Ik baal zo van mijn lichaam! Sinds de ma is mijn lichaam nog niet weer op ritme geweest. Na de ma heb ik een week later medicijnen gekregen om de mk op te wekken. Daarna heb ik 8 weken gevloeid. Toen een kuur gekregen van 2 weken om het vloeien tegen te gaan. Daarna 2 daagjes lichtjes gevloeid, 2 weken later weer 2 daagjes licht gevloeid, bijna 4 weken eindelijk een fatsoenlijke menstruatie gehad en nu ben ik alweer 32 dagen verder. Nog niet ongesteld, en zondag had ik een negatieve test in handen. (heb ook geen zwangerschapssymptomen). Als ik dan niet zwanger ben, waarom word ik dan niet gewoon ongesteld, zodat ik weer een nieuwe periode (met kansen) in kan gaan? Pfffff, ik wil zo graag weer zwanger worden, maar met dit lichaam wat maar niet meer in het oude ritme wil komen, gaat het volgens mij nooit lukken! Ik zit er vandaag echt weer even doorheen. Voel me verdrietig om alles van de afgelopen tijd. Moet er soms aan denken dat ik nu bijna 8 maanden zwanger had kunnen zijn en dat ik na al die tijd nog steeds niet weer zwanger ben. (terwijl om mij heen iedereen zwanger lijkt te zijn) Sorry moest het even kwijt
ik kan me heel goed voorstellen hoe verdrietig je ervan word, het duurt nu ook al een flinke tijd voor je en dat valt niet mee en elke dag opnieuw gaat dit door in je hoofd als je merkt dat alles nog steeds niet weer normaal is, dat is best slopend en heb je alle recht om daarover te klagen, ik hoop dat je snel je normale regelmaat en cyclus terug hebt veel sterkte en blijf maar van je afschrijven hier
Dank je, erg lief van je! Op zich praat ik er ook niet veel over. Ik heb het gevoel dat niemand in mijn omgeving het begrijpt, omdat ze de situatie niet kennen. Mijn man is wel lief voor mij, maar er is maar eentje die mijn lichaam voelt of juist niet voelt. En dat geeft je soms wel een 'alleen' gevoel!
Klaag maar lekker meid! We zijn hier om elkaar te steunen. Kan me voorstellen dat je erg verdrietig bent en dat je een gemis hebt op dit moment. Heel veel sterkte!
het is ook een alleengevoel, eigenlijk dubbelop ook nog want niemand snapt het, want ze hebben niet hetzelfde gevoeld en bovendien voelt het ook nog als dat je je eigen lichaam niet meer kan vertrouwen, bovendien voel je je al verdrietig, dat is niet niks hoor alles bij elkaar gewoon rustig aan proberen te doen