Nou de titel zegt het eigenlijk al........ Ik ben door verschillende factoren opgebrand geraakt en een van die factoren is het feit dat ik zwanger ben. Zijn er meer meiden hier die vanwege oververmoeidheid thuis zitten? Ik zou graag met jullie in contact komen want ik voel me vaak verloren. Ik vind het soms echt heel moeilijk om de moed erin te houden, ook al heb ik ook wel goede momenten hoor. Ik hoop dat er meer zijn hier, misschien kunnen we elkaar er een beetje doorheen slepen.
Hoi Lilly, Ik heb (gelukkig) geen burnout...zover wil ik het niet laten komen. Ik ben op 25 september fulltime (40 uur) gaan werken via het uitzendbureau. Het zou een tijdelijke baan zijn en het kon natuurlijk nog wel even duren voor we zwanger zouden zijn. Op 14 oktober bleek het al in de derde ronde raak! Ik heb nu 5 weken 40 uur gewerkt, maar dat is te zwaar. Ik heb al eens in de WAO gezeten ivm ernstige (over)vermoeidheidsklachten en astma/allergieen en nu ik zwanger ben wil ik het toch verstandiger aanpakken. Vanmorgen heb ik dus het ub gebeld en de zaak uitgelegd. Zei zouden de situatie aan de werkgever uitleggen en ik moest hem dan vanmiddag maar bellen om het e.e.a. te overleggen...Ik denk dat ik beter kan stoppen met werken, maar ik durf dat eigenlijk niet te vertellen ook al weet ik dat het beter is voor mij en de kleine Ik ben dolbij dat we (mijn hubbie en ik) zwanger zijn
Hallo Lilly, Ik kan me wel voorstellen dat je de moed af en toe in de schoenen zakt. Het is erg vervelend dat je zo moe bent, ik herken het wel. Ik dacht zelf dat de zwangerschap heel anders zou zijn, maar het valt me wel een beetje tegen eigenlijk Ben ook best moe en zit ook nog eens met bekkeninstabiliteit, waardoor ik dus bijna niks kan. En das natuurlijk niet leuk. Helaas heeft de een meer last van vermoeiheid dan de andere. Ik hoor van sommige, oh ja rond de 4 maanden is dat weg. Nou helaas, bij mij dus ook niet. Ik ben de ene dag wat fitter en de andere dag doodmoe. Doe maar gewoon rustig aan, want dat heeft je lichaam gewoon nodig. Jij en je kindje zijn nu belangrijk en wat niet gaat, gaat helaas niet. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar we hebben geen andere keuze. Suc-6 ermee en kop op
bedankt voor jullie antwoorden. Ik heb een paar erg slechte dagen. Ben gewoon erg moe en heb zo'n hoofdpijn, weet gewoon niet wat ik er mee aan moet. Ook heb ik de afgelopen dagen weer veel bekkenpijn. Volgens de fysio hangt vermoeidheid en stress ook wel samen met die pijn. Behalve die klachten zit ik ook met een lastige situatie op het werk. Ik ben namelijk verpleegkundige in opleiding en heb een contract voor de duur van de opleiding. Zoals jullie wel begrijpen staat mijn opleiding nu stil. Vandaag een telefoontje van het hoofd praktijkopleidingen. Ze was behoorlijk kortaf, en klonk eigenlijk alsof ze het niet helemaal geloofde, terwijl ze de laatste keer dat ik haar zag heel aardig was, en toen was ik ook al ziek, al werkte ik toen nog halve dagen. Ze zei dat mijn ziekmelding nogal wat consequenties met zich meebrengt en dat we het daar maar eens over moeten hebben. Volgende week heb ik een afspraak met haar. Schijt er nu al voor in mijn broek. Belachelijk he. Voel me net een schoolkind dat op het matje moet komen bij het schoolhoofd. Ik haat het dat ik me zo voel en word gek van mezelf.
Hey meis, wat ik je al een tijdje wilde vragen (je tobt hier al een tijdje mee) dit is geen verwijt, maar echt een vraag: waarom ben je begonnen met zwanger worden terwijl je eigenlijk ziek was? je was nog thuis en herstellende van Pfeiffer als ik het goed heb. nogmaals ik val je niet aan, maar vraag het me wel af Ik vind het heel rot dat je je zo voelt, probeer er goed over te praten. en wat betreft je opleiding, misschien is dit wel het minst belangrijke op dit moment, stil leggen en later verder gaan. wat die dame er van denkt moet er niet toe doen.. liefs natas
Ik kan me voorstellen dat je dat vraagt. Ik heb ook regelmatig tegen mijn man verzucht van; waar ben ik aan begonnen.......Ik heb ook wel gedacht dat ik het nooit had moeten doen. Maar toen ik zwanger werd voelde ik me geestelijk verder wel in orde en de huisarts zei ook dat je in een week of 5 wel van pfeiffer af bent. daarnaast had ik ook niet verwacht dat het in 1 keer raak zou zijn, hoe blij ik daar verder ook om ben hoor.....Ik had ook niet verwacht al zo vroeg bekkenlachten te krijgen. en toen ik in het begin zo moe werd zei ook iedereen dat het na 12 weken wel beter zal gaan. En voor de rest wild ik het gewoon heel graag, al jaren eigenlijk maar er was altijd wel iets om het niet te doen. Door die pfeiffer had ik al zoveel dingen laten vallen en ik had zoiets van niet dit! Als ik nou alleen maar moe was dan ging het ook wel. Waar het fout is gegaan is dat ik mezelf wilde bewijzen en te vroeg aan het werk ben gegaan en te lang door ben gegaan omdat ik geen watje wilde lijken. Nu ben ik dus nog verder van huis. Weet je als je alles van te voren weet......... Ik dacht met een paar weken van die pfeiffer af te zijn en na 3 maanden zouden ook die magische weken beginnen. Helaas is het anders gegaan maar dat had ik van te voren niet kunnen inschatten. Voor de rest komt dit kindje in een heel warm nest terecht en is het super gewenst.
Dat laatste twijfel ik absoluut niet aan! Ik vind het echt rot voor je dat je nog niet echt kunt genieten, mede door al dit. Vermoeidheid, dat gezeik op de opleiding en werk enz..
Hoi Lilly, heb 4 jaar geleden ook een Burn-out gehad. Het belangrijkste wat je moet onthouden is...niks moet...alles mag. En veel rust. Geef dat ook aan je omgeving aan. Eigenlijk moet je dus heel even erg egoistisch worden. Op dit moment telt alleen jij en je baby. Zorg dat je je rust neemt en wat Natasja al zei, laat die opleiding even voor wat het is en probeer eerst jezelf goed bij elkaar te rapen. Ik weet het...dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar op een gegeven moment klim je toch weer uit je dal. Maar rust is belangrijk. Je mag me best een pbtje sturen als je er over wilt praten.
Das lief, misschien doe ik dat nog wel. Ik weet het ik moet me minder druk maken over alles. Maar het is met zo'n burn-out alsof je beschermlaagje weg is.....ALLES raakt je. Waar je normaal een beetje verdrietig van word daarvan ben je nu helemaal overstuur. Waar je normaal een beetje zenuwachtig voor bent, bijvoorbeeld zo'n gesprek met met hoof opleidingen, daarvan raak je nu helemaal in de stress.... Ik weet namelijk niet of ze me kunnen ontslaan of zo.....Ik heb een contract dat is gekoppeld aan de opleiding, dus geen opleiding is in principe einde contract... Ik ga zo lekker onder de wol. Het scheelt dat mijn lief nu weer thuis is. Bedankt voor jullie berichtjes.
Het klopt hoor, dat alles tien keer zo erger is. Op dit moment kan je zo'n gesprek helemaal niet aan. Zit je nu in de ziektewet? Eigenlijk zou je vriend even een buffer moeten zijn tussen jouw en je werkgever. Ziek is ziek en dan even geen gezeur aan je hoofd. Kijk ook even je contract na, als je die hebt.
Hoi lilly Dit is voor mij alllemaal heel herkenbaar ik heb dit 4 jaar geleden tijdens de zwangerschap van mijn dochter ook meegemaakt.Ook ik had daarvoor al het nodige meegemaakt en ook niet verwacht dat het gelijk de eerste keer raak was.Alles kwam toen bij elkaar met als gevolg dat ik na 14 weken al uitgewerkt was en mezelf thuis opsloot!Tja als ik er nu over nadenk was het te belachelijk voor woorden maar ik durfde zelfs niet meer alleen de deur uit!Uiteindelijk heb ik hulp gezocht bij de huisarts en die vertelde me ook lekker rustig aan te doen en alleen maar dingen te doen die ik leuk vondt om te doen en me vooral niet druk te maken over mijn werk.Ik heb dat ook gedaan maar echt genoten van mijn zwangerschap heb ik niet jammer genoeg!NA de bevalling heb ik medicijnen gekregen en heeft het nog een paar weken geduurd voordat alles beter werd,Dus meid hou de moed erin doe alleen dingen waar je zelf zin in hebt!En ga lekker genieten van je zwangerschap. Veel liefs Claudia
Hoi Lilly, wat rot om te lezen dat het nog steeds niet echt beter met je gaat. Misschien ook logisch als je geconfronteerd wordt met zaken waar je nu de energie niet voor hebt (zoals dat gesprek met je werkgever). Ik herken dat wel. Ben blij dat ik nu in de ziektewet zit. Het gaf me wel rust dat ik even niet met m´n werk bezig hoef te zijn. Het ging een weekje of zo dan ook wel lekker. Helaas komen er nu ook weer zaken op m´n pad, waar ik eigenlijk geen fut voor heb en die er dan dus ook voor zorgen dat ik zo nu en dan weer flink in de stress schiet. :x En het is moeilijk om steeds maar te denken aan wat het beste is voor jezelf en de kleine. Sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren, ook al heb je er geen fut voor of geen zin in. En dat je door de zwangerschaphormonen moeite hebt om alles te relativeren maakt het natuurlijk ook niet makkelijker. Helaas (of gelukkig?!) kun je er niet voor weglopen. Ik probeer het maar aan te kijken per dag (wat ook niet altijd lukt). En neem waar mogelijk de tijd voor mezelf om even te ontspannen en weer bij te laden (met een bad, een goed boek of iets dergelijks). Als het even niet meer gaat zeg ik bijvoorbeeld tegen mijn mannetje: "Nu is het genoeg geweest! Ik ga in bad en je ziet me over een uurtje wel weer!" Sterkte meid
Het is wel lekker dat er herkenning is op dit forum. Want soms denk ik wel eens van ben ik nou de enige die niet continu loopt te stralen en denkt van joepie wat is het allemaal toch geweldig! Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel gelukkig met mijn kindje, en heb alles voor hem over en er zijn best dagen dat ik ondanks de moeheid en/of pijn best kan genieten. Dan beweegt ie lekker veel en kijk ik naar de mooie spulletjes die ik al in huis heb Maar elke keer komt er weer iets tussen dat me compleet uit mijn evenwicht haalt. Zo zit ik nu weer te wachten op een belletje van het UWV....en natuurlijk haal ik me weer de ergste scenario's in mijn hoofd, dat ze me niet geloven en ik gekort wordt in mijn uitkering, dat soort dingen....... Hebben jullie eigenlijk ook hulp gehad van een psycholoog of iets dergelijks? Om met die spanningen om te gaan? Ik ben namelijk al bij de huisarts geweest op zoek naar steun maar ik kwam er door de emoties niet helemaal goed uit en zij stelde ook niet de juiste vragen dus 10 minuten later stond ik weer buiten met het advies 's middags een uurtje te gaan liggen Dan kon ik er vast wel weer tegen aan!
Nou lekkere huisarts. Je kwam niet uit je woorden, moet voor haar al een teken zijn, dat het niet goed gaat. Heb je niet iemand die voor jouw eens keer het woord kan doen? Waar je eens even lekker achter kunt kruipen. Ik heb het idee, dat je zo alleen loopt te tobben.
Hi Lilly, Ook ik ben zwanger geraakt terwijl ik nog herstellende was van een burn-out. Mijn burn-out was echt heel erg heftig. Ik kon helemaal niets meer. Ik had ontzettend veel last van paniekaanvallen en echt alles was al te veel. Ik kon zelfs niet de hond uitlaten. Ik voelde me compleet in de war en had veel last van angsten. Gelukkig kwam ik terecht bij een goede psycholoog en tesamen met een anti-depressiva ging het gelijdelijk aan iets beter. Tot ik een terugval kreek en mezelf weer heel zwak begon te voelen. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik zwanger was. Dit was namelijk niet gepland maar een gevolg van een anti-biotica kuur voor een keelontsteking. Ik heb vanwege de zwangerschap met de medicijnen moeten stoppen en dit is me heel zwaar gevallen. Door dit alles ben ik ook mijn baan kwijt geraakt (einde contract gekregen). Ondanks dit alles ben ik echt ontzettend blij met de zwangerschap maar valt deze mij wel heel zwaar. Ik kan nu niet anders als mijn rust nemen anders krijg ik gelijk een paniekaanval. Het enige wat lastig is, is het onbegrip van de mensen om me heen. Niemand snapt er iets van. En ook de verplichtingen die ik heb vallen mij heel zwaar. Het valt niet altijd mee om constant 'nee' te moeten zeggen op vragen en uitnodigingen van anderen, maar ik kan momenteel niet anders als egoïstisch zijn en voor mezelf en de baby te kiezen. Nathalie
Ik was net begonnen met mijn reintegratietraject (na 5 jaar ellende met mijn ex-werkgever en depressies) en liep net een soort snuffelstage om te kijken wat ik wilde. Was leuk en ging goed, alleen toen ik uren opging bouwen was ik wel erg doodmoe. Toen bleek ik dus 7,5 week zwanger te zijn. Toen ging het dus niet meer en zou ik als de ergste vermoeidheid weg zou zijn weer verdergaan. Vlak daarna weer een hoop ellende in de privesfeer en dus weer een kleine terugval, dus nu afgesproken met het reintegratieburo pas 3 maanden na de bevalling weer verder te gaan. Zij zouden het regelen met het UWV, dus hoop maar dat het goedkomt...
Hoi, nu gaat het weer beter. Maar ik ben voordat ik mijn zwangerschapsverlof inging door mijn werk overspannen geraakt. Terwijl ik zwanger was, dus... Nu heb ik nog een maandje verlof en het gezeik met m'n werk is nog steeds niet over en weet nog steeds niet hoe het straks verder moet na mijn verlof. Gelukkig voel ik me wel weer goed, maar ondertussen is er wel een arbeidsconflict ontstaan..Nou ja, te lang verhaal om uit te leggen. Waar het op neer komt... Het moederschap veranderd je. Echt. Mijn prioriteiten liggen nu mijlenver bij de dingen vandaan waar ik me eerst druk over maakte en waardoor ik overspannen ben geraakt. Nu denk ik bij mezelf: wat erg dat ik daardoor een klotezwangerschap heb meegemaakt. Dat ik niet heb KUNNEN genieten. Hoe cliche en hoe moeilijk het ook voor je zal zijn...probeer echt van de kleine dingetjes rondom je 'zwanger-zijn' te genieten. Fuck de rest! Echt waar! Het is zonde om zoiets moois te laten vergallen door dingen die straks minder belangrijk zullen zijn.
@Renate28 Je hebt helemaal gelijk! Ik heb het hele jaar naar parttime administratief werk gezocht en niks kunnen vinden. Toen wij voor een kleine gingen was ik nog aan het zoeken en besloot het toch fulltime te proberen. Dat is voor mij normaal al zwaar. En laat het nu in de derde ronde raak zijn! Toen had ik net 5 weken fulltime gewerkt via Randstad en toen ik zo misselijk was dat ik drie dagen niet kon komen kreeg ik gelijk te horen dat ik niet meer terug hoefde te komen ondanks dat ze zo tevreden over me waren... Nou en. Na de bevalling zou ik sowieso stoppen met werken dus ze zoeken het maar lekker uit. Ik ga vanmiddag lekker samen met m'n hubbie naar de VK voor de intake.
Ik sluit me bij renate28 aan zoals ik al schreef vondt ik het erg jammer dat ik niet van de zwangerschap van mijn dochter heb kunnen genieten.Maar nu met de zwangerschap van Vince heb ik dat dubbel en dwars ingehaald!En het is echt waar je gaat heel anders over dingen na denken.Nu denk ik ook hoe heb ik het 4 jaar geleden zover laten komen.Maar goed dat is nu voorbij gelukkig. Ik hoop dat het met jouw ook allemaal goed komt en ga echt proberen te genieten van je zwangerschap die 9 maanden zijn echt zo voorbij! Groetjes Claudia