Vechter Sam

Hallo allemaal,
Hoe kan het anders lopen in het leven. Hoe volkomen onbegrijpelijk kunnen dingen zijn...

Afgelopen zondag hebben wij bij een zwangerschapsduur van 18 weken en 3 dagen afscheid moeten nemen van onze sterke zoon Sam.
Het is nogal een lang verhaal, maar ik wil het toch met jullie delen.

Na bijna 3 jaar proberen zwanger te worden, en 2 miskramen in 2012, bleek ik afgelopen zomer spontaan zwanger. We zouden dit najaar met IUI beginnen dus het kwam als een totale verassing!

De eerste weken waren erg onzeker. Na de termijn echo met 10 weken waren we wat geruster. Het kindje deed het prima! Na 13 weken kwam bij ons echt het besef. We krijgen echt een kindje!!
Tuurlijk heb je in je achterhoofd dat het altijd nog mis kan gaan, maar dit probeerde ik te negeren.

Ik kreeg al heel vroeg, ergens rond week 12, last van een verkrampte baarmoeder. Dit bleken hele vroege harde buiken te zijn. Ik ben hiervoor regelmatig voor extra controles bij de vk geweest. Elke keer kreeg ik het advies om nog rustiger aan te doen.
In 4 weken ben ik van full time werken en sporten, naar stoppen met werken en zo goed als bedrust gegaan. Dit leek te helpen.

Tot vorige week dinsdagnacht. Ik kreeg flinke harde buiken, die ook pijnlijk waren en elke 3-5 minuten kwamen. De volgende ochtend gelijk de vk gebeld, en moest gelijk langskomen. Alle controles waren goed. Doordat ik geen bloed of slijmverlies had gingen er geen alarmbellen rinkelen bij de vk. Dit kwam wel vaker voor, en waarschijnlijk zou het erop uitdraaien dat ik al snel bedrust zou moeten houden door een extreem gevoelige bm.

Donderdag op vrijdag nacht ging het mis. Ik kreeg flinke krampen bij de harde buiken. In de nacht de vk gebeld, maar omdat ik geen bloedverlies had adviseerde zij om met kruiken en paracetamol proberen de buik weer rustig te krijgen. Dit lukte niet. Om 8.30 kwam ik bij de vk voor controle. De uk deed het goed. Ze wilde voor de zekerheid toucheren om ontsluiting ( meer voor mijn eigen gemoedsrust, ik was er van overtuigd dat het niet goed was) uit te sluiten.
Helaas bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben, en leken de vliezen al uit de bm te hangen...

Ik werd direct met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Daar werden de vermoedens van de vk bevestigd. De vruchtzak hing ook al voor een deel uit de baarmoeder.
De kans was erg groot dat we ons kindje zouden verliezen.
Ik werd direct aan de weeen remmers gezet, en moest plat in bed liggen, met mijn bekken omhoog, in de hoop dat de vruchtzak terug zou zakken. Helaas gebeurde dit niet bleek op de echo zaterdag. Ons kindje was wel nog enorm druk... Wat een verschrikkelijk moment.
De dagen hierna waren vreselijk. Er werd zaterdag nog een poging gedaan om mij in het LUMC te krijgen voor een nood cerclage, en het terug duwen van de vruchtzak. Dit wordt weinig gedaan, en de slagingskans is klein, maar we wilden de gok wel wagen.
Toen de ambulance zo ongeveer voor de deur stond om me op te halen leken mijn vliezen te breken. Dit was echter niet 100% zeker. De artsen wilden de middag en avond afwachten. Met kapotte vliezen kon de behandeling niet uitgevoerd worden.
In de loop van de middag werd duidelijk dat ik vruchtwater verloor. Het was te veel om iets anders te zijn.
Toch werd de behandeling niet gestopt. Er zijn verhalen bekend van vrouwen met gebroken vliezen die toch na een aantal maanden een gezond kind op de wereld hebben gezet.

Ik kreeg echter aan het eind van de zaterdagmiddag koorts, en de ontstekingswaarden in mijn bloed liepen op. Er werd besloten de behandeling te stoppen, omdat het nu voor mij gevaarlijk werd.
Zaterdagavond kreeg ik ineens onwijze buikkramp, mijn darmen. Ik moest nu naar de wc. Mijn man liep mee, en terwijl ik op de po ( die was in de wc gezet voor het geval ik het kindje zou verliezen) zat voelde ik iets uit mijn vagina komen. Ik keek naar beneden en er hing wat uit. De artsen kwamen erbij ( lekker genant terwijl je op een po vol diarree zit... ) en ik werd terug naar bed geholpen. Daar bleek het een deel van de vruchtzak te zijn wat eruit hing. Het ging ongveer 8-10 cm uit mijn vagina. Het kindje zat nog in de bm.

De verwachting was dat de bevalling nu snel op gang zou komen. Er gebeurde echter niks.
Zondagochtend was de vruchtzak zelfs tussen mijn benen vandaan. Op de echo bleek ik al het vruchtwater verloren te zijn. Daarom was die zak ook weg. Sam leefde nog, maar lag wel helemaal ingesloten. De optie om te wachten stond nog ( mijn koorts was gezakt inmiddels) maar zou grote kans op misvormingen bij Sam geven. We hebben hier om die reden niet voor gekozen.
Op zondagochtend heb ik om 10.45 de eerste misoprostol ( cytotec) gekregen. Ik kreeg dit elke 3 uur.
tegen het eind van de middag werden de weeen heftig. Ik wilde alleen geen pijnstilling omdat ik het bewust mee wilde maken.
Rond 19.00 trok ik de pijn niet meer. Ik vroeg om pijnstilling. Ik kreeg een epiduraal ( ruggeprik) omdat ik nog steeds maar 4 cm ontsluiting had. Ook kreeg ik toen de 4e gift misoprostol.

Op zondagavond om 22.18 is onze perfecte zoon Sam geboren. Hij heeft nog ruim een uur na de bevalling geleefd. Het was een enorm sterk kindje volgens de gyn.
we hebben uitgebreid afscheid van hem genomen. Hem veel geknuffeld, foto's gemaakt. Alle liefde aan hem gegeven die we voor hem voelde.
Helaas ging het met mij niet goed na de bevalling. De placenta kwam niet los, en ik verloor veel bloed. Een uur na de bevalling lag ik op de operatietafel voor een manuele placenta verwijdering. Bij elkaar heb ik zeker 2 liter bloed verloren... Kon er ook nog wel bij.
De volgende ochtend heb ik 2 zakken bloed gekregen, dat hielp iets, maar voel me nu nog steeds erg zwak en slap. Maar goed dat komt wel weer. Het emotionele herstel zal langer duren..

Het vermoeden bestaat dat ik cervixinsufficientie heb. Hier zullen de komende maanden onderzoeken naar gedaan gaan worden. Ik vind het idee eigenlijk onverdraagbaar dat het mijn 'schuld' is dat dit sterkte, mooie mannetje geen kans heeft gekregen.

**Lieve Sam, het doet zo'n pijn dat ik je nooit zal horen lachen. Nooit je armpjes om me heen zal voelen. Nooit je warme lijfje tegen me aan. Ik hoop dat je de liefde hebt gevoeld die we voor je voelden. Jij was veel meer dan welkom lieve schat.
Voor altijd in ons hart....**

 

Dank jullie wel.
Het opschrijven van het hele verhaal heeft inderdaad wel opgelucht. Ook omdat je een soort van bang bent om dingen te vergeten, ook al staat alles op je netvlies gebrand.
Het hele verhaal wat ik opgeschreven heb, met alle details erin, print ik uit en gaat in het fotoboek wat ik nu aan het maken ben.

We hebben vandaag de geboortekaartjes van Sam besteld. Ze zijn erg mooi geworden. Afdruk van de voetjes is de voorkant, zie foto, met zijn naam eronder.
Aan de binnenkant staat zijn naam en geboorte- en overlijdens datum, en de tekst: 'Vol liefde in ons leven gekomen. Met intens verdriet hebben we je moeten laten gaan. Er vliegen een aantal vlindertjes over het kaartje, en naast zijn naam staan een aantal sterren. Wij zijn er erg 'blij' mee...

 

Dank je wel... We zijn allebei ook zo blij met die afdrukjes. Ze hebben dit in het ziekenhuis gedaan, ook van de handjes trouwens. Erg mooi.

 

Dank jullie wel voor de lieve woorden... Doet ons goed.