ook duidelijk nog zeggen dat je die excuses heel fijn vond.
Mijn oudste kon ook zo’n driftkop zijn, maar nu hebben we wel een heel heldere aanpak, waarbij zij zelf al afstand neemt als ze voelt dat het te veel wordt. Dat leren aangeven moest ze wel echt stapje voor stapje leren, en gaat soms ook wel mis, maar gelukkig meestal heel goed nu!

 

Mijn zoon heeft geregeld zulke buien. Nu heeft hij ass en weet ik dat het vaak overprikkeling of vermoeidheid is. De aanleiding voor de boze bui is dan vaak gewoon de druppel die de emmer doet overlopen. Bij mijn zoon helpt het als ik rustig blijf, hem troost en zn gevoel/frustratie benoem. Hij krijgt er geen straf voor maar hij krijgt ook niet zn zin in datgene wat hem deed flippen.

 

Geen idee, wel goed dat je voet bij stuk houdt!
Nog nooit zo'n woede uitbarsting gehad, maar no way dat ze de straat op rent, bij kop en kont hup naar je kamer.

Vermoeidheid of niet, je kan prima je ongenoegen uiten zonder dit drama. Vermoeidheid is echt killing hoor, hier gaan ze bij eerste signaal al naar bed (maar er spelen nog kinderen buiten, prima voor hun, jij gaat naar bed)

 

ik denk dat ik hetzelfde zou doen als jij. En niet mee naar het strand snap ik zelfs ook: Als ze al te moe is en dan nog s avonds naar het strand... put dat alleen verder uit. Ook al voelt dat voor haar misschien alleen als een straf - het is ook beter voor haar denk ik.
De -1 week helemaal geen pakjes meer- vind ik ook wel een logische.

Ik moet wel zeggen dat ik het ook altijd érg moeilijk vind als ze duidelijk oververmoeid zijn- met dit weer - om ze dan rust te bieden. Slapen gaat moeilijk door de warmte. Maar met de hitte buiten etc is ook érg inspannend. Echt zoeken naar een manier om ze een dag rust te bieden.

 

Voor nu is dit denk ik een prima oplossing. Er zijn nog meer prima oplossingen te verzinnen, maar jij hebt nu deze gekozen dus die zou ik gewoon vasthouden.
Je dochter kan er inderdaad niks aan doen dat ze moe / warm / overprikkeld / uit haar ritme is. Dat is dus ook niet hetgeen waar je haar voor straft. Je straft haar om de manier waarop zit dit uit. Dit is volslagen over de top en gewoon belachelijk gedrag. En dat zeg ik als iemand die als kind ook behoorlijk driftig kon worden (inmiddels diagnose adhd). Ik kan dus wel begrip opbrengen voor kinderen die zo overprikkelt zijn en snap zelfs prima hoe zo’n driftbui tot stand komt. Maar ik ben eigenlijk ook erg blij met ouders die dat niet begrepen en altijd snel korte metten maakten van zulk gedrag. Want het is gewoon niet oké dat je daarmee een hoop anderen tot last bent.

Dat betekent wel dat je dochter zal moeten leren hoe ze dan wèl moet reageren. Onze zoon (oudste) kon ook flinke driftbuien en / of huilbuien hebben. Daarnaast heb ik er als juf ervaring mee. Dus ik heb inmiddels een heel arsenaal aan tips / trucs. Dat varieert van terugtrekken op een rustig plekje (eventueel muziekje erbij, lezen, spelen mat favoriet speelgoed) tot energie kwijtraken door te rennen of een bokszak gebruiken. Het is uitzoeken wat bij een kind werkt. Maar nog veel belangrijker is dat een kind op tijd voelt aankomen dat het kis gaat en dus op tijd voor zo’n alternatief gaat kiezen. Als je eenmaal in een driftbui zit, is het te laat.

Ondanks alle tips en trucs die ik heb, moet ik er wel bij zeggen dat wij onze zoon uiteindelijk een aantal keer naar een psycholoog hebben laten gaan. Zij besprak met hem vrijwel dezelfde dingen als wij al deden (o.a. GGGG-model) alleen van haar nam hij het wel aan. Onze zoon voelde zich vaak echt ongelukkig, vandaar dat wij deze stap hebben gezet. Ik weten niet hoe veel last jullie dochter er zelf van heeft en of zij dit soort dingen wel makkelijk van jullie zelf aanneemt.

Maar goed, ik denk dus dat twee dingen belangrijk zijn. Het belangrijkste is om haar te leren dit gevoel tijdig te herkennen en dat te onderbreken. Aan de andere kant ook echt het begrenzen van ongewenst gedrag door hier consequenties aan te verbinden.

 

Mijn kinderen hebben nooit zulke aanvallen gehad, dus daar heb ik geen ervaring mee. Wel uiteraard in lichtere vorm bepaalde buien (heel huilerig of heel boos) als ze oververmoeid of overprikkeld zijn. Mijn beste tip is dan eigenlijk ook om dat gewoon zoveel mogelijk te voorkomen als ouder. We houden toch eigenlijk heel strak een dagschema aan en merken als we daar te veel van afwijken dat ze dan ook al snel oververmoeid /overprikkeld raken

 

Dit inderdaad. Echt knap van een kindje van die leeftijd om zelf excuses te maken. Daar had je veel mee kunnen doen.
En niet mee naar het strand (een dag later notabene) vind ik echt een buitenproportionele straf.

Ze zijn hier ook alledrie moe, het is hier net vakantie, het is warm, waarom straffen vanwege een driftbui? Er zullen er nog wel meer volgen.

 

Onze jongste heeft dit ook jaren gehad, is nu bijna 10 en pas dit jaar is het beter gegaan, al heeft ze heel af en toe nog steeds een bui. Op school had ze het ook.
Wat hier hielp is het op tijd signaleren, ze zit meestal niet van het ene op het ander moment in zo'n bui. Als je het van te voren in de gaten krijgt dat er iets niet helemaal lekker zit werkt het hier om te vragen of ze wat wil eten of drinken, dat voelt ze vaak zelf niet aan. En extra aandacht geven, even knuffelen en even lekker samen zitten. Dus echt het contact aangaan en niet alleen maar nee zeggen als iets niet mag. In het voorbeeld van het drinken bij jou kun je als ze het vraagt haar een knuffel geven of even op schoot nemen en zeggen: 'ja dat drinken was wel heel lekker he, zo lekker dat je er nog wat van wilt.' Dan zal ze dat bevestigen en dan kun je rustig zeggen dat ze morgen nog wat mag, maar voor nu even niet en ook uitleggen waarom. Als ze zich gehoord voelt is de kans groot dat de boze bui al minder wordt.
Je kunt ook met haar afspreken dat er een speciaal plekje is waar ze heen kan als ze boos is, waar ze dan even tot rust kan komen met wat kussens of knuffels, boekje, even tekenen of wat dan ook. En wat hier ook goed werkt is benoemen 'heb je onweer in je hoofd' (niet als ze keihard staat te schreeuwen, maar ervoor of er vlak na). En daarop door vragen. Waar zit het dan, welke vorm heeft het, hoe groot is het, welke kleur heeft het? Kan je het onweer ook verplaatsen? Dat helpt hier soms goed en gek genoeg verplaatst ze het dan zelf steeds en wordt het steeds kleiner en een andere kleur. Laatst had ze het verplaatst naar haar voeten en toen deed ik de suggestie dat ze het er misschien uit kon springen op de trampoline, dat werkte en de rest van de dag was ze vrolijk.
Straffen zou ik niet meer doen, daar los je de oorzaak van het probleem niet mee op en ze voelt zich alleen maar extra rot omdat ze niet mee mag. Mijn stiefdochter heeft zich ook een tijd heel slecht over zichzelf gevoeld omdat ze die boze buien heeft, ze had het gevoel dat ze alles verpestte voor de rest. Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. En een straf voor de volgende dag zou ik al helemaal niet doen. Het is een nieuwe dag dus nieuwe kans en nieuw begin. Al kan ik me goed voorstellen dat je het gedaan hebt want wij hebben ook zeer regelmatig met onze handen in het haar gezeten, op een gegeven moment weet je het gewoon echt niet meer. Heel veel succes ermee!

 

Een straf een dag later vind ik voor een zesjarige te heftig. Zeker als ze ook nog excuses heeft aangeboden.

Tuurlijk is het niet ok dat ze zo uit haar dak gaat maar ze is zes en je noemt zelf ook oorzaken.

Ik zou erop terugkomen en zeggen dat je er over nagedacht hebt en haar wel mee naar het strand nemen.

 

Hier is dit gedrag een paar keer per dag aan de orde.
Maar hier te wijten aan een reactieve hechtingsstoornis.
Ze accepteert geen gezag van een volwassene.
Als ik nee zeg, of haar begrens dan flipt ze.
Ze scheld ( en niet alleen maar stomme mama... Nee meer in de trant van ik maak je dood etc), gooit, spuugt, slaat met deuren, krijst en gilt en vernielt.
En dat duurt soms een paar weken achtereen elke dag een paar keer.
Dan even een paar dagen niet en dan weer een poos wel.

 

Wat heftig zeg! Lijkt mijn erg moeilijk.

 

Ik vind de straf ook te heftig en ik denk dat het ook zijn doel voorbij schiet.
Voor volwassenen is het soms al moeilijk om hun emoties in bedwang te houden, laat staan voor een kind. Ze voelt van alles, maar heeft geen idee wat ze met al die gevoelens moet. Resultaat: een woedeuitbarsting.
Ik vind dat persoonlijk niet iets om te bestraffen maar iets om haar mee te helpen.

 

heel herkenbaar..
1 van mijn dochters is exact zo..
heb ik haar alleen geen probleem..
Maar ze weet dankzij regels en duidelijkheid wel de consequenties vanbepaalde gevolgen die ze doet.
En ja dat betekend ook NIET mee als we bv naar strand zouden gaan.. maar dan gaan we ook allemaal Niet!

Ik vind duidelijkheid en bepaalde consequenties voor gedragingen wat niet kan juist goed. Dit wordt ook continu gezegd door psychologen enz.

Ondanks dat ze 8 is, doet ze het echt bewust om ons boos te maken of een andere emotie te laten zien, en dankzij de vaste regels/consequenties hebben wij geen frustratie of boosheid (meer), en is de regelborf voor iedereen in het gezin..
Geeft heel veel rust..

Wel belonen wij middels een systeem..
En daar houden wij ons ook aan..
Maar 1 dag niet goed.. is weer opnieuw..
Vonden ze niet leuk, maar na een paar keer uittestrn van hun kant, weten ze dat we standvastig zijn en doen wat we zeggen en zeggen wat we doen.

 

@ts, ik vind het juist wel goed dat je, ondanks 'sorry zeggen' wel je straf naleeft.. anders heeft het de volgende x geen effect op wat je zegt of oplegt..

daarbij wel belonen in woorden of knuffel dat ze wel open en eerlijk is als ze zelf verteld waarom

 

Heeft jouw dochter ook een hechtingsstoornis ?

Zo nee dan is vergelijken wel wat tricky.
Niet alle gedrag kun je als ouder sturen.
En als een ander dan roept dat je je maar vooral streng en consequent moet zijn dan is dat erg pijnlijk.

 

Ik vind een groot verschil tussen als een kind het bewust doet of als het het kind als het ware overkomt. Mijn zoon valt in de laatste categorie en dat kun je niet vergelijken met bewust manipuleren.
Als je kind het expres doet is een consequentie terecht maar als een kind zelf overvallen wordt en ontploft heeft straffen alleen een negatief effect

 

Ja helaas wel.. neem daar als combinatie een loyaliteits-conflict in mee en je hebt een hele hele helse combinatie..
Zoveel therapieen al gehad, als gezinshulp..
En enige wat haar helpt is dat wat wij nu al een tijdje doen.
Geeft haar duidelijkheid, ze weet wat ze kan verwachte (en andersom), en de woede-uitbarstingen zijn een heel stuk verminderd..

we hebben zoveel manieren en technieken geprobeerd dat dit nog 1 van de laatste pogingen/redmiddelen kon zijn..
Gelukkig werkt dit wel bij haar..

Ik ga hier de situatie verder niet neerzetten, want die is voor een volwassene al niet te begrijpen, laat staan voor een kind die een traumatische stoornis heeft opgelopen en hierbij de nodige problematiek/stoornissen ervij heeft gekregen.

enige wat haar biedt is duidelijkheid en structuur, maar ook totaal geen onderscheid tussen haar of de andere 2 (straks 3) in benaderen, behandelen of corrigeren.

NB. om zo aanvallend te reageren dat ik niet zou weten waar ik over spreek is tot daar aan toe.. maar geloof mij als ik zeg.. wat IK met MIJN dochters heb meegemaakt, gun je je ergste vijand niet!
De veroorzaker blijft er continu mee wegkomen, en ik moet samen met mijn vriend in alle bochten en gaten wringen om überhaupt de kinderen 'normaal' en gezond te laten functioneren, wat iemand anders keihard kapot heeft gemaakt
En 1 stap vooruit betekend helaas bij mijn middelste 2 stappen terug..