Ben ik de enige die hier last van heeft, of zijn er meer meiden Ik ben nu bijna 28 weken zwanger... Nog een kleine 3 maanden te gaan. Maar ik ben het helemaal zat. Geloof me, ik kijk zooooo uit naar mijn bevalling! Ik wil het liefst vandaag nog ons meisje in mijn armen nemen, maar ze moet nog maar een paar weekjes blijven zitten om te groeien We hebben echt bewust gekozen voor een kindje, maar die zwangerschap is echt niet aan mij besteed. Ik vind mijn buik, die nu sinds een week of 3 echt grotere vormen begint aan te nemen, zo lastig. Niet dat het in de weg zit, maar gewoon het feit dat ik geen normale kleding meer aan kan frustreert me. Ik heb wel zwangerschapskleding, maar ben die nu al zat. Ik heb zin om te winkelen, maar dan om "gewone" kleding te kopen. Heb me dan ook voorgenomen dat ik na de bevalling, als ik me weer goed voel, te gaan shoppen en lekker los te gaan. Vind het gewoon zonde om veel geld aan zwangerschapskleding uit te geven, dus spaar dat liever voor erna. Dáár erger ik me aan, en verder heb ik gewoon last van mijn hormoontjes. Voel me down, voel me depressief en heb nergens zin in. Heb zelfs geen zin om bij iemand op bezoek te gaan of bezoek te ontvangen. En áls ik al ergens zin in heb, gaat het niet vanwege die rotte rugpijn (bekkenpijn?) die met de dag erger lijkt te worden en waarvoor ik nu ook al 2 weken een fysiotherapeut bezoek. Het zal wel normaal zijn dat ik me zo voel... maar het duurt nog zo lang voor ik mag bevallen Ik ben echt aan het aftellen naar mijn verlof (na deze week nog 6 weken!) en kan wel janken om alles. Sorry, maar moest dit gewoon ff kwijt. Zijn er meer meiden die hier last van hebben en hoe gaan jullie daarmee om?
Ik ben nu 25 weken en een paar dagen zwanger ben 9 juli uitgerekend van onze kleine man.. Maar ik ken me er helemaal in in jou verhaal.. Ik vind het vreselijk voel me verdrietig down en depressief heb inderdaad ook nergens zin in als ik dan weer iets leuks zie qua kleding en denk ga ik even aantrekken en dan naar beneden kijk en dan denk oh nee die buik zit in de weg.. Laatst ging ik me kast opruimen kijken welke zomer kleren k nog aan kon en wat leuk staat.. nou heb eerlijk waar alleen maar zitten huilen niets zit meer heo het hoort te zitten.. Soms zijn er echt wel dagen dat ik geniet van de zwangerschap en van het getrappel in me buik maar pff.. kan zo niet wachten tot de bevalling eindelijk is begonnen... moest het ook even kwijt haha goed topic hiervoor.. groetjes
Wat "fijn" dat ik niet de enige ben, MirandaV! Voor jou vind ik het heel vervelend, maar ik ben blij dat ik niet de enige ben Zomerkleding, inderdaad, niks past meer hoe het hoort! Al mijn leukje jurkjes moeten nog een jaar langer wachten voor ik ze weer aan kan. En schoenen hetzelfde... hakken kan k echt niet meer op lopen! Voor mij mag de bevalling ook snel komen, vind het echt niet erg om met 37 weken te bevallen, dat weet ik toch wel! Fijn dat ik een beetje herkenning vind Nog meer meiden?
Haha herkenbaar hoor! Ik zit momenteel ook nog eens thuis omdat ik werkelijk overal last van begin te krijgen en daardoor ff niet mag werken, volgende week bekijken of ik uberhaupt nog mag werken voor me verlof, daardoor lijken de dagen nog wel langer te duren. Gisteravond ff met me mannetje een klein stukje de stad in geweest(voor zover ik kan lopen door de bekkenpijn) en zie dan overal leuke kleren hangen en die wil ik ook weer passen!! Die buik zit me ook in de weg, mijn buik zit echt aan de voorkant en kan daardoor amper me schoenen nog aantrekken. Ik voel me ook echt een zeikerd nu omdat ik veel klachten heb, normaal gesproken hoor je me echt niet als ik een pijntje heb maar nu met de klachten en de hormonen voel ik me net een bejaarde. Geef me kleintje maar gewoon in me armen, hoe eerder hoe beter!!
zo gek he... Ik heb echt het tegenovergestelde... Ik ben maandag 25 weken en vindt het echt veeeeeeel te snel gaan! pfff nog maar 15 weken (of 13 of 17) Maar ik voel me ook echt super goed! Morgen avond nog even gezellig de stad in met een dinnetje...
gelukkig, mama322 dat jij je zo goed voelt!! @ misssol, mijn situatie is wel vergelijkbaar met die van jou. zit sinds 6 weken zwangerschap bijna volledig thuis. in het begin werkte ik maar 2 uur per week (!) en nu zit ik inmiddels op 7 uur per week... meer lukt gewoon echt niet, doordat ik me zo beroerd voel (moe en rugpijn). afschuwelijk! ik hoop dat gewoon alles goed gaat nu, dat onze kleine meid gezond ter wereld komt, dan is het het allemaal meer dan waard geweest!
Als je je buik nu al groot vind, berg je dan maar Ik heb nu pas zoiets van: het mag wel over zijn. Zwanger zijn is best zwaar lichamelijk.
Oohh ik heb t ook!! Ben moe deprie en sjago.. Van de week nieuwe broeken moeten kopen omdat zelfs mijn positiebroek te klein werd. Mijn heupen groeien net zo hard mee. Mensen vragen wanneer de baby komt, ik lijk wel een walrus, de buurvrouw heeft al tig keer gevraagd of ik zeker weet dat er geen 2 inzitten.. Zit thuis met erge BI en moet smiddags plat ivm harde buiken. Heb een mega buik ongelooflijk. Niets staat me. Heb ook geen puf of kracht om make up op mijn gezicht te smeren. Haar hangt plat omlaag wil ook niet meewerken. Verder allemaal rode plekjes in mijn gezicht. Ben maar klein, geen 160cm. Buik is groot en aanwezig, schoenen aandoen is echt een crime, loop op slippers. Maar ik ben niet de zwangerschap zat, dat niet. Ik geniet van de bewegingen in mijn buik, hij is nu lekker nog van mij alleen zo. Ik word sjago van onzekerheid, gaat t wel goed vanbinnen, blijft hij wel netjes zitten tot ong 40 weken, zal hij gezond geboren worden enz enz enz.. Nu vandaag is hij anders gaan liggen en voel m veel dieper van binnen en minder goed, ben ik ook sjago van. Wil m duidelijk voelen en flink. Dat ik weeet dat t goed gaat.
Ik denk ook dat die paar maanden ellende het echt wel waard is hoor! Je krijgt er zo iets moois voor terug! Ik heb me tot vorige week geen zorgen om me kleintje gemaakt maar toen ik vorige week plots bijna flauwviel en voor de zekerheid naar het ziekenhuis moest maak ik me wel meer zorgen om me kleintje en hoop ik maar dat alles goed gaat! Gelukkig voel ik de kleine wel goed en steld me dat wel weer gerust. Ik probeer er maar het beste van te maken, en als ik me ff depri voel dan bedenk ik me dat het door de hormonen komt en probeer ik iets te doen om afleiding te zoeken. Tja niemand heeft ook gezegt dat het makkelijk is, een vriendin van me begrijpt er allemaal maar niks van hihi, die zit me afentoe echt aan te kijken alsof ik van een andere planeet kom. Nou ik spreek haar nog wel als ze over een paar jaar ook zwanger is
Breek even in, herken het helemaal! Vooral mijn 2e zwangerschap was ik een huilend, vermoeid wrak, met last van 10.001 kwaaltjes (misselijkheid, spugen, rugpijn, bekkenpijn, maagzuur, kortademigheid, etc.) Ongeveer 1 keer per maand zat ik weer huilend voor de VK, omdat ik me zo down en belabberd voelde. Het voelde eigenlijk identiek aan toen ik overspannen was en dat maakte me erg bang. Dat ik echt depressief werd of na de bevalling een vreselijke post-natale depressie zou krijgen... Voelde me ook schuldig naar iedereen, mijn werk, mijn man, mijn zoontje. Dat het aan mij lag, dat ik gewoon zo weinig kon hebben, zo zwak was. (vanaf week 7 af en aan in ziektewet, vanaf week 18 volledig thuis komen te zitten) Ik was ook zo boos/jaloers op al die stralende zwangeren om mij heen, die nog gewoon alles konden doen, die met 36 weken nog gewoon op een fiets zaten, dagje op stap gingen etc. VK zei toen dat ik erg gevoelig was voor effecten van hormonen, vooral ook psychisch. Nou ja, het waren een zware 9 maanden en ik ben vanaf 38 weken gaan bedelen om strippen. Ze hebben me een inleiding aangeboden en dat vond ik erg fijn. Voelde me erg serieus genomen en het hielp om te weten dat ik maar een kik hoefde te geven. Maar ja, een inleiding leek me ook niet echt geweldig, dus uiteindelijk heb ik toch gewoon op de natuur gewacht. Ik voelde me al zo lang beroerd, die paar weken zou ik ook wel overleven. Met 41+5 wkn kwam eindelijk mijn bevalling en het was erg bizar om te merken hoe anders ik me voelde, vanaf het moment dat kindje eruit was. Echt meteen al! Kraamtijd was een grote roze wolk en ik heb daarna ook nooit meer last gehad van die depressieve gevoelens. Veel sterkte ermee! Zwanger zijn is helaas niet altijd leuk, nee...
Ik vind het juist leuk om zwanger te zijn, het is een groot wonder, en die kwaaltjes en dat je buik in de weg zit moet je er maar voor over hebben toch? Je wilt iets of je wilt iets niet, zo simpel ligt dat Het gaat al snel genoeg, ik ben voor m'n verlof al wel aan het aftellen, maar dat is puur omdat je dan niet meer 'moet' werken. Sterkte, ga er vanuit dat je 2 weken overtijd loopt, kan het altijd meevallen als je eerder bevalt.
Ik denk dat gevoel voor iedereen anders is. De ene vind het heerlijk om zwanger te zijn en de andere ziet het als moeizaam, terwijl iedereen (vaak) bewust voor het kindje gekozen heeft en ook dolgelukkig is als het gelukt is om zwanger te worden.
IK HAAT ZWANGER ZIJN het gaat me om het eindresultaat de zwangerschap opzich kan me gestolen worden..( geen slechte zwangerschappen gehad hoor die ik voldragen heb)
Bedankt allemaal voor jullie reacties! Ik herken me er helemaal in. @Toerist18... zo zie ik het ook hoor! Het is ook één groot wonder, en het is allemaal geweldig, en ik geniet er ook van, maar ik zit er gewoon nu echt doorheen. Ik heb het er absoluut voor over, maar aan mijn huidige gevoel kan ik helaas niets veranderen Mijn lichaam voelt gewoon gebroken, ik heb het idee dat mijn stuitje en mijn billen gekneusd zijn bij elke beweging die ik maak, ik ben moe, ik kan maar 7 uur werken per week en de rest van de tijd rusten rusten rusten. Ik wil zo graag weer eens normaal anderhalf uur met de hond door het bos rennen en spelen, maar hij mag blij zijn als we een rondje van een half uur door het dorp maken.... @ Thea23 héél duidelijk jouw visie! Zo erg is het bij mij misschien nog net niet, maar ik kan me voorstellen dat het voor sommigen zo voelt. Ik ben de eerste maanden echt heel positief geweest, vond alles wel goed, het hoort er bij, het gaat wel over, maar nu de eindstreep langzaam in zicht komt, duurt het me gewoon veel te lang Deze week zei ook iemand tegen me "het is ook niet makkelijk en je hoeft al die ongemakken echt niet weg te wuifen met een 'het hoort er nu eenmaal bij'. je doet het toch maar! en het is echt niet makkelijk!" helemaal mee eens!
Heel herkenbaar. Ik had wel mooie zwangerschappen en snelle bevallingen. Maar de laatste loodjes vond ik 10 x niks. IK wilde zelfs in mijn dagboek schrijven dat ik er niet meer aan moest beginnen. Al dat getrap tegen mijn ribben, na 10 min in de stad lopen was ik bekaf, een buik die behoorlijk in de weg zat, kon niet meer slapen want ik kan alleen in slaap vallen liggend op mijn buik, constant last van maagzuur. Maar goed...het eindresultaat is toch het mooiste en bijzonderste wat er is. Ik kijk uit naar de eerste 6 maanden en wil daar erg van genieten....de laatste 3 maanden mogen van mij heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel snel voorbij gaan. Succes meid! Heel veel meiden weten hoe je je voelt.
Pfff herken t ook en ben oas 11weken haha..voel me niet mezelf, heb ontzettend last van m'n buik, spugen en voel me nu al dik...hormonen die alle kanten opgaan, lachen huilen en ga zo maar door... Ik snap niet wat hier nu leuk aan is? Iedereen zegt dat t na de 1e 3maanden leuker word en kwaaltjes minder worden dus daar hoop ik dan ook maar op? Kan niet wachten tot de bevalling , nu al hihi
Ik begin het ook een beetje zat te worden nu....Ik heb geen erge klachten, maar mis mijn eigen lijf. Misschien komt het ook omdat ik vorig jaar februari van onze dochter ben bevallen en in augustus al weer zwanger was van deze frummel? Ik heb het idee dat ik al haast twee jaar zwanger ben Na de geboorte van onze dochter ging de tijd zo snel en waren we zo druk met haar en het genieten, dat die 6 maanden die ik 'zwangervrij' ben geweest nu zo kort lijken. Heb toen ook nog niet echt de tijd gevonden om weer 'mezelf' te worden. En ja, we hebben er zelf voor gekozen, zijn ook hartstikke blij dat het zo snel weer lukte...maar ik heb toch echt wel onderschat hoe het zou zijn om in een korte periode twee keer zwanger te zijn (met een kleine die aan het rondlopen is!). Deze frummel moet echt nog minstens 2 weken blijven zitten en voor het goede 5 natuurlijk. En dat hoop ik ook, maar moet wel even een knop om leren zetten in mijn hoofd wat betreft het uitkijken naar de bevalling. Als je ergens naar uitkijkt lijkt het zo ver weg en als het dan eenmaal zover is, voelt het weer alsof het is omgevlogen. Zo raar hoe dat werkt in je hoofd... Ah..de frummel schopt nu even heel hard om te laten weten dat ze er is....en dat is toch wel weer heel bijzonder he? Ik probeer heel vaak te relativeren en te bedenken dat het toch geweldig is, zo'n kleintje in je buik....en dat is het ook, maar waarom zou je als zwangere ook niet lekker mogen klagen? Ja, het hoort er allemaal bij, maar dat betekent niet dat het ook allemaal leuk en fantastisch is! Alles heeft zijn voor- en nadelen, zwanger zijn dus ook... en het idee van de altijd op een roze wolk zittende zwangere vrouw is ook maar een mythe
Ben zooo blij dat ik duidelijk echt niet de enige ben Ik voel me vanaf week 6 al gewoon niet lekker, dus dat gaat je op een gegeven moment gewoon opbreken. Ik moet nog 12 weken en dat lijkt nog zo lang Te lang. Als ik me nú al zo gevoeld heb, terwijl ik pas sinds een maand echt een flinke buik begin te krijgen, hoe moeten de komende 3 maanden dan nog verlopen? Nóg meer rugpijn?? Sorry, maar dat trek ik echt niet, denk ik dan... Het klopt wel wat gaiagaia zegt: hoe meer je uitkijkt naar iets, hoe langer het lijkt te duren voor het zover is. Ik ben sowieso een persoon dat pas achteraf van dingen geniet en pas dan inziet hoe leuk/mooi/bijzonder het was Alsof het allemaal eerst even moet zakken voor het doordringt. Ik vind het nu wel leuk, maar ik denk niet dat ik het zal gaan missen eerlijk gezegd. Nog even doorbijten, ook voor jullie, dames!
Hallo, ben nu ruim 28 wk zwanger vaan de 2e en heb deze zwangerschap zo enorm veel last van mijn hormonen, is echt niet leuk meer. Had ik bij de eerste ook wel maar niet zo extreem. Ik ben thuis echt niet meer te genieten en huil echt om álles! Paar voorbeelden: Als mijn man na het werk belt dat hij eerst nog ergens heen gaat voor hij thuis komt----> huilen! Man was boterhammen vergeten en geld en vroeg of ik eten naar zijn werk kon brengen. Boterhammen gesmeerd. Op dat moment belt hij dat hij al wat heeft geregeld dus niet meer nodig----> huilen! Man speelt met dochtertje en prikt een ballon kapot. Ik schrik----> huilen Man geeft kritiek----->boos en huilen En zo kan ik nog zóóóóveel voorbeelden opnoemen die nergens op slaan als je ze nuchter bekijkt. Het huilen is niet het grootste probleem maar mijn slechte humeur wel. Helaas moet mijn man dat allemaal incasseren. Voelt nu ook niet eens fijn als hij me een kusje geeft of knuffelt terwijl ik normaal (en hij ook) een enorme knuffelkont ben etc... Geen idee wat het is Voel me gewoon echt down de hele tijd en ben niet meer echt aan het genieten. Komt ook nog bij dat ik erge rug- en bekkenklachten heb en dus al een tijdje in de ziektewet zit. Verloskundige gaf een tijd terug al aan dat het ook kan wijzen op een tekort aan b12. Bleek na het prikken ook laag te zijn maar nog net niet té laag. Vandaag weer briefje meegekregen om b12 te laten prikken.