Geen roze wolk maar een donderwolk, ben ik de enige?

Discussie in 'Zwangerschap' gestart door Assje, 21 jan 2011.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Assje

    Assje Fanatiek lid

    8 okt 2010
    1.440
    1
    0
    Overal lees ik hier van meiden die op een roze wolk zitten, hoog boven alle problemen en ongemakken die een zwangerschap met zich meebrengt. Maar ik zit daar zelf helemaal niet op en eerlijk gezegd zink ik met de dag dieper :( Op aanraden begin ik daarom een topic hierover.
    Mijn man en ik hebben ongeveer een jaar gepraat over kinderen en uiteindelijk besloten het erop te wagen en te kijken of wij ouders zouden mogen worden. Ik ben vrij snel zwanger geraakt en we waren hier aanvankelijk heel blij om. Totdat het allemaal ineens wel heel erg dichtbij kwam!!

    Ik ben net een week ernstig ziek geweest (ik heb astma en kreeg een virale luchtweginfectie, waar ze tijdens zwangerschap niets aan kunnen doen) en ben afgelopen week ook begonnen misselijk te zijn. Niet 's morgens, 's middags of 's avonds maar de hele dag, vanaf dat ik mijn ogen open doe tot ik in slaap val. Ik krijg bijna niets meer binnen aan eten, ben 2 kilo afgevallen zelfs. Ik ben heel bang voor overgeven, dan heb ik het gevoel dat ik stik. Dus ik durf ook niet tegen de misselijkheid in toch eten naar binnen te werken.
    Verder ben ik doodsbenauwd voor bloed prikken, het is echt een fobie. Ik moet dinsdag heen voor de eerste keer en gezien mijn bloedgroep negatief is zal het zeker niet de laatste keer zijn. Om nog maar niet te spreken over de bevalling, want ik heb een enorm lage pijngrens (het bloedprikken vind ik echt al onhoudbare pijn) en val flauw bij teveel pijn. Hoe ga ik ooit bevallen? :$

    Ik heb er nachtmerries van, alles vliegt me ineens naar de keel, ik voel me doodongelukkig en moet overal om huilen. De gedachte aan een huilende baby maakt dat ik me voel alsof mijn keel wordt dichtgeknepen, ik vind het verschrikkelijk om te zien hoe ik nu al dikker begin te worden en ik lees de meest afschuwelijke dingen over zwangerschapskwaaltjes. Om me heen op straat zie ik stralende vrouwen met een dikke buik, wat ik op dit moment gewoon absoluut niet kan begrijpen. Ik straal zelf helemaal niet, mijn haar is slap en ik zit onder de pijnlijke pukkels en mijn zweet stinkt ongelooflijk. Alles stinkt overigens, want sinds een paar dagen heeft mijn reuk zich tegen me gekeerd en kan ik zelfs mijn man niet meer om me heen hebben omdat ik zijn lichaamsgeur niet meer te harden vind :( Ik heb mijn moed verzameld en ben de Prénatal in gegaan, maar ik stond er binnen een paar minuten te hyperventileren en ben naar buiten gerend.

    Ik heb alleen maar gedachten als dat ik dit niet kan, dat ik een slechte moeder zal zijn en elke dag weer angsten over wat er met mijn lijf gebeurt. Een postnatale depressie daar heb ik wel van gehoord, maar dit lijkt wel een prenatale depressie :( Ik wil die 9 maanden gewoon overslaan. Mijn ouders weten het en als mijn moeder belt neem ik liever helemaal niet op omdat ik niet over de zwangerschap wil praten, ik wil het gewoon negeren.

    Dat is toch niet normaal? Zijn er hier vrouwen die net als ik helemaal niet op een roze wolk zitten of die dit eerder gehad hebben? Gaat het vanzelf over? Of hoe kan ik dit verbeteren? Wat hebben jullie gedaan? Ik voel me hartstikke schuldig dat ik niet blij ben, terwijl er duizenden vrouwen zijn die er alles voor zouden geven om zo snel zwanger te zijn als ik.
     
  2. bloempie 1983

    bloempie 1983 Bekend lid

    24 aug 2010
    741
    0
    0
    overijssel
    oeff, dit lijkt me niet goed. Ik denk dat het voor jou belangrijk is om hier met iemand over te gaan praten. Huisarts of verloskundige. Wellicht spelen de hormonen ook erg op nu, maar zo te lezen zit je echt in een negatieve spiraal.
    Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar wil je heel veel sterkte wensen!
     
  3. Rowenavb

    Rowenavb Actief lid

    21 mei 2008
    490
    0
    16
    Flevoland
    Hee meid!

    Wat vreselijk dat je je zo voelt! En ik weet zeker dat je niet de enige bent die zich zo voelt! Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik veel van de dingen die jij noemt.

    Ik was doodsbang voor naalden en bloedprikken! Mn bloedgroep is ook negatief toen ik die prik daarvoor kreeg was ik een week van tevoren al zenuwachtig! Helaas kreeg ik met 34 weken hoge bloeddruk en moest toen 6 weken lang elke week bloedprikken! Nu doet het me niks meer, ben over mn angst heen hihi!

    Als iemand het woordje bevallen of inscheuren zei begon ik al te janken en wilde er niet aan denken! Ik ben ingeleid heb een weeenstorm gehad, het hechten vond ik een hel! Maar nu? Ik zou het zo weer doen!! Waar was ik bang voor?

    Ik vond pasgebroren kindjes maar niks! Vond ze ook niet schattig of leuk hihi! Kleertjes kopen? Leuk? Wat meot ik daar? Wat moet je doen als ze huilen? Al die slapeloze nachten? Tot mijn dochter geboren werd... ik ben nu verslaafd aan baby's hihi! Ik wil er wel 10!! En als ik die kleine kleertjes zie *zwijmel*

    Alles stonk om me heen, gebraden vlees, kauwgom, anti vries, ikzelf mn vriend wat niet?! Tot ik bij de 18 weken was! Ik voelde mn kindje voor het eerst, was niet meer zo misselijk en voelde me goed!!!!

    Kortom het waren gewoon hormonen, onzekerheid en angst voor het onbekende!
    Er komt vast en zeker een tijd dat je je beter voelt tijdens de zwangerschap en er van gaat genieten!
    Laat het gewoon op je af komen en achteraf zeg jij waarschijnlijk ook, mijn zwangerschap, bevalling en baby is het mooiste wat ik heb meegemaakt!!!!!

    Zo dat was een lang verhaal:)
     
  4. jomidi

    jomidi Bekend lid

    13 okt 2010
    904
    1
    0
    Hmmm heftig. Ik zou wel met je gevoelens professionele hulp inschakelen. Er zijn speciale hulpverleners gespecialiseerd op zwangerschaps gerelateerde psychische problemen, want een prenatale depressie bestaat wel degelijk.

    Succes, als je er niet uitkomt wil ik je wel het telefoonnummer in een berichtje mailen.
     
  5. Assje

    Assje Fanatiek lid

    8 okt 2010
    1.440
    1
    0
    Ik ben bekend bij de geestelijke gezondheidszorg dus daar kom ik vast wel uit als het nodig is.

    Bedankt voor jullie reacties!
    Rowena jouw verhaal geeft me hoop :)
     
  6. Nachtzon

    Nachtzon Fanatiek lid

    12 nov 2009
    4.847
    2
    0
    Wervik- België
    ook hier niet altijd roze wolk gehad...
    het begon met HG dus overmatig braken dag in dag uit zelf snachts
    dan dadelijk zwangerschapsischias...verder veel last van stank enz
    kvoelde me kortom niet gelukkig...
    ondanks dat ik 2 kinderen heb twijfel ik vaak of et wel zal lukken, wat als de baby teveel huilt enz... heb ik er wel nog de geduld voor?
    nu ben ik 18 weken ver en voel de kleine, ben niet meer misselijk heb wel af en toe ng last van mn Ischias, maar dat valt goed mee...
    ik denk dat het tot een bepaalde mate normaal is dat je zo voelt...
    1: je hormonen veranderen
    2: zorgen maken is normaal
    3: je lichaam verandert
    4: je moet je geheel aanpassen (gezond eten, niet roken, niet drinken, enz)
    enz enz enz enz

    dus heb nog een beetje geduld meis, mss wordt het beter :D
    xxx
    cindy
     
  7. Femke11

    Femke11 Fanatiek lid

    21 jul 2010
    2.055
    0
    0
    NULL
    NULL
    Assje, wat jij voelt is niet normaal hoor meid. Tuurlijk zijn er ongemakken en hebben de meeste vrouwen last van kwaaltjes. Maar het overheersende gevoel bij de meeste is wel een gelukzalig gevoel en uitkijken naar het kindje.
    Wat jij omschrijft klinkt als een depressie en daar moet je niet mee blijven doorlopen, dat is niet geod voor jou, maar ook niet voor het kindje. Ik zou snel naar de huisarts gaan om te kijken of je ondersteuning kunt krijgen.
    Heel veel sterkte toegewenst en ik hoop dat je op termijn toch kunt genieten van het zwanger zijn.
     
  8. Kruimel2010

    Kruimel2010 Bekend lid

    8 okt 2010
    825
    1
    0
    NULL
    NULL
    Meis, niet te lang wachten en professionele hulp inschakelen! Vraag aan je huisarts of verloskundige medicatie tegen de misselijkheid, dat zal allicht al een boel schelen.

    En voor dat bloedprikken, ben je uberhaupt bang voor naalden of vind je de prik gewoon heel vervelend? Ze hebben namelijk een soort zalf (emla-zalf) om de prikplek te verdoven. Uurtje van tevoren opsmeren en je voelt er niets van (gebruiken ze ook voor kinderen)..
     
  9. Assje

    Assje Fanatiek lid

    8 okt 2010
    1.440
    1
    0
    Ik ben bang voor de pijn, niet voor de naald. Ik gebruik zelf gewoon en naald om een splinter uit mijn vinger te halen bijvoorbeeld, geen probleem. Maar ik ben eens heel slecht behandeld tijdens bloed prikken en dat deed ontzettend pijn, ik heb er een litteken van. Helaas helpt Emla maar weinig, ik heb er al een doos van in huis maar het werkt alleen in op de bovenste huidlaag helaas dus ik voel het er gewoon doorheen :(
     
  10. mama petra

    mama petra Actief lid

    7 jan 2009
    161
    0
    0
    Wat de andere dames ook al schreven medicatie vragen en hulp zoeken.
    Verder wil ik je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je over een tijdje wel kunt genieten van je zw.schap en nog belangrijker jullie kindje.
     
  11. Bri

    Bri Niet meer actief

    Tja, of dit een (naderende) depressie is zou ik zo niet kunnen zeggen. Wel weet ik dat lang niet iedereen op een roze wolk zit. Maak jezelf dus niet gek met het idee dat je dolgelukkig zou moeten zijn, of dat je abnormale gevoelens hebt. Ik heb mijn tweede zwangerschap vooral heel erg zwaar gevonden, van begin tot eind. Ik was er ook heel blij mee, en keek erg uit naar het kindje, maar de fysieke ongemakken wogen toch wel héél erg zwaar.

    Angsten heb ik niet zo heel erg gehad. Ik denk dat je jezelf er wel een plezier mee kunt doen om daar hulp voor te zoeken, misschien in ontspanningsoefeningen of hypnotherapie (zelfhypnose?). Want angst maakt pijn vele malen erger! Als je enigszins zou kúnnen ontspannen zal dat je dus vast helpen.
    Praat erover met je VK, zorg ervoor dat ze je serieus neemt en dat ze meedenkt over manieren om jou op een verantwoorde manier te laten bevallen. Want eruit zal je kindje tóch een keer moeten...
    Bedenk in elk geval dat het eindig is; dit soort pijn gaat een keer weer over.

    sterkte!
     
  12. Eendje77

    Eendje77 Lid

    28 jan 2008
    68
    0
    0
    Je bent zeker niet de enige!!

    Begin van deze zwangerschap was ik ook ongelovelijk misselijk, moe en wist niet meer waar ik het zoeken moest, ik had echt zoiets van: is dit nu leuk? 1 kind is toch ook prima? Ik heb echt regelmatig gejankt omdat ik me zo ellendig voelde. Maaar....er is hoop, ik ben nu 22 weken, vanaf een week of 12 kon ik beter omgaan met de misselijkheid, vanaf 16 weken was het bijna weg en nu heb ik energie, voel die kleine acrobaat oefeningen doen in mijn buik en ik straal weer!

    Over je angsten: ik was voor mezelf nog nooit in een ziekenhuis geweest voor mijn eerste zwangerschap en dacht ook dat ik een hele lage pijngrens had. (als ik mijn telefoonbotje stoot, val ik flauw..) Maar die bevalling maakte echt werkelijk een oergevoel in me los, ik ben nog steeds trots dat ik dat toch maar even echt heb doorgemaakt!

    Probeer je over te geven aan je misselijkheid en te accepteren dat het nu eenmaal even zo is. Ik wil je wel aanraden om steeds toch voorzichtig wat te eten, kleine beetje per keer en alleen dat wat je nog lust. En misschien toch medicatie halen.

    En inderdaad: vraag ook hulp! Bel je verloskundige eens, die ziet dit veel vaker en kan je misschien wat geruststellen, en anders weet ze vast ook wel waar je terechtkan.

    Hou vol! Je kan het echt wel, en het wordt ook echt wel weer leuk!

    Sterkte,

    Eendje
     
  13. oef Assje, wat een heftig verhaal zeg!

    Ik sluit me aan bij mijn voorgangers dat het zeker verstandig zou zijn om evt hulp te zoeken in de geestelijke gezondheidszorg. Als ik je berichtje zo lees gaat het wel even verder dan wat de meeste vrouwen in de eerste drie maanden voelen.
    Misschien een iets te persoonlijke vraag en als je er geen antwoord op wilt geven dan hoeft dat ook zeker niet, maar ben jij toevallig gediagnosticeerd met een (gegeneraliseerde) angststoornis? Als ik het zo lees dan komt namelijk niet depressie als eerste bij me op maar angst (met evt een depressie die daar weer uit voortvloeit). En het is zeker verstandig hier iets mee te doen, door ermee rond te blijven lopen los je het namelijk niet op en wordt het wellicht alleen maar erger.
    Sterkte!
     
  14. Chocoladekoekje

    Chocoladekoekje VIP lid

    25 mei 2010
    7.799
    43
    48
    Meid, die grote roze wolk is echt een fabel hoor! Tuurlijk heb je die momente wel, maar hier zijn de eerste 20 weken ook echt niet leuk geweest. Zó slap en ziek (misselijk, overgeven) dat ik wel eens gezegd heb dat ik dit kind niet meer wilde. Blij dat het allemaal goed gegaan is, wat daarna voelde ik me een stuk beter en was ik zó blij met dit kindje. Nu beginnen de slapeloze nachten, weinig energie en is het ook echt niet altijd een roze wolk.

    Zoals jij het beschrijft klinkt het voor mij wel heel extreem en zou ik inderdaad even hulp zoeken (in ieder geval je verloskundige bellen, zodat zij het verder kan bekijken), maar die roze wolk moet je zeker niet vanuit gaan!
     
  15. Nachtzon

    Nachtzon Fanatiek lid

    12 nov 2009
    4.847
    2
    0
    Wervik- België
    bij ons was het zelf zo erg dat we al zeiden, moest het fout gaan, nou dan, dan stoppen we er gewoon mee, niet nog eens... zo erg was onze donderwolk al...
     
  16. sunnybaby

    sunnybaby Bekend lid

    19 jan 2009
    599
    0
    0
    Een vriendin van mij heeft twee kinderen en stelde mij bij mijn eerste zwangerschap gerust dat ik me niet gek moest laten maken. Ik was het ook regelmatig zat en vond het fijn dat zij eerlijk zei dat dat hele zwanger zijn voor haar niet gehoeven had. De kindjes vond en vind ze wel geweldig, maar ook na je bevalling zweef je echt niet continu op een roze wolk hoor. In het echte leven zijn mensen soms moe, msselijk, chagerijnig, etc.

    Of jij er in die mate last van hebt dat het een prenatale depressie o.i.d. is weet ik niet, daarvoor zou je met een deskunidge moeten praten. Negatieve gevoelens zijn volkomen normaal. Tenzij je het gevoel hebt dat het je leven teveel beïnvloedt of te lang duurt, dan moet je er zeker hulp bij zoeken.
     
  17. Lizzy1984

    Lizzy1984 Lid

    10 okt 2010
    90
    0
    0
    Ook ik zit helaas niet op een roze wolk. Ben nu bijna 20 weken zwanger en eigenlijk ook al vanaf het begin last van depressieve gevoelens, paniekaanvallen en hyperventilatie. Omdat ik in het verleden ook al een depressie heb gehad (was toen wel door een andere reden) heb ik al heel snel aan de bel getrokken. Heb dit met de huisarts besproken en die heeft mij een doorverwezen naar een psycholoog. Volgende week krijg ik dit horen welke behandeling ik ga volgen en ik kan gelukkig ook veel terug vallen op mijn verloskundige als ik het echt niet meer zie zitten. Zit nu ook al 1,5 maand thuis, want kan niets meer verdragen. Ook ik neem mijn telefoon niet meer op, mailen of een sms sturen kan ik bijna niet opbrengen. Dus eigenlijk ligt mijn sociale leven en werk allemaal stil, maar dat is voor mij de enige manier hoe ik hier nog redelijk mee kan omgaan. Maar gelukkig zijn mijn vriendinnen en familie heel begripvol. In het begin schaamde ik me er erg voor, ik dacht namelijk ook dat je op een roze wolk MOET zitten. Maar het belangrijkste is dat je snel hulp zoekt voordat het echt uit de hand loopt. En luister goed naar je lichaam...

    Heel veel sterkte
     
  18. Lillith

    Lillith Bekend lid

    29 mrt 2010
    751
    0
    0
    Randstad
    Meid, je bent niet de enige die een roze wolk mist!

    Ik heb flink HG gehad, ben de eerste 10 weken 11 kilo afgevallen, omdat ik niets binnenhield en heb zelfs in het ziekenhuis gelegen. Later werd het wel wat minder, maar ben de hele zwangerschap zwak, ziek en misselijk geweest en baalde er stevig van. Had het gevoel dat ik mezelf niet meer was.
    Mijn roze wolk kwam pas toen mijn kleine meid geboren werd. Zodra ze er uit was, was ik verliefd en blij. En wat ook geweldig was: de misselijkheid was op slag weg!

    De ene zwangerschap is nou eenmaal anders dan de andere. De een voelt zich fantastisch, de ander voelt zich zwaar k*t. Praat erover met mensen om je heen. En praat er ook over met je verloskundige.
     
  19. Hester

    Hester Niet meer actief

    Heftig! Ik herken het gelukkig helemaal niet, ook niet na tweemaal HG gehad te hebben.

    Geef het de tijd en zoek intussen hulp!
     
  20. Assje

    Assje Fanatiek lid

    8 okt 2010
    1.440
    1
    0
    Heel erg bedankt voor jullie reacties! Ik reageer niet overal op maar ik heb alles gelezen en vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, dat geeft hoop. Ook bedankt voor alle tips. Ik heb dinsdag mijn eerste afspraak bij de verloskundige en zal dit direct ter sprake brengen.
     

Deel Deze Pagina