schoonvader(opa) overlijd

als eerste gecondoleerd... ten tweede gewoon smsen hoe het gaat of even bellen..

maar vind het wel erg cru dat je zegt geen zin meer te hebben in de zwangerschap... je kleine of de zwangerschap kan er niets aan doen... en het is straks misschien wel afleiding voor jou en je vriend.. persoonlijk zou ik wel zijn gegaan al is het maar voor je vriend.. maar goed daar verander je nu niets aan...

 

Heel moeilijk dit, spreek uit ervaring.
Ons Hummeltje zal zijn bijde opa's nooit leren kennen.
Mijn vriend zijn vader is 10 jaar geleden overleden en mijn vader is aankomende aug 3 jaar overleden.
Er is niks zo moeilijk als dat geloof mij.

Ik kan alleen maar zeggen wees er voor je vriend, en geef hem ook de ruimte.
Jullie moeten dit samen doen, en straks ben je dankbaar voor het kleine wondertje wat nu in je buik zit.
Onze zoon wordt vernoemd naar bijde opa's (ook als het een meisje had geworden hadden we het vernoemd maar dan in vrouwwelijke vorm uiteraard) zo zullen onze vaders altijd deel uitmaken van onze zoon

 

Gecondoleerd, mijn schoonmoeder is 2 dagen voor de eerste echo overleden. Je kan nu alleen voor hem daar zijn en met hem praten en troosten, misschien wil hij je even niet bijhebben om zo de stress te voorkomen. En misschien is je vriend net als de mijne die graag even zijn verdriet alleen wil verwerken. Beste wat je nu kunt doen is hem de ruimte geven en aan zijn zijde staan als hij je nodig heeft.
In denk dat het de hormonen zijn dat je geen zin hebt in deze zwangerschap want ik denk dat de kleine in je buik hem juist ook overheen gaat helpen en jou ook!

Heel veel sterkte!

 

+1

GEcondoleerd

 

Wat vervelend dat je nu niet bij je schoonfamilie kan zijn. Jullie staan niet op goede voet begrijp ik? Want uit ervaring weet ik dat je elkaar juist enorm nodig hebt als er zo'n verdriet is. Toen ik 16 weken zwanger was van mn dochter, overleed de zus van mn man ( 34 jaar jong ) en wat deed dat pijn, wat een verdriet, maar toen wilden we zo graag bij elkaar zijn, troost vinden!

Sterkte, en gecondoleerd!

 

Laat hem weten dat je er voor hem bent, en als hij dan thuiskomt sla je je arm om hem heen. Het gaat nu even om hem, en zijn verdriet.
Het is moeilijk om je vader te verliezen (die van mij ging dood toen ik 17 was, hij heeft mijn vriend en mijn kinderen dus ook nooit gekend) en ik denk dat het ook moeilijk is om naast iemand te staan die net z'n vader verloren heeft. Geef hem ruimte, maar plaats jezelf niet te ver naar de achtergrond. Juist door te laten zien dat je er echt bent voor hem, en z'n verdriet, kan de band veel sterker worden.

Voor jullie allebei, heel veel sterkte gewenst.

 

Gecondoleerd, wat een ontzettend lastige situatie.

Het lijkt me niet meer dan logisch dan de zwangerschap nu even niet het eerste aan je hoofd is maar hou in je achterhoofd dat het kleintje jullie straks heel veel liefde en mooie momenten zal geven waar je uiteindelijk mee door moet.

Ons kindje zal mijn ouders helaas ook nooit kennen; mijn vader overleed in september 2002 en mijn moeder oktober 2011. Ik ben uitgerekend rond de sterfdag van mijn moeder... Het is heel moeilijk maar probeer toch aan de mooie dingen te blijven zien; het is het waard. Meer dan er zijn voor je vriend kan je op dit moment waarschijnlijk niet doen maar vergeet jezelf ook niet.

Heel veel sterkte!

 

Nog even een paar heel praktische tips, op basis van m'n eigen ervaring....
In de rollercoaster waar je schoonfamilie nu doorheen gaat, is het fijn als er iemand bij is die iets meer afstand heeft, die voor de praktische dingen kan zorgen. Koffie zetten, broodjes smeren, een paar boodschappen halen. Dan kunnen zij zich bezig houden met hun verdriet, de schok (als het onverwacht was), het regelen van de uitvaart en de rouwkaarten, het vertellen van verhalen over hun vader, lachen en huilen.
Als er dan iemand is die ervoor zorgt dat iedereen op z'n tijd iets te eten en te drinken heeft, dan is dat ontzettend waardevol. Dan hoef je je niet te veel met hun verdriet te bemoeien, maar ben jij gewoon de stille kracht op de achtergrond. Hoe de relatie verder ook ligt, ik denk dat iedereen je er uiteindelijk wel dankbaar voor zal zijn als je die rol op je zou kunnen nemen.

 

Ik heb je een prive berichtje gestuurd...

Hier een zieke schoonvader, die hoogstwaarschijnlijk vlak voor de bevalling zn oogjes sluit..

Gecondoleerd..

 

ja, maar da's wel een beetje mosterd als je daar later pas mee komt toch? Al die dingen zijn zo gefixt: er komt een begrafenisondernemer of een kerkelijk iemand en in een dag heb je de meeste beslissingen genomen - da's dan weer mijn ervaring met mijn moeder. De moest het huis uit, we moesten het hebben over een steen en de ceremonie. En dat was het eigenlijk wel.

 

Gecondoleerd meis!

Mannen dealen op een hele andere manier met hun emoties, net als wij wanneer de periodes met de meeste homoon boms daar niet mee om kunnen gaan. Probeer je vriend uit te leggen dat je er voor hem wil zijn en dat je graag wil dat hij er ook voor jou blijft zijn maar dat jij zijn ruimte respecteerd wanneer hij dat nodig heeft.. Want 't ja tis een man en zonder hem te drogeren kunnen we er weinig aan doen soms
Ik voel met je mee meis, weet hardstikke goed hier hoe het is om 'buitengesloten' te worden en er niet bij te kunnen zijn voor mijn vriend in zulke shitty situaties
Heel veel sterkte meis, voor je het weet is je kleintje er en kijkt Opa mee van de hemel xx

 

Het leven is soms heel oneerlijk, en juist als er zo iets gebeurd in je leven wordt je keihard met bijde benen op de grond gezet.
Over het vernoemen, onze kleine man wordt vernoemd naar zijn opa's.
Zijn roepnaam hebben we zelf uitgekozen.
In ons geval zal hij 3 namen hebben al komt zijn roepnaam niet op de geboorte akte.