Dit topic is bestemd voor de meiden die kort geleden nog in de wolken waren met een positieve test, mooie echo's en vooral een geweldige toekomst voor ogen maar waar helaas een ruw einde kwam aan deze geweldige gedachten. Oftewel, heb je (vrij) recent een miskraam, curretage of bbz gehad en wil je je gevoelens, ervaringen en vooral onze -hopelijk weer roze!- toekomst delen, wees zo vrij om er bij te komen Liefs, Loki
Ik zal eerst mezelf even voorstellen en mijn verhaal vertellen... Ik ben Loki (schuilnaam ). Woon samen met mijn vriend in Brabant en ben 25 jaar. Mijn vriend is 3 jaar ouder. We hebben een hondje en ik heb een pony. En een grote wens, een kleine.... Eind september zijn we met de pil gestopt nadat we klaar waren met onze uitbouw van het huis. Helemaal klaar voor een kleine spruit! Sneller dan verwacht, eind december, teste ik positief. Jeetje wat een geweldig kerstkado, iets mooiers kon ik me niet bedenken. Met de kerst vertelden we het onze ouders (eerste kleinkind) en jeetje wat waren ze blij! Met 6 weken en 4 dagen kreeg ik een veegje bloedverlies. Ik schrok vreselijk en belde de maandag de VK. Dit kwam vaker voor, ik moest me geen zorgen maken. Makkelijker gezegd dan gedaan... Met 6 weken en 6 dagen besloot ik een pretechobureau te bellen waar ik smiddags al terecht kon! En warempel, de echo was goed! Kleintje lag precies op schema en het hartje klopte. Wat was ik blij! Nog een paar dagen wat bruinverlies maar dat stopte de vrijdag. Zaterdagavond net voor ik naar bed ging veegde ik ineens behoorlijk wat bloed af met 2 flinke stolsels. Foute boel.... Ik belde meteen de VK en deze beloofde de dag erop te komen kijken. In de stolsels was geen vruchtje te zien, het kon 2 kanten op. De maandag zou ik een spoedecho krijgen. Maandag ochtend verloor ik veel bloed en grove stolsels. Ik had helemaal geen hoop meer en al 2 dagen weinig anders gedaan dan gehuild.... De echo wees echter iets anders uit, de kleine was in orde! Precies groot genoeg (7 weken 5 dagen), hartje te zien en het bloed kwam ergens anders vandaan! Ik was zo blij, maar durfde alsnog niet te gaan genieten. Met 11 weken hadden we onze termijn echo. Ik had nog wel wat bloed verloren kort na de laatste echo maar dat was op de echo al te zien, dat er nog een 'bloedblaar' zat. Ook nog bruinverlies gehad maar dat was normaal zei de VK. Met knikkende knieen zat ik te wachten op de echo. En jawel *baf* daar ging ik, van de roze wolk af, met een moker op mijn hoofd en de grond wegzakkend onder mijn voeten vandaan. Onze kleine leefde niet meer.... Met 7 weken en 6 dagen (1 dag na de goede echo...) is het hartje gestopt.... Mijn wereld storte in, onze toekomst, ons geluk . Omdat de kleine al 3 weken leveloos in mijn buik zat ging alles heel snel en kon ik de dag erop al gecurreteerd worden. Ik wilde ook niet meer afwachten. De ingreep viel alles mee, lichamelijk dan, geestelijk is het onbeschrijfelijk wat er allemaal door me heen ging. Ondertussen leg ik me er beetje bij beetje bij neer en besef ik dat ik geen september-mamma wordt... We houden een ronde rust op aanraden van de gyn (die beweert dat we een extra risico hebben als ik nu meteen weer aantel en dat wil ik niet op mijn geweten hebben als het dan fout gaat... ) en daarna gaan we weer proberen, of het ons gegunt is om zwanger te worden én te blijven...
Ik sluit me hier ook aan! Het is al een tijdje geleden dus ik zal me hier nog eens voorstellen. Ik ben Lolieken (ook schuilnaam, hihi ). Ik ben 27 jaar en samen met mijn vriend heb ik een dochtertje van een jaar. Een echt godsgeschenk. Ik had voor mijn dochtertje al heel erg lang een kinderwens maar mijn vriend was hier nog niet klaar voor. Achteraf bekeken ben ik wel blij dat we zo goed naar elkaar geluisterd hebben. Op mijn 25ste werd ik zwanger van Lore en op 15 januari 2009 zag zij voor de eerste keer het levenslicht buiten mijn buik. Voor mij is onze dochter een echt wonder. Ik kamp namelijk met cyclus problemen. Ik krijg heel erg weinig een eisprong. Ik heb al onderzoekjes gehad maar men spreekt over niks eigenlijk. Ik heb volgens hen pech met lange cyclussen en weinig eisprongen. Ik haalde me al vanalles in het hoofd maar als er iets was geweest had de gyn het wel gezegd veronderstel ik. Ik werd dus wonder boven wonder vrij snel zwanger van Lore. Heel gek maar ik had toen ook geen angst voor een miskraam. Ik had er een héél goed gevoel over en mijn droom werd waar. Al snel besloten ik en mijn vriend dat we voor een 2de zouden gaan. We lassen wel een pauze in maar rond november (bijna een jaar later na ons eerste kindje) lieten we de natuur zijn gang gaan. We verwachten beide dat het wel even zou duren vandaar dat we onze start 2 maanden vervroegd hadden. Ik gebruikte voor de zekerheid ovulatietesten maar verwachtte er eerlijk gezegd niet veel van. Maar nee hoor ik teste op een dag positief! Zo blij en we gingen aan de slag. Vanaf toen wist ik het. Ik ben zwanger. Je mag het gaan opzoeken voor ik ook maar kon weten dat ik zwanger was zei ik hier op het forum dat ik zwanger zou zijn. Ik kan het gevoel niet beschrijven maar het was een heel zuiver gevoel. Op 27 december zou ik mijn nod hebben. Omdat ik jarig ben met kerst wou ik het oh zo graag weten en ging ik al VIJF dagen voor mijn nod met testjes aan de slag. Ja hoor, streepje en diezelfde dag nog een digitale zwangerschapstest met zwanger. Ik was in de wolken en mijn vriend ook! Onze kleine meid werd grote zus! Het was heerlijk met ons geheimpje rondlopen. Ik had weer een wezentje in mijn buik en het voelde heerlijk. Op oudjaaravond vertelde we het onze ouders en ze waren OVERGELUKKIG. Traantjes vloeide van gelukt. Maar al snel werd mijn roze wolk een héél licht roze wolkje. Ik begon schrik te krijgen. Ik moest lang wachten op mijn eerste echo (zou 10 weken zijn) en het voelde niet goed. Ik kon mezelf niet geruststellen. Ik was zo bang. En mijn voorgevoel zei dan nog specifiek een missed abortion. Ik probeerde alles voor mezelf te houden maar ik bleef me niet goed voelde. Maar ondanks alles groeide mijn buik. Gigantisch. Dit kon het kindje nog niet zijn maar mijn lichaam reageerde wél. Gewone broeken waren geen optie meer en ik kon niet anders dan een zwangerschapsbroek kopen. Eentje maar want een tweede zou ongeluk brengen voor ik wist dat alles inorde was. De weken gingen voorbij en toen was het D dag. Naar de gyn. Hij maakte een praatje met me en toen werd het tijd voor de echo. Daar lag het ukje. Volkomen stil, geen beweging, geen hartje. Voor de gyn iets kon zeggen wist ik het. Hij vertelde me stilletjes wat er moest gebeuren. Het kindje was gestopt met leven op negen weken en ik liep er dus al een weekje mee rond. Toch voelde het alsof ik nog afscheid moest nemen. Maar volgens de gyn had ik geen tijd er moest een curretage gebeuren want als ik nu zou gaan bloeden zou het hevig zijn en zou ik op de spoed belanden. Als braaf kind luisterde ik. Voor ik het wist lag ik de dag nadien in het ziekenhuis. Ik heb geen enkele begeleiding gekregen en door dat mijn eigen gyn weg moest werd ik doorverwezen naar een boer van een mens. Het is allemaal snel gegaan maar door die ervaring voelde ik mij nog slechter. Om jullie een voorbeeld te geven zo lag ik naast een dame die even ver was als ik en ook een curretage had gekregen. Kwam de verpleging naar mij en zij mij botweg dat het voor mij niet zo erg was want dat ik al een kind had. Oh wat deed dat pijn. Mijn verlangen naar een 2de is ook zo groot. De curretage viel op zich mee maar emotioneel had ik nog heel wat te verwerken. Ik voelde me niet begrepen en nog steeds niet. Hier kan ik zonder problemen zeggen dat ik dat kindje nooit zal vergeten maar in het dagelijkse leven begrijpen mensen me niet. Ik moet maar doen alsof het nooit geweest is. Hoe vaak ik al hoorde je hebt al een gezond kind, wees blij. Alsof ik niet blij zou zijn. *Zucht* De dagen gaan nu voorbij en ik test nu een dikke week later licht positief. Ik zou heel erg graag negatief testen maar ik vrees dat ik nog een tijdje geduld zal moeten hebben. Dit weekend gaan we even naar een chalet in de middle of nowhere gewoon in de bossen en ik ga even mijn hoofd leegmaken. Ik heb het echt nodig!! Wij kregen meteen groen licht maar ik ga gewoon luisteren naar mijn lichaam. Volgens mij word ik ook niet terug zwanger voor mijn lichaam terug klaar is. Zo denk ik toch... Het ware zware tijden. Maar in mijn hart is de zon langzaam terug aan het schijnen. Ik voel me wel erg onbegrepen en dat blijft me een beetje storen. Maar iemand die het niet meegemaakt heeft kan écht met de beste wil niet voelen wat het is... Succes iedereen!
Hoi Meiden ook ik kom met jullie meekletsen December 2006 is me hetzelfde gebeurd toen is er ook een topic gestart en dat loopt nog steeds. Even voorstellen Wuppieo1 ik woon samen met wuppie man en dochter Sophie zij wordt in april 2 jaar.ook hebben we 3 jack russels. Toen ik op 6 januari positief testte was ik blij en bang tegelijk maar ik stelde me positief op we hebben het zelfs best wel wat mensen verteld. De weken kropen voorbij op vrijdag 29 januari had ik de eerste tekenen dat het niet goed was dit werd 'savonds erger de volgende dag een echo gehad daarop zagen ze een vruchtje van nog net geen 6 weken. De vk zei nog kan wel met een lange cyclus maar als ik even terug rekende kon het onmogelijk Die avond is alles vanzelf losgekomen lichamelijk deed het geen pijn maar geestelijk was het een ramp. Ben een week thuis geweest en daarna weer gaan werken. Om mijn gedachte te verzetten ben ik vol met een dieet gestart Sonja was ook wel nodig Gaat op dit moment goed met af en toe een dipje. Ook ik hoop snel weer zwanger te zijn alleen hoe ik dan de eerste drie maanden door ga komen dat zie ik nog niet helemaal voor me.
Dat gevoel herken ik ook best wel... Hoe kom je dan toch die eerste maanden door??? Ik stel me ook positief op hoor. Maar automatisch ben je dan toch bang? Ik woon in Belgie en we gaan sowieso bij een gynaecoloog maar normaal krijg je extra begeleiding bij een zwangerschap na een miskraam. Dan mag je bv om de 2 weken komen ipv om de maand (tot je aan de magische grens zit dan wordt het terug om de maand) Maar goed eerst terug zwanger raken... Wij laten de natuur gewoon zijn gang gaan maar na mijn eerste menstruatie ga ik toch terug ovulatietestjes gebruiken denk ik. Alleen dit keer de goedkopere soort (sensi dipsticks) want het kost toch allemaal veel geld hoor.
Ik kom me ook hier ff melden. Mijn naam is Elif ( ook schuilnaam) ben 27 jaar en al 6 jaar getrouwd met mijn lieve man! 27 oktober 2005 besloten we dan we pil aan de kant gingen leggen, mijn man had zijn vast contract die dag gekregen, op naar een kleintje dus!! Maar er kwam maar niets en er kwam maar niets mei 2007 gingen we dan maar eens naar de gyn, die deed verschillende tests en wat bleek mijn man had geen zaadcellen. Een slag in je gezicht vertel ik jullie, we wisten echt niet meer wat we moesten nu. mei 2008 onderging mijn man dan zijn eerste tese ( zoeken naar zaadcellen in de zaadballen)helaas ook hier weer slecht nieuws. Geen zaadcellen. Na heel veel piekeren besloten we begin 2009 dan maar voor kid te gaan, ik moest de papieren van mijn man zijn tese hebben en zo nieuwsgierig als wat, ging ik zoeken naar de uitslagen. En die zagen neit slecht uit! Zelfs een aantal zaadcellen, we hadden direct hoop. En besloten naar jette te gaan aangezien ze daar verder zijn. 27 oktober ja 4 jaar na het stoppen van pil ondergingen we een icsi-tese, maar helaas alleen maar onvolgroeide zaadcellen. Onze droom van een kindje samen zou nooit uitkomen! De afspraak van te voren was dat de eicellen dan met donorzaad bevrucht zouden worden. zo gezegd zo gedaan. Maar geen tp want ik lag kantje boord met ernstige overstimulatie! Het belangrijkste was toen zelf uit het zh komen levend! na 1 maand rust eindelijk 3 januari tp van 2 cryo's en wonder boven wonder, met maar 10% we waren zwanger!!!!!!! We konden het niet geloven! Helemaal op de wolk maar uit bloedtesten ( wat ze in belgië doen ) bleek dat mijn hcg laag was en langzaam steeg Kans op miskraam dus, en idd met 6 wkn en 1 dag begon onze miskraam Zo droevig en vol ongeloof na 4,5 jaar zwanger en dan word het je weer afgenomen. Momenteel heb ik nog steeds bloedverlies, maar uit de bloedwaarden bleek dat mijn hcg nog op 9 stond dus zolang het niet op 0 staat blijf ik bruin/ rood verlies houden. We hopen dat we volgende maand voor een volgende tp kunnen, maar dan moet de cryo het ook overleven En anders weer op een wachtlijst voor kid Alle meiden een dikke knuffel!
Ook ik kom me hier melden. Ik Ben Annemiek (geen schuilnaam ) ben 35 jaar en woon ruim 2 jaar samen met mijn vriendjuh. 10 september 2010 gaan we trouwen. 26 mei 2008 de laatste pil. En begin januari 2009 hadden we onze eerste positieve test in handen. Dolblij waren we. Helaas 3 dagen later ging het al mis en verloor ik het vruchtje. Ontzettend veel verdriet. Ik zou ivm een wat langere cyclus 5 weken en 1 dag zwanger zijn geweest. In juni ben ik vermoedelijk ook weer zwanger geweest. Ik wilde toen wachten tot na die 3de dag ivm niet weer teleurgesteld willen worden. Ik voelde me precies hetzelfde als in januari. Had exact de zelfde kwaaltjes. En precies 3 dagen na Nod ging het weer mis. Nu hadden we de vreugde van de posi test niet gehad, maar toch was het verdriet weer enorm. Ik merkte ook aan de manier van bloedverlies dat het niet gewoon een langere cyclus was. Afgelopen december zijn we voor het eerst bij de gyn geweest. Daar hebben we een cyclus analyse gehad en aangezien we niet op onze trouwdag uitgerekend wilden zijn hebben we alleen in opdracht van de gyn geklust voor de samenlevingstest. Betere timing hadden we niet kunnen hebben, het was helemaal raak. Vanaf 2de kerstdag begonnen de kwaaltjes en op oudjaarsdag 2 dagen voor nod op advies van de gyn getest. Er was een tweede streep, maar die zag ik alleen als ik onder de tl lamp ging staan. 2 dagen later op 2 jan op mijn nod weer getest en toen was er echt een streep zichtbaar. Vervolgens heb ik uit onzekerheid van de eerdere 2 keer om de dag getest en de streep werd alleen maar donkerder. En we gingen over de 3 dagen nod heen. En toen zijn we het mensen langzaam aan, maar echt heel voorzichtig gaan vertellen dat we weer zwanger waren. We gingen een week over nog heen, en toch bleef er een stemmetje in mijn achtehoofd zeggen dat ik nog niet te hard moest juichen. We gingen 2 weken over nog heen, en langzaam aan kon ik een beetje gaan geloven dat het dan toch een keer goed zou gaan. We besproken zelfs al (met elkaar) dat we de bruiloft zouden verzetten naar voren toe en hoe we dat dan wilde doen enzo. op 25 jan 3 weken en 2 dagen na mijn nod kregen we onze eerste echo, en die verschrikkelijk klap. Ik was zwanger van een leeg vruchtzakje. Onze wereld storte in. Ik was blij dat ik vakantie had en dus niet naar mijn werk hoefde te gaan. We moesten voor de zekerheid een week later terug komen voor nog een echo. Die week duurde lang, de kwaaltjes werden alleen maar erger, waardoor het verdriet steeds weer werd benadrukt. Die echo een week later gaf niets anders aan. Ik kreeg 2 keuzes, of wachten tot het zelf los kwam, wat volgens de gyn nog wel een paar weken kon duren of een curettage. We hebben voor het laatste gekozen, we willen nl ook gewoon door met onze wens. En tja, het zat er natuurlijk al een hele tijd zonder dat het los kwam. Ik kon meteen de volgende dag al terecht voor de curettage. Ik ben gecuretteerd op de dag dat ik 8 weken 4 dagen zwanger zou zijn geweest. Het eerste wat ik deed toen ik bij kwam uit de narcose waren de tranen laten lopen. Het doet zo'n pijn. Ik ben die week nog thuis gebleven, lichamelijk gezien had ik aan het werk gekunnen, maar emotioneel gezien was ik een wrak. En eigenlijk nog steeds wel. Ik heb er zelfs mijn carnaval voor afgekapt. Ik wilde alleen maar tegen mijn vriend (hij gaat nooit mee carnavallen) aankruipen en onder de dekens wegkruipen. Dus 2 weken na de curettage heb ik nog steeds enorm veel verdriet. Gister hebben we een contole gehad bij de gyn. uit onderzoek van het vruchtzakje is niks "raars" uitgekomen. We hebben bloed laten prikken voor chromosomen onderzoek. De kans dat daar iets uitkomt is heel erg klein en de uitslag laat 3 maanden op zich wachten. Verder moeten we maar gewoon proberen. Ze kunnen niet veel voor ons doen, aangezien het zwanger raken niet het probleem is. Zodra we nu weer zwanger zijn kan ik bellen om met 7 weken meteen een echo te krijgen. En dan maar hopen op een goede afloop. Hoewel ik op dit moment niet het vertrouwen heb dat dat er ooit gaat komen. Ik vraag me af of mijn lichaam dat wel kan, een kind voldragen. Mijn lichaam heeft tot nu toe alleen nog maar het tegendeel bewezen. Deze cyclus wachten we op advies van de gyn af omdat het risico op een miskraam wat groter schijnt te zijn de eerste ronde na een curettage. Dus we luisteren daar maar braaf naar, ik zou niet over een paar weken weer deze klap kunnen verdragen. Ik krijg heel veel medeleven in mijn omgeving, maar ik krijg ook steeds te horen dat ik zo sterk schijn te zijn. Zo voel ik me absoluut niet. Ik ben een groot wrak van pijn en verdriet, ik kan nergens meer van genieten en ik vertrouw mijn eigen lichaam niet. En Lolieken, ik denk dat dat vertrouwen en boos zijn op je lichaam het enige verschil is, als dat er al is, tussen iemand die wel al een of meerdere kinderen heeft en een miskraam/curettage krijgt. MAar ik ben er van overtuigd dat de pijn, het verdriet en het gemis er zeker ook bij jou en anderen die een miskraam krijgen nadat ze al een kleine hebben is. Fijn dat er een gezamelijk topic voor de liefhebbers is. Sterkte allemaal en ik blijf hier wel meelezen en schrijven en hopelijk worden de verhalen in de loop der tijd alleen maar roze! Liefs Annemiek
Jeetje meiden, wat een heftige verhalen. Ik zal die van mij toevoegen, maar het is ietsje minder heftig. Ik ben 39 en heb al een zoontje van 3 (zie je al in mijn banner ). Na wat geharrewar en twijfel tussen mijn man en ik hebben we recent toch besloten dat we nog een kleintje willen. Zo gezegd zo gedaan en ik was in ronde 1 zwanger. Eerlijkgezegd schok daar een beetje van (sorry, het is een luxe probleem, maar het was gewoon zo). Helaas is het niet goed gegaan en is het vruchtje begin week 5 al gestopt en heb ik nu in week 9 een curretage gehad. Het wachten was echt naar en ik voel mij opgelucht dat het voorbij is en dat wij verder kunnen. Ik heb vertrouwen in de toekomst, maar ik ben ook wat gespannen over het feit dat ik al 39 ben. Ik vraag mij af wat mij nog te wachten staat. Als ik niet nu op stel en sprong zwanger raak, ben ik 40 voor ik nog een kind krijg. Dat vind ik eng. De kans op nog een miskraam of een kindje met een afwijking begint nu zo hoog te worden. Brrrrr. Het kost mij echt moeite om hier ontspannen over te zijn. Ondertussen ga ik een kilo of 7 afvallen en mij concentreren op mijn wonderkind van 3. Echt, hoor. Echt. Het is een wonderkind. Geloof me geloof me. Ik ben volkomen objectief. Het is een schatje. En dit jaar krijgen we er allemaal eentje bij! We gaan het allemaal samen doen meiden! We strooien gewoon heel veel hcg'tjes en sperma's hier rond en maken elkaar hartstikke zwanger, ok? Groetjes vanuit bed na curretage, Dominique
Oh fijn nog meer meiden! Het lijkt me echt leuk als we elkaar kunnen steunen in moeilijke tijden. Hopelijk kunnen we nadien allemaal te samen zwanger zijn.
Ik meld mij hier ook maar aan ! Ik ben Rachel, 22 jaar en dolgelukkig met mijn lieve vriend! wij hebben samen een zoontje van 15,5 maand. en ik heb half sept de pil laten staan( was vrij laks met de pil, kan niet echt zeggen dat het echt heeft kunnen werken), half oktober ongi geworden en toen pas weer met kerst.. Nouja op naar de volgens ronde.. was allang blij dat ik uberhaubt ongi werd. En mn geluk kon niet stuk toen ik merkte dat ik 24 jan mn ei had.. ! Eindelijk niet weer zo heel laat .. dus ik kon begin feb testen .. Huh jaa toch 2 streepjes !! heel vaag maargoed waren en toch 2.. toch maar even een bloedtest doen .. hmm wel zwanger , maar vrij laag hcg . Toen voelde het voor mij al niet goed.. Of ik even over 2 weken weer een bloedtest wou doen... Dat kon toch niet .. ik kon toch niet even 2 weken zo maar wachten... hm nou dat bleek ook niet want in het weekend ging het al mis .. Vandaag opnieuw bloed laten prikken en mn hcg was al onder de 10. Was dus toch een miskraam ... Ik hoopte nog zó dat ik één van die dames was , waaarbij het wel goed afliep ! ( hoop ik natuurlijk voor iedereen hoor ) Maar helaas ... Pff en dan zegt de huisarts ook nog : ''aah je bent harstikke jong joh.'' en ''Je hebt een mooi kereltje rond lopen, daar moet je je op richten!'' Nee , nou voel ik me al een stuk beter.. Ahum zucht * ! Hoe kunnen mensen dat nou zeggen ? Ook al ben je 16 en je krijgt een miskraam ..! Dat is toch verschrikkelijk !! Ik zit er een beetje doorheen ...
Hoi Meiden, Ik wil me ook graag bij jullie melden, ik praat ook nog mee bij een andere topic '' na een miskraam gaan we er weer voor ". Hier ben ik mee gaan schrijven na mijn eerste miskraam. Aan deze meiden heb ik veel steun gehad, toen maar ook in goede tijden en nu wederom. Toch wil ik ook hier mee gaan schrijven omdat ik een aantal meiden herken van de september2010 mama's. Ik vind het fijn om te weten hoe het met jullie gaat. Ik zal even mijn verhaal vertellen, ik ben Tassie221 (niet mijn echte naam) en ben 27 jaar en ben in juni alweer 2 jaar getrouwd. Ik en mijn man (30 jaar) wonen in Brabant. Vorig jaar in december zijn wij gestopt met de pil, na het ontpillen waren we al vrij snel zwanger (ronde 3) In juli 2009 ontdekte ik dat ik zwanger was, natuurlijk waren we helemaal gelukkig. Met 10 weken kreeg ik last van bloedverlies, tijdens een spoedecho bleek er geen vruchtje te zijn enkel een vruchtzak ( het wel bekende windei). Een dag na mijn echo kwam de vruchtzak los en konden we het een plekje geven, ik heb het psychisch erg zwaar gehad en zat in een dip. Ik had de hoop opgegeven ooit een kindje te krijgen en vertrouwde mijn lichaam niet meer. In november had ik mijn leven weer op de rit en deden we opnieuw weer een poging om zwanger te worden. Eind december ontdekte ik dat ik opnieuw zwanger, blij maar voorzichtig. Deze zwangerschap voelde totaal anders als de vorige keer dus we hadden goede hoop. Rond de 7 weken begon ik regelmatig bloed te verliezen, tijdens de echo enige dagen later was er een vruchtje te zien zonder hartslag. Het liep een week achter, om er zeker van te zijn dat het toch niet zou leven moest ik een week later terug komen. Tijdens de echo bleek het vruchtje niet gegroeid en wederom geen hartactie, het vruchtje was gestopt met 6 wk en 2 dg. Wederom fout, wat heb ik gehuild waarom liet mijn lichaam ons voor de tweede keer in de steek. Was het ons niet gegund om een kindje te ontvangen. In overleg met mijn vk en man heb ik besloten niet in te grijpen en de natuur zijn gang te laten gaan. Ik kon dit goed aan, ik had er geen moeite mee om een dood kindje in me te dragen, ik kon het zo juist een plekje geven en op mijn tempo afscheid nemen. Na 1,5 week bloedverlies in lichte mate is afgelopen zaterdag het vruchtje naar buiten gekomen met natuurlijk het nodige bloedverlies en stolsels. Vandaag lijkt het bloedverlies af te nemen, binnenkort heb ik een echo om te kijken of alles schoon is en dan is het wachten op mijn eerste ongi. Daarnaast heb ik gevraagd om onderzoek, dit kan na een 2e miskraam. Ik ga dus naar de gyn. De kans ik klein dat ze iets vinden maar ik wil toch uitsluiten dat ik er zelf niet iets aan kan doen. Ik hoop dat ik maar ook jullie allemaal snel opnieuw zwanger mogen worden en dat het dan allemaalg goed mag gaan. Ik zie een nieuwe zwangerschap met angst tegemoet, hoe kan ik ooit vertrouwen in mijn lichaam in de eerste weken. Daarnaast heb ik besloten om me tot die tijd bezig te houden met mijn gewicht, ik ga proberen om de nodige kilo's af te vallen. Ik ben al onder begeleiding van een dietiste maar het afgelopen half jaar stond mijn hoofd hier niet naar, maar nu wil ik het weer oppakken. Meiden, ik hoop dat we elkaar kunnen steunen en natuurlijk gezellig kunnen kletsen over van alles en nog wat.
Hey lieve meiden. Fijn dat jullie je melden! Zo weten we dat we niet alleen in deze kl*te situatie zitten en kunnen we tegen elkaar spuien, huilen, zeuren en hopelijk ook weer snel positief zijn! Blijft onze omgeving misschien een beetje gespaard . Lolieken: Heb je al wat meer gesproken maar dat gaat hier nog veel meer gebeuren . De pijn is ongetwijfeld niet minder omdat het je 2e kindje is. 1 geluk heb je wel en dat is dat je weet dat je het kúnt. Die angst is nog iets groter als het om de eerste gaat natuurlijk... Maar je 'concentrerén' op je kleine wat dan iedereen roept valt ongetwijfeld niet mee als je zo'n droom hebt. Komt vast weer... Elif: Ik had jou vreselijk droevige verhaal ergens anders op het forum al gelezen. En ik wil nog even mijn spijt betuigen. Wat wordt jou geduld vreselijk op de proef gesteld zeg, jeetje... Heel veel sterkte meid, ik hoop dat je 2e terugplaatsing het helemaal gaat worden voor jullie!!! Annemiek: Je mooie ava is weg, dat deed vast even pijn ... Wat kan het leven toch gemeen zijn... Dat boos zijn op mijn lichaam ken ik helemaal.. Deze maand blijf ik ook lekker boos en ben ik er helemaal niet goed voor. Ik heb vanaf dat ik stopte met de pil super gezond gedaan en nu mag ik lekker een maand zoveel snoepen als ik wil en let ik helemala niet op gezond doen. Het moet mij eerst maar weer een beetje helpen dan wordt ik ook weer lief . Domenique: Ook welkom hier (, helaas...) Ik snap je angst wel, gelukkig kun je nog helemaal blij zijn met je 3 jarige wonder. Hopelijk komt er inderdaad dit jaar voor ons alle nog een wonder (of wonder-in-wording!) bij! Rachell: De pijn wordt er echt niet minderop of je nou 16 bent of 46... Tuurlijk 'heb je nog tijd genoeg' maar als je eenmaal weet dat je zwanger bent doet het vreselijk pijn als dat afgenomen wordt, ongeacht of je jong of oud bent! @myself: Vandaag gaat het eigenlijk best goed. Ik heb op mezelf ingepraat hoe super de rest van ons bestaan op het moment is en daar moet ik me aan vast houden. Heb een lieve vriend, allebij mijn ouders nog die alles voor ons doen, schoonouders die goed voor ons zorgen, we hebben een mooi huis en een succesvolle verbouwing achter de rug, beide een leuke en goede baan met fijne collega's, ik heb een lieve pony op een gezellige stal, een geweldig hondje en wat we willen kopen dat kopen we. Ik mag niet klagen, nu er 1 ding niet loopt zoals ik graag zou willen... Onze tijd komt nog wel, ik moet alleen wat meer gedult hebben en me neer leggen bij deze pijn en dit gemis. Ik ga mijn best doen... Het maakt me blij dat de zomer eraan komt, als nu de winter kwam dan werd ik vast écht depressief... Ik heb me de afgelopen 2 maanden zo kl*te gevoeld, dat mag niet langer, ik moet weer gaan leven van mezelf.... Vanavond ben ik begonnen, weer een hele avond op stal geweest (dat was 2 maanden geleden, heb niet meer gereden en was er enkel om netjes te mesten) en dat voelde goed! Ik kan het, Tsjakka! (maar jeetje, wat doet het diep van binnen pijn...)
Welkom hier Tassie. Inderdaad, de meeste van ons zouden september (en een paar oktober?) mamma's geworden zijn. Enkele weken geleden vond ik september nog het mooiste woord, op dit moment zou ik het liefste hebben dat er dit jaar 2 keer augustus kwam en die kl*te maand verbannen werd uit 2010 ... Vreselijk, om dit 2 keer mee te moeten maken... Hopelijk wordt voor jou gewoon 3x is scheepsrecht! Liefs
Hoi Loki, we gaan elkaar vast en zeker mee spreken. Ik heb nu spijtig genoeg te weinig tijd om op iedereen te reageren maar wil het wel graag doen! Ik vind het bijzonder dat we elkaar kunnen steunen... dus het minste dat ik kan doen is jullie verhaal goed lezen zodat ik helemaal mee ben! Ik ga hier morgen tijd voor maken. We komen hier sterker uit dames daar ben ik zeker van!
Is er trouwens iemand van jullie die ook temperatuurt? Ik heb dat de eerste maanden gedaan om te kijken wanneer ik mijn eisprong gehad had (gebruikte ook ovulatie testjes). Sinds ik zwanger was bleef mijn temp netjes 37.2. Nou ben ik benieuwd of die eer daags ook moet zakken of dat die ook echt pas zakt nadat mijn HCG op 0 staat. Ik temp nu 2 keer per week, wil er niet teveel mee bezig zijn maar toch een beetje een idee houden. Denk dat ik midden volgende week maar even een setje 2 voor 5 testjes van de KV ga halen om te kijken of het streepje al wat lichter wil worden (gek idee, wat wilde ik de laatste keer dat ik teste toch graag dat het streepje donker werd ) Deze ronden houden we zoiezo rust. Gaan jullie verder nog controleren ofzo?
Loki, temperaturen doe ik niet. Hoe temperatuur jij als ik vragen mag? Gewoon onder je arm? Sorry als dit een beetje een gekke vraag is maar de meeste dames raden rectaal aan en ik zie het gewoon niet zitten omdat elke dag te doen... Ik merk wel dat mijn temperatuur boven de 37 graden blijft en normaal heb ik minder. Testjes ben ik ook al in het kruidvat gaan halen. Het was een goed idee en ook weer niet omdat ik mezelf ken als ik ze in huis heb... Nu wil ik altijd maar testen om te kijken of alles negatief is. Wat natuurlijk absoluut nog niet kan!! Dus ik test een week na de curretage en het streepje is al veel lichter. Ik neem me voor weer na een week te testen maar ik kan het amper 2 dagen volhouden. Als resultaat amper lichter en ik zit op men paard. Ik ken het verwarrende gevoel. Je wil zo zo graag een streepje hoe licht ook! En nu streef je gewoon naar een witte schone test. 8) Om daarna weer als een gek (ik toch) naar dat 2de streepje op zoek te gaan. Ik ga ook aan de slag met foliumzuur. Ik ben er altijd zo eentje geweest ik moet het maar uit mijn voeding halen. Na je een miskraam meemaakt ga je helemaal anders denken dus elke dag slik ik braaf een pilletje. Vorige keer was ik ook aan de teunisbloemolie. Het kan in mijn hoofd zitten maar moet het toch toevallig lukken dat ik dan een eisprong krijg. Ik weet het ik ben zelf ook sceptisch. Maar als ik het niet neem kan ik er geen effect van hebben en neem ik het wel en het werkt zoveel te beter en werkt het niet dan heb ik het tenminste geprobeerd en het brengt geen schade aan... Snap je? Ik wil er gewoon graag een beetje mee bezig zijn. Niet bezeten zijn maar ik merk dat ik mij daar op dit moment goed bij voel. Ik laat het ook wel bezinken maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik mijn lichaam help voorbereiden op een volgende zwangerschap. Beetje gek he.
Goedemorgen allemaal. Elif ook ik ken jou verhaal je gedult wordt inderdaad wel heel erg op de proef gesteld hoop dat jullie ook snel verder kunnen en in maart een mooie cryo terug geplaatst krijgen. lolieken onbegrepen voelt iedereen zich na een mk iemand die dit nooit heeft meegemaakt snapt het gewoon niet. Wel helpt de blijschap van mijn dochter me hier een stuk makkelijker doorheen. Loki zo is het maar net genieten van wat je heb wat voor pony heb je een shetlander of maatje e pony? Lijkt mij ook zo leuk. Tassie ook al een oud september mama zag gister dat het er 12 waren die maand:x. Voor jou ook al de tweede keer hoop voor jou ook driemaal is scheepsrecht. Je heb je ook op de kilo's gestort zie ik hier ook eerst eens wat kilo's kwijt. Annemiek er is veel meer kans dat het domme pech wa dan dat er iets aan de hand is hou dat alstjeblieft in je hoofd. De tijd na mijn eerste mk was de ergste uit mijn doordat ik geen vertrouwen had en nog maar een ding wilde kop op probeer afleiding te zoeken. knuffel. Rachell aan dat soort opmerkingen heb je inderdaad niks snap niet dat huisartsen en andere mensen in de zorg zichniet wat beter verdiepen in het verdriet van de patient. moet zeggen de vk heeft mij heel goed geholpen. Dominique inderdaad we gaan er allemaal samen doen dit jaar. Wat helpt zo'n wonderkind je er toch goed bovenop Jij ook succes met de kilo's. Tempen heb ik nog nooit gedaan. Heb ook geen testjes meer gedaan ik ben zo duidelijk alles kwijtgeraakt dat ik wel geloof dat het goed is. Lolieken natuurlijk ben je er mee bezig en wil je je lichaam voorbereiden doe ik ook min of meer door nu met af vallen bezig te zijn. Wil gewoon een gezond huisje voor de volgende beeb.
Ik zou graag even antwoorden op jullie dames. Loki, jou ken ik al van het vorige topic. Vind dat dit een prachtig initiatief is. Ik had altijd een beetje schrik om me in andere topics te mengen waar de dames al duidelijk véél langer bij elkaar zaten. Dan ben je toch een béétje een indringer eh. Dus vind het heel fijn dat ik hier mijn zegje kan komen doen. Heel erg bedankt! Over je miskraam. Ik vind je al heel erg moedig om te beginnen. Ok, je moet verder maar als ze je elke keer komen vertellen dat alles goed is dan komt de klap wel héél erg hard aan. Ik ken het gevoel van je wereld die instort. Zo zie je maar eigenlijk. Je kan nog zoveel goede echo's krijgen. Die magische grens is blijkbaar toch een belangrijk begin. Ik heb veel angst dat ik niet zal kunnen genieten van mijn volgende zwangerschap (als die er al komt) tot ik die grens bereikt heb en dan nog... Maar langs de andere kant is het ook zo stom. Eigenlijk moet je genieten zolang je het kleintje bij jou kan hebben... Maar soms is angst toch sterker. Succes met je volgende rondes! Ik ben hier om voor je te supporteren. Hihi. Hey Wuppie, ik heb ook een week nodig gehad om alles te kunnen plaatsen. Niet dat ik nu al het verdriet kwijt ben. Maar het gaat toch weer beter me. Wat ik nu ga zeggen vinden vele verkeerd want ik moet het maar afsluiten. Maar symbolisch heb ik op de dag dat ik het te weten kwam van het stoppende hartje mijn dochtertje een heel heel leuke beer gekocht. Die hangt samen voor mij aan de periode voor het miskraam. Ik wil dit niet vergeten. Ik wil er niet elke dag mee rondlopen ook niet maar vergeten niet. Die beer staat symbolisch voor het sterretje dat we verloren zijn. Ik ben zelf te zwaar. Omdat ik lees over je dieet. Dus ik probeer er ook elke dag aan te werken. Fietsen, meer wandelen als een te voet naar de winkel. Ik wil gewoon slanker zijn tegen ik mss een derde keer zwanger ben. Je zoekt van alle redenen en stiekem heb ik schrik dat het vruchtje gestorven is door men overgewicht. Ook jij héél héél veel succes hoor! Elif, wat een verhaal meid. Goh eerlijk? Ik weet niet goed wat zeggen. Voor het eerst heb ik het gevoel dat een miskraam voor jou "erger" is. Ik hoop dat de andere dames me niet verkeerd begrijpen. Maar wat jullie hebben moeten doorstaan om toch maar van dat geluk te mogen proeven? Dan nemen ze je het nog af ook. Onbegrijpelijk. Ik weet dat je hier niks aan hebt maar dit maakt me vooral heel verdrietig. Ik hoop dat jullie héél héél snel terug zwanger mogen worden en ik ga super hard voor je duimen. Ik heb zelf ook zogezegde vruchtbaarheidsproblemen maar dit is NIKS in vergelijking met jullie. Heel dikke knuffel en ik hoop dat jullie droom snel mag uitkomen. Annemiek, jou verhaal doet me ook wel wat alsof ik het zelf zou kunnen geschreven hebben. Woesh. Moet nu toch even slikken hoor meid. Natuurlijk is je verdriet nog niet over en net wanneer je denkt het een plaatsje te kunnen geven komt het toch terug naar boven. Ik heb de klap ook nog niet verwerkt. Maar ik probeer wel verder te gaan. Ik begrijp dat je momenteel geen vertrouwen hebt in je lichaam. Ik begrijp je angsten volkomen. Een drie weken geleden had ik het niet begrepen denk ik. Ik had het erg gevonden maar het niet begrepen. Je moet het toch eerst zelf meemaken voor je echt voelt wat het is. Ik geloofde best in mijn lichaam. Maar toch was er bij mij ook steeds een stemmetje dat zei dat het niet goed was. Bleek ik gelijk te hebben. Ik weet dat mijn lichaam een zwangerschap kan voldragen maar ik vraag mo zo heel heel erg af kan het dat nog een keer? Ik ben heel onzeker geworden na de miskraam. Ik probeer heel positief te blijven maar ik heb om te beginnen al veel angst dat ik nooit meer zwanger kan worden. Dat ik twee keer gewoon geluk gehad heb ofzo... Een dikke knuffel en veel succes. Dominique, uiteraard maken we elkaar zwanger! Nee ook jou onzekerheden begrijp ik best wel hoor. Ik ben er 27 en ik heb nu al schrik dat het ons niet "op tijd" gaat lukken. Pff een miskraam is toch een harde dobber he. We geraken wel waar we moeten zijn... Véél succes voor jou ook he!!! rachell, die opmerkingen die zijn toch gewoon om te rotten niet? Ik heb ze ook te horen gekregen omdat ik al een dochter heb. Ik moet het blijkbaar allemaal maar goed vinden en jij ook... Goh het is deze niet dus de volgende dan maar? Mensen vergeten vaak dat het hier wel werkelijk om "leven" ging en niet zomaar iets. *Zucht* ... Als je zin hebt kan je er hier altijd over komen praten he meid! We komen er wel door... Dikke knuffel. tassie, jij hebt gedaan wat ik wilde... Ik was nog niet klaar voor het afschieid. De ene dag was ik zwanger de volgende dag kreeg ik een curretage. Ik wilde liever gewoon wachten maar volgens de gynaecoloog zou ik dan op spoed belanden met hevige pijnen en bloedverlies. Als men zoiets zegt is dat best intimiderend. Dus heb ik gedaan wat hij zei. Maar ik voel me er nog steeds niet helemaal goed bij. Ik had het ook liever natuurlijk laten komen. Maar ja *zucht*
Vroeg mij af of jullie nu niet bang zijn voor de volgende keer?? Ik vraag me juist af .. of het niet een teken was , dat we nog moeten wachten met een 2de .. ofziets.. ( ik ben geen zweverig type ofzo hoor ) We willen nog steeds wel heel graag een 2de .. maar ooh ik ben bang dat het weer gebeurd.. en weer .. etc.. Hoe gaat het met jullie ?>>?
rachell Ja ik ben ook bang. voor mij is het de tweede keer voor mijn dochter ook al op zich denk ik nou dan zal het de volgende wel weer goed gaan. Aan de andere kan dit was dus mijn derde zwangerschap en 66% is niet goed gegaan. Mannetje kwam ook al met de opmerking als het nog een keer gebeurd weet ik niet of ik wel verder wil..... ik zei zeg dat nou niet dat maakt de druk nog erger. Als ik positief test bel ik gelijk de vk en vraag of ze een vroege echo willen regelen. Ook zal ik het gelijk aan mijn manager vertellen zodat hij weet dat de zenuwen er goed in zitten. Wat ik vooral jammer vind is dat ik amper heb genoten van de zwangerschap van mijn dochter ik heb precies 1 buikfoto. Met dit topic gaan we er wel doorheen komen.