Ik heb al eerder een topic geopend over de stress die ik had bij het huilen van mijn dochtertje doordat mijn zoontje (nu 2) een huilbaby was. Het leek de goede kant op te gaan een aantal weken na de geboorte van mijn dochtertje (nu 7,5 week). M’n dochtertje leek een stuk rustiger behalve dat ik haar wel in moest bakeren om in slaap te komen maar dan sliep ze ook tot de volgende voeding. Mijn zoontje had na zijn ziekenhuisopname met 2 maanden het probleem dat hij thuis wel in slaap kon komen maar altijd na stipt 3 kwartier wakker werd. En 3 x raden wat ik nu sinds een paar dagen bij mij dochtertje zie: ze wordt na 3 kwartier huilend wakker, heeft geen honger en is ook nog niet uitgeslapen. Ik leg haar wakker in bed dus ze weet wel hoe ze zelf in moet slapen, maar doorslapen lukt dus niet goed. Ik geef wel telkens een speentje en dan lukt het soms om verder te slapen. Bij mijn zoontje ben ik daar eindeloos mee bezig geweest. Als hij niet genoeg sliep, begon het huilen weer namelijk. Het probleem is dat ik het gevoel heb dat ik dit niet allemaal nog een keer op kan brengen. Ik word hier zo angstig en ongelukkig van. Ik deed zoveel leuke dingen met mijn zoontje en was echt gelukkig de laatste tijd. Ik probeer het los te zien van mijn dochtertje want op de goede momenten voel ik echt wel dat ik haar niet kwijt wil, maar ergens wil ik gewoon terug naar de oude situatie. En daar schaam ik me heel erg voor. Ik wil net als iedereen genieten van het mooie weer etc. Maar ik heb alleen maar het gevoel dat mijn leven voorbij is. Ik voel me zo ongelukkig. En ik vind het zo zielig voor mijn zoontje dat ook zijn leventje zo veranderd is zonder dat hij het begrijpt. Ik loop al bij een psycholoog maar ik heb het gevoel dat zij niet snapt hoe intens rot en angstig ik me voel. Ze denkt meer dat ik gewoon een perfectionistische moeder ben die het nu even lastig heeft met 2 jonge kinderen maar het is zoveel meer dan dat. Geen idee wat ik hiermee wil maar ik moet het even kwijt..
We kennen elkaar al uit eerdere topics en zitten volgens mij in precies dezelfde periode met precies hetzelfde probleem. Heel herkenbaar, die 3 kwartier slaapjes zijn hier net zo. Precies zo n slaapcyclus van een baby. Ze gaat hier eigenlijk nooit uit zichzelf verder. Of ze komt er uit of ze heeft een paar keer speen nodig voor ze Door gaat. Lastig he! Ik weet van de oudste dat dit na een hele tijd wel wat minder werd, toen ze op minder slaapjes kwamen. Ik ben inmiddels aan de AD. Kun jij hier ook niet om vragen? Want volgens mij heb je het (net als ik) super zwaar!
Ja mijn oudste had dit ook.. dit ging pas met 9 maanden beter, toen hij naar 2 slaapjes ging... Ja ik ga dat vanmiddag bespreken inderdaad want ik heb steeds meer het gevoel dat ik helrmaal gek word zo.
Misschien moet je een andere psycholoog zoeken? Heb er geen ervaring mee maar lijkt me niet goed als je het gevoel hebt dat je psycholoog je niet serieus neemt en volgens mij heb je echt hulp nodig. Sommige dingen die je hier beschrijft lijken mij richting een PND te gaan. Ik denk trouwens dat een kindje erg reageert op de stress van de moeder. Maar ja, zo lang jij niet goed geholpen wordt met ermee omgaan zal jouw stress ook niet afnemen.
Buiten dat je misschien meer hulp nodig hebt, heb je ook momenten om tot jezelf te komen en dat je het slapen van je dochtertje even los kan laten? Ik herken het namelijk wel, beide kinderen waren lastige slapers en mijn jongste tussen de 3 en 10 weken een huilbaby (en daarna 2 weken ziekenhuis en daarna en half jaar een sonde en fulltime kolven, dus best pittig maar wel een blije baby ). Ik denk dat een lichte dosis ad je al uit deze gedachten kan helpen, net even dat zetje om het allemaal wat rooskleuriger in te zien.
Rond de 8 weken zitten ze weer in een sprong. Dan willen ze eigenlijk alleen maar bij mama zijn. De 8 weken sprong is een b*tch! Maar er is licht aan het einde van de tunnel, want na een sprong kunnen ze weer wat meer dan daarvoor. Ik denk ook dat je a) een andere psycholoog moet zoeken, een waar jij je wel goed bij voelt b) medicatie moet gaan overwegen en c) zoveel mogelijk hulp moet inschakelen van familie en vrienden, wacht hulp niet af maar vraag het! Dit kan in het huishouden zijn maar ook een middagje oppassen zodat je of lekker met je zoontje op pad kan of zelf even gaat bijtanken dmv sauna, terrasje etc. Meid ik weet hoe zwaar het is maar echt; Het komt goed! Ook al zal je dat nu niet zien of geloven maar het is echt zo. Die babytijd is en blijft niks vind ik gelukkig worden kleine kindjes groot
De psycholoog neemt me wel serieus maar het is meer dat ik zelf bij zulke gesprekken ‘niet bij mijn gevoel kan’ waardoor ik nooit echt over kan brengen hoe erg het is doordat ik het alleen maar heel zakelijk kan vertellen. Gisteren geweest. Ik heb verteld dat ik het enige kind thuis was, opgevoed door alleen mijn moeder die mij nooit veel regels of beperkingen oplegde. Ook als een opleiding ofzo niet lukte, stopte ik ermee en ging wat anders doen. Zij zegt dat ik nu eigenlijk de kans moet gebruiken om te ‘leren’ van deze situatie dat dingen soms niet gaan zoals je wilt en dat je ergens gewoon doorheen moet/het moet verdragen ook al is het niet leuk of makkelijk en hoe je het wilt. Nuchter gezien heeft ze wel gelijk alleen als ik vanochtend weer bijna sta te kotsen van de angst, voelt het toch alsof er snel een ‘oplossing’ moet komen omdat ik dit niet vol denk te houden. Ik ben ook een enorm gefocuste, pragmatische controlfreak. Bij mijn zoontje vond ik het nog haast makkelijker omdat ik de hele dag alleen met hem bezig kon zijn. Juist omdat dat nu niet kan, vind ik het zo lastig denk ik. Eruit gaan is inderdaad goed. Vind het alleen dan ook weer naar dat ik het gevoel krijg net zo lief weg te blijven.. Het is echt dat ik m’n zoontje ook heb thuis anders was ik echt gillend weggelopen denk ik..
Het voelt mij bekend. Bij mijn eerste heb ik zo vaak gedacht.... waarom hebben wij dit gedaan? Ik had een goed leven en was gelukkig. Alles daarvan leek onder mijn voeten weg geschoffeld te zijn. Ik was angstig, controle freak en was ontzettend zenuwachtig. Dochter sliep ook slecht, ik ook en zo werd het cirkeltje alleen maar erger. Ik voelde mij ook erg schuldig tegenover mijn dochtertje op dat moment en hoopte zo dat ze mijn gevoel niet zou voelen en zich welkom voelde. Het is heel heel naar gevoel. Ik ben nu zwanger van een tweede maar ik wil voor tijd met deze voorgeschiedenis dit ook bespreken met de verloskundige. Wat mij trouwens goed geholpen heeft is opschrijven waar ik op een dag gelukkig van werd en dit terug kon lezen. Eerste lachje, uitstapje, kopen broodrooster. Dan lag de nadruk daarop en zag ik dat er ook nog leuke dingen waren in de nieuwe situatie.
Ja exact hoe ik me voel inderdaad.. ook het schuldgevoel richting m’n dochtertje, vooral als ik haar zo onschuldig en lief zie lachen. Maar die tip over positieve dingen opschrijven ga ik zeker gebruiken! Jij veel succes en sterkte, ik hoop dat je je dit keer beter zult voelen na de bevalling!
Mijn zoontje had dit ook. Ook maar een slaapcyclus van 45 minuten. Dit is wel het normale slaapcyclus van een baby maar is echt heel zwaar. Inbakeren wilde hij ook niet. Ik ben de eerste 4 maanden thuis geweest en het enige wat hielp was hem bij mij laten slapen. Dus ik heb uren maar letterlijk uren met hem op mijn buik gelegen en zelf ook proberen te slapen. Maar als je inderdaad nog een kleine man heb rondlopen kan dat niet. Mijn zoontje heb ik op een gegeven moment wel geprobeerd om in eigen bedje of box te laten slapen maar dit werd echt krijsen dat ik er naast stond ook te janken. Dus dat had ik al snel opgegeven, dan maar gewoon bij mij. Moet ook eerlijk toe geven ik was blij dat ik weer mocht werken. Langzaam toen er meer ritme kwam van 2 slaapjes per dag ging het beter. En nu is hij 1,5 jaar en slaapt hij soms in de middag 3 uur.
Wat vervelend dat je je zo naar voelt!! Ik heb geen echte tips voor je... Ik haalde regelmatig steun uit ‘oei ik groei’ voor de sprongetjes (8 weken is echt een sprongetje!), dat hielp mij relativeren! Is een draagzak/draagdoek misschien iets voor je? Zeker tijdens sprongetjes hielp ons dat erg...
Ik vind dat uit jouw woorden blijkt dat de psycholoog de situatie onderschat. Wat als je eens het een en ander op papier zet voor je psycholoog en het dan laat lezen of voorleest als je daar bent?