Hallo allemaal, Na veel zoeken en lezen op het internet helaas tot de conslusie gekomen dat er maar weinig te vinden is over een prenatale depressie. Vandaar mijn poging hier, op zoek naar andere vrouwen die dit herkennen. Het is bekend dat het eerste trimester gepaard gaat met stemmingswisselingen en andere vervelende dingen als gevolg van alle hormonen. Helaas neemt dit bij mij zulke heftige vormen aan dat ik me dagelijks afvraag of dit het waard is. Ik hoop elke ochtend als ik mijn ogen opendoe dat ik me (iets) beter voel, maar niets. Vervolgens sleep ik me letterlijk de dag door, als het maar avond wordt zodat ik kan gaan slapen. Heb me nog nooit zo down gevoeld. Had geen idee dat de eerste maanden (hoop dat het daarbij blijft) zo ontzettend waardeloos kunnen zijn. Ik zie niet zo goed hoe ik de komende maand door moet. Deze zwangerschap is trouwens volledig gepland. Het feit dat ik in het buitenland woon maakt alles er nog moeilijker op (niet kunnen terugvallen op vertrouwd netwerk en vertrouwde omgeving). Ik ben ontzettend benieuwd of er meer vrouwen zijn hier die zich herkennen in mijn verhaal. bedankt!
Zoals je ziet woon ik ook in het buitenland en voelde me de eerste paar wekenvan mijn zwangerschap emotioneel verschrikkelijk. Kon alleen maar huilen, had ontzettende heimwee naar álles wat met NL te maken had, voelde me opeens als een vis op het droge, wist echt niet wat ik met mezelf aan moest en herkende mezelf ook helemaal niet meer. Dat was nog wel het engste bij mij. Ik dacht echt: 'wie is dit emotioneel labiele mens?' Kan met eerlijkheid zeggen dat ik me nog nooit zo depressief heb gevoeld. Tjah, heb het maar gewoon 'uitgezeten' en inderdaad elke dag gehoopt dat het beter zou worden. En dat werd het gelukkig ook. Ben toen met 11 weken 2 weken naar mijn Opa en Oma in Ierland gegaan die daar prachtig in de natuur wonen en ben daar heerlijk tot rust gekomen. Daarna ging het stukken beter. Of dat met de vakantie te maken had, of met hoever ik in de zwangerschap was weet ik niet. Maar probeer echt te doen waar je behoefte aan hebt en als dat betekend dat je even weg moet, doe dat dan ook gewoon. Valt altijd wat te regelen met werk etc. Ik wens je veel sterkte en hopelijk trekt het ook bij jou gewoon weer weg en kan je de rest van je zwangerschap lekker genieten! Doe ik in iedergeval wel nu! Vlindertje
Hier ook een buitenland woner. Ik heb me wat dat betreft heel goed gevoeld bij onze 2,5 weken vakantie in Nederland tijdens de kerstdagen. Tijdens die gekke eerste weken even lekker bij je vertrouwde omgeving. Wie weet helpt dat jou ook wat!
Hallo , ik heb ook behoorlijk last van depressieve buien... om het een depressie te noemen gaat mij te ver maar mijn hormonen nemen een aardig loopje met me... nergens zin in hebben , jezelf vooruit moeten slepen.. allemaal bekend hier.. Ze zeggen dat het minder word dus daar hopen we maar op.. suc6 meid...
Ja hoor, heel herkenbaar. Omega 3 helpt depressieve klachten verminderen, misschien kun je dat proberen?
Hier ook depressieve klachten, al vrij vroeg in zwangerschap begonnen. mannetje had bij VK al aangegeven dat die gevoel had alleen zwanger te zijn.. zucht. Nu ben ik al paar jaar herstellende van een zware burnout/depressie, en ik moet er echt voor waken dat mijn terugval niet te heftig wordt. Staat bij mij in elk geval een therapeut in de wacht mocht ik aan de bel willen trekken.
Bedankt voor jullie reacties! Het helpt altijd om te weten dat je niet de enige bent. Vitamine B en Omega 3 slik ik al een maand. Moeilijk te zeggen of het echt helpt...voel me verre van goed. Het valt mij vooral zo op dat hier zo weinig over te vinden is, het lijkt wel of je niet hardop mag zeggen dat je helemaal niet happy bent met je (al dan niet geplande) zwangerschap. Wie heeft toch ooit besloten dat het als een roze wolk zou zijn? Ik tel de dagen af, laat dat eerste trimester in godsnaam zo snel mogelijk voorbij zijn...
Ben ook ontzettend neerslachtig. In mijn omgeving heeft mijn moeder dit ook gehad tijdens de zwangerschap en ook een vriendin. Ik kan er gelukkig met hen over praten, weet ik tenminste dat ik niet gek ben. Heb die roze wolk ook nog niet kunnen vinden, en zat ik er bijna op donder ik er net zo hard weer af! Heb 1 ding geleerd, en dat is er over blijven praten anders krijg je het gevoel dat je gek bent. Of dat je de enige bent, maar er zijn veel vrouwen die hier last van hebben. Denk dat de helft het maar uit durft te spreken!
hai, ik herken dit ook wel.. heb de eerst 12 weken mij behoorlijk ellendig gevoeld, en om nou te zeggen dat het helemaal weg is weet ik niet. Maar dat kan ook aan mijn stressvolle situatie liggen De roze wolk, tja.. die heb ik niet. Heb wel soms momenten dat ik heel veel van dit mannetje hou, en weet dat t goed komt, en ook gelukkig zwanger ben. Maar daarintegen ook momenten dat ik de hele dag in bed wil liggen huilen! Sterkte allemaal, en fijn om te weten dat ik niet de enige ben!
Ik ken dit ook en ik ben heel blij dat iemand dit topic begonnen is! Het heeft voor ons heel erg lang geduurt dat we eindelijk zwanger werden. We zijn nu zwanger na onze eerste IVF poging en ik probeer te genieten maar ik heb zo last van angst dat dit niet mogelijk is. Ik ben nu al door mn rug gegaan enik ben zo bang dat ik deze pijn de hele zwangerschap ga hebben (ik heb bekken instabiliteit) dat trek ik echt niet! En van die gedachte word ik weer verdrietig..........ik moet toch blij zijn? Wat nou als ik helemaal niet weet hoe ik moeder moet zijn...........doe ik er wel goed aan............bleh! Ik wil helemaal niet zo denken het is het mooiste wonder wat ik nu gekregen heb......waarom ben ik dan niet heel erg blij?
Ja meiden.. die hormonen.. bah! wie die heeft uitgevonden... we moeten maar proberen te bijven bedenken hoe we hier over dachten toen we nog zwangerschapshormoonvrij waren... toen zouden we een moord doen voor dit wondertje en dat gevoel komt vast weer terug... Heel veel liefs..
Wow, doet me goed om toch zoveel herkenning (en erkenning!) te zien. sloppyslayer: wat is dat precies, ontspanningstherapie?
helaas heel herkenbaar de eerste 3 a 4 maanden had ik ontzettend veel last van woedeuitbarstingen huilbuien en een gevoel van waar ben ik aan begonnen...het leek wel pms,maar misschien was dat voor mij persoonlijk wel een voorgevoel dat mn zwangerschap mis ging lopen.. en dat is gebeurd... Ik heb nog een heel sterke kinderwens maar als ik terugdenk aan mn zwangerschap en dan vooral de 1e 3a4maanden zit ik af en toe nog eens heel sterk te twijfelen..maar aan de andere kant nu weet ik wat die eerste 3maanden teweeg kunnen brengen dus nu weet ik ook wat ik moet verwachten. Ik wens je in ieder geval veel sterkte en 1tipje neem af en toe wat rust. en probeer ontspanningsoefeningen te doen liefs shiva
Kijk eens op www.geenrozewolk.nl Dat gaat hier ook over. Ik heb er tijdens mijn zwangerschap ook behoorlijk last van gehad, ook angstaanvallen enzo. Het leek een nietophoudende, extreme vorm van PMS. Ik had ook veel woedeaanvallen en huilbuien en was echt niet mezelf. Direct na de bevalling was dat nare gevoel meteen verdwenen, ik was meteen weer mezelf. Heel bizar. Ik heb ook geen kraamtranen gehad, beetje omgekeerde situatie dus. Hou jezelf voor ogen dat het de hormonen zijn en dat het dus maar tijdelijk is.