Hoi allemaal. Mijn man (29) en ik (23) hebben beide wel degelijk een kinderwens. Soms zit ik er nog even mee dat ik wat jong ben, maar dat kan natuurlijk ook zijn voordelen hebben. Voel me op dit moment (altijd al gehad) ook erg ongemakkelijk bij andermans kinderen.. Ben niet iemand die 'm snel oppakt of kinderlijk tegen gaat praten.. Wordt ik dan wel een goede moeder? Op heel veel momenten zie ik het wel degelijk zitten. Maar als het puntje bij paaltje komt op de dag dat ik mijn pil moet laten staan begin ik weer te twijfelen en neem ik 'm weer gewoon in. Ik twijfel aan zoveel dingen. Maar nou weet ik van mezelf dat ik overal om twijfel! En heel erg ook, kan al twijfelen om een pakje koekjes bij de supermarkt. Is dit normaal? Reden van twijfel; - bang dat ik ons huidige leventje ga missen - bang dat we geen tijd meer voor elkaar hebben - bang dat ik geen goede moeder wordt - bang om financiele zaken - bang dat ik niet van mijn kind ga houden (misschien heel stom) - bang dat ik het niet aan kan. Is dit normaal? En kan iemand mij helpen? Praat er dagelijks over met manlief, maar die zegt altijd dat alles wel goed komt, zal ook wel.. maar toch wil ik even weten of dit normaal is. Want ik ben bang als ik toch zwanger raak dat ik nog met alle twijfels zit en dat ik niet kan genieten van mijn zwangerschap.
Ik heb ook getwijfeld om bijna dezelfde redenen die jij noemt. Uiteindelijk komt het erop neer (voor mij dan) dat je eeuwig kunt wachten op het juiste moment om aan kinderen te beginnen. Dat moment komt er volgens mij niet als je alles maar met je verstand probeert te beredeneren. Ik heb ervoor gekozen om te luisteren naar mijn gevoel. Ik wil het graag, mijn vriend wil het graag. Wij zien in onze toekomst een kindje. Al het andere, daar maak ik me wel druk om als het zover is. Dat zijn veelal praktische zaken en waarschijnlijk veel onnodige twijfels. Mijn vriend en ik zijn ontzettend verantwoordelijk, onze relatie is zeer sterk, we weten precies wat we aan elkaar hebben en daarom weet ik ook dat we de uitdaging aankunnen. Weet niet of je er iets aan hebt, maar zo denk ik over twijfels Niemand is volledig voorbereid op een eerste kindje, toch?
Klinkt heel bekend. Iedereen is anders, en niet iedere vrouw is dol op alle kinderen. Zelf ben ik ook totaal niet zo, ik heb heel weinig met andermans kinderen. Maar als het om je eigen gaat is het héél anders. In mijn ervaring komt het moederschap heel natuurlijk. Ik was weleens bang dat, om wat ik hierboven zei, ik die moederrol erg zou moeten forceren bij mezelf. Maar dat is dus helemaal niet zo, het gaat helemaal vanzelf en het is de mooiste rol die ik ooit vervuld heb het is natuurlijk geen garantie dat het bij iedereen zo gaat, maar hoe dan ook hoef je er niet aan te twijfelen dat je van je kind gaat houden, want dat ga je sowieso.
Hoiii, Ik heb al jaaren een kinderwens en nu sinds mei dan eindelijk gestopt met de pil. Alleen toen ik moest stoppen kwamen de twijfels. Ook ene beetje dezelfde dingen als bij jou. Ik ging er ineens heel anders over nadenken. Maar ik wil al zoo lang een kindje, dat ik dacht, hoe kan ik nou ineens gaan twijfelen? Ik begon ook echt af en toe spontaan te huilen. Maar nu ik gestopt ben heb ik er zeker geen spijt van. Was bij mij denk ik ook de stap om te stoppen. En het is natuurlijk ook eng, als je zwanger bent heb je wel een baby in je buik waar je je hele leven voor moet zorgen. Maar volg je gevoel, er zijn altijd twijfels. En je kan natuurlijk altijd zeggen dat je het eerst nog veilig doet, kan je eerst wennen aan het idee gestopt zijn met de pil.
@ Pickle & Linnie - Bedankt voor de geruststellende reacties! Dat doet me goed. & Pickle, raar is dat toch dat je niks hebt met andersmans kinderen maar dat wel krijgt met je eigen kind. Lijkt me een hele rare gewaarwording.
Je gevoelens zijn heel normaal en herkenbaar hoor. Ik zou alle voors en tegens nog eens tegen elkaar afwegen. Als je echt teveel over belangrijke dingen twijfelt zou ik toch nog even wachten denk ik. Je bent nog jong dus een jaartje later kan ook. Je gevoel geeft zelf wel aan wat het 't liefste wil. Ik had op een bepaald moment zo'n sterk moeder gevoel, ik moest gewoon opnieuw zwanger worden zeg maar. Het eerste jaar dat ik moeder was, zei ik dat ik niet meer wilde maar het kwam vanzelf weer. Ik ben zelf destijds ook jong moeder geworden. Ik was toen 22 jaar. Heb er bewust voor gekozen en geen spijt van gehad. Succes hoor.
Hetgeen jij omschrijft is zo herkenbaar. Hier ook zoveel (en lang) getwijfeld, totdat de beslissing opeens voor me genomen werd. Ik was zwanger (ondanks voorbehoedsmiddelen). Het heeft gewoon zo moeten zijn en ik ben er superblij mee. Ik maak me nog steeds druk om allerlei dingen, maar het komt vast goed.
Hier nog eentje dat lang getwijfeld heeft vriend was er al twee jaar eerder klaar voor als ik, hij is 26 en ik 24. Mijn grootste zorgen zijn vooral de financiële situatie en toekomst enzo qua liefde denk ik dat het heel goed zou onthaalt worden. Zijn moeder staat er volledig achter, mijn ouders zouden mij liever onterven dan grootouders te worden denkek zo... en zo zijn er steeds van die factoren da je leven bepalen maar uiteindelijk heb ik besloten dat je van het leven maakt wa je zelf wilt met een beetje (veel) moeite
Als je bang bent om je huidige leventje te missen, zou ik zeker aanraden om een x met z'n 2en te genieten van een vakantie samen ofzo. Want dat is iets waarvan ik achteraf een gevoel heb dat we dat eigenlijk nog hadden moeten doen. Tijd voor elkaar moet je idd maken wanneer je een kindje hebt, maar als je (sch.)moeder bijv. wil oppassen dan kùn je tijd voor elkaar maken. Ik had dat in het begin zeker wel nodig. De eerste 4 maanden vond ik niet makkelijk. Door de vermoeidheid veel ruzie gehad met mijn man maar dat hoort er ook bij en gaat over .. Financieel kun je het eigenlijk niet echt inschatten denk ik.. Maar 't zal toch vast goed komen? Waarom jullie niet en een ander wel? Een goede moeder word je vast als je kinderwens er maar is! Ik heb geen moment spijt gehad jong moeder te zijn geworden ben nu net 23 en zwanger van de 2e. Geniet elke dag zo erg van mijn meisje ze is ook zo'n vrolijk kind. Krijg veel complimentjes dat ze altijd zo vrolijk is en dat geeft mij ook een goed gevoel een goede moeder te zijn . Voorheen had ik net als jij niets met andersmans kinderen maar ook dat is veranderd, je snapt nu meer wat ze al begrijpen en hoe je tegen ze kunt praten en doen. Toen we met de pil gestopt waren viel er wel meteen een last van mijn schouders want wij hadden eerst ook zo getwijfeld: wanneer stoppen. Maar alsnog vind ik het nu geweldig jong moeder te zijn. Misschien heb je wat aan mijn story .