placenta praevia totalis

Bij mij trok hij gelukkig wel net een paar millimeter genoeg omhoog en kon dus normaal bevallen. Heb inderdaad wel bloedverlies gehad en mocht vanaf die bloeding met 22weken niet meer tillen. Ben toen van het bed gegaan (werk in zorg). Hier bevallen met 41wkn dus gelukkig geen vroeggeboorte.

Ga uit van een keizersnede dan kan het alleen maar meevallen!
Krijg je nog wel een locatie echo verder in de zwangerschap?
Werk hoeft geen probleem te zijn tenzij je veel moet sjouwen/tillen.

 

Heb het ook en helaas niet zonder complicaties zie mijn topic 22 weken en vroegtijdig gebroken vliezen. Een vriendin van mij heeft het ook gehad. Zij heeft te lang doorgewerkt toen ze bloedverlies had. Ik wil je niet bang maken maar wel aangeven dat je op je hoede moet zijn. Bij bij bloedverlies meteen rust houden.
Het kan zijn dat bloedverlies aanzet tot vroegtijdige weeën.
Ik kreeg met 18 weken bloedverlies maar de verloskundige bleef maar zeggen dat het geen kwaad kon dat het door de placenta kwam. Maar 2 weken later hoorden we bij de gynaecoloog dat het wel degelijk kwaad kan. Ik moest meteen stoppen met werken en zitten of liggen. Sterkte!

 

Hoi mama-in-love! Wat vervelend dat je een placenta praevia hebt. Ik heb het bij de zwangerschap van mijn dochter ook gehad. Ook een totalis. Ik kreeg zo rond 17 wk bloedverlies. In tegenstelling tot veel anderen, was ik daarvan niet heel erg onder de indruk, want ik had vanaf wk 5 tot wk 11 bijna dagelijks bloedverlies gehad. Dat kwam toen door een hematoom. Die was tegen de tijd van de termijn echo opgelost, dus daar kon het bloedverlies met 17 weken achteraf niet van komen, maar ik had dus al zo vaak bloed verloren, dat ik er niet van op keek.

Met 19 wk toch maar de verloskundige gebeld. Toen zat ik snel bij de gynaecoloog en bleek dat het bloeden door een placenta praevia kwam. Ook bij mij zat de placenta dusdanig dat men niet verwachtte dat hij nog zou verschuiven, wat uiteindelijk inderdaad niet is gebeurd. Gelukkig stopte het bloedverlies toen weer en is het een tijd weggebleven. Ik heb niet gesport, geklust in huis, of andere zware dingen gedaan, maar ik heb wel gewoon gefietst, deed de boodschappen en ging ook gewoon naar mijn werk.

Op mijn werk heb ik een collega in vertrouwen genomen en uitgelegd wat er aan de hand was. Ik heb met haar de afspraak gemaakt dat als ik bloed zou verliezen, dat zij meteen met mij naar het ziekenhuis zou gaan. Zij werkte precies op dezelfde dagen als ik. Ik had altijd een ziekenhuistas achterin de auto liggen, dat wist zij. Zij wist ook dat daarin papieren zaten met mijn medische gegevens en een matje uit het kraampakket, om evt. op de stoel te leggen, zodat ik daarop kon zitten als ik erg bloedde. Ik had het telefoonnummer van de verloskamers van het dichtstbijzijnde ziekenhuis bij mijn werk in mijn mobiel staan en het stond ook op een papiertje bij die medische gegevens. Gelukkig is het nooit nodig geweest, maar het gaf wel een gevoel van zekerheid dat ik wist dat er in geval van nood snel gehandeld kon worden en dat er dan niet eerst een hoop tijd verspilt hoefde te worden met bedenken hoe te handelen.

Ook de telefoonnummers van de verloskamers in het zh vlak bij mijn huis stond trouwens in mijn mobiel. Zoek ook van te voren uit waar je dan met je auto heen moet, dat is vaak anders dan wanneer je gewoon bij de polikliniek een afspraak hebt. Vaak zit het bij de spoedeisende hulp, maar niet altijd.

Ik kreeg het advies niet verder dan 30 minuten bij een ziekenhuis uit de buurt te zijn. Als ik ergens naar toe ging, dat niet in de buurt van ons huis was, zocht ik van te voren altijd op welke ziekenhuizen er op de route lagen, wat de adressen waren en wat de telefoonnummers van de verloskamers waren. Ook dat heb ik gelukkig nooit hoeven gebruiken, maar het is wel verstandig om te doen en het gaf mij een veiliger gevoel.

Nog iets praktisch dat ik heb gedaan, om mij een zekerder gevoel te geven: wij hadden al vroeg de babykamer af (met 27 wk), zodat als mijn dochter te vroeg geboren zou worden, alles thuis al helemaal klaar zou zijn. Ook heb ik een paar setjes kleding gekocht in een prematuur maatje. Die dingen maken in werkelijkheid natuurlijk geen enkel verschil voor het verloop van de zwangerschap, maar het gaf mij wel een zekerder gevoel, dat wij in ieder geval voorbereid waren.

Ik heb twee keer in het ziekenhuis gelegen wegens bloedverlies. De eerste keer was met 31 of 32 wk (weet het niet meer precies). Ik had toen niet veel bloedverlies, maar toch moest ik blijven en mocht ik alleen mijn bed uit om naar de wc te gaan. Toen het bloeden een dag gestopt was, mocht ik mobiliseren, dat betekent drie keer per dag een kwartiertje bewegen / wandelen. Vanaf toen ben ik vervroegd met verlof gegaan en moest ik rust houden. Toen dus niet meer fietsen of boodschappen doen.

De tweede ziekenhuis-opname was met 37 wk. Toen moest ik blijven tot aan de keizersnede en hebben ze de keizersnede ook vervroegd, want men vond het voordeel voor de gezondheid van mijn dochter niet meer opwegen tegen het risico voor mij, als het fout zou gaan. Op een gegeven moment was het bloeden wel opgehouden en was er sprake van dat ik naar huis mocht, om thuis de laatste dagen tot de vervroegde keizersnede af te wachten, maar de nacht voor ik naar huis zou gaan, kreeg ik weer een bloeding, dus toen moest ik blijven.

Wees er op voorbereid dat ze dit in het ziekenhuis niet vaak tegen komen, want het is best zeldzaam. Natuurlijk zal jij niet de eerste zijn met een placenta praevia die ze zien, maar ze komen het niet wekelijks tegen. Bij mij resulteerde dat erin dat ik regelmatig verschillende informatie kreeg van de anastesisten en artsen. (Dit was de tweede keer dat ik in het ziekenhuis lag en het ging vooral over hoe ze de keizersnede zouden doen.) Ze hebben mijn casus uiteindelijk in een wekelijks overleg met alle gynaecologen besproken en toen waren ze het nog niet eens over hoe ze het precies zouden aanpakken. Daardoor kreeg ik zelf tot een half uur voor de keizersnede verkeerde info van de gynaecoloog die mij zou gaan opereren! Dat was wel verwarrend en ook een emotionele achtbaan, waar ik nog steeds wel eens verdrietig over ben.

Al met al is het bij mij eigenlijk heel goed afgelopen. Tijdens mijn zwangerschap vertelde ik mezelf steeds dat er met mijn dochter niks mis was. Ze kreeg genoeg bloed via mijn placenta en groeide en ontwikkelde perfect. Het risico was in de eerste plaats voor mij: als ik zou gaan bloeden, zou ik bij een heftige bloeding zo veel bloed kunnen verliezen dat het levensbedreigend werd, omdat de placenta nu eenmaal een zeer goed doorbloed orgaan is. In dat geval zou het met mijn dochter natuurlijk ook niet goed gaan, maar ik dacht steeds maar: "zo lang ik geen heftige bloedingen heb, is er met mijn dochter niks aan de hand. Mijn dochter is uiteindelijk gehaald met 38 wk, dus ze is niet eens te vroeg geboren. (Die premature kleertjes heeft ze nooit aangehad.) Al merkte je wel aan haar dat het voor haar eigenlijk wel vroeg was, ze was er nog niet helemaal klaar voor. Ze is ook nog wel opgenomen geweest op neonatologie.

 

Ja helaas geen onbezorgde zwangerschap meer ook al hoeft er niets te gebeuren. Weten dat het zo wel iets kan gebeuren is heel erg..

In eerste instantie was ik ook niet erg onder de indruk: sterker nog ik heb van week 18 tot bijna 22 gewoon rondgelopen en gewerkt met bloedverlies omdat mij verteld werd dat het normaal was bij placenta praevia...

Tot ik klachten kreeg echt buikpijn en steken en toen heeft de verloskundige mijn voor de zekerheid naar het zh gestuurd. Even voor de zekerheid... Maar daar toch keihard met de neus op de feiten gedrukt. Als het bloedverlies ernstiger werd dan werd het gevaarlijk voor mij en voor de kleine kunnen ze voor de 24 weken niks betekenen. Ook kan bloedverlies zorgen voor een scheur in de vliezen en weeen.

Het hoeft met jou allemaal niet te gebeuren maar trek aan de bel bij bloedverlies en doe meteen rustig aan.

Dat wil ik je meegeven!! En luister naar jezelf want je eigen ik kan je heeeeeeeeeeeeel goed vertellen hoe het zit.
En mijn gevoel is heel lang slecht geweest en nu al weer heel lang goed.

Heel veel sterkte!

 

Een onbezorgde zwangerschap is er inderdaad niet bij. Toch zou ik proberen je kop een beetje in het zand te steken. Dat klinkt misschien heel dom en naïef, maar met je zorgen maken verander je helemaal niks aan de situatie, gaat de tijd drie keer zo langzaam en geniet je geen moment meer. Daar heeft ook niemand iets aan. Ik heb tot aan mijn tweede ziekenhuis-opname toch wel redelijk onbevangen in de zwangerschap gestaan, voor zover mogelijk in die situatie. Pas vanaf mijn tweede ziekenhuis-opname, waarbij ik echt heftig bloedde, was ik dat een beetje kwijt. Ik was namelijk erg geschrokken van het heftige bloedverlies en hoe snel je best veel bloed kunt verliezen. Dat wist ik wel, want ik was goed geïnformeerd, maar het zelf meemaken is toch wat anders!

En dan is het een kwestie van van mijlpaal naar mijlpaal leven. De eerste mijlpaal is de 24 weken, waarbij de baby levensvatbaar is. Dan is elke week erbij een mijlpaal, waarbij ik vooral 27 wk en 32 wk een mijlpaal vond, omdat bij die weken de overlevingskans van de baby aanzienlijk vergroot t.o.v. een week ervoor. En daarna natuurlijk 37 wk, waarbij de baby officiëel voldragen is...

Waarom kan je vriend niet langere tijd alleen voor je zoon zorgen, mocht jij echt niks meer kunnen? Kun je in dat geval geen hulp inschakelen? Bij mij was het trouwens zo dat ik, zo lang ik geen bloed verloor, gewoon veel mocht doen. Ik moest wel wat rustiger aan doen, dus niet sporten en klussen aan de babykamer ofzo, maar ik deed wel gewoon dingen, zoals ik in mijn vorige post al schreef.

 

Zeker Janna als ze maar wel alert blijft.

Ik heb bij de eerste placenta praevia gehad en me nergens druk om gemaakt maar dat was geen totale. Heb zelfs nog gewoon gefitnesst tot 33 weken.
En bij 30 weken even een echo om te kijken of de placenta opgetrokken was en dat was zo.

Maar bij een totalis is het toch een ander verhaal moet je wel wat meer op je hoede zijn.

Echt niet meteen alles stop zetten en gaan liggen maar wel bij het eerste bloedverlies aan de bel trekken en kijken hoe het er voor staat.

 

Mijn moeder is bij mij al ruim 7 weken af en aan over de vloer. Zij zorgt doordeweeks voor onze dochter van 21 maanden. Mijn vriend is dan 3 dagen alleen met haar en dat gaat prima. Was daarvoor ook zo als ik weekenden moest werken en als hij tussendoor een papadag had.

Ik had op een gegeven moment geen keuze meer ik moest hulp hebben. Misschien wel een idee vast een vangnet te maken met hulp.

 

Natuurlijk! Ik dacht dat dat ook wel uit mijn beide posts bleek, als je kijkt naar de praktische voorzorgsmaatregelen die ik nam en ook ts aanraad te nemen. Je moet ten alle tijde een plan achter de hand hebben, wat je doet "als"... En met dat plan achter de hand kun je je dan vervolgens veroorloven om er niet steeds mee bezig te zijn, rustig te blijven en toch zo onbevangen als mogelijk te zijn en te genieten van je zwangerschap. Dat laatste heb ik echt nog wel een beetje gedaan hoor! Maar bij elk spatje bloedverlies dat ik na de constatering van de placenta praevia totalis nog had, heb ik contact opgenomen met het ziekenhuis. (Wat weer heel makkelijk ging, omdat ik het nummer in mijn telefoon had opgeslagen. )

Overigens had ik hier ook regelmatig hulp bij het huishouden, naast dat mijn man veel opving. Het inschakelen van een vangnet is inderdaad wel een vereiste.

 

Hoi mama-in-love, hoe gaat het nu? Zijn jullie een beetje bijgekomen van de eerste schok?

 

Klopt, bij ons was het ook wel even schrikken. Maar vanaf het moment dat ik hoorde van de placenta praevia totalis heb ik ongeveer 10 weken geen bloedverlies meer gehad. Ik heb daar voordat ik het wist dus wel een aantal keer last van gehad, maar daarna is het heel erg lang gewoon goed gegaan. Nu weet je dat natuurlijk nooit, het is bij iedereen anders, maar het kan echt heel lang helemaal goed gaan.

Maar gelukkig dat jullie van de eerste schrik bekomen zijn!

 

Bij mij lag de placenta ook volledig op de baarmoedermond.
Tegen het einde van de zwangerschap was deze naar de achterkant gegroeid en kon dus normaal bevallen. Uiteindelijk door complicaties toch keizersnede geworden.

Hoe kundig iemand ook is, ze kunnen het nooit volledig voorspellen en aangezien je 16 weken bent kan het nog gaan verplaatsen.

 

Ik hoop met je mee want het is ook geen pretje!
Misschien kun je uit voorzorg wel al uitkijken met tillen en zware dingen doen wat bloedverlies kan triggeren.

 

Dat denk ik ook. Bij mij zeiden er ook nog wel mensen: "misschien groeit ie nog naar boven". De echoscopist en gynaecoloog hadden echter gezegd dat die kans nihil was, al was hij natuurlijk nooit 0. Ik ben toen maar uitgegaan van een keizersnede. Mocht hij dan toch naar boven gegroeid zijn, dan viel het alleen maar mee, maar niemand (van de professionals) verwachtte dat.

Er is wel bij de constatering van de placenta praevia totalis meteen een echo gepland met 32 wk, om nogmaals de ligging van de placenta te bekijken. Als het dan nog steeds een praevia totalis was, zou hij echt niet meer van de baarmoedermond af groeien. (Achteraf beetje overbodig, want vervolgens kreeg ik in de laatste weken de ene na de andere echo, dus de ligging van de placenta hadden ze ook wel met die echo's kunnen bekijken, maar goed, dat wist natuurlijk niemand van te voren.)